[KP] Over and over and over again

Why don't you fill up your fantasy? Track me down and murder me.
Father, it's so easy to see - there's not a single thing you'd miss of me.

Anthony Walker

Choć matka nigdy nie potrafiła długo spoglądać mu oczy, widział w nich ostro, wyraźnie i brutalnie, że od zawsze przerażała ją samotność i pustka, której nie był w stanie wypełnić — szukała więc swych opiekunów i uzupełnień domowej układanki, niczym bluszcz potrzebując ich obecności do podłego jestestwa. Zamiast ich twarzy zapamiętywał ich dłonie, ciężkie i zawłaszczające, za plecami matki wydłużające się w bestialskie, lepkie macki — było ich dwóch: ten, który go spłodził i ten, który przyjął pod swój dach, a może było ich mniej lub więcej, a alkoholowa mgła zmieszała wspomnienia i je wypaczyła, myląc słowa, gesty i odczucia. Jaka to różnica.
Choć matka nigdy nie potrafiła mu tego powiedzieć, doskonale wiedział, że na wszystko wydała nieme przyzwolenie. Widział jej nerwowość, gdy On odgarniał jej z twarzy włosy i całował ją w czoło — dokładnie tak samo, jak po wszystkim całował jego dziecięce; widział ją również wtedy, gdy płaczliwie prosił, by zabrała go ze sobą do pracy i nie zostawiała z Nim w domu. Choć nigdy nie łudził się i nigdy nie miał nadziei, matczyne słowa i tak wydarły z niego resztkę emocji — potrzebujemy go Anthony, nie dam rady, nie mogę go stracić. Choć to z jej ust wydrzeć się powinny przeprosiny, to on pierwszy błagał ją o wybaczenie — przepraszał za wydane pieniądze i swoje narodziny, za ten jeden raz, gdy pijany ją spoliczkował, plując jej w twarz prawdą. Przepraszał też i Jego — za pierwsze podrapanie twarzy, za płacz i za sprawiane problemy, za to, że go do tego zmusił. Przepraszał tak, jak nigdy nie potrafił przeprosić samego siebie, nieustannie odczuwając paraliżujące poczucie winy, którego nie potrafi udusić i uciszyć. Ciągle i ciągle je słysząc. Jaka to różnica.
Choć uciekł z domu już kilka lat temu, Jego szepty nadal towarzyszą mu w koszmarach, więżąc grubymi sznurami lękliwej nienawiści. Chrapliwy oddech chłodzi szyję i paraliżuje nerwy, oplatając ciało zgubnym stuporem; niewidoczna sylwetka wciąż podąża za nim krok w krok, a oczy zdają się wypalać dziury w zbyt cienkim materiale ubrań — jest przy nim, za nim, w nim, i tylko w alkoholowym zamroczeniu zdaje się On gubić i milczeć. Coś krzyczy w nim głośno, gdy pijany całuje obce usta, coś wewnętrznie drży w agonii i potrzasku, odpycha więc dłonie i znika, odrzucając każde ludzkie istnienie. Wzrok ucieka w stronę starszych, męskich twarzy, ciał i oczu, jakby w skrzywionej myśli i tęsknocie szukał w nich wypełnienia pustki rozrastającej się w nim od dzieciństwa. Serce ropieje i tłoczy zepsutą, winną krew; oddech zrywa się i krztusi, a nogi potykają się i plączą, w zamroczeniu nie potrafiąc znaleźć właściwej drogi — bo nic nie ma już chyba znaczenia. A może nie miało go nigdy. Jaka to różnica.
Choć nie pamięta już, kiedy namalował coś w trzeźwości, jego obrazy nadal zyskują zainteresowanie w oczach wykładowców, ratując go przed wydaleniem z uczelni. Maluje w bólu i amoku, maluje w drżeniu, strachu, tęsknocie, zrezygnowaniu i uduszeniu w sztuce odnajdując pocieszenie i przedłużenie katuszy. Brudzi płótna farbą, winem, krwią i swym spaczonym umysłem, więżąc w surrealistycznej makabrze niezrozumiałe myśli. Pociągnięcia pędzlem prostsze są od drgań głosowych strun i języka; zamiast więc mówić, tworzy i gnije w swojej zapuszczonej samotni. Zaspokaja pragnienie alkoholem, błąka się po głośnym mieście, wieczorami zataczając się po nocnych ulicach, by porankiem obudzić się na ławce z widokiem na przywołujące wołaniem mosty. Drapie do krwi dłonie i nie zwraca uwagi na noszone przez niego widoczne blizny, na zadawane mu o nie pytania wzruszając jedynie ramionami. Żyje, czołgając się przez kolejne doby i tracąc rachubę czasu; nie widzi sensu i nie potrafi go odnaleźć, we mgle od dawna nie słysząc już niczego prócz szumu. I nie wie już, czy jego ręce trzęsą się od pragnienia tworzenia sztuki, zakorzenionego w ciele strachu czy delirium. Zresztą. Jaka to różnica.

Anthony „Tony” Walker. Dwudziestojednoletni alkoholik i student malarstwa, co na świat patrzy przez barwy rozgoryczenia, cynizmu i strachu przed zaangażowaniem. Studia opłacane przez matkę, która w ten sposób chce odkupić swoje winy, a może tylko kupić milczenie; ojca nie pamięta; z ojczymem widuje się o wiele częściej, niż by tego oczekiwał. Od trzech lat wynajmuje zapuszczoną, mikroskopijną suterenę, w której płótna mieszają się z nierozpakowanymi kartonami, a malarskie farby i pędzle z pustymi butelkami po winie. Obecnie bezrobotny, po tym, jak stracił pracę baristy przez notorycznie przychodzenie do pracy pijanym. Blizna wisielcza po nieudanej próbie samobójczej, której nie do końca pamięta; podkrążone oczy, poplamione farbą palce i poranne wino zamiast kawy.

[Dzień dobry, miło mi pojawić się tutaj z moim Anthonym. ♥ Szukamy dla niego wszystkiego i na wszystko dajemy pozwolenie nawet jeśli miałoby go to mocniej skrzywdzić. Cytowana Bambi Baker; wizerunek: @twiaks.
layersofbitterness@gmail.com]