[KP] People never change their lives. They only change their reasons

anna reed

30 lat ✧ retuszerka starych zdjęć

I never asked why, because I knew the answer: it just is.
Joan Didion — Play It As It Lays

The world is what it is and people are who they are.
Cormac McCarthy — No Country for Old Men

I shut my eyes and all the world drops dead; I lift my eyes and all is born again.
Sylvia Plath — The Bell Jar

He felt like something inside her had come undone, but she didn't seem to notice.
Sally Rooney — Normal People

We live entirely by the imposition of a narrative line upon disparate images.

And we do this for basic survival.

Urodziła się w New Heaven, w rodzinie, której najsilniejszym fundamentem była przewidywalność. Jej ojciec - technik laboratoryjny - wychodził do pracy zawsze o tej samej godzinie, wracał do domu tą samą trasą i jadał to samo śniadanie od dwudziestu kilku lat. Matka, matematyczka, cicha i poukładana kobieta, która uwielbiała nosić rozciągnięte swetry, potrafiła uspokoić emocje u każdego w promieniu kilometra, a cały rodzinny obrazek uzupełnił młodszy brat Anny, obecnie programista w jednej z nowojorskich firm, jeszcze bardziej rytmiczny niż ona sama. Zwyczajna, niezmienna, łagodna rodzina, która nie doświadczała żadnych dramatów i burz, nie ukrywała w swoich czterech ścianach żadnych tajemnic. Tylko cisza i stabilność, które Anna wchłaniała od pierwszych dni życia.

Była tym łatwym, bezobsługowym dzieckiem, które rzadko domagało się uwagi dorosłych, reagowało spokojnie na dźwięki, światło, zmiany, nie poszukiwało dodatkowych wrażeń. I dopiero dorosłość pokazała, że ten jej wrodzony spokój to nie jest nagroda od wszechświata, tylko konkretna konstrukcja biologiczna, która sprawia, że emocje nie wybuchają w niej jak u innych ludzi, a raczej… Przesuwają się przez jej ciało jak niewielkie fale, których sama nawet nie zauważa. Przeczytała kiedyś, że nazwano to temperamentem nisko-reaktywnym.

Jej mieszkanie to ciasna kawalerka na Brooklynie, której nie umeblowała i nie ozdobiła niczym, co nie jest jej niezbędne do życia. Jasne, surowe, minimalistyczne wnętrze, drewniana skrzypiąca podłoga, wielkie okno w drewnianych ramach z widokiem na sąsiednią kamienicę, rozkładana kanapa, kilka niewymagających roślin, regał z książkami o fotografii i małe biurko, przy którym codziennie pracuje. Porządek nie wynika z obsesji, tylko potrzeby rytmu. Jej mieszkanie wygląda tak, jak ona funkcjonuje - klarownie, spokojnie, bez nadmiaru i to samo zapewnia jej zajmowanie się starymi fotografiami. To praca, która pozwala jej na powtarzalność i skupienie. Cisza, zapach papieru, bladość barw, mozolne odtwarzanie detali sprawiają, że może pracować w rytmie swojego ciała - powoli, konsekwentnie. Jest dobra w tym co robi, ponieważ jej mózg działa jak lupa. Widzi wszystko, co jest stałe, strukturalne, nie musi niczego interpretować - po prostu naprawia to, co wydawało się już nie do odratowania.

Anna czuje świat inaczej niż większość ludzi. Emocje nie przychodzą do niej jako myśli, wnioski czy interpretacje; to jej ciało reaguje na rzeczywistość pierwsze, a jej świadomość rzadko za tymi reakcjami nadąża. I tak gniew staje się napięciem ramion, strach - płytkim oddechem, pożądanie - ciężarem w brzuchu; nie potrafi nazwać tego, co się w niej dzieje, ponieważ nie została wyposażona w język zdolny do opisu swoich wewnętrznych stanów. Nie analizuje siebie, nie wspomina, nie rozbiera swoich odczuć na czynniki pierwsze, nie zastanawia się, dlaczego zareagowała w taki, a nie inny sposób. Jej świat składa się z faktów, bodźców, ruchów, tonów, rytmów. Nie ma w nim miejsca na emocjonalne narracje. Jej granice są bardzo fizyczne i bardzo jasno wytyczone. Nie toleruje chaosu i emocjonalnej presji, gwałtownych ruchów, prób jej rozszyfrowywania, a każda próba przekroczenia tych granic sprawia, że jej ciało zamyka się przed światem jak muszla; jej mięśnie się napinają, spłyca się oddech, dłonie zastygają w bezruchu, a potem… Potem po prostu odchodzi, bez ostrzeżenia i bez wyjaśnień, bez awantur, bo właśnie ta cisza jest jej odpowiedzią na wszystko.

Nie szuka w innych ludziach zgodności charakterów, tylko zgodności rytmów. Tej spokojnej, nieinwazyjnej obecności, w której głosy są niskie, a gesty niespieszne, bo tylko przy nich jej ciało przestaje się cofać - ono synchronizuje się z oddechem drugiego człowieka bez jej świadomości, rozpoznając zgodność o wiele szybciej, niż ona jest w stanie ją uchwycić.

Dotyk w jej świecie niczego nie symbolizuje. To czysty bodziec, który nigdy nie może być przypadkowy i zawsze ma narzuconą konkretną funkcjonalność, stabilną i powolną. Może to być zahaczenie włosów za ucho, podanie komuś czegoś, poprawienie kołnierza koszuli; drobne gesty, które potrafią ją wyciszyć, podczas kiedy jej największym zapalnikiem jest głos. Niski, miękki, nie próbujący jej zdominować ani złamać, bo taki wślizguje się w jej ciało jak ciepło, podskórne i ciche, zostawiając po sobie ścieżki wypełnione drżeniem i nienazwaną potrzebą. To wszystko sprawia, że ludzie w jej otoczeniu reagują na nią w różny sposób. Niektórzy czują przy niej spokój, jakiego nie doświadczyli jeszcze nigdy w życiu, inni są sfrustrowani jej brakiem emocjonalnego odbicia. Są tacy, którzy starają się ją chronić i ratować, nie rozumiejąc, że ona w ogóle tego nie potrzebuje, albo próbują wytrącić ją z rytmu, na co reaguje jedynie wycofaniem. Nie potrafi przewidzieć, kiedy jej neutralność może kogoś zranić, albo kiedy będzie odebrana jako pretensjonalność, bo nikt nigdy nie nauczył jej emocjonalnej mapy świata - ona nie wie, jak działa emocjonalny kod społeczny.

To, czego pragnie ciało Anny, choć ona nie nadaje temu żadnej etykiety, to stabilny oddech obok siebie, nieinwazyjna obecność, ciężar czyjejś dłoni na karku, rytm, który jest zgodny z jej rytmem. Nie chodzi o miłość czy zrozumienie, o żadne relacje oparte na głębokich uczuciach czy intensywnych przeżyciach, nie o tradycyjne rozumienie bliskości. Chodzi o współistnienie w tym samym tempie, zgodność częstotliwości, obecność funkcjonującą na jednej płaszczyźnie neurobiologicznej. Czuje, ale nie wie, że to są emocje, bo nie posiada ich konceptualizacji; jej układ nerwowy potrzebuje informacji, głosu, dotyku, zapachów, z którymi może rezonować. Nie ma w niej złości - jest zaciskanie pięści i spinanie ramion. Nie ma smutku - jest przygaszone ciało. Nie ma radości - są rozszerzone źrenice i energia w ruchu. Bodziec i reakcja w najprostszym schemacie działania..

Trochę mnie na blogach nie było, a Anka wyciąga mnie z mojej strefy postaciowego komfortu, dlatego jeszcze nie wiem, co nam z tego wyjdzie :D Niech się dzieje, a w razie wu zapraszam na maila: moonetched@gmail.com

C y a l a n a