[KP] "How will i know...?"

Lily Taylor

28 LAT MINIE WIOSNĄ, SIOSTRA SŁAWNEGO HOKEISTY,
KOORDYNATORKA BIURA W KRAVIS SECURITY INC.,
ARTYSTKA TWORZĄCA POD PSEUDONIMEM

   Nie jest wyrazista, za to bardziej łagodna i wrażliwa, niżby sama chciała. Potrafi słuchać, ale doradca z niej żaden. Mało je, dużo śpi i jeszcze więcej gada, a do obcych nieprzerwanie rozsyła delikatne uśmiechy. Sentymentalna duszyczka, która nie traci wiary w ludzi. Lubi myśleć, że wielkie zielono-niebieskie oczy ma po niezapamiętanej mamie, a dobry refleks nie tylko po chorym ojcu, ale też latach biegania za starszym bratem i jego kolegami, gdy próbowali ją zgubić. Szybko ufa, zawsze wybacza i całe życie uczy się być kimś, kto nie pozwoli się skrzywdzić czy wykorzystać. Łatwo ustępuje, rzadko odmawia i bardzo, bardzo stara nie pakować się w kłopoty.
   Zajmuje zawsze tylko lewą stronę łóżka i połowę rzeczy trzyma nierozpakowaną w kartonach, mimo że przeprowadziła się do małej kawalerki dobre pół roku temu. Kolekcjonuje zdjęcia cykane starym aparatem na film z rolki przy każdej okazji spotkań z przyjaciółmi i ma już dziewięć grubych - wypełnionych po brzegi wspomnieniami, marzeniami i sentymentami - albumów. Dwa razy w tygodniu chodzi na zajęcia jogi, a basen miejski odwiedza zawsze w sobotnie popołudnia, gdy jest tam mało ludzi i nikt nie widzi jej odsłoniętego ciałka. Totalny mieszczuch, bojący się insektów, pajęczaków, płazów i gadów, lecz idący do świata z sercem na dłoni i pół tuzina psów wyprowadzanych sąsiadom. Co miesiąc podejmuje próbę przejścia na wegetarianizm i wymiany transportu miejskiego na rower, w czym nie pomaga miłość do jedzenia.
  Zwykle przy pierwszym poznaniu obdarowuje ludzi uściskiem wiecznie zmarzniętych dłoni, ciepłym uśmiechem i bacznym spojrzeniem. Jest uprzejma, bardzo zabiegana, pozornie roztrzepana i choć wydaje się, że na nic nie ma czasu, nigdy nie zapomina oddzwonić, podzielić się przypieczonymi ciut za mocno ciasteczkami ze starego piekarnika czy pożyczyć kiecki na imprezę. W deszczowe popołudnia przesiaduje z arkuszami sudoku w bibliotece albo w nieznanych i mało popularnych kawiarenkach, a gdy dopisze pogoda - w parku, próbując swych sił w tworzeniu biżuterii sutasz. Ten rudzielec jest pogodną osóbką, która się nie krzywi i nie popłakuje po wychyleniu kilku głębszych toastów na urodzinach przyjaciółki i przez to wielu ludziom wydaje się, że te wielkie oczy, drobna sylwetka i wieczny ruch zdradzają o niej wszystko. Lecz mimo całości tych pierwszych wrażeń nie warto myśleć, że się ją zna. Bo ten uśmiech, to spojrzenie i zawsze zimne palce są znajome, ale nie mówią wszystkiego. Nie wspominają o chorym ojcu, który trafił na wózek po ich wspólnym wypadku; i sławnym bracie, który wspina się po szczeblach kariery w hokeju coraz wyżej z sezonu na sezon; ani o tym chłopaku z sąsiedztwa, za którym tęskni czasami mocniej, niż powinna.
  Lily jest dziewczyną pełną werwy i pasji. Wszędzie jej pełno, tylko nie w domu, który przeniósł się niedawno do Chicago. Zawsze mierzyła wysoko i chciała zajść daleko, chciała stać się kimś, a wyznając zasadę, że tylko ciężką pracą człowiek jest w stanie osiągnąć sukces, prze do przodu bez wytchnienia i z zapartym tchem skacze w dal w codzienność. Imprezy, odpoczynek, wszystko to, co nie jest związane z pracą, organizuje sobie po niej, a na dodatek rzadziej, niż by chciała. Dorosłość momentami zdecydowanie ją przytłacza i każdego dnia utwierdza się w przekonaniu, że nie warto jest dorastać. Po wypadku, pod koniec pewnego lata, w którym jej ojciec stracił nogę, a sama dorobiła się długiej blizny na plecach, był moment rozwagi, kiedy stwierdziła, iż czas najwyższy spoważnieć. Nie przeniosła się jednak do Chicago, do domu brata, a została w ukochanym Jabłku i podjęła pracę w firmie oferującej systemy zabezpieczeń dla dużych przedsiębiorstw, startując do tytułu najserdeczniejszej pani za biurkiem. Po drodze porzuciła dążenie do wkradnięcia się w branżę biznesu i zarządzania firmami, gdyż po awansie stwierdziła, że woli pracować z ludźmi niż cyferkami w tabelach.
   Nigdy niczego się nie bała i z każdy kolejnym tygodniem od wypadku uświadamiała sobie, że zwolnić nie może. Od małego przyprawiała rodzinę o dreszcze, wpadając w tarapaty, skacząc na główkę w nieznane, kalecząc się i obijając, bo brakowało jej tego zdrowego lęku przed nieznanym, takiej ludzkiej przezorności. Miała w sobie zawsze walecznego ducha i wolę przetrwania, udowodnienia, ile jest warta, i zdrowej rywalizacji z rówieśnikami. Rozsądek gdzieś przy tym także i był, ale uciszany przez ekscytację i smykałkę do odkrywania świata, nieszczególnie się dla niej liczył. Chciała smakować życia i dziś nie potrafiłaby zliczyć, ile razy kończyła w gipsie (każdy był wypasiony, oblepiony naklejkami, wymazany podpisami znajomych i oczywiście przez pewien czas od zdjęcia - trzymany na pamiątkę). I gdy zatrzymała się w miejscu, poczuła, że się dusi. To był ten moment, kiedy strach ją pierwszy raz złapał i obezwładnił, ale się nie dała i dziś znów śmiało kroczy przed siebie! Podjęła się nawet drugiej pracy po kursie tworzenia sztuki użytkowej i już nie drga jej powieka, gdy wsiada za kierownicę i wyjeżdża na drogę.

Odautorsko
Dzień dobry, witam. :) Tytuł to cudowna Whitney! Ostatnio więcej mnie nie ma, jak jestem, za co z góry przepraszam. Lilka już tu kiedyś była, więc może co poniektórym kojarzyć się ta marchewkowa czupryna . ;)