[KP] Jej niebo jest pochmurne, przybiera kolor popiołów

Emma White

Skoro jesteś tu dłużej, możesz znać jej ojczyma, niegdyś naczelnego awanturnika, który na palcu budowy darł się najgłośniej i rzucał we wszystkich wyzwiskami, a dzisiaj marudzi pod nosem w drodze do sklepu po kolejne piwo – uważaj na niego. Jeśli bywasz tu od czasu do czasu, pewnie wiesz o wypadku sprzed roku, w którym zginęła jej matka, narzeczony i niedoszła teściowa, a ona wybudziła się cudem po długiej walce lekarzy o jej życie. Z tego, co kojarzę, w aucie był też ojciec chłopaka, ale teraz przebywa w domu opieki, utknął na wózku i do nikogo się nie odzywa. Możesz znać całą rodzinę jej ciotki, bo to ta najgłośniejsza, mieszkająca po drugiej stronie od remizy, z pięciorgiem dzieciaków wymazanych nutellą i trzema psami, które ujadają zza ogrodzenia nie tylko na listonosza. Może miałeś okazję poznać Michaela i jej pierwszego ojca i wiesz, że nigdy nikomu nie odmawiali pomocy. Możesz znać ich wszystkich, nawet wiedzieć od sąsiadki – tej co ma trzy czarne identyczne koty; że do rodziny została przygarnięta, bo jest podrzutkiem; a o niej nie pamiętać, wręcz zastanawiać się, czy posiadaczka wielkich jasnych oczu w ogóle istnieje. Bo jest cicha, niewidzialna, choć uprzejma i życzliwa, ale nie ma w niej nic, co zapada w pamięć. Jest jak podmuch wiatru, jak poranna rosa, dostrzegasz ją przez ten krótki moment, gdy stoi przed tobą, później znika. Gdy mówi, nie unosi głosu, uśmiecha się delikatnie i po chwili spogląda gdzieś w bok lub pod własne stopy. Może nawet teraz nie wiesz, o kim mowa, ale założę się, że jej ciastka kupujesz przynajmniej raz w tygodniu.
To taka osoba, która dopóki przebywała w domu dziecka, chciała dorosnąć, aby stamtąd uciec i odnaleźć biologicznych rodziców – ma ogromne pragnienie bycia częścią rodziny, bycia kochaną, potrzebną i dostrzeżoną, choć w sumie nosi w sobie tak ogromne pokłady nieśmiałości, że od uwagi sama ucieka. Gdy państwo White dali jej dom, nie chciała już żadnych innych bliskich, a były to dość dojrzałe decyzje jak na siedmiolatkę. Ukończyła szkołę średnią, a gdy jej tato zmarł na skutek wylewu, podjęła kolejną ważną decyzję – zamiast iść na studia i edukować się w kierunku przyszłościowego zawodu, wybrała naukę pod okiem mamy i jej siostry, aby pomagać, a z czasem (po wypadku) przejąć rodzinną cukiernię. Żyje jak duch, zajmując stary kąt w trzypokojowym zaniedbanym mieszkaniu, który ze złością w żałobie zdemolowała, później samodzielnie odmalowała, wymieniając wszystko, włącznie z deskami w parkiecie i oczywiście robiąc to na własną rękę, bo stary Thomas palcem nie kiwnął. Mieszkam tu od urodzenia, czasem słyszę jak ten drań wydziera się na nią i obwinia za własne porażki, ale jej odpowiedzi nikną w ścianach.
Jest z reguły łagodna, raczej pogodna, a gdy listonosz pomyli skrzynki osobiście odnosi pomylone przesyłki sąsiadom. Z wszystkim nauczyła się radzić sobie sama i zdecydowanie woli udzielać pomocy, niż o nią prosić. Obdarza innych opieką i czułością, choć w jej oczach czai się coś, co mnie niepokoi. Wybacza, nawet gdy ktoś na wybaczenie nie zasługuje, nie rozpamiętuje złego i nawet sama pierwsza wyciąga rękę na zgodę - pamiętam, gdy jeszcze jako podlotek w ramach pojednania upiekła rogaliki chłopakom z boiska, gdy ją przeprosili za zaczepki. Znosi kłamstwa i obelgi niewzruszenie, troski zamiata pod dywan, milczy o tym, co dzieje się w jej domu. Przykrości i zło jakie otrzymuje od coraz bardziej zrzędliwego i nieznośnego ojczyma przyjmuje ze spokojem i wydaje mi się, że wszystko tylko pozornie spływa po niej, nie naruszając wątłych ramion, ani nie szkodząc chudemu, blademu ciału. Nosi w sobie jakiś smutek i lęk, których po sobie nie zdradza.
Wygląda na to, że uśmiech ma ten sam co przed laty i przed wypadkiem, chęć do życia tą samą, a jednak jej spojrzenie przypomina pustą skorupę, z której uleciało życie. Martwi mnie to, lubię tę dziewczynę i to nie dlatego, że dzięki jej tortom mamy najlepsze słodycze w dzielnicy. Gdy widzę, jak jej włosy spływają po ramionach, przysłaniając białą skórę i siniaki na chudym ciele, coś mnie ściska w dołku, chyba domyślam się, co dziewczyna przeżywa. Mam okna naprzeciw jej cukierni, widzę jak się krząta za ladą, jak uprzejmie i z uśmiechem odnosi się do klientów i z jaką ekscytacją notuje nowe zamówienia, gdy dzwoni telefon, a pewnie dobijają się do niej z całego miasta, a może nawet i okolic po tym artykule z ostatniego miesięcznika, w którym napisali o tych cudownościach, które sama robi. Widzę, ile serca wkłada w utrzymanie tego miejsca i to chyba jedyne co ją podnosi na duchu po tym, co przeszła. Ale dziwne jest to, że co drugi dzień zostaje tam niemal do północy, choć przychodzi już po piątej rano, jakby jak najpóźniej musiała wrócić do domu.
Dziś tam byłem, kupiłem nowe ciastko mango z matchą i białą czekoladą i jedyne, co zapamiętałem z całej jej bladej twarzy, to czerwone pogryzione wargi i ciemne sińce pod oczami. Znowu mnie coś tknęło, choć wiem, że jej rysy nie wzbudzają u innych niepokoju, troski ani już niczego poza współczuciem i cichą akceptacją. Fakt, że wycofała się z życia społecznego ludzi nie dziwi, ale chyba nie wszystko można przypisywać żałobie, minął już przecież rok, a ona jest wciąż młoda - ma dopiero 28 lat. Wszystkim wydaje się, że rozumieją, że to jej sposób na odreagowanie po stracie, rozmawiałem z sąsiadem i jego żoną, i naszym zarządcą, ale ona nigdy nie była aż tak cicha i skryta, za to teraz ma na to przyzwolenie. Takie stawanie się kimś niedostrzeganym, niewidzialnym jest wygodne w sytuacji, w jakiej się znalazła i ja nie chcę się w niczyje życie wtrącać, ale... sam nie wiem. Zawsze wydawało mi się, że ta dziewczyna ma silny charakter, że mimo spokojnego, rozważnego usposobienia jest dość wytrwała i uparta, aby zachować swoje zdanie, jednak teraz każdego dnia jest złamana i jedyne, czym się wydaje martwić, to dostateczna ilość bluzek z długim rękawem w szafie, które pozwalają ukryć kwitnące na białej skórze dowody na to, co ktoś jej robi - jestem tego pewien, bo przy witaniu klientów w cukierni ciągnie nerwowo rękawy w dół za każdym razem, gdy drzwi zahaczą o dzwonek zawieszony u sufitu.
Może ja jestem już stary i wymyślam, szukam jakiś sensacji w życiu, ale trzeba się temu przyjrzeć. Spójrz na nią, otwórz szerzej oczy i kiedy się znów zobaczymy, powiedz mi, co widziałeś. Może w końcu ją dostrzeżesz.

Cześć ponownie :) Piękny wygląd karty zawdzięczam niezastąpionej smole, a choć z czasem krucho, zatęskniłam i wróciłam :)