Szerokie ambicje, okraszone wielką fortuną, nigdy w przypadku Leonarda nie pokrywały się z wyznawanymi wartościami najbliższych członków rodziny Allen, której pozycja była ściśle usytuowana pośród najbogatszych obywateli Anglii. Ambicja nosi wiele kontrastujących ze sobą imion – zwykle tych kojarzonych z pozytywnym, wartym naśladowania obrazem człowieka. Rodzina Allen to czysty przerost formy nad treścią. Silne pragnienie zdobycia jak największych korzyści majątkowych dawno zboczyło u nich ze ścieżki szacunku względem innych. Leonard nigdy nie chciał być z tym w jakikolwiek sposób powiązany. Podczas gdy Anna i Henry Allen stołowali się w najbogatszych restauracjach świata, wybierali dla swych dzieci nowe samochody i zwiedzali coraz to dalsze zakątki kuli ziemskiej, Leonard znacznie bardziej cenił swój stary rower, nocne rozmowy ze służbą oraz zacisze ogromnego ogrodu, gdzie każdego dnia wnikliwie doglądał rosnących w nim kwiatów. Stronił od dużych, rodzinnych przedsięwzięć, zawsze szukając wymówki, by uciec daleko od tabloidów i plotek. Nazywano go głupcem, skończonym kretynem, a nawet osobą z bliżej nieokreśloną dysfunkcją psychiczną. Leonard od zawsze otwarcie przyznawał, że pieniądze lubią ciszę. Nienawidził przesadzonego konsumpcjonizmu i zachłanności. Odgradzał się od rodzinnych funduszy, stawiając na samodzielność i realizację własnych celów, odmiennych od tych, które usilnie próbowano mu narzucić. Jego ślub z członkiem domowej służby odbił się szerokim echem wśród miejscowej społeczności. Według wielu Leonard dotknął dna, zgorszył siebie i rodzinę, wiążąc się z kimś z niższych sfer. Padały nawet stwierdzenia, że ośmieszył imię rodziny Allen. Miłość w jego oczach była jednak bezcenna. Nie spodziewał się, że owa miłość okaże się podszyta chęcią bogactwa i czystą obłudą. Podczas gdy on zszywał już trzecią parę skarpetek, nie chcąc tak łatwo wymieniać ich na nowe, jego żona tonęła w fortunie, która nieustannie zasilała jego konto.
Minęły trzy lata, a on wciąż doskonale pamięta widok płonącego dworu, krzyki zaprzyjaźnionych sąsiadów i dźwięk strażackich syren. Nikt nie przeżył. Łącznie zginęło osiem osób, w tym ukochany pies Quick. Przyczyna pożaru do dziś nie została jasno określona, a krzywe, pełne oskarżeń spojrzenia na zawsze będą powracały w jego pamięci. Mimo oczyszczenia z zarzutów, dla wielu pozostał winny rodzinnej tragedii. W końcu wyglądał na takiego, który chętnie zgarnąłby całą fortunę dla siebie – zwłaszcza, że dzień przed tragicznym wydarzeniem pokłócił się z matką. Minęły dwa lata, odkąd wyjechał z rodzinnego Windsoru. Pozbył się bogactwa, sprzedał dwie firmy i zerwał wszelkie kontakty. Spalił za sobą wszystkie mosty, które mogłyby świadczyć o jakimkolwiek powiązaniu z rodziną Allen, choć nazwiska nigdy nie zdoła się wyrzec. Osiedlił się w domu z ogrodem, w spokojnym otoczeniu dzielnicy Todt Hill. Długo tworzył swoje miejsce, aby wreszcie czuć się w nim swobodnie i po prostu dobrze. Każdego ranka zaczyna dzień od filiżanki kawy zmielonej w ręcznym młynku, wsłuchując się w dźwięki okolicznej przyrody. Z miłością i oddaniem pielęgnuje kwiaty, warzywa i owoce. Ograniczył codzienne życie do minimum, świadomie wyrzekając się wielu technicznych udogodnień. W pełni zjednoczył się z naturą – chciał przestać biec bez celu, zaczął żyć skromnie.
[Is that my bestieeeeeeeee🩷🩷🩷
OdpowiedzUsuńZe wszystkich rzeczy, których się spodziewałam w tym tygodniu Twój powrót na NYC nie był jedną z nich, ale ważne, że jesteś. 🩷 I to jeszcze z tym panem, który moje serduszko skradł już dawno temu. Leo się zachwycałam już dawno (pewien rudzielec będzie wzdychał z Londynu 😜) i dalej jestem nim totalnie oczarowana. Tym bardziej mam nadzieję, że się odnajdziesz z nim tutaj po przerwie, a Leoś znajdzie tu szczęście, którego mu niestety, ale trochę brakuję. Sama postaram mu się wnieść odrobinę radości do jego życia. 🩷
Bawcie się dobrze i niech wąteczki piszą się same!!🩷]
Sloane Fletcher, Sophia Moreira & Zane Maddox
[Żałuję, że żadna z moich pań nie może być jego sąsiadką, choć jestem przekonana, że Debbie przepadłaby dla jego przetworów! Ale... widzę go w jakimś powiązaniu albo z Olivią, albo z Andy! Coś mi w głowie zaczyna brzęczeć. Zapraszam, jeśli jesteś gotowa i chętna na burzę mózgów, na HG! ♥ Tak powinno być łatwiej.
OdpowiedzUsuńLeo nie miał lekkiego żywota, ale mam nadzieję, że teraz, kiedy trafił w nasze łapki, będzie już mu tylko lepiej! ♥]
Andrea Wilson, Debbie Grayson & Olivia Fitzgerald
[Ojej, jaki cudowny powrót, witamy ponownie w blogosferze! 🧡 A niech Cię to znowu wciągnie bezgranicznie, a co! :D Ciekawy pan i ciekawa historia, ale nie wiem jak mogłabym połączyć go z kimś od siebie, i czy w ogóle, niemniej jednak zapraszam w swoje progi, jeżeli będziesz miała ochotę coś wspólnie po latach napisać. Podobno co dwie głowy to nie jedna! Tymczasem życzę mnóstwo dobrej zabawy i wątków, które na nowo rozgrzeją Twoją wenę 🧡]
OdpowiedzUsuńTanner Morgan
& Chayton Kravis
[No właśnie! I nie żebym jakoś brzydko Cię namawiała, aleee... Druga postać to na pewno opcja, którą warto rozważyć i to już w niedalekiej przyszłości, haha! 😄 Ja też pomyślę w takim razie o jakimś wątku, a jak coś to złapiemy się na mailu lub hg!]
OdpowiedzUsuńCześć! Cieszę się, że moje umiejki zawodowe na Tobie poskutkowały. XD Miło Cię widzieć! Nie będę obwijała za dużo w bawełnę, potrzebuję dla Marcusa bestie na wczoraj, a pewien ptaszek mi wyćwierkał, że naszych chłopaków łączy Soph. Chodź nad czymś pomyśleć, bo mamy sporo punktów zaczepienia. Napiszę do Ciebie na priv.
OdpowiedzUsuńOby powrót okazał się owocny! ♥ Weny, weny i jeszcze raz weny!
MARCUS LOCKHART
[Gdyby ktoś zapytał mnie o coś niespodziewanego, co mogłoby wydarzyć się w najbliższym czasie, na pewno nie wymyśliłabym, że może to być Twój powrót na NYC ^^ Jestem bardzo pozytywnie i miło zaskoczona! 🩵 Teraz będę tylko mocno trzymać kciuki za to, żeby żyćko było łaskawe i żebyś została z nami już na stałe 🩵
OdpowiedzUsuńAle biedny ten Leonard! Nie szczędziłaś mu przykrych doświadczeń życiowych, ale odnoszę wrażenie, że pośród tego wszystkiego, co go spotkało, jednak znalazł swoje miejsce. Z chęcią wyrwałabym się chociaż na weekend do takiej nory, jaką Leonard ma na własność i odcięła się bodźców :)
Gdybyś miała czas i ochotę, to oczywiście zapraszam do kogoś z mojej trójeczki - może ktoś do czegoś się Leonardowi przyda ^^]
MAXINE RILEY & IAN HUNT & CHRISTIAN RIGGS
Końcówka września wciąż była przyjemnie ciepła, a Sophia wcale nie była zła o to, że grubsze sweterki i rajstopy jeszcze muszą poczekać w szafie. Chwilami temperatury jeszcze sięgały niemal trzydziestu stopni, tak, jak było to dzisiaj. Dwadzieścia siedem stopni, lekki wiaterek i czyste, niezakryte nawet jedną chmurą niebo. Przejrzyście błękitne. Uwielbiała takie dni, które niosły nic, poza spokojem. Sophia śmiało mogła powiedzieć, że w ostatnich paru tygodniach czuła się… Lepiej. I było naprawdę lepiej. Pogodziła się z Maxine, czego nie miała w swoim bingo w tym roku, a w dodatku wydarzyła się pewna niespodziewana rzecz, która sprawiała, że brunetka uśmiechała się cały czas. Powodu nie zdradzała, a przynajmniej nie wszystkim, bo po ostatnich przebojach wolała trzymać pewne rzeczy dla siebie. Zwłaszcza, że to miało być tylko chwilowe. Zaledwie na miesiąc, więc nie widziała sensu, aby rozgadywać się, kiedy w tle jarzyła się data wygaśnięcia, prawda?
OdpowiedzUsuńWyjątkowo ten dzień miała wolny w schronisku. Nad czym ubolewała, bo była tam niemalże codziennie od poniedziałku do piątku, cztery godziny dziennie. Przerwa od uczelni dobrze jej zrobiła, ale ten jeden wolny dzień teraz ją z czegoś okradał. Ale zamiast nad tym marudzić wykorzystała ten dzień, aby nadrobić wszystkie zaległości w domu, a także poza nim. Wybiła już jedenasta, kiedy dojeżdżała na Staten Island. Wiedziała, że Leo o tej porze jest w domu, więc nawet nie dzwoniła, aby się zapytać, czy będzie. Zwykle jechałaby metrem albo autobusem, ale tym razem postanowiła poprosić o to szofera. Była trochę zmęczona po weekendzie, który okazał się zbyt intensywny, jak na standardy Sophii. I prawdę mówiąc, lubiła czasem korzystać z wygód, które miała zagwarantowane dzięki pozycji ojca w świecie biznesu. Mick był świetnym szoferem. Bardzo dyskretnym, choć Sophia akurat tajemnic w sobie nie miała, a jeśli jakieś chciała ukryć lub do swojej tajemnicy jechała to nie brała szofera, a ubera. Lub po prostu wskakiwała w czarne sportowe auto, które po nią podjeżdżało.
Miała ze sobą koszyk wypchany ostatnimi wypiekami. Trochę babeczek, ciasto, a także dwa bochenki chleba. Przywoziła to wszystko, chociaż wiedziała, że Leo sam jest świetny z pieczenia, bo nie miała już z kim się dzielić. Była pewna, że jak kolejnym razem przywita Cartera świeżym chlebem to ją w końcu wyśmieje, a zbyt często mu coś przynosiła. Musiała się wstrzymać. Za to w domu nikt nie był zainteresowany. Może poza Maddie, ale przybrana siostra rzadko pojawiała się w domu. Najwyraźniej zajęta jakąś własną tajemnicą, a Soph się w to nie zagłębiała. Ojciec wciąż na nią był wściekły, chociaż minęły miesiące to odzywał się do niej zdawkowo, nie podpytywał, jak leci i przestał też brać czynny udział w jej życiu. Próbowała udawać, że jej to nie obchodzi, że jest ponad to, ale… Tęskniła. Tak zwyczajnie za swoim ojcem tęskniła. Do Gwen z kolei nie odzywała się Sophia, kobiety się ignorowały. Brunetka udawała, że macochy nie ma, a macocha udawała, że nie ma Soph. Z najstarszą siostrą dziewczyna w ogóle nie rozmawiała. Posługiwały się jedynie wymownymi spojrzeniami przepełnionymi gniewem i wzajemną niechęcią. Dlatego jechała teraz do Leonarda z nadzieją, że pomoże jej się uporać z tym wszystkim co wytworzyła w ciągu ostatnich… Cóż, dwóch dni. Poczuła natchnienie. Ogromne.
Sophia zamiast iść do frontowych drzwi udała się od razu do ogrodu, gdzie wiedziała, że go zastanie. Pewnie grzebiącego w ziemi przy pomidorkach, chryzantemach czy innych kwiatkach. I wcale się nie pomyliła, a jego pochyloną sylwetkę dostrzegła, gdy tylko uchyliła bramkę prowadzącą na ogród. Zaskrzypiała trochę zbyt głośno. Tyle by było z zaskoczenia go.
— Przyniosłam ze sobą dary — oznajmiła z szerokim uśmiechem i podniosła koszyk do góry —co tym razem przesadzasz?
Soph🦋
[Cześć! :) Szczerze mówiąc rzeczywiście jest między nimi sporo podobieństw, ale wierz mi, że to nie było zamierzone. Głównie inspiracją był dla mnie serial Twin Peaks i chciałam stworzyć taką romantyczną dusze, a jednocześnie chciałam żeby była w tym jakaś tajemnica. Nie opisałam tego co prawda w karcie, ale mam konkretny pomysł na to co jej się przydarzy. Myślałam o jakimś stalkerze, który inspirowałby się jej książkami i w ten sposób odzwierciedlałby różne zbrodnie...
OdpowiedzUsuńNo ale! Mam nadzieję, że nie masz mi za złe tylu podobieństw i zechcesz ze mną coś stworzyć, skoro tyle ich łączy.]
sherilyn blossom
[Harry Styles! To po pierwsze mnie złapało. LEONARD. To po drugie mnie złapało, mam słabość do tego imienia. Estetyczna karta też od razu przyciąga wzrok i te elementy niebieskiego w trzech kafelkach, pięknie! Taką norę, jaką w górach ma, z chęcią, z zamkniętymi oczami przyjęłabym (w końcu nazwa dziołcha z gór zobowiązuje :D) Łatwo to on nie miał, niespecjalnie prostą ścieżkę swojej postaci ułożyłaś, ale wierzę, że przyszłość dogoni go o wiele przyjemniejsza, niż to, co miało miejsce w przeszłości. I oczywiście mnie też skusił dopisek o przetworach, żadnej z mojej dziewczyn raczej nie dam na jego sąsiadkę, ale osobiście, podziel się tym, co dokładnie Leo wekuje?
OdpowiedzUsuńSukcesów na blogu ^^]
NATALIE HARLOW & VANESSA KERR
— Nie mam co z tym robić, Leo. — Westchnęła niechętnie przyznając się do tego, że naprawdę nie wiedziała już komu ma je pakować. Obdarowała chyba każdą możliwą osobę w swoim życiu, a tego nie ubywało. Wpadła ostatnio w manię pieczenia, która się nie kończyła. Tylko coraz bardziej piekła, piekła i piekła… Miała zdecydowanie za dużo wolnego czasu.
OdpowiedzUsuńBabeczki były jagodowe, malinowe i wiśniowe. Po kilkanaście sztuk każdego smaku. Ciasto cytrynowe z lukrem i słodkim żelkiem cytrynowym w środku. I akurat ciasto było w całości, bo nie miała serca go kroić, a poza tym wiedziała, że Leo uwielbia cytrynowe ciasto. Jej cytrynowe ciasto, więc… Cóż, dostał cały kawałek. Chleb był za to zwykły i prosty, tak jak oboje lubili najbardziej.
Zmarszczyła lekko nos, jak zwykle, kiedy witał ją w taki sposób.
— Potrzebujesz z tym pomocy? — Zapytała. Mówiła poważnie. Była gotowa trochę ubrudzić sobie ręce. Nie miała domu z ogrodem, a przynajmniej nie w Nowym Jorku, a do Sao Paulo się ostatnio nie wybierała. Jakoś… Czuła niechęć. Może przez to, że byłą spora szansa na to, że trafi tam na Lucasa, a było dla brunetki dość jasne, że po tym, co mu zrobiła nie chciałby jej oglądać. Mimo, że minęło już prawie pół roku to wciąż to za mało, aby pewne sprawy wybaczyć. Sama nie potrafiła sobie długo spojrzeć w lustro, a co dopiero ktoś inny. — Coś innego ci pewnie wyrosło za to w ilościach hurtowych. Wiesz, taki balans. Jedno nie przetrwa, a drugie rośnie jak szalone. Dla mnie? Och, nie musiałeś. Naprawdę.
Uśmiechnęła się ciepło do niego i lekko wzruszyła ramionami. W ostatnim czasie Sophia znajdowała aż za dużo balansów w swoim życiu, a przynajmniej się starała. Inaczej by zwariowała. Okej, pomocy nie potrzebował, skoro chował narzędzia. Soph weszła do domu, bez pytania czy może. Czuła się u niego komfortowo, a nawet bardzo. Ta przyjaźń była dla brunetki zaskakująca. Wpadła mu dwa lata temu pod rower, potem napotkała go znów w sklepie ogrodniczym, a potem jeszcze raz i uznali wtedy, że to jakieś przeznaczenie. Zaczęło się prosto. Jedna kawa, a potem druga i okazało się, że mają więcej wspólnego niż można było podejrzewać.
Jej uśmiech trochę się poszerzył, kiedy dostrzegła, jak zajadał się babeczką.
— Masz trochę kremu na czubku nosa. — Poinformowała go z malującym się na twarzy rozbawieniem. Babeczki miały być dla niego, ale Sophia pozwoliła sobie na to, aby wziąć jedną. Tą jagodową. Ostatnio miała większą chęć, aby zajadać się jagodami.
Zaczekała, tak jak ją poprosił. Nie wiedziała, co szykował, ale przy nim mogła spodziewać się prawie wszystkiego. Kiedy Leo wrócił, brunetka uśmiechnęła się widząc materiał w jego rękach. Rozchyliła lekko usta w zadowoleniu, gdy rozłożył różowy kocyk.
— Leo… Och, jest przepiękny. — Powiedziała i podeszła, a koniec materiału chwyciła w dłonie. Dobrał idealnie kolory. Błękit to był jej ulubiony, a róż… róż lubiła każda dziewczyna. — Dziękuję, och. Przyda się na pewno. — Uśmiechnęła się wesoło. Zrobiła krok dalej i musnęła delikatnie jego policzek. — Dziękuję, mówiłam już, że jest przepiękny?
soph🦋
Sophia z kolei lubiła rozdawać jedzenie. Pod względem obdarowywania bliskich dogadywali się całkiem nieźle, a ich sposoby na wyrażenie uczuć były bardzo podobne. W zasadzie im dłużej znała Leonarda, tym bardziej przekonywała się, jak podobni do siebie byli. I właśnie dlatego świetnie się dogadywali. Sophia otaczała się na ogół ludźmi, którzy byli podobni do niej. Przynajmniej przez większość czasu, bo czasami… Sophia czasami lubiła łamać zasady. Zdjąć z siebie poprawną wersję dziewczyny. Odrzucić wszystkie zasady, które były wpajane jej do głowy. Udawać, że nie jest córką tego Oscara Carpentera. Że nie musi zawsze postępować według narzuconych z góry norm w środowisku, w którym się urodziła i żyła. Czasami Sophia lubiła włożyć zbyt krótką, zbyt wyzywającą sukienkę. Znaleźć się w zatłoczonym klubie, gdy była po trzech drinkach (nigdy nie piła więcej niż pięć w miejscu publicznym) i zatracić się w nocy. Czasami lubiła też niebezpieczeństwo. Błysk grozy. Coś co sprawiało, że dreszcze biegły jej po plecach, serce waliło w piersi, a w głowie pojawiały się ostrzegawcze lampki, ale zamiast uciekać to ona pchała się prosto w objęcia tego chaosu. Nie zawsze dzieliła się tym z Leo, bo Leo… Leo nie był jej przyjacielem od imprez. Od imprez miała Selenę i Victorię. Leonard był… Był kimś innym. Trochę jak starszy brat, którego nie miała. Ktoś kto wysłucha, przytuli i zapamięta, że jej ulubioną herbatą jest pomarańcza z granatem.
OdpowiedzUsuń— Ojej, naprawdę? — Zaśmiała się, odrobinę nerwowo, a potem uśmiechnęła. — Cóż, naprawdę jest przepiękny. Dziękuję, Leo.
Chciała mu już powiedzieć, że nie przyszła tutaj, aby się najeść i nie musi urządzać uczty, ale znała go i nie byłaby w stanie przed tym powstrzymać. Dlatego zamiast powstrzymywać to wzięła się za wyjęcie talerzyków oraz sztućców. Wzięła także serwetki, które mogły im się przydać, a w międzyczasie napiła się soku pomarańczowego. Dzień był naprawdę ciepły, a ona trochę spragniona. Kiedy jeszcze rozmawiał z pizzerią – co dla niej było przedziwne – szepnęła, aby wziął dodatkową kukurydzę. Choć czuła, że nie musi, bo Allen jej gust aż nazbyt dobrze znał i wiedział, czego brunetka może oczekiwać.
Była trochę zaskoczona nalewką, ale nie odmawiała. Było jeszcze wcześnie, ale to tylko jeden kieliszek i jej przecież nie zaszkodzi. Zresztą, Leo też nie należał do ludzi, którzy pili, więc to było najprawdopodobniej tylko na smak, a nie, aby wypić całość i zrobić z siebie pośmiewisko w domu.
— Za nas. — Powtórzyła. Sprawnie przechyliła kieliszek, choć i tak lekko się wzdrygnęła. Sophia była dziewczyną od koktajli, ale musiała przyznać, że była całkiem smaczna. — Bardziej mi smakuje niż ta poprzednia. — Przyznała z lekkim uśmiechem.
Siadła na kanapie, a wcześniej zdjęła z nogi trampki. Pamiętała, że lubi porządek w domu, więc nie chciała nanieść mu brudu z podeszw.
— Hm? Och, nie. Właściwie to nie. — Odpowiedziała zgodnie z prawdą. Ostatnio było zaskakująco w porządku, a Sophia nie miała żadnych problemów. Nareszcie, pomyślała. — Chciałam cię po prostu zobaczyć. Ostatnio byłam zabiegana i wiesz… Różne takie tam się działy, a dziś miałam dzień wolny i pomyślałam, że wpadnę, skoro i tak nie robię nic.
No… Może coś się działo, ale Sophia jeszcze nie była pewna, na ile chce mu mówić. Ani czy w ogóle powinna była coś mówić. Lubiła mieć tajemnice, a ta tajemnica z czekoladowymi oczami i skórą była tą, którą jednocześnie chciała zachować dla siebie i podzielić się z całym światem.
— Opowiedz mi lepiej, jak ci idzie z książką? Dopisałeś coś nowego?
soph🦋
[ Hej, hej!
OdpowiedzUsuńWłasnoręcznie pieczony chleb, kolorowy sweter, różne skarpety i żółte trampki mnie zdecydowanie kupiły <3 Bym sobie zjadła takie domowe przetwory i taki chlebek, o matko!
życzę ci dużo weny, pomysłów i czasu, a jakby nadeszła ochota, zapraszam do mojej gromadki! ]
Charlotte Ulliel, Nathaniel Park i Caleb Crowe
[Genialny powrót! 💙 Serce topnieje na widok znanych autorów, bardzo dobrze Cię widzieć! Podbijam wszystkie zachwyty wypisane wyżej, nad przetworami, nad chlebem, nad imieniem i wizerunkiem! Co tu dużo mówić, wyszedł avi fajny!
OdpowiedzUsuńWspaniałości w tej zabawie, w razie chęci, chodź do nas :3]
Emma & Lily
[Fortepian, śpiew, żółte trampki, no i jeszcze piecze chleb — czuję tutaj materiał na moją bratnią duszę! :D Cześć, dobry wieczór! Leo jest tak żywą postacią, a czytając kartę opisywane wydarzenia przesuwały mi się przed oczami jak film. Jestem totalnie oczarowana! Mam nadzieję, że uda mu się spełnić wszystkie marzenia, i że gdzieś niedaleko czeka na niego dużo szczęścia. Życzę miłej zabawy i w razie chęci zapraszam do siebie, oczywiście :)]
OdpowiedzUsuńNyx Hackett
Miniony weekend wywrócił życie Maxine Riley do góry nogami. Konkretnie to, że świat wyglądał teraz tak, jakby Maxine oglądała go, stojąc na głowie, spowodowało pojawienie się na studenckiej imprezie integracyjnej jej klona. W jednej sekundzie Riley uśmiechała się do barmana, który nalał jej piwo i podstawił pod nos trzy szoty, a w następnej spoglądała na dziewczynę, która wyglądała dokładnie jak ona. To było przerażające.
OdpowiedzUsuńAndrea Wilson. Tak się nazywała i w zasadzie tylko tyle Max zapamiętała z tamtego wieczora. Cała reszta stanowiła czarną plamę, ponieważ umysł Maxine najwyraźniej uznał, że najlepszym rozwiązaniem będzie wyparcie tego, co się stało. Riley z ochotą na to przystała. Słowem nie pisnęła na ten temat rodzicom. Trwała w bezpiecznym zamrożeniu, przez cały tydzień funkcjonując na autopilocie, choć wszyscy na uczelni już wiedzieli, że coś tutaj było mocno nie tak. Że Maxine Riley, która przez całe życie była postrzegana jako jedyna córka i zarazem jedyne dziecko swoich rodziców, musiała mieć siostrę bliźniaczkę.
Nie pamiętała o tym, że na ten weekend umówiła się z Leonardem na pieczenie tortu. Nie pojawiłaby się w jego domu w górach Catskills, gdyby nie to, że zawczasu ustawiła przypomnienie w telefonie. Kalendarz wypluł informacje o planowanym na sobotę spotkaniu w piątek wieczorem, kiedy Maxine siedziała zamknięta w swoim pokoju, z kolanami podciągniętymi pod brodę, które kurczowo obejmowała ramionami. Wręcz podskoczyła na krótki dźwięk telefonu, tak bardzo ją to wystraszyło. Przymknęła powieki i odetchnęła, chcąc uspokoić w ten sposób tłukące się w piersi serce, a potem sięgnęła po komórkę. W pierwszym momencie chciała napisać, że nie przyjedzie. Że coś jej wypadło, że niedzielna impreza urodzinowa jej taty – bo to z tego względu Max chciała postarać się o tort – została odwołana, cokolwiek. Zamiast tego jednak, kiedy wzięła telefon do ręki, napisała do Leonarda jedną, krótką wiadomość.
Będę za trzy godziny.
Mniej więcej tyle miała jej zająć droga z Nowego Jorku do celu, jakim była nora Leonarda na totalnym zadupiu. Właśnie takiej nory Maxine teraz potrzebowała. Takiej, w której będzie mogła schować się może nie przed całym światem, ale tą jego częścią, która pytała, kim jest Andrea Wilson i dlaczego wygląda jak Maxine. Riley sama chciała by to wiedzieć, a jednocześnie bała się zacząć szukać odpowiedzi. Może dopiero po urodzinach ojca…?
Była dziewiętnasta, kiedy Max zeszła na dół i wyjaśniła krótko krzątającej się po kuchni matce, że jedzie do Leonarda już teraz, a nie, zgodnie z pierwotnym planem, jutro z samego rana. Lucy, która była fanką jajek od szczęśliwych kurek Leonarda, wyraziła pewne zdziwienie tym faktem, ale widząc minę Maxine, ani nie protestowała, ani nie dopytywała o szczegóły. Wręczyła córce kluczyki do kilkuletniego Land Rovera i poprosiła, żeby ta dała znać, kiedy dotrze na miejsce. Max wymruczała coś w odpowiedzi i już jej nie było. Ze sobą zabrała tylko telefon, bo mimo że odwiedzała Leonarda regularnie, wciąż potrzebowała nawigacji, żeby nie pomylić zjazdów na autostradzie i portfel z kartą oraz dokumentem tożsamości.
Leonard mógł mieć plany na ten wieczór. Byli przecież umówieni dopiero na jutro, tymczasem Maxine postawiła go przed faktem dokonanym. Liczyła się z tym, że po trzech godzinach jazdy może pocałować klamkę, ale nie przeszkadzało jej to. Potrzebowała pobyć sama, a komfortowe wnętrze Land Rovera miało jej to umożliwić. Potrzebowała też pobyć z dala od Nowego Jorku i Andrei Wilson, a to z kolei miała jej umożliwić nora Leonarda. Jeśli Max nie mogła mieć obu tych rzeczy, to planowała zadowolić się chociaż jedną.
Stąd odetchnęła, kiedy wyjechała na obwodnicę, a potem osiemdziesiątkę siódemkę i Nowy Jork zaczął stawać się tylko jasną łuną na horyzoncie, widoczną we wstecznym lusterku.
Początkowo jechała w kompletnej ciszy. Dopiero po godzinie rozluźniła się na tyle i uspokoiła myśli, żeby włączyć radio. Po drugiej piosence zaczęła wystukiwać rytm palcami o kierownicę, po czwartej nuciła cicho i podśpiewywała te linijki tekstu, które akurat znała. Wysłuchała też wieczornych wiadomości i poniekąd zadziwiło ją to, że choć jej życie wywróciło się do góry nogami, świat wkoło nadal funkcjonował zupełnie tak samo, kompletnie niewzruszony.
UsuńKiedy po niespełna trzech godzinach skręciła w dróżkę prowadzącą do nory Leonarda, była zmęczona, ale spokojniejsza, niż kiedy wychodziła z domu. Jechała powoli, Land Rover bujał się lekko na kamienistej drodze. Było ciemno jak tam, gdzie zgodnie z przysłowiem światło nie dochodziło. Snopy światła z samochodowych lamp przesuwały się po drodze, po pniach drzew i niskich krzewach, aż zza nich wyłoniła się niepozornie wyglądająca chatka.
Maxine po prostu zatrzymała samochód na skrawku wolnej od drzew przestrzeni. Zgasiła silnik, wyjęła telefon z uchwytu. Było po dwudziestej drugiej. Na pasku widziała mnóstwo powiadomień i może pośród nich była nawet jakaś wiadomość od Leo. O tym, że nie ma go w domu. Ale był, Max widziała, że we wnętrzu domku paliło się światło.
Westchnęła, sięgnęła po kurtkę, którą zdjęła po drodze i rzuciła na fotel pasażera. Wyjęła kluczyk ze stacyjki i wysiadła z auta. Kiedy tylko jej stopy odziane w lekko znoszone trampki dotknęły trawy, uświadomiła sobie, jak głupio i lekkomyślnie postąpiła. A przede wszystkim egoistycznie. Wpraszała się do znajomego, który wcale nie musiał jej tutaj dzisiaj chcieć.
Zamarła, z dłońmi zaciśniętymi na górnej krawędzi otwartych drzwi auta, które jeszcze przed chwilą chciała zatrzasnąć. Teraz zastanawiała się, czy nie wsiąść z powrotem za kierownicę i nie wracać.
MAXINE RILEY
— Wiesz, ona wcale nie była zła. Jak na moje gusta, to po prostu trochę za mocna. — Wyjaśniła z lekkim uśmiechem. Sophia była przyzwyczajona do lekkich drinków. Najlepiej różowych albo błękitnych. Takich prostych, które smakowały, jak soczek. Rzadko piła coś mocniejszego. Jej koleżanki w klubach często decydowały się na tequilę czy wódkę, a Sophia zdecydowanie bardziej wolała sączyć kolorowe drinki z palemką.
OdpowiedzUsuńUśmiechnęła się lekko, a Leo znał ją zdecydowanie zbyt dobrze. Nie musiała mu nawet nic mówić, aby wiedział, że coś jej chodzi po głowię. Prawdę mówiąc to chciała się z nim podzielić tą informacją, ale nie była pewna, jak zareaguje. Ani czy zareaguje w jakiś konkretny sposób. Przyjaciółki były zaskoczone, a Selena gotowa do tego, aby bić się na pięści. Można było powiedzieć, że reakcje były podzielone.
— No… Może i coś jest, ale to nic złego. Wyjątkowo. — Rzuciła luźnym tonem, który sugerował, że zamierza mu o tym powiedzieć, ale niech da jej jeszcze chwilę. — Wiesz, ostatnie parę miesięcy spędzam w tym schronisku. Mówiłam ci, prawda? Chodziłam tam już dawno, ale po tym… Kryzysie wiosennym, zaczęłam chodzić częściej. Odpowiadam za wolontariuszy i… Powiedzmy, że może ktoś wpadł mi tam w oko. Czy coś.
Wzruszyła ramionami. Sophia nie była dumna z tego, co miało miejsce na początku kwietnia. To, jak nagle jej nazwisko stało się popularnym tematem na Twitterze, jak ludzie wypisywali o niej milion rzeczy. Niby znajomi z uczelni wypisywali, że ją kojarzą i że w rzeczywistości jest paskudna, ściemniali na jej temat. Pisali jaka to jest paskudna, wymyślali kłamstwa. Tylko po to, aby dolać oliwy do ognia. Jakby już nie mierzyła się z tym, że została przyłapana w objęciach innego, kiedy była w związku, a potem nagranie z siłowni obiegło cały internet. Skrzywiła się lekko do siebie na te wspomnienie. Wyleczyła się z niego i tej akcji. Minęło parę miesięcy i była zupełnie inną osobą. Lepszą. Przynajmniej tak myślała.
— Rozumiem, na wenę nic się nie poradzi. — Westchnęła. Żadna z niej pisarka, ale czasami lubiła sobie postukać w klawiaturę laptopa. To jej pomagało się rozluźnić i trochę odpocząć. Zwłaszcza, kiedy miała dość myśli w swojej głowie. — A z filmu czemu nie chcesz skorzystać? To świetna okazja przecież.
Mógł mieć wiele powodów, a Sophia była pewna, że niedługo jej o nich opowie. Nie była tu po to, aby go przekonać do podjęcia decyzji o zekranizowaniu książki. Czasami było lepiej, kiedy pewne rzeczy nie były ruszane. Zwłaszcza te, o które się naprawdę dbało. Osobiście była większą fanką książek niż filmów, choć te dobre potrafiła docenić. I cóż, jej czas spędzany na telefonie był ogromny. Miała za sobą też dziesiątki seriali i filmów obejrzanych, więc nie była z niej żadna stara dusza ani nic takiego. Po prostu książki bardziej stymulowały jej mózg. Zmuszały do myślenia i wyobrażania sobie scen. Na ekranie miała wszystko podane, jak na złotej tacy.
Jej uśmiech się nieznacznie poszerzył, kiedy Leonard mówił coraz bardziej o spełnianiu swojego małego marzenia. Wiedziała, jak bardzo mu na tym zależy.
— Naprawdę? To świetnie. — Spojrzała na niego miękko i z ciepłem w oczach. Znali się dość krótko, ale poznali całkiem dobrze przez ten czas. I prawdę mówiąc, nie mogła się doczekać, aż będzie spełniał to marzenie bardziej. — Mogłabym jakoś pomóc? Wiesz, nie mam dużego doświadczenia i jeszcze się uczę, ale może… Może mogłabym zaprojektować ogród? Oczywiście nic za to nie chcę, a poza tym… trochę by mi to pomogło.
Chciała projektować przestrzeń. Tego się uczyła, a gdyby Leo jej pozwolił, to mogłaby to wpisać do CV. Nawet nie o to chodziło, a o samą praktykę, aby po prostu zacząć coś w tym kierunku robić więcej niż tylko chodzić na zajęcia, od których i tak miała przerwę.
soph🦋
Olivia była zmęczona. Pracą, matką, kliniką, Nowym Jorkiem. Była zmęczona życiem ogólnie. I czasami nawet nachodziły ją myśli, że jest prosty sposób na to, aby się z tej gry zwanej życiem wylogować. Prosty. Była na dobrej drodze, aby z tego wyjścia skorzystać. Ilości opioidów, którymi się faszerowała, rosły w zastraszającym tempie. Jedna tabletka już nie wystarczała, dwie tabletki raz na dwanaście godzin to było zdecydowanie za mało. Fitzgerald musiała, ba, chciała być na nieustannym haju. Wtedy nie bolało, a przynajmniej tak jej się nie wydawało, cały świat może i był mglisty, a otoczenie nie do końca zrozumiałe, ale przez to podejmowanie decyzji przychodziło jej z łatwością.
OdpowiedzUsuńW chwilach, kiedy zmęczenie brało górę i nawet dyżury w klinice, której udzielała się pro bono przestawały być satysfakcjonujące, dzwoniła do Leonarda. W ostatnim czasie miała wrażenie, że poniekąd wykorzystuje Leonarda, jego dobroć i dostępność. Bo zawsze, kiedy było jej źle, dzwoniła albo pisała do niego. Zawsze, kiedy była przesycona miastem, uciekała do jego chatki w górach. Zawsze. Leonard Allen zapisał się na stałe w jej życiu i wcale tego nie żałowała.
Czuła się przy nim bezpiecznie i komfortowo, a jednocześnie pewne wzorce jego zachowań pozwalały jej nie skupiać się tylko na sobie. Skupiała się na nim. Wiedziała, czuła to, że Leo ma problem, ale miała też niemały problem, aby podjąć jakąkolwiek interwencję, skoro sama była chodzącym problem, a Allen jeszcze nigdy nie pokazał jej drzwi. Mogła więc przy nim trwać, a pobyty w górskiej chatce — zarówno te dłuższe, jak i krótsze — pozwalały jej naprawdę odpocząć. Łatwiej tutaj było nie myśleć o opioidach. I choć sięgali z Allenem po alkohol, to najczęściej na nalewkach wychodzących spod jego rąk się kończyło. Resetowali się w całkiem przyjemnym i niewinny, jak na panią Fitzgerald-Taylor, sposób.
— Bo jestem zmęczona — odpowiedziała zgodnie z prawdą, kiedy wyszła z sypialni, którą udostępnił jej Leonard. Zaraz za nią wybiegły dwa koty, które zwykle potrzebowały trochę czasu, aby oswoić się ze zmianą otoczenia. Milo i Bella zakochały się jednak w Leonardzie, który okazywał im znacznie więcej uczucia niż ich właścicielka, która po wypadku — miała wrażenie — została wyprana z głębszych uczuć, a jednak niewątpliwie, gdyby ktoś ją spytał, to powiedziałaby bez wahania, że kocha Leonarda Allena, ale to uczucie nie miało nic wspólnego z fizycznym pociągiem, choć niewątpliwie należał on do przystojnych mężczyzn.
— I mam wszystko czego potrzebuję, ale wiesz… — zaczęła, podchodząc bliżej miejsca, gdzie Leo kończył kroić rzeczy na zapiekankę. Odetchnęła głębiej, gdy do jej nozdrzy dotarł zapach aromatycznej herbaty. Oparła się o blat, chwytając w dłonie kubek z parującym napojem. Milo otarł się o nogi Leonarda, a Bella wskoczyła na parapet, wypatrując czegoś na zewnątrz. Koty Olivii nie były przesadnie dobrze wychowane. Były rozpieszczone. — Nie musisz spać na kanapie. Pomieścimy się tam oboje — powiedziała i głową wskazała kierunek skąd właśnie przyszła, sypialnię. Uśmiechnęła się do przyjaciela, prostując się po chwili.
— Mam ci w czymś pomóc?
Olivia
— Jasne, rozumiem.
OdpowiedzUsuńNie zamierzała naciskać, aby decydował się na zekranizowanie książki, jeśli wyraźnie nie miał na to ochoty. Nikt go zmusić w końcu nie chciał. Było mu też najwyraźniej komfortowo z tym, aby książka nie przeszła na wielkie ekrany. Być może w przyszłości, ale póki co się nie zapowiadało, a brunetka nie była z tych, którzy by naciskali.
Sophia za dużo nie chciała mówić, bo… Cóż, nie wybrała sobie nikogo odpowiedniego, szczerze mówiąc. Carter reputację miał, jaką miał. Wylądował w schronisku, bo dostał taki wyrok, a Sophia nie była dziewczyną, która wzdycha do skazańców. Dopóki nie pojawił się taki jeden.
— Jestem ostrożna. Zresztą, to i tak tylko na chwilę. — Powiedziała i lekko wzruszyła ramionami. Prawdę mówiąc sama nie wiedziała, jak ta relacja będzie w przyszłości wyglądała. Znowu, jak to ona, wyobrażała sobie zbyt wiele, chociaż granice były jasno postawione. Leo wiedział i widział, jak przeżywała ostatnie miesiące i ile jej zajęło, aby się pozbierać po ostatniej relacji, która zostawiła ją w strzępkach, więc wcale nie była też jego prośbą zaskoczona. Sophia powiedziałaby więcej, ale nie była z tych, którzy otwarcie o wszystkim mówią. Dopóki nie była pytana – milczała.
— Wiesz, mam teraz bardzo dużo czasu. Poza schroniskiem nie robię nic więcej.
Miała przerwę od uczelni. Wracała dopiero po nowym roku z wielu powodów. Mogła skorzystać z tego, że jeszcze przez trzy miesiące jej życie nie było wypełnione po brzegi. Z jednej strony nie mogła doczekać się, aż będzie znowu w tym swoim znajomym rytmie. Poranki na uczelni, szybki dojazd na Columbię metrem, a jednocześnie podobało się jej to, że teraz był taki luz, ale to nie mogło trwać wiecznie. Dlatego zamierzała wykorzystać w pełni miesiące, które jej zostały i tym bardziej chętnie pomoże Leonardowi w pracach. Z jej strony to nie było nic wielkiego.
— Pokaż mi tę działkę. Zrobię parę fotek i będę mogła zacząć nad czymś myśleć. — Poprosiła. Tak będzie najlepiej. Mogła później zmienić projekt albo w ogóle zacząć od nowa, jeśli zajdzie taka potrzeba. Brała pod uwagę to, że będzie musiał sprawdzić ktoś, kto się faktycznie zna. W końcu jej praca będzie typowo studencka, ale była gotowa na wszelkie słowa krytyki, aby tylko dowiedzieć się więcej.
— Cholera, to musi być miłe wiedzieć, co się chce robić ze swoim życiem. — Westchnęła. Ona nie miała bladego pojęcia. Architektura ją uszczęśliwiała, ale czy na pewno to chciała robić? Miała plan, aby po studiach zająć się tym na poważnie. Może pracowałaby dla ojca i zajmowała się projektowaniem ogrodów w hotelach i kurortach, bo mimo wszystko, ale nie chciała, aby to wszystko, na co pracował całe życie jej ojciec, dziadek i pradziadek w przyszłości przeszło w ręce kogoś innego, a jednocześnie nie chciała brać pełnej odpowiedzialności. Tylko być zaangażowana. Sama nie wiedziała. Musiała to wszystko porządnie przemyśleć.
— Mogę ci je przywozić tak często, jak będziesz chciał. — Zaśmiała się. Ostatnio wpadła w szał gotowania i pieczenia. Niemal nie wychodziła z kuchni. Jedzenie było językiem miłości Sophii, więc gdy tylko miała okazję to obdarowywała każdego czymś słodkim.
Poprosiła, aby zaczekał chwilę, zanim mu odpowie. Wyjęła telefon, aby potwierdzić, że dzisiaj z nikim się nie umówiła. Nie chciałaby niczego odwoływać, a tych konkretnych spotkań nawet nie zamierzała. Znowu, kosztem bliskich, ale mieli tylko parę tygodni. Zostałoby jej wybaczone, że na moment postawiła na siebie.
— Jestem dziś totalnie wolna. Mogę zostać. — Odpowiedziała z uśmiechem. — Zostawiłam tu jakieś rzeczy? — Spytała. Miała pewnie szczoteczkę albo Leo da jej świeżą, ale potrzebowała piżamy czy czegokolwiek, aby nie spać w ubraniach.
soph🦋
Olivia obserwowała Leonarda od dłuższego czasu. Właściwie od momentu, w którym spotkali się po raz pierwszy, kiedy zawitała w jego progu po pierwszy słoik przetworów. Zapewne, gdyby nie ogłoszenie na lokalnej platformie, nigdy nie trafiłaby na kogoś, kto robił najlepsze w świecie nalewki. Olivia ceniła sobie ludzi, z którymi mogła napić się alkoholu i czuć się przy nich bezpiecznie. Allen właśnie taki był — budził w niej zaufanie, pozwalał się rozluźnić i zapomnieć o problemach. Miał w sobie coś, co pozwalało ludziom poczuć się przy nim dobrze. Tak, jakby zawsze byli chciani i mile widziani. Miał pełen ciepła uśmiech i równie ujmujące spojrzenie. Sprawiał wrażenie kogoś, kto swoją dobrocią, w postaci nalewek i innych przetworów, chciał obdarować cały świat.
OdpowiedzUsuńAle Olivia widziała coś jeszcze. Nie patrzyła na Leo tylko jak przyjaciółka, patrzyła na niego też jak lekarz, którym przecież była. Nie umykało więc jej uwadze to, że Leonard zapracowywał się i było to niezaprzeczalne. Nie bała się stwierdzić, że Allen nie wiedział, czym jest odpoczynek, nawet jeśli twierdził, że lubił odpoczywać aktywnie. Nawet teraz, kiedy stali w części kuchennej jego uroczej, górskiej chatki, ciągle coś robił. Nie przestał, a gdy przestał, zajmował swoje ręce, a co za tym idzie — pewnie i głowę, czymś innym. Teraz padło na Milo, który był pieszczochem i wcale nie protestował.
— Zawsze stąd wracam jak nowonarodzona — przyznała, bo pobyty w chatce były dla niej zbawienie. Naprawdę tu odpoczywała. Nie brała tu laptopa, a i zasięg był na tyle kiepski, że rzadko kiedy odbierała maile. Nie czuła takiej potrzeby. Spacery po górskich szlakach, głównie tych mniej wymagających skutecznie ją zajmowały.
Ruszyła za przyjacielem na kanapę. Wnętrze chatki pachniało komfortem, Leonard tak pachniał, a jednak było w nim coś, co budziło w Olivii niepokój. Milczała, jakby łudziła się, że mężczyzna zrozumie i że w końcu odpocznie. Stąd padła jej propozycja dzielenia łóżka. Nie było to może romantyczne ani podszyte dwuznacznością, ale Olivia po prostu chciała, aby Leonard odpoczął, aby się wyspał na tym nowym, zajebistym materacu. Odmówił. W jej głowie zapaliła się kolejna lampka.
— O — rzuciła cicho, gdy zaczął mówić o działce, którą kupił. Siedziała już obok niego na kanapie. Ramię w ramię, przyjmując kieliszek z nalewką. Zapach malin dotarł do jej nosa i nawet ten alkohol, który tam niewątpliwie był, gubił się w soczystym aromacie owoców. To kochała w tych nalewkach, że w smaku alkohol był niemal wyczuwalny, ale rozgrzewał człowieka od wewnątrz.
Wypiła trunek i oblizała usta, na których został słodki posmak.
— Malinowa chyba jest moją ulubioną — przyznała. — Chociaż ta miodowa, którą zrobiłeś w tamtym roku na święta… — westchnęła rozmarzona. — W tym roku też dostanę butelkę? — spytała z uśmiechem, a jej dłoń powędrowała do kociego łebka. Milo wygodniej rozłożył się na kolanach Leonarda, a Bella zamiauczała głośno za ich plecami. Była gadułą.
Olivia odchyliła się lekko w bok, kiedy przyjaciel ściągał sweter. Sama poczuła ciepło wykwitłe na jej policzkach, ale kiedy Leo się rozebrał, ona znowu wsparła swoje ramię o jego i uśmiechnęła się lekko.
— Nie mogę się doczekać — odparła, a potem odwróciła się w jego stronę, płosząc tym samym kota. Ugięła jedną nogę w kolanie i wsparła ją o oparcie kanapy. Druga luźno z niej zwisała. — Jakie zwierzaki byś tu widział? — zapytała, mając świadomość, że odciągnięcie go od pracy jest jedynym skutecznym sposobem na… odciągnięcie go od pracy. Dopiero teraz dostrzegła siniaki na jego ramionach. Zmrużyła oczy. Kieliszek przełożyła do dłoni wspartej o krawędź oparcia, a palcami wolnej przesunęła bez skrępowania po przedramieniu Leo. — Co ci się stało?
Olivia Fitzgerald