James Harper
33 lata | funkcjonariusz NYPD (obecnie zawieszony)
|
James został zawieszony po głośnej sprawie związanej z morderstwem świadka koronnego. Nielegalne przesłuchanie, zatajenie informacji przed przełożonymi, podejrzenie manipulacji dowodami – to brzmi jak klasyczny przypadek przekroczenia granic etyki. Ale Harper wie, że to nie on przekroczył granice, tylko ktoś inny je przesunął.
Za głęboko wpakował się w sprawę, która dotykała wysoko postawionych ludzi. Wiedział za dużo, zadawał niewygodne pytania, szedł tam, gdzie nikt nie chciał zaglądać. Kiedy informator zginął, to właśnie Harper został wystawiony – ktoś potrzebował kozła ofiarnego.
Dziś pracuje w prywatnej firmie ochroniarskiej – z boku, na przeczekanie. Bez odznaki, ale z tym samym zacięciem. Sumienny, dokładny, niezłomny. Uparty do bólu, jeśli wbije sobie coś do głowy, nie odpuści, choćby cały świat stał mu na drodze. W pracy był zawsze wzorowy – punktualny, metodyczny, przewidywalny. Ale pod tą warstwą obowiązku zawsze krył się gniew. Tłumiony, spokojny, ale stały – skierowany przeciwko niesprawiedliwości, układom, skorumpowanemu systemowi, który nauczył się maskować jak człowiek.
Mieszka samotnie na Brooklynie, unika dawnych kolegów z wydziału. Nosi bliznę na dłoni – pamiątkę po konfrontacji, o której nigdy nie mówi. Ma plan, którego nikomu nie zdradza – coś, co powoli układa w całość. Nie pije, nie opowiada historii, nie daje się zbliżyć. Ale słucha. Obserwuje. Analizuje.
Nie porzucił przeszłości. On ją dokładnie notuje, kawałek po kawałku. Bo plan już ma. I kiedy wróci – a wróci – nie będzie już miejsc na wątpliwości.
|
FC: Hugo Philip
Dzień dobry, panie ochroniarzu🤭
OdpowiedzUsuńObudziła się z dziwnym przeczuciem, że coś jest nie tak. Było to ściskające gardło uczucie, które nie daje spokoju. Wszystko – w teorii – było w porządku. Nic drastycznie się nie zmieniło, a przynajmniej tak właśnie się jej wydawało. Sloane nie potrafiła jednak otrząsnąć się z tej myśli, że dziś coś jebnie.
OdpowiedzUsuńOstatni czas był intensywny. Koncerty, wywiady, sesje, godziny spędzone w studiu. Jedna przepełniona alkoholem i narkotykami noc. Nieprzyzwoite teksty, którymi karmiła swojego ochroniarza w tamtym pokoju. Ten konkretny moment wracał do niej w różnych momentach, chwilami przeszkadzając w życiu codziennym i na skupieniu się na pracy. Od tamtej chwili, w której zamknął za nią drzwi od czarnego SUV’a nie spędzali bezpośrednio razem czasu. Był obecny, ale z większego dystansu niż zwykle. Tamta noc wiele zmieniła. Zbyt wiele.
Nigdy wcześniej nie pozwoliła sobie na podobne zachowania. Jasne, czasem z nim flirtowała próbując wywołać na jego twarzy uśmiech. Sprawić, że przestanie być wiecznie spięty, jakby zaraz miał go trafić szlag. Często ta misja kończyła się niepowodzeniem. Za dużo wtedy wypiła, za dużo wzięła. Pozwoliła sobie na zbyt wiele. Co jeszcze nie oznaczało, że miała jakiekolwiek wyrzuty sumienia. Wchodząc do tamtego pokoju powinien wiedzieć, co może zobaczyć. Możliwe, że gdyby była tam z kimkolwiek innym to okazałaby wdzięczność za pojawienie się na ratunek. Nieraz wyciągnął ją z nieodpowiednich dla niej objęć. A objęcia Zaire, choć równie trujące i wyniszczające, co jej własne, były tymi, w których akurat miała ochotę się znaleźć i żadnego pieprzonego ratunku nie potrzebowała. Mimo zaćmionego mózgu pamiętała postawę Jamesa, jego wzrok. Wewnętrzną walkę, jakby faktycznie zastanawiał się, czy nie dołączyć, a potem po prostu wyszedł. Zamknął drzwi i pozwolił jej gnić we własnych decyzjach.
Sprawnie przeszła do swojej codzienności. Nie wspominała o tamtym wieczorze, nie rozpływała się nad nim. Stało się, wszyscy się dobrze bawili i nie było potrzeby, aby rozwijać temat. A jednak coś było nie tak. Na tyle, że gryzło to sumienie dziewczyny, które na ogół miała wyciszone.
Stukała paznokciem o ekran iPhone. Sama nie wiedziała po co. Ekran się wyświetlił.
Auto już podjechało. Śniadanie czeka w środku.
Wspaniale. Do torebki wrzuciła miętówki, którymi bawiła się w ręku. Pocałowała Rue w pyszczek i wyszła z mieszkania. Spodziewała się zobaczyć przed autem Jamesa, ale zamiast niego był ktoś inny. Znacznie chudszy mężczyzna, zbyt idealnie ogolony i w garniturze, który go zbyt mocno opinał. W pierwszej chwili jej to nie zdziwiło, nieraz odbierał ją ktoś inny, a na miejscu spotykała się już z resztą ekipy. Nie było też mowy o pomyłce. Sloane bez słowa wślizgnęła się na tył auta, gdzie zgodnie z obietnicą czekało na nią śniadanie i truskawkowo-waniliowa matcha.
To miał być łatwy dzień. Najpierw makijaż i włosy, szybki wywiad, parę fotek i spokój na resztę dnia. Przynajmniej w teorii wszystko na to wskazywało.
Myśli Sloane co chwilę wracały do tego nieznajomego faceta, który powitał ją przy aucie. Nie odezwał się ani słowem. Otworzył tylko drzwi i niemo kazał wsiadać. Boże, gdyby nie poznała kierowcy i tablic rejestracyjnych zbyt łatwo dałaby się porwać. Clara była z nią w stałym kontakcie. Czekała już w umówionym miejscu. Tak, jak się spodziewała pod luksusowym hotelem była masa ludzi. Fanów i paparazzi, który skądś wiedzieli, gdzie i o której będzie. Odetchnęła głęboko, a na twarz przywołała uśmiech. Wszystko dla ludzi, którzy płacą jej rachunki, nie?
Drzwi auta się otworzyły, a Sloane z niego wyskoczyła. Ale coś było nie tak. Nie było nigdzie pewnej dłoni Jamesa. Nie było człowieka, który osłaniał ją przed ludźmi. Była jakaś marna, nerwowa i chuda podróbka, która właśnie próbowała ją asekurować, ale robił to na tyle nieumiejętnie, że jedynie ją tym gestem zirytował.
— Nie dotykaj mnie — wycedziła przez zaciśnięte zęby. Jeszcze czego, nie znała nawet jego imienia, a pchał się z łapami?
Ruszyła przed siebie, a ludzie zaraz za nią. Ktoś próbował złapać ją za ramię, inna osoba starała się uchwycić Sloane na selfie wpychając jej telefon przed twarz. Ochroniarz próbował ją osłaniać ramieniem, ale szło mu to topornie. Nie nadążał za blondynką, która poruszała się sprawniej i zwinniej od niego. Nawet otoczona chaosem. Z trudem, ale w końcu dotarła do hotelowych drzwi, a hałas ulicy został odgrodzony przez grube szkło.
UsuńFuknęła z frustracją, kiedy dostrzegła Clarę. Jak zwykle pogrążoną w swoim żywiole. Słuchawka na uchu, iPad w ręku, coś zapisała, z kimś się kłóciła.
— Gdzie do cholery jest James? — syknęła. Odsunęła się od ochroniarza, a raczej jego kiepskiej kopii. Zawsze był, zawsze się pojawiał. Czemu nie było go dzisiaj?
Clara westchnęła. Ciężko i z trudem, bo przed sobą miała niełatwe zadanie.
— Złożył wczoraj wypowiedzenie z efektem natychmiastowym. Nie pracuje już dłużej dla ciebie.
Przez twarz Sloane przebiegł cień zaskoczenia i rozczarowania.
— Żartujesz sobie ze mnie?
Odpowiedziała jej cisza. Głucha i męcząca. Zacisnęła zęby, niemalże nimi zgrzytając. Zostawił ją. Tak po prostu ją zostawił. Po chwili odetchnęła głębiej.
— Zejdź mi z drogi — warknęła, a ramieniem trąciła nowego ochroniarza nawet nie racząc nauczyć się jego imienia.
Sloane😤
Sloane traktowała Harpera jak swój własny cień, który zawsze był krok przed nią. Widział, słyszał i czuł więcej niż ona. Potrafił przewidzieć zagrożenie, zanim te w ogóle się pojawiło. Ostatni rok był pełen wyzwań, bo Sloane wcale nie była łatwą klientką. Nie chodziło tylko o imprezowanie do białego rana, popijanie koki tequilą czy romansowanie z kim popadnie. Miała pewne wymagania co do osób, które pojawiały się w jej otoczeniu, a Harper je spełniał. Nie była do niego z początku przekonana, wydawał się jej zbyt mroczny, zbyt nudny i zbyt cichy, aby potrafił nadążyć nad życiem młodej piosenkarki, a potem udowodnił jej, że nikt inny nie potrafiłby zająć się nią tak dobrze, jak robił to Harper.
OdpowiedzUsuńSłowa Clary huczały jej w głowie. Kiedy siedziała na krzesełku i zastanawiając się, dlaczego odszedł. Nawet nie dopuszczała do siebie myśli, że to mogło być przez nią i tamtą noc. Jeśli już, to powinno go to zachęcić, aby zostać. Tłumaczyła sobie to w ten sposób, bo przecież to nie mogła być jej wina. Nie odszedł z jej powodu. Może dostał lepszą ofertę, może pojawił się ktoś kto płacił więcej… Może to, a może tamto. Kiedy patrzyła na nowego ochroniarza irytacja i gniew w niej automatycznie narastały. Pamiętała każdy ruch Jamesa. Swobodne poruszanie się między ekipą, łączenie z cieniem wręcz w jedno, aby pozostać niezauważonym. Patrząc na tego nowego widziała kogoś niezdarnego, niezdolnego do wejścia w buty Harpera. Wykonywał swoją pracę poprawnie, ale nie tak, aby Sloane była zadowolona. Najwyraźniej musiał mieć dobre kwalifikacje albo świetnie kłamał, że trafiła mu się jako klientka. Nie była zadowolona, a swój foch musiała schować do kieszeni. Głęboko, aby nie zjebać tego dnia w pełni.
Wywiad, w ocenie Sloane, wyszedł koszmarnie. Zamiast myśleć o muzyce, opowiedzieć o przyszłych planach, zaplanowanych festiwalach na lato i możliwe – nowym albumie, Fletcher myślała tylko o tym, że jej ochroniarz kopnął ją w tyłek. Odpowiadała krótko i sucho, a przeprowadzająca z nią wywiad dziewczyna wyraźnie czuła się skrępowana nastrojem Fletcher.
Nie potrafiła się skupić, a jego odejście nie powinno mieć na niej aż takiego wpływu.
Nie powinna się tym przejąć. Co chwilę ktoś z jej ekipy odchodził i przychodził. Była w branży, która zmieniała się nieustannie. Powinna być przyzwyczajona do nagłych zmian. Czuła, jak kontrola wymyka się jej spod kontroli. To ona miała pociągać za sznurki, robić co chciała i kiedy chciała – taki przecież był plan, a on zrobił coś, czego nie było w żadnym planie. Miał być na stałe. Miał być z nią dłużej. Tuż u jej boku. Wiedział przecież na co się pisze. Sloane nie była krystaliczna, nigdy tego nie ukrywała. Nie zgrywała świętej, nie była dziewczyną, która grzecznie wraca wieczorami do domu. Korzystała z życia i z w zasadzie nieograniczonych pieniędzy i możliwości, które stały przed nią otworem. To, że nie robiła tego w poprawny sposób to już inna sprawa, ale nie zamierzała za to przepraszać.
Kyle – ochroniarz, który swoją licencję wygrał w chipsach – działał jej na nerwy. Po wywiadzie Sloane zatonęła, znowu, w tłumie fanów, nad którymi nie dało się zapanować. Dołączyć musiała ochrona hotelowa, która ostatecznie ją wprowadziła do samochodu, a nie Kyle. Sloane nie była pewna, czy to nerwy pierwszego dnia czy faktycznie nie nadawał się do tej roboty.
Dalej wcale nie było lepiej. Nie nadążał za nią. Nawet, kiedy szła w dziesięciocentymetrowych szpilkach była szybsza. Uciekła mu któregoś razu. Było to zbyt łatwe, bo nawet na nie patrzył w jej stronę. Po prostu szła przed siebie, a miał ją zawieźć do domu. Sloane spędziła tamten wieczór w swoim ulubionym klubie w towarzystwie Meave i Arii, wysyłając mu jedynie krótkiego SMS’a Gratulacje, zgubiłeś mnie w 40 sekund. Pobiłeś rekord. A potem zablokowała jego numer, bo nie planowała dać się mu znaleźć. Z każdą taką akcją udowadniał jej, że nie jest Jamesem. Że nikt nim tak naprawdę nigdy nie będzie. Bez względu na to, jak się będą starać.
Znajdowała się gdzieś na obrzeżach Nowego Jorku.
UsuńNie wiedziała, gdzie. Była w klubie na urodzinach jakiejś influencerki. Oczywiście był tam te Kyle. Gdzieś w tle, mało znaczący i jeszcze mniej interesujący. Obserwujący, ale niezbyt uważnie. Była masa ludzi, masa zaproszeń na after party, na które Sloane koniecznie musiała jechać. Na których musiała się pojawić. Uległa, ale komu – nie wiedziała. Wyszła z klubu tylnym wejściem prosto do dużego samochodu, który wypełniony był ludźmi. Pojawiło się więcej wódki, więcej prochów. Był luz, ale w środku czuła się spięta, bo coś przez ten cały czas było nie tak, jak należy.
Jechali godzinę, może krócej. Nie zwracała uwagi na czas. Willa należała do tych bogatszych, ale klasy w sobie nie miała. Zapełniona była ludźmi w markowych ciuchach, naćpanymi, ledwo stojącymi na nogach półnagimi kobietami. Każde pomieszczenie zapełnione dymem. Muzyka zagłuszająca wszystkie grzechy, które się tu działy. To nie było miejsce dla Sloane. Nie ważne, jak wiele razy imprezowała w podobnych warunkach tam zawsze był ktoś, kto miał wszystko pod kontrolą.
James.
— Jebać go — mruknęła do siebie, zanim wypiła kolejny tego wieczoru kieliszek tequili.
Zachwiała się na własnych nogach i wpadła na tors gościa, którego nie widziała wcześniej w swoim życiu, ale szybko się z nim polubiła. Nie pamiętała imienia, ale pamiętała dłonie i usta, które całowały trochę zbyt gwałtownie. Spędziła z nim sporo czasu, aż przestało się robić przyjemnie. Próbowała oswobodzić się z jego objęć, kiedy ciągnął ją za sobą w stronę schodów. Mimo zamroczonego umysłu nie chciała. Nie tutaj, nie z nim. Nie teraz. To nie była impreza z Zaire i śliczną brunetką.
Przestało być zabawnie, a prowokacyjna gra zamieniała się w coś nieprzyjemnego.
— Nie mam ochoty — rzuciła chłodno. Między nimi przebiegała dziesiątka ludzi, ale nikt nie zwracał na nich uwagi. Odepchnęła, a przynajmniej myślała, że to zrobiła, go od siebie. — Spierdalaj.
Nie usłyszała nic w odpowiedzi, ale poczuła. Wystarczająco mocno, aby na krótki moment się ocknęła i zorientowała w jakiej dupie się znalazła. Świat zawirował, a oczy zaszły łzami, ale nie przez ból, a z upokorzenia i wstydu. Nie zapamiętała drogi do łazienki ani jak mu się wymknęła. Przekręcała klucz w drzwiach, oddychając ciężko i walcząc z kolejnymi łzami.
Na umywalce dostrzegła mały strunowy woreczek z resztkami białego proszku, jakieś papierosy i masę innych bzdetów. Drżącymi rękami wyjęła telefon. Do kogo ona cholera miała zadzwonić? Krótko spojrzała w lustro; to już nie była Sloane, która chaos miała pod kontrolą. W odbiciu była dziewczyna, która pierwszy raz nie wiedziała, co ma robić. Z niewielką, czerwoną szramą na policzku.
W panice przeglądała kontakty. I wtedy dostrzegła ten jeden Harper.
Wcisnęła bez namysłu. Bez dumy.
Sekundy ciągnęły się w nieskończoność.
— James — jęknęła, gdy tylko połączenie zostało odebrane — nie wiem, gdzie jestem. Zrób coś.
Zamilkła, kiedy w łazience rozległo się głuche walenie do drzwi.
— Nie graj niedostępnej, Sloane! Otwórz mi i będzie miło.
Cofnęła się w głąb łazienki, ściskając telefon w ręku, który teraz zadawał się być jedynym ratunkiem.
— Znajdź mnie, proszę — poprosiła z nadzieją, że James zawsze ma plan. Niezależnie od tego, jak bardzo się sprawy mogą zjebać on zawsze wiedział co robić i w tej chwili, jak nigdy przedtem, potrzebowała jego super mocy.
Sloane🥲
Odrzucała jego połączenia milion razy. Blokowała numer, odcinała dostęp od lokalizacji, kiedy uznała to za stosowne. Miał tysiące powodów, aby ten jeden raz nie odebrać. Jak nigdy też chciała, aby odebrał i pojawił się niepostrzeżenie obok. Przejmując kontrolę nad katastrofą, w którą się wplątała. Gorszą niż zwykle. Bardziej pokręconą. Z krążącym nad nią niebezpieczeństwem, które nie wahało się wpaść do środka. Sekundy się przeciągały, aż w końcu odebrał i na krótki moment przestała panikować.
OdpowiedzUsuń— Jakaś impreza, nie wiem — wymamrotała do telefonu. Nie pamiętała, gdzie jest, jak się tu znalazła. Z kim właściwie tu przyszła. Twarze były niewyraźne, imiona wyleciały z głowy. Nic nie miało tu znaczenia ani sensu.
Zawsze jakoś się trzymała. Lepiej lub gorzej, ale nie pozwalała, aby strach przejął nad nią kontrolę. Chwilowo było obecnie. Nafaszerowana jakimś syfem i alkoholem, upojona strachem o samą siebie nie myślała wyraźnie. Próbowała go słuchać, naprawdę. Podświadomie wiedząc, że James niezależnie od sytuacji potrafił zachować stoicki spokój. Ten jeden raz bardziej niż na jego głosie skupiała się na dźwiękach dobiegających zza drzwi. Każda chwila w tej łazience było jak przekleństwo. Ciążące na barkach i umyśle. Siedziała na podłodze, nie miała sił stać nawet oparta o umywalkę. Z nadzieją, że typ, który tak bardzo chciał się do niej dobrać w końcu sobie odpuści. Gdyby nie alkohol i narkotyki wszystko wyglądałoby inaczej. Ale nie umiała powiedzieć samej sobie stop. Nie, kiedy chciała komuś coś udowodnić, a w ostatnim czasie chodziło tylko o to, aby dopiec nowemu ochroniarzowi. Jakby chciała każdemu udowodnić, że nie nadaje się do tej pracy, a przede wszystkim, że nie nadaje się do niej.
Nie nadążał, nie potrafił zrozumieć jej, gdy się odzywała. Nie znał języka Sloane. Nie znał jej.
Próbowała się wyciszyć. Skupić na myśli, że po nią przyjedzie i na tym, że gdziekolwiek w tym domu by nie była to James ją znajdzie. Całą i zdrową albo w kawałkach, które będzie potem sklejała przez tygodnie do kupy. Bez znaczenia, potrzebowała, aby po prostu tu był. Czas płynął zbyt niewystarczająco szybko. Odgłosy zza drzwi nie ustawały przez jakiś czas. W końcu się poddał, a drzwi, chyba, okazały się bardziej wytrzymałe. Szarpał klamkę dobre pięć minut, dopóki nie odszedł. Kolorowo określając Sloane „głupią suką, która nie wie co traci” i to był ten moment, kiedy odetchnęła. Ale nie pozwoliła sobie na pełen luz. Pozostawała czujna, na tyle, na ile się dało w oczekiwaniu, aż nie będzie sama.
To była katastrofa. PR’owa, jeśli to wyjdzie i osobista. Sloane poniosła porażkę. Tej nocy spadła ze swojego stołeczka na własne życzenie. Ale nie miała sił, aby to naprawić. Nie teraz, może później lub oddając pałeczkę komuś innemu. Komuś komu uda się postawić ją do pionu.
Opierała głowę o kolana. Czuła, że jest jej niedobrze. Może ze stresu, a może alkohol podchodził jej do gardła. Nie miała pewności. Drgnęła słysząc swoje imię i krótkie, pewne stukniecie w drzwi. Zajęło jej dłuższą chwilę, aby doszło do niej kto za nimi stoi.
Niezdarnie podniosła się podpierając o wannę. W dłoni ściskała telefon i odbijając się od jakiejś szafki podeszła do drzwi. Szurając obcasami po płytkach. Oparła się o drzwi, męcząc z zamkiem, którego przekręcenie teraz ją przerastało.
— Kurwa — syknęła, a zamek w końcu puścił. Drzwi otworzyły się z impetem. Wypadła prosto na Jamesa. Nie musiała nawet patrzeć na jego twarz, aby go rozpoznać. Zacisnęła dłonie na materiale krótki, przylegając do niego swoim ciałem.
Jej klatka piersiowa unosiła się szybko, nierówno, jakby cały czas uciekała przed czymś lub kimś. Drżała, wbijając palce mocniej w materiał znajomo pachnącej kurtki. I wtedy wydała z siebie ledwo słyszalny dźwięk. Coś, co przypominało płacz, ale nim nie było. Jak szloch zdławiony w gardle. Dolna warga drżała, a oczy się zaszkliły.
Stała przy nim rozbita, cicha, z rozmazaną wokół ust pomadką, eyelinerem przy oczach i śladami po tuszu pod oczami z brutalną, dławiącą wymalowaną na twarzy.
Sloane
Na tyle, na ile to było możliwe pozostawała świadoma do momentu, aż nie pojawił się James. Wiedząc, że właśnie tego by od niej oczekiwał i że to chciał osiągnąć, kiedy mówił do niej spokojnym, ale stanowczym tonem. Przekonany, że ją znajdzie i pojawi się w odpowiedniej chwili. I Sloane musiała w to wierzyć, jeśli nie chciała całkiem poddać się panice.
OdpowiedzUsuńCoś zdecydowanie było nie tak. Nie czuła się, jak po ekstazach, nie było wesoło, błogo. Nie było w żaden sposób miło. Była jednak zbyt zamroczona, aby zastanawiać się nad tym, co wzięła. Opcja, że ktoś jej czegoś dosypał była spora. W ogóle nie zwracała uwagi na to kto jest obok, czy ma dostęp do jej drinków. Może z przyzwyczajenia, a może z obojętności. Wcześniej to zawsze James tego pilnował. Przewidywał jej kolejny krok, zanim ona o nim w ogóle pomyślała. Znał ją. Poczuła się zbyt pewnie w miejscu, którego nie znała z ludźmi, których nie obchodziła i teraz za to płaciła. Najpewniej nie zdając sobie sprawy z tego, ile ma szczęścia, że nie doszło do żadnej tragedii.
Cokolwiek James chciał zrobić miał nad nią teraz pełną władzę. Nie walczyła, nie wyrywała się. Nie próbowała głupio udowodnić, że da sobie radę sama. Ledwo siedziała, niemal osuwając się na płytkach. Ze świadomością, że James jest obok nie musiała już pilnować, nasłuchiwać. Była bezpieczna. Nie protestowała, kiedy zwilżył jej twarz ręcznikiem ścierając resztki makijażu, nic nawet nie mówiła, a jeśli to był to mało wyraźny i nieznaczący bełkot.
Potrzebowała tylko, aby był blisko i jej tu nie zostawiał. Zabrał z tego dna, na którym się znalazła i z którego nie potrafiła się odbić. Nie tym razem. Przytłoczona wszystkim co się wydarzyło nie dałaby rady nad tym zapanować. Unieść wysoko głowy, wyjść z klasą. To już było ponad jej siły. Jedynie mogła liczyć na to, że Harper zajmie się nią tak, jak zawsze. Cicho, bez rozgłosu i sprawnie. Robił to dziesiątki razy, częściej niż rzadziej wychodziła z klubów o własnych nogach, tylko umęczona i ledwo żywa. Z widocznymi śladami dobrej zabawy, długich godzin spędzonych na parkiecie. Tym razem nie bawiła się dobrze. Teraz była wrakiem, którego nikt nie powinien zobaczyć.
Kiedy znowu znalazła się w jego ramionach odpłynęła. Wciąż wpółprzytomna, ale nie zwracała uwagi na nic poza znajomą obecnością, która w tej chwili była kojąca i potrzebna. Cicho i niewyraźnie tylko zaprotestowała, kiedy układał ją w samochodzie. Na krótki moment pojawiła się ta panika, że znowu będzie sama. Resztkami świadomości uświadomiła sobie, że jest bezpieczna, a James jej nie zostawia nigdzie samej. Próbowała nie zasnąć, skupić się na równomiernym oddychaniu, odepchnąć od siebie targające nią mdłości. Jeszcze tego tylko brakowało, aby zabrudziła mu auto i samą siebie. Bez tego to był upokarzający wieczór, kolejnych takich momentów w swojej kolekcji nie potrzebowała.
Przestała zwracać kompletnie uwagę na to, gdzie jest. Była jak szmaciana lalka, ale w większym rozmiarze. Przelewając się przez ręce, nie mając nad własnym ciałem żadnej kontroli. Nawet, kiedy próbowała coś mówić nic konkretnego z nich nie padało. Niewyraźne pomruki, ciche jęki – może z jakiegoś bólu niewiadomego pochodzenia, a może ze wstydu, że pozwoliła sobie na znalezienie się w takiej sytuacji. Podatna na zranienie, wrażliwa i kompletnie bezbronna. Przysnęła w końcu uśpiona cichym mruczeniem silnika, delikatnym ruchem auta i z uczuciem bezpieczeństwa, którego, jak nigdy przedtem właśnie teraz potrzebowała. Już nie reagowała na nic, jeśli coś do niej mówił to słowa odbijały się od niej, jak od ściany. Wszystko było rozmazane, dźwięki dochodziły do niej jak zza grubej szyby lub jakby znajdowała się pod wodą, niezdolna do udzielenia sensownej odpowiedzi.
Miejsce nie było znajome, ale czuła się tu bezpiecznie. Może nie była w swoim łóżku, nie leżała na swoich poduszkach, których zawsze było więcej niż faktycznie potrzebowała. Był jednak spokój i cisza. Bliskość, która bez słów mówiła „już jest dobrze, wszystko będzie w porządku” i więcej na ten moment nie potrzebowała.
Poranek był zbyt jasny.
UsuńŚwiatło nie raziło, ale przeszywało. Przenikało przez skórę, jak dziesiątki małych igieł. Leżała nieruchomo na łóżku, skulona na boku z jedną ręką wiszącą poza łóżkiem. Głowa pulsowała, wszystko się w niej odbijało od czaszki. Jakby nieustannie ktoś w nią walił młotem pneumatycznym. Bez choćby chwili przerwy. Miała wrażenie, że jej ciało wcale nie należy do niej. Zdawało się być teraz obce, drżące w wewnętrznym rytmie, które tylko ono znało. Skóra lepiła się do materiału pościeli, a każdy oddech przypominał walkę z niewidzialną wodą zalewająca płuca. Towarzyszyło jej uczucie ciężkości, jakby ktoś na klatce piersiowej postawił coś niesamowicie ciężkiego i trudnego do zrzucenia. Usta miała przesuszone, popękane w niektórych miejscach. Gardło za to, jak posypane popiołem. Było gorzej niż źle.
To nie był zwykły zjazd po imprezie.
Delikatnie drżała, co chwilę ogarniał ją chłód, ale nie miała sił, aby naciągnąć na siebie pościel. Narastający w żołądki uścisk w końcu zmusił ją, aby spróbowała otworzyć oczy. Były ciężkie, jak z ołowiu, a obraz dalej rozmazany. Nie była u siebie. I na krótki moment ogarnęła ją panika. Jeśli nie jest u siebie to, gdzie jest? Miała pustkę w głowie, poza pulsującym bólem była jedna wielka nicość. Jakaś impreza, Kyle łażący za nią, jak zbity pies, shoty z tequili, tańczyła gdzieś i z kimś, a potem… Potem nic. Nawet grama wspomnień.
Musiała się uspokoić, ale nawet wzięcie głębszego oddechu było teraz bolesne i trudne.
I wtedy usłyszała ciche skrzypienie sugerujące otwieranie drzwi. Wbiła w nie wzrok. Początkowo rozmazany kontur w końcu nabrał kształtów.
James.
Niemal jęknęła z ulgi. Ale dlaczego? Nie powinno go przecież z nią być.
Chyba coś powiedział, ale nie była pewna. Próbowała się podnieść na łokciu, ale zaraz się osunęła. Na czole pojawił się cień zmarszczki, może z wysiłku, a może z frustracji.
— Niedobrze mi — powiedziała ledwo słyszalnie.
Czyli była u niego, chyba. Zawsze była ciekawa, jak mieszka, jaki jest, kiedy nie jest w pracy, a teraz, gdy miała okazję to zobaczyć, potrafiła skupić się jedynie na sobie i na tym, aby nie zwrócić tego, co w siebie wlała mu na pościel.
Sloane
Zrejestrowała, że wyglądał inaczej niż zwykle. W innej sytuacji rzuciłaby kąśliwym komentarzem, obecnie nie miała sił na to, aby myśleć. Nic nie miało sensu, myśli nie składały się w żadną sensowną całość. Mówienie było ciężkie. Trzymała się krótkich słów, ograniczając do tak i nie. Byle tylko za dużo nie myśleć i nie zmuszać mózgu do pracy, której i tak nie potrafiłby się podjąć.
OdpowiedzUsuńPodjęła jeszcze jedną próbę, aby usiąść i tym razem się jej udało. Z trudem, ale podniosła się na tyle, aby wypić przyniesione przez Jamesa elektrolity i nie zadławić się nimi przy okazji. Bez jego pomocy najpewniej wypuściłaby szklankę z rąk. Zbyt słaba, aby zrobić cokolwiek teraz samej. Zbyt bezsilna. Nie przepadała za tym uczuciem, ale w tej chwili kompletnie o to nie dbała. Widział ją tylko przecież James. Ten sam, który widział ją w najgorszych stanach. Ten obecny bez wątpienia zyskał wstydliwe miejsce pierwsze. Nie próbowała sobie nic przypominać, ale była pewna, że nigdy przedtem nie doprowadziła się do tak tragicznego stanu, jak obecnie.
Piła powoli, małymi łykami. Niezdolna, aby teraz cokolwiek zrobić samej i skazana na pomoc osób trzecich. Powinno być jej wstyd i możliwe, że było, ale przyznawać się do tego nie chciała. Połknięcie tabletek okazało się większym problemem, ale w końcu i z nimi sobie poradziła.
— Nie, żadnej kroplówki — mruknęła. Nie potrzebowała, aby więcej ludzi wiedziało o jej stanie. Nawet jeśli byli w stanie dotrzymać tajemnicy. Przejdzie przez to sama z małą pomocą od mężczyzny.
Miała wrażenie, że jej ciało samo nie wiedziało, jak ma zareagować. Raz było jej zimno, wręcz lodowato i trzęsła się pod kołdrą, aby w następnej chwili ją z siebie ściągnąć z uporczywego gorąca. Każdy dźwięk był zbyt głośny, było zbyt jasno. Mimo zaciągniętych zasłon. Ale zasnęła, nie mówiąc nic więcej, bo i tak wyszedłby z tego tylko marny nieprowadzący do niczego bełkot. Co jakiś czas się budziła, jedynie po to, aby za chwilę znów zapaść w niespokojny sen. Pojęcia nie miała, ile przespała. Kiedy obudziła się już ostatnim razem czuła, że dalej nie zaśnie. Leżała może z pół godziny w ciszy, wsłuchując się we własny oddech i bicie serca. Spokojniejsze, bardziej regularne. Czuła wręcz, jak odzyskuje władzę nad ciałem. Nie w takim stopniu, jakiego by chciała, ale wystarczającym, żeby wstać i nie zrobić sobie krzywdy. Kark i włosy miała mokre, podobnie, jak koszulkę, którą na sobie miała, a która nie była jej. Najpierw powoli usiadła. Oparła łokcie i kolana i pochyliła się do przodu głęboko oddychając i żałując wszystkiego, co wczoraj wyprawiała. Wygrzebała się z łóżka powoli i wstała podpierając o materac. Nogi podniosła z trudem, a te chwilami odmawiały posłuszeństwa, ale nie zamierzała leżeć tu przez cały czas. Chciała wiedzieć co się stało, dlaczego tu jest i przede wszystkim, dlaczego jest z Jamesem. Dawno już nie urwał się jej film w takim stylu. Przesadzała z alkoholem nieraz, ale koniec końców zawsze pamiętała imprezy, a na pewno ich większość. Tym razem jej pamięć się wyzerowała kompletnie. Jedynie słabe przebłyski z klubu.
Wyszła z sypialni, pewnie nie tak cicho, jak się jej wydawało, że to robi. Deszcz cicho szumiał na zewnątrz. Zdawało się, że nawet pogoda dostosowała się do jej obecnego nastroju, bo gdyby mogła to pozwoliłaby sobie na płacz i rozpadnięcie się po raz kolejny. Ale może należało zachować jakieś resztki godności.
— James? — Zawołała cicho. Kogo innego się niby miała tu spodziewać?
Przeszła dalej i dopiero wtedy go zobaczyła.
Nawet w domu zdawał się być w bojowym nastroju. Opierała się o framugę i po prostu na niego patrzyła. Nic nie mówiąc. Jej stan mówił sam za siebie. Było lepiej, ale nie dobrze. Zajmie jej przynajmniej kilka dni, aby dojść do siebie i wyjść z tego emocjonalnego i fizycznego dołka, w którym się znalazła.
— Chyba powinnam przespać — mruknęła pod nosem. Czy wyszłoby jej to na dobre? Nie wiedziała, ale z chęcią by się przekonała. Tyle, że ciało odmawiało dalszego snu. Domagając się minimalnego chociaż ruchu.
— Dziękuję — szepnęła szczerze, kiedy odbierała ręcznik i bluzę.
Miała parę obaw, czy powinna zostać sama. I była zbyt dumna, aby prosić o pomoc. A jednak w razie czego zostawiła drzwi otwarte. Nie ufała samej sobie i temu, że faktycznie się utrzyma pod prysznicem na nogach. Ale utrzymała. Spędziła w łazience więcej czasu. Przez około dziesięć minut jedynie stała pod strumieniem bieżącej, letniej wody. Zmywając z siebie brud nocy. Niezależnie, ile czasu by tam była żadna ilość wody nie byłaby w stanie jej wyczyścić. Bo ten cały syf siedział w środku. Mogła pozbyć się zapachu papierosów z włosów, alkoholu z ciała, lepkości, potu. Ale nie miała szans, aby posprzątać bałagan, który siedział w niej.
UsuńZostawiła w łazience ręcznik i koszulkę, w której spała. Przepłukała jeszcze usta płynem, aby poczuć się minimalnie świeżej. Daleko było jej do Sloane, którą znała. Przygaszona, blada i zmęczona. Nie w typowy sposób, jak po koncercie czy zbyt długiej imprezie, ale tej z dobrym zakończeniem. Wyglądała tragicznie, czuła się gorzej, a najgorsze dopiero było przed nią.
Powoli wyszła z łazienki. Skuszona przyjemnym zapachem biegnącym z kuchni, choć obecnie jej żołądek był ściśnięty i wątpiła, że da radę zjeść cokolwiek. Bez słowa usiadła przy stole. Wyglądając przy tym trochę jak skarcone dziecko.
— Zwrócę, jeśli to zjem — ostrzegła. Trudno, wzruszyła lekko ramionami i powoli przysunęła miskę bliżej siebie. Oparła łokieć o stół, a głowę o dłoń i spojrzała na Jamesa. Delikatnie uśmiechniętego, co było rzadkim widokiem i może nawet z ulgą na twarzy. Odwzajemniła ten uśmiech. Słabo i niemrawo, ale to zrobiła, bo i ona cieszyła się, że jeszcze żyje.
Jadła bez pospiechu. Chwilami sprawiając wrażenie, jakby przysypiała nad miską.
— Odszedłeś.
Powiedziała to cicho z lekkim wyrzutem i pretensją w głosie, wylewając w to reszki sił jakie w sobie miała. Podniosła na niego wzrok. Pierwszy raz pozwalając sobie, aby ta wiadomość faktycznie ją zabolała. I może to nie był najlepszy czas, ale nie chciała pytać o zeszłą noc. Jeszcze nie teraz.
Sloane
Zmusiła się, aby zjeść trochę więcej. Mozolnie jej to szło, ale skoro nikt jej nie pospieszał to sama również dawała sobie czas. Potrzebowała się jakoś obudzić, ale żadna kawa czy energetyki nie wchodziły teraz w grę. Najlepszą przyjaciółką była teraz woda. Jeszcze taka głupia nie była, aby podrażniać żołądek czymś mocniejszym. Czuła się pełna po zaledwie paru łyżkach zupy, kojącej głód i podnoszącej na duchu. Idealna na kaca, ale oboje dobrze wiedzieli, że to nie kac ją męczy, a coś znacznie gorszego. Ale jeśli miało pomóc to Sloane pytań zadawać nie zamierzała. Miało być po prostu lepiej.
OdpowiedzUsuńUniosła lekko brew, kiedy powiedział, że to nie byłby pierwszy raz. Nie pamiętała wycieczek do łazienki, niczego nie pamiętała. Z jednej strony może to dobrze, a z drugiej wolałaby mieć pełną świadomość. Nawet jeśli rzeczywistość miała się okazać trudna do przyjęcia. Zawsze utwierdzała się w przekonaniu, że lepsza jest najgorsza prawda od słodkiego kłamstwa. Co jeszcze nie oznaczało, że sama to praktykowała. Należało wiedzieć, kiedy lepiej jest skłamać lub ominąć prawdę.
— Trafię — mruknęła w odpowiedzi. Ale byłoby lepiej, gdyby nie musiała zrywać się i tam biec. Na takie ćwiczenia nie była ani trochę gotowa. W zasadzie na żaden wysiłek nie była gotowa. Utrzymanie otwartych powiek było wyzwaniem, a co dopiero sprint do łazienki, z której ledwo jakiś czas temu wyszła.
Wyjątkowo nie chciała się kłócić. Nie miała na to sił, a te, które do niej przyszły wykorzystała na wypowiedzenie tego jednego słowa. Nawet nie wiedziała, czy chce odpowiedzi. Miał prawo odejść. Zostawić to wszystko w cholerę i zająć się czymś spokojniejszym. Wiedziała, że nie jest łatwą klientką. Że doprowadza go do szału swoim zachowaniem, drażni przy każdej możliwej okazji, pyskuje i traktuje czasami z góry. Ale James był… jej Jamesem. Tym, który z nią wytrzymywał. Który rzadko coś mówił. W ciszy przyjmował jej porąbane pomysły i interweniował, kiedy zaczynała przeginać. Odstraszał natrętów. Kładł do łóżka. Ściągał z podłogi. Trzymał włosy. Po prostu był obok. Czy to były wczesne godziny ranka, kiedy szykowała się na sesję czy wieczorami wyprowadzając z aren po udanym koncercie, celebrując razem z nią na swój własny, cichy sposób.
— Znalazłeś bardziej wkurwiającą piosenkarkę, której trzeba chronić tyłek? — Nie mogła się powstrzymać. Była ciekawa, co teraz robi i chociaż mogła to łatwo sprawdzić to przez cały ten czas tego nie zrobiła. Nie chciała wiedzieć. I tylko dlatego, że gdyby zobaczyła go z inną byłaby zwyczajnie… zazdrosna. Na głos nie odważyłaby się tego powiedzieć, ale wiedziała co czuje. Sloane nie lubiła się dzielić. Zaczynając od ulubionych kwaśnych żelek, a na ochroniarzu kończąc. James miał być jej. Być obok, a zwinął manatki i poszedł w długą. Przynajmniej w teorii, bo jednak do niej przyjechał. Pojawił się, bo o to poprosiła. Nie zadawał pytań, nie odesłał jej do kogoś innego. Cokolwiek w tamtym momencie robił porzucił, aby dojechać do niej.
Sięgnęła po szklankę z wodą, ale nie spuściła z niego wzroku. Robienie teraz dwóch rzeczy na raz wydawało się niezwykle trudne. Musiała się niesamowicie mocno skupić na trzymaniu szklanki, co na co dzień było zajęciem, które robiła automatycznie. Bez żadnego myślenia. Bez zastanawiania się, czy szklanka nie wyleci jej z rąk, bo pomyśli o czymś innym.
Tak wyszło. Przewróciłaby oczami, ale bez tego wiedziała, że to okaże się bolesne. Swoje niezadowolenie mogła zacząć okazywać w inny sposób. Zmusić go do powrotu nie mogła. Może faktycznie pojawił się ktoś lepszy. Spokojniejszy. Ktoś kto nie będzie się do niego czołgać w bieliźnie i wysokich kozakach w klubie i prosić, aby ją przeleciał.
Pamiętała, kiedy zobaczyła go pierwszy raz. To, jak Aria szturchała ją w bok i piszczała niczym mała dziewczynka, która dostała najnowszą Barbie. Wysoki, przystojny, z niemalże mrocznym, ciemnym spojrzeniem i nerwami ze stali. Sloane testowała go od pierwszego dnia i nie wymiękł.
Dopasował się do energii, którą mu oferowała i nie pozwalał sobie wejść na głowę. Wiedział, kiedy i w jaki sposób powiedzieć „nie”, jak ją przetrzymać, kiedy wyrywała się do przodu i walczyła nie z nim, a przede wszystkim sama ze sobą. Znał niedostępne dla publiki szczegóły z jej życia. Wszystko i może jeszcze więcej z czego nie zdawała sobie nawet sprawy.
UsuńTen nowy do niej nie pasował. Nawet nie tyle co wyglądem, a osobowością, która była zrobiona co najwyżej z przemokniętego kartonu. Nie miał w sobie nic interesującego, a Sloane głębiej też grzebać nie chciała. Nie poczuła tego czegoś. Tej chęci zajrzenia głębiej. Wyciągnięcia z niego wszystkich brudnych sekretów. Z Jamesem starała się to robić niemal od początku. Z niepowodzeniem. Czasem się obrażała, że on o niej wie wszystko, a ona nawet nie jest pewna jakie ma drugie imię. I czy w ogóle jakieś ma. Do dziś nie wiedziała, jak wygląda jego mieszkanie, czy ma zwierzaka – nie miał, a jeśli miał to nie tu. James nie był otwartą księgą, którą można przeglądać wtedy, kiedy ma się na to ochotę. Był szczelnie zamkniętą skrzynią z tak rzadkim kluczem, że znalezienie go graniczyło z cudem. Prywatny do bólu. Tego jej brakowało, aby się zamknąć i nie dawać każdemu dostępu do swojego życia, a robiła to ostatnio chętnie i aż nazbyt często.
— Jest idiotą, który nie umie wypowiadać mojego imienia i zgubił mnie w mniej niż minutę. Pobił rekord. Nawet twój poprzednik sobie lepiej ze mną radził, a miał chyba z pięćdziesiątkę na karku.
Lubiła poprzednika Jamesa. Był w porządku, dopóki Sloane nie imprezowała i nie robiła zbyt większego zamieszania wokół siebie. Wielki i przerażający z łysą głową i bojowym nastrojem, ale w rzeczywistości przypominał bardziej wielkiego miśka. Z tym, że to tylko ona wiedziała. Po TikToku latały filmiki z nim i pod każdym pisali, że się go zwyczajnie boją. Sloane to bawiło, ale chwilami nawet ona się bała. Potem pojawił się James i pojawiły się zachwyty i wcale się nie dziwiła.
— Ty byłeś gotowy. — Powiedziała z przekonaniem. Zaśmiała się krótko i sucho, bez cienia radości w glosie. — Zwiałam ci raz. I pewnie tylko dlatego, że wyłączyłam telefon, żeby ci było trudniej mnie znaleźć.
I nie powinieneś mnie wtedy znaleźć. Może, gdyby nie znalazł jej w tamtym klubie dalej pracowałby z nią. Nie byłoby tego całego zamieszania. Kyle’a. Kto o takim imieniu zostaje ochroniarzem i ma być brany na poważnie?
— Nie chcę go, James. Nie jest tym, którego potrzebuję.
Jak tylko się ogarnie to go zwolni. Nie obchodziło jej, że potrzebowała kogoś mieć. Wolała chodzić wszędzie sama, jeśli nie mogła mieć Jamesa. Nie wątpiła, że udałoby się znaleźć kogoś równie dobrego. Kogoś kto również nie będzie przejmował się jej atakami histerii i furii, jej imprezami i szuraniem po dnie, ale nikt nie będzie nim. Może za bardzo się do niego przywiązała przez ten rok. Może nie powinna się aż tak przywiązywać. W końcu miał być tylko ochroniarzem. Kimś o kim na koniec dnia zapomina. Kimś kto wychodzi bez szumu, kiedy zamykają się drzwi od apartamentu i zostaje tam sama ze swoimi myślami.
Siedziała w milczeniu przy stole, dopijając wodę. Obserwując, jak zmywa naczynia. Bez zbędnych słów. Było w tej scenie coś niezwykle domowego. Coś, czego Sloane raczej nie doświadczała. To uczucie okazało się też dziwne miłe. Spokój i cisza przerywana cichym szumem wody i szuraniem gąbki po naczyniach.
— Hm, nie ma żadnej pani Harper, która mogłaby być zazdrosna? — Spytała, ale odpowiedzi nie oczekiwała. Chciała jej, ale wiedziała, że nie dostanie. Uniosła lekko brwi, wyczekując odpowiedzi lub zmiany tematu.
UsuńIm dłużej o nim myślała tym bardziej zdawała sobie sprawę, jak niewiele o nim wie.
— Nie chcę wracać.
Wzruszyła lekko ramionami. Nie czuła się gotowa na powrót do bycia Sloane. Do wytłumaczenia się z tej sytuacji i ucieczki. Przez parę godzin chciała nie istnieć dla świata. Nie być Sloane Fletcher, która musi posprzątać swój bałagan. Tylko dziewczyną, która leczy wyjątkowo paskudnego kaca.
— Wezmę kanapę i herbatę.
Lekko uniosła głowę, powtarzając jego słowa w głowie. Wyglądała, jakby nad czymś intensywnie myślała. I myślała.
— Skoro mój wybór… to mogę jeszcze poprosić, żebyś wrócił?
Sloane
Nawet mając najgorszy zjazd w swoim życiu nie potrafiła odpuścić. Przez tę bezbronną, osłabioną dziewczynę przebijała się dalej ta zadziorna i pewna siebie Sloane. Ona nigdzie nie odeszła. Była jedynie uśpiona, ale kąśliwe komentarze były jak dobry znak, że wszystko wróci do normy. Potrzebowała jedynie trochę czasu, aby się w pełni zregenerować.
OdpowiedzUsuńPrzymrużyła oczy, kiedy przyznał, że poznał kilka. Nie powinno jej to ruszać. To był biznes, a nie przyjaźń. Mógł sobie iść do kogo tylko chciał i Sloane nie mogła nic na ten temat powiedzieć ani zrobić. Tylko w teorii, bo jeszcze się nie zdarzyło, aby siedziała cicho, kiedy coś jej nie pasowało. Może nie rzucała w asystentów jedzeniem, kiedy zamiast sushi burgera przywieźli jej zwykłego i nie robiła z tego powodu awantur, ale gdy chodziło o coś poważniejszego nie oszczędzała w słowach. Tutaj też nie zamierzała, ale jeszcze planowała z tym poczekać, bo to faktycznie nie był najlepszy czas. Nie czuła się na siłach, aby z kimkolwiek się kłócić i źle zniosłaby porażkę.
— A to tylko jeden z wielu moich talentów — odpowiedziała z lekkim, nieco weselszym uśmiechem. Daleko było jej jednak w pełni do zadowolonej. Wciąż nie podobała się jej zaistniała sytuacja. Gdyby nie odszedł to nie doszłoby do tego wszystkiego. Nie znalazłaby się w tamtym domu z tamtymi ludźmi. — Dobrze. Zmartwiłabym się, gdybyś kogoś takiego poznał.
Sloane się zamknęła. Tak po prostu, bo pierwszy raz nie wiedziała co odpowiedzieć. Ścisnęła usta, wzrokiem uciekła gdzieś w bok. Mówił teraz więcej niż zwykle. Była jednocześnie tym przerażona i podekscytowana. James Harper uzewnętrzniający się? To dopiero nowość. Nawet jeśli było to w krótkich zdaniach, które nie zawierały wielu szczegółów.
— Ty jesteś. Nadążasz za mną, znasz mnie. I się mnie nie boisz, jak Kyle.
Odczuwała jego zmęczenie jej osobą. Lub tylko sobie wmawiała. Wiedziała, że jest jej dużo i jest wszędzie. Zmienia zdanie co pół sekundy, w jednej chwili czuła się euforycznie, aby w następnej nie czuć nic i zobojętnieć. Może go to już męczyło. Ciągłe imprezy, koncerty, hałas. Pilnowanie, aby małolata się nie zabiła biorąc prochy czy pijąc bez umiaru.
— Tak, cóż nie jestem najłatwiejsza w obsłudze. — Wzruszyła lekko ramionami. Ale on nadążał. Ze wszystkich ludzi, którzy znajdowali się w jej najbliższym otoczeniu on potrafił dotrzymać jej kroku. Zawsze i niezależnie od miejsca czy pory. James był tuż obok. I tak było od wielu miesięcy. Codzienność, która nagle została zaburzona, a na jego miejsce wszedł ktoś bez jakichkolwiek kompetencji.
Nic mu się wtedy nie wydawało. Była zamroczona przez narkotyki, ale chciała, aby tam został. Tamta noc coś zmieniła i sama nie wiedziała, dlaczego spojrzała na niego wtedy inaczej. Nie, jak na mężczyznę, który był jej cieniem. Nie, jak na pracownika. Dostrzegła w tamtym pokoju, jak przystojny jest. Poczuła coś, czego do współpracowników się nie czuło. Może to był tylko impuls, ale z tego rodzaju, który zaspokoić trzeba natychmiast, a on wyszedł. Może obrzydzony tą sytuacją, zniesmaczony tym, jaka Sloane potrafiła być, kiedy nikt nie trzymał jej na smyczy i nie pilnował, aby wypadła dobrze wizerunkowo. Opcji było tysiące, a sama mogła się tylko karmić własnymi przemyśleniami, które mogły być błędne.
Czy coś by się po tym zmieniło? Możliwe, ale Sloane miała do perfekcji opanowane udawanie, że pewne rzeczy nie miały miejsca. Uczona tego była od małego przede wszystkim przez matkę, która przed światem udawała najlepszą matkę na świecie, a bez kamer i widowni liczyła kalorie Sloane, kiedy miała tylko siedem lat i pozwalała na co najwyżej jednego cukierka w tygodniu. Później doszło ukrywanie prawdy przed fanami, tabloidami, sztucznym towarzystwem w którym się obracała.
Sztuczny uśmiech, kiedy trzeba. Unikanie okazywania emocji. Zakładanie maski, która głośno krzyczała, że wszystko jest jak należy. Załamywanie się dopiero za zamkniętymi drzwiami, kiedy zostawała sama.
James musiał o tym wiedzieć, że gdyby tylko opuścili klub wszystko wróciłoby do normy. Sloane nie wracałaby do tego tematu. Niczego by nie oczekiwała. Tylko czasem może by mu o tym przypominała w najmniej odpowiednich momentach. Ale tego nie zrobił. Wyszedł i zaczekał. Jak pieprzony dżentelmen. A ona była suką za to, jak się zachowywała w trakcie i potem. Świadomie go testowała, próbowała wciągnąć w swoją gierkę. Mieć go w pełni dla siebie. Zedrzeć z niego wszelkie wszystkie warstwy i nie miała tu na myśli jedynie ubrań. Liczyła, że da się skusić, a ona będzie miała dodatkową zabawkę na noc. Albo miał ta zajebiście silną wolną wolę albo nie był nią kompletnie zainteresowany wiedząc, jakim wyniszczającym wrakiem Sloane potrafi być. I chyba nawet by mu się nie dziwiła, gdyby faktycznie uznał, że lepiej od niej trzymać się z daleka.
UsuńNie powinno jej tutaj być. Nieraz lądowała w mieszkaniu jakiegoś faceta i paradowała w jego ubraniach. Ale to… to było inne. Bardziej intymne. To był James. Jego kuchnia. Jego kubek z kawą i szklanka z wodą. Jego bluza, która nim pachniała. Jego pościel. Najpewniej ta sama, w której spał poprzedniej nocy, bo jakoś wątpiła, że miał czas i chęci, aby ją zmieniać, gdy przyjechali.
Siedziała na krześle z nogami podciągniętymi pod brodę, oplatając je ramionami w sposób, jakby robiła to tu dziesiątki razy. Jak nie setki.
— A była? — Miała zatrzymać to pytanie dla siebie. Nic o nim nie wiedziała i chyba dowiadywać się też nie powinna. Nie, kiedy wyraźnie chciał, aby ich drogi się rozeszły. — Musiała być. Może… nie lubiła twojej poprzedniej pracy? Byłeś w policji, racja? Czy… złamała ci serce i się po tym nie pozbierałeś? — Nie pytała z kpiną. Autentycznie była zainteresowana i z pełną świadomością, że ją zignoruje albo znów odpowie krótko.
Jak na kogoś kto był w kiepskim stanie miała wyjątkowo dużo siły, aby poruszać ciężkie tematy. Jednego, a konkretnie jego powrotu nie chciała odpuszczać. Musiał to widzieć po jej minie i sposobie w jaki na niego patrzył. Potrzebowała go, a James o tym wiedział. Był nie do zastąpienia.
— To jest proste. Dzwonisz, mówisz, że wracasz i tyle.
W jej głowie to właśnie tak wyglądało. Mogła sama zadzwonić, jak tylko się dowie kto za niego odpowiada i sama to załatwić, jak będzie jej utrudniał. Ale to nie dziś. Prawdopodobnie nie utrzymałaby długo telefonu w dłoni i nie myślała trzeźwo, aby prowadzić trudne rozmowy z innymi.
— W porządku — westchnęła w końcu. Ściągnęła nogi na podłogę wolno się podnosząc — mam nadzieję, że masz Disney+, mam ochotę oglądać bajki.
Nie poddawała się z tą rozmową. To było tylko chwilowe zawieszenie broni. Moment na wzięcie oddechu, zanim znów zaatakuje, ale z większą siłą i lepszą precyzją. Odpuścić nie chciała. Ze wszystkich osób, którymi się otaczała to Jamesa chciała najbardziej. Inny mogła zastąpić, ale jego nie.
— Och, James — dodała, odwracając się jeszcze — dziękuję, że się mną zająłeś.
<|>Sloane
Z jakiegoś powodu zrzuciła z siebie maskę, którą nosiła na co dzień. Nie próbowała na silę udawać dziewczyny, której nic nie rusza. Dalej była przytłoczona brakiem wspomnień z nocy. Obserwowała Jamesa i to jak na nią patrzy. Nie obchodził się z nią jak z jajkiem, więc wzięła to za dobry znak, że poza wzięciem czegoś do niczego innego nie doszło. Przy nim najczęściej pozwalała sobie na wyjście z roli. Nie robiła tego nawet przy najbliższych koleżankach, które w teorii powinny być jej najbliższe. To jego wybrała, zupełnie nieświadomie, na osobę, której ufa ze wszystkim. A już szczególnie w momentach, kiedy jest podatna na zranienia i bycie zwykłym człowiekiem.
OdpowiedzUsuńKrótko się zaśmiała na jego komentarz.
— Nigdy nie celowałam też w ciebie — dodała. Czasem ją ponosiło, ale ostatnie o czym by pomyślała to, aby w jakiś sposób go skrzywdzić. — Albo robisz dobre uniki.
Cokolwiek robił Harper – działało. Może to był ten spokojny ton głosu, a może miękkie, nieoskarżające o nic spojrzenie pozbawione pretensji czy złości. Ktokolwiek inny na jego miejscu mógłby się wściekać za jej wybryki, ale nie on. Jeśli to robił to Sloane o tym nie wiedziała, ale sądziła, że raczej nie jest zły. Może jedynie rozczarowany, że nie wyciąga żadnych lekcji z tych sytuacji i dalej się w nie pakuje.
— Wciąż, nie należę do najłatwiejszych osób. — Tym razem próbowała być niewzruszona. Zdarzało się, że nieraz była określana jako problem. Przez matkę, czasami ojca, menadżerów. Sama również była świadoma, że nie ułatwia nikomu pracy i może czasami za bardzo wydziwia.
Zmarszczyła czoło, przetwarzając to, co jej powiedział. W tej kuchni usłyszała od niego chyba więcej wyznań i słów niż w jakimkolwiek innym czasie. I nie była pewna, jak ma się z tym czuć ani co o tym myśleć. Nie widział w niej problemu, choć sama tak się postrzegała. Nie naprawiał jej, nie próbował zmieniać.
— Wow, naprawdę się tu otwieramy, co — rzuciła niby to luźno, trochę tak, jakby chciała zamknąć ten temat, który zaczynał jej powoli ciążyć. Sama go zaczęła, ale jeszcze chwila i mogłaby sama powiedzieć coś, co należało zachować dla siebie. Nie chciała przesadzać i uzewnętrzniać się przed nim bardziej. Na krótki moment chyba oboje znaleźli się w mało komfortowej sytuacji, z której teraz należało jak najszybciej wyjść.
Sloane była przyzwyczajona do szybkich relacji. Przelotnych romansów, które nic na koniec dnia nie znaczą. Nie oczekiwała od ludzi, że zostaną i sama również nie zostawała. Była mistrzynią w uciekaniu przed zobowiązaniami, które mogły znaczyć więcej. Nawet nie chodziło o to, że nie chciała się z nikim na dłużej związać. Bo chciała tak samo, jak większość ludzi, ale nie angażowała się. Stąd miała pewność, że gdyby James wtedy został dalej traktowałaby go tak samo. Tak sobie przynajmniej wmawiała, bo rzadko spędzała czas z ludźmi, z którymi kończyła w łóżku. James był obecny niemal dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wracałaby myślami do tamtego pokoju w momentach, kiedy by jej dotykał. Nawet przypadkiem, czy aby bezpiecznie dostarczyć ją z auta do hotelu, a wokół panowałby chaos. Pamiętałaby dotyk, pocałunki.
Pamiętała, jak na nią patrzył i jak walczył sam ze sobą. Mógł odpychać od siebie Ruby, ale na nią patrzył od początku, aż do samego końca. Sloane wtedy jednocześnie wygrała i przegrała; odszedł zostawiając ją ze świadomością, że wychodzić nie chciał. Nie dostała go wtedy, nie tak, jak tego chciała. Ale zalazła mu za skórę. Nie powinna być z tego dumna, ani tym bardziej czerpać z tego żadnej radości, a jednak to robiła.
Na nic teraz też nie liczyła. W swoim stanie niewiele miała teraz możliwości, aby cokolwiek między nimi zmienić. James wydawał się też aż nazbyt pewny swojej decyzji. Odszedł po cichu i bez słowa, a Sloane nie chciała się przyznać, że to zabolało. Przejęła się tym bardziej niż powinna. Głupio tęskniła za kimś, kto w teorii powinien jej być obojętny. Nawet w momencie, kiedy siedział naprzeciwko i wystarczyło, aby wyciągnęła rękę i go poczuła. Lub szczególnie w takich momentach. Sama już nie wiedziała.
W zasadzie to nie była pewna, czy pyta z ciekawości czy kryje się za tym coś więcej. Badała ten nieznany grunt na tyle, na ile jej pozwalał. Był niezwykle oszczędny w słowach, a Fletcher nie spodziewała się po nim niczego innego. Żadnego wylewania żali, opowieści ciągnących się godzinami. Krótkie zdania, które czasem mówiły więcej niż dziesiątki słów.
Usuń— Przykro mi.
Żadne rozstania nie były łatwe. Nie wyglądał na jakoś szczególnie przejętego, może to była dawna sprawa. Sloane nie zwracała na niego większej uwagi przez ten rok. Czasem o coś pytała, czasem naciskała, ale nigdy na tyle, aby wyciągnąć z niego najgłębiej skrywane sekrety. Miała wielką ochotę to zmienić.
— Była ładna? — Ciągnęła dalej nie wyglądając na kogoś kto planował skończyć bombardować pytaniami. — Skończyło się, bo miała dość zajętego policjanta? Czy ktoś zdradzał?
Nie brzmiał, jakby to był bolesny temat. Wyglądał na zobojętniałego, jakby to było coś z dawnej przeszłości. Pogodzony z zakończeniem związku czy cokolwiek to było.
— Daj mi coś. Ty wiesz o moich byłych.
Wszyscy o nich wiedzieli. Utrzymanie związku w tajemnicy było trudne. Szczególnie dla osoby, która zbyt dużo czasu spędzała online i była rozpoznawalna. Internetowi detektywi potrafili wywęszyć wszystko, a już zwłaszcza te pikantne informacje, które sprzedawały się jak złoto.
Wiedziała o policji, bo kiedy James zaczął pracę przeprowadziła stalking z Arią w necie. Kumpela totalnie zauroczyła się Jamesem i chciała wiedzieć jak najwięcej. Poza garstką informacji zbyt wiele o nim nie było. Żadnego śladu na Instagramie czy Facebooku. TikToka sobie odpuściły, bo założyły, że taki facet raczej nie ma czasu ani chęci na przeglądanie głupich filmików.
Sloane informacji o byłej nie zbierała dla Arii. Gromadziła je dla siebie.
— Brzmi groźnie.
Nie planowała wcześniej grzebać bardziej w jego policyjnej przeszłości, ale teraz poczuła się zainspirowana, aby to zrobić. Po cichu i bez jego wiedzy. Po tonie głosu wyczuła, że nie chciał, aby dalej o to pytała.
Na moment odpuści. Dzisiaj nic nie wskóra, była zmęczona i gdyby nie zajmowała się rozmową to wróciłaby do spania.
— Pomyślę o tym. To dobry sposób, aby cię znów zobaczyć.
Mógł się zwolnić i odejść, ale dla Sloane to jeszcze nie oznaczało, że więcej się nie spotkają. Musiała opracować plan, aby nakłonić go do powrotu. Taki, któremu nie będzie potrafił ulec. I może taki, który nie będzie narażał jej życia czy zdrowia. Jeszcze parę lat chciała pożyć.
Wróciła na moment do sypialni. Po kołdrę i swój telefon, który znalazła tuż przy łóżku. W pełni naładowany i z milionem powiadomień, na które nie miała ochoty. Okręcona kołdrą ułożyła się na kanapie, przeglądając bajki. Padło na Mulan, ale nie planowała włączyć, dopóki James nie dołączy. Ze wszystkich sytuacji, w których się znalazła ta wydawała się najbardziej nieprawdopodobna. Ona w jego mieszkaniu z włączoną bajką w oczekiwaniu na herbatę.
Sloane
Powrót do rzeczywistości był teraz niemożliwy.
OdpowiedzUsuńChciała zostać tu tak długo, jak to będzie możliwe. Unikać matki, która już wiedziała, że znowu komuś uciekła i szlajała się po Nowym Jorku bez ochrony. Menadżerki dobijającej się do niej cały poranek. Sloane podejrzewała, że James dał już im znać, że jest cała i zdrowa, ale to najwyraźniej nie powstrzymało ich przed wypisywaniem i dzwonieniem do niej. W ciszy przeglądała powiadomienia, odczytywała wiadomości, ale na żadną nie odpisywała. Niech sobie poczekają. Jak będzie miała nastrój to im odpisze. Prawdopodobnie nie odpisze.
Nie lubiła tej wersji siebie. Łatwa do zranienia, ludzka. Wolała być tą Sloane, która błyszczała na scenie z mikrofonem w dłoni. Zawsze uśmiechniętą, która schodziła do fanów po selfie, brała ich telefony i nagrywała krótkie filmiki ze swoim udziałem wiedząc, jak bardzo to im zrobi dzień i że przez najbliższy rok będą gadać tylko o tym. Pozwoliła sobie na opuszczenie zbroi, bo miała świadomość, że James zachowa to dla siebie. Z podpisaną umową poufności czy bez niej. Był porządnym facetem i to było widać, jak na dłoni. W przeciwieństwie do niej nie szukał słabych punktów po to, aby wbić w nie szpilkę.
— To moja ulubiona bajka. Nie wiem, dlaczego, ale się z nią utożsamiam — odpowiedziała i lekko wzruszyła ramionami. Znała ją na pamięć. I prawdopodobnie obejrzała ją z tysiąc razy.
Przy nim nie musiała udawać, że interesuje się poważnymi filmami. Zresztą, kto w jej wieku się nimi interesował? Fajnie było czasem obejrzeć coś, co wymaga myślenia, ale to nie był ten dzień. Musiała się wyłączyć, przespać jeszcze parę godzin i pobawić się w detektywa z pytaniami, na które jakoś zbyt chętnie jej odpowiadał. Może liczył, że dzięki temu szybciej się zmęczy i zaśnie.
— Wiem. Jestem wścibska.
Lubiła wiedzieć to, o czym nie powinna. James od początku był dla niej chodzącą zagadką. Małomówny, wycofany. Pokusiłaby się nawet o stwierdzenie, że bywał pozbawiony emocji, ale to nie byłaby prawda. Miał ich w sobie bardzo wiele, ale umiał je maskować. W tym jednym byli do siebie całkiem podobni.
— Wywalili cię i wylądowałeś u rozpieszczonej piosenkarki — skwitowała. Nie zagłębiała się w powody, dlaczego dłużej nie pracował w policji. Możliwe, że Aria to zrobiła, a Sloane najpewniej miała wtedy milion innych rzeczy do robienia. — Którą porzuciłeś dla… właśnie, co teraz robisz?
Dalej była zła. Dalej mógł wyczuć niezadowolenie, że ją porzucił. Ale nie robiła z tego afery. To nie był facet, którego ściąga się awanturami. Musiała podejść do tego mądrzej i możliwe, że ten nowy ochroniarz wcale nie będzie taki bezużyteczny, jak sądziła, ale to musiała jeszcze sobie przemyśleć na spokojnie. Musiała spróbować ściągnąć Jamesa z powrotem. Nie darowałaby sobie, gdyby odpuściła go sobie, bo dobitniej powiedział jej „nie”.
— Skoro ona nie złamała tobie, to pewnie ty złamałeś jej. Jestem blisko?
Z drugiej strony jakoś nie potrafiła wyobrazić sobie Jamesa łamiącemu serce jakiejś kobiecie. Wydawał się na to zbyt porządny i poukładany, a może to tylko było jej wrażenie o nim. Może bywał taki tylko w pracy, a w prywatnym życiu – tym, do którego Sloane nie miała dostępu – pokazywał zupełnie inną twarz. Ciężko było jej w to uwierzyć.
Był zbyt poukładany. Nawet trudne tematy zdawał się mieć pod kontrolą i nie pozwalał, aby wytrąciły go z równowagi. A Sloane próbowała. Od momentu, jak poczuła się trochę lepiej zaczęła ciskać w niego dziesiątkami pytań. Trochę, jakby chciała zobaczyć, w którym momencie pęknie i każe się jej zamknąć.
— Mogę zadać jeszcze jedno pytanie? — Poprosiła, ale nie czekała na zgodę. Nawet, gdyby powiedział „nie” i tak zamierzała pytać dalej. — Dlaczego zdecydowałeś się na pracę ze mną? Zostałeś przypadkowo przydzielony, czy jak to wyglądało?
Przysunęła się bliżej. Razem z kołdrą i poduszką, którą oparła o jego udo i chwilę później sama się na niej ułożyła. Leżała bokiem, aby widzieć telewizor i w razie czego móc przekręcić głowę, żeby na niego spojrzeć. Nie pytała o pozwolenie, po prostu robiła, bo i tak by jej pozwolił.
Sloane
— Czepiasz się szczegółów. Jak będę chciała to zadam kolejne dziesięć.
OdpowiedzUsuńPrzekręciła lekko głowę, aby na niego spojrzeć. Z lekko drwiącym, ale zmęczonym uśmiechem. Czuła się aż nazbyt komfortowo, choć nie powinna. Leżała na nim, jakby był co najmniej jej kumplem, z którym spędza tak popołudnia od zawsze. Nieraz na nim zasypiała. W aucie po koncertach, po imprezach z których niewiele pamiętała. Tylko wtedy to nie miało takiego wydźwięku, jak teraz. Teraz było inaczej. Sloane to czuła, ale nie potrafiła nazwać. I nie była pewna, czy chce to w jakikolwiek sposób nazywać. Bezpieczniej było udawać, że to sytuacja jedna z wielu, a nie wyjątek, który powtórzyć się nie powinien.
— Brzmi na sukę — stwierdziła bez cienia skrępowania. Mały kryzys w pracy wart był rujnowania związku? Nie mówiła tego jako ktoś uzależniony od skandali, bo tych miała parę na koncie. Z jej perspektywy brzmiało to, jak mała rysa na szkle, którą da się pokonać, ale może nie każdy chciał tak walczyć. — Ja bym cię za to nie zostawiła — dodała, jednocześnie przekręcając głowę w stronę ekranu, jakby to co się działo było bardziej interesujące. Śledziła wzrokiem kreskówkowe postacie, czasem cicho się zaśmiała z jakiegoś żartu.
Nie powstrzymała też uśmiechu, kiedy powiedział, że nic nie robi. No przecież składało się idealnie, prawda? Był bez pracy, a ona bez ochroniarza. Technicznie rzecz biorąc, ale na tego nowego nie potrafiła nawet spojrzeć poważnie. Nic jej w nim nie pasowało. Czepiała się pewnie za bardzo, bo przyzwyczaiła się do Harpera, który znał ją na wylot. Wyprzedzał ją o trzy kroki i zawsze wiedział, kiedy złapać. Ten nowy tego nie potrafił, a Sloane nie zamierzała mu wręczyć poradnika, jak się z nią obchodzić.
— To świetnie. Znaczy kiepsko, bo jesteś bez pracy, ale… Możesz mieć. Od ręki. Jeden telefon. Dorzucę bonus ”Ratowanie tyłka Sloane o drugiej w nocy i przekimanie jej u siebie” — powiedziała, niby żartobliwie, ale była poważna. Załatwiłaby to nawet w tej chwili, choć prawdopodobnie nie miała odpowiednich numerów zapisanych w komórce. Coś by wymyśliła, aby wrócił, a tamten wyleciał szybciej niż nauczyłby się poprawnie wymawiać jej imię.
Bardziej niż przekonywać go pieniędzmi, dodatkowymi dniami wolnymi w pełni płatnymi, które sama by mu ogarnęła i całą resztą, chciała, aby wrócił, bo tego chce. Bo chce być blisko niej, mieć ją na oku i być w tym chaosie razem z nią. Tylko, a może aż tyle. Jej potrzeby nie były najważniejsze, ale to dzięki niemu czuła się bezpiecznie. I powtórzyła to już pewnie z dziesiątkę razy.
— Szkoda. Myślałam, że ci zrobili całą prezentację i wybrałeś najładniejszą — zaśmiała się.
Wsunęła rękę pod poduszkę na jego udo, ale nie po to, aby flirtować i mącić mu znowu w głowie. Wyszło przypadkiem, tak jej było wygodniej. Pod nosem cicho śpiewała piosenkę z bajki, która akurat leciała i na moment się wyłączyła.
Rozmyślała nad tą sytuacją. Nad nimi. Zresztą, nad nimi? Nie było żadnych ich. Była ona i był James. Dwie różne osoby, które przypadkiem się spotkały przez pracę i które przypadkiem, może, się polubiły. Nigdy wprost jej nie powiedział, że ją lubi. Ona jemu też nie. Dała znać w inny sposób, który najpewniej wyrzucił z głowy, a im dłużej o tym myślała tym bardziej się utwierdzała w przekonaniu, że moment w pokoju był kompromitujący. Przedtem nigdy aż tak pewnie się nie czuła, oblepiona wzrokiem trzech osób, gdzie dwójka bez wątpienia ją chciała, a ta trzecia się wahała…
Może tylko trochę ją lubił. Gdyby nic nie czuł nie porzuciłby wszystkiego, aby ją zabrać z tamtego miejsca. Ryzykując utratą pracy. A jednak się pojawił i nie zadawał żadnych pytań. Nie z kim byłaś, gdzie był ochroniarz, dlaczego jest taka głupia, że wychodzi z kim popadnie.
— Na razie tak — odpowiedziała. Oderwała wzrok od telewizora i przeniosła na niego. Zatapiając się w tym spokoju, który między nimi panował. Może to była iluzja spokoju, ale na tyle realna, aby Sloane w nią uwierzyła. — Chyba się prześpię. Jak już będziesz miał mnie dość to mów.
Sloane
Nic z tego, co się wydarzyło nie należało do normalnych czy typowych sytuacji, które miały miejsce w jej życiu. Nie powinna była widzieć tego mieszkania, spędzać nocy w jego łóżku, nosić jego bluzy, korzystać z jego prysznica. Zasypiać na nim. Zrobiła jednak to wszystko i nie dlatego, że nie chciała. Nie pojechała na tamtą imprezę z intencją, żeby wpakować się w kłopoty i dzwonić po Jamesa, aby przyjechał jej na ratunek. Pojechała, bo chciała dobrze się bawić. Jakoś wyrzucić z głowy to, jak bardzo na nią wpłynęła jego decyzja o odejściu. Jak rozbita się przez to czuła. Syczała na każdego kto tylko się do niej odezwał. Podkładała nowemu ochroniarzowi nogę w nadziei, że wywróci się na tyle mocno, aby go zastąpili Jamesem, aby zadzwonili do niego błaganiem, że nikt inny sobie nie daje z nią rady i go potrzebują, bo jak nie to inaczej cały świat spłonie z ręki Fletcher.
OdpowiedzUsuńW ogóle nie miała w planach tego, aby osobiście go prosić, żeby wrócił. Liczyła, że Clara to załatwi. Tak, jak większość rzeczy robiła za nią. Mogła wysłać też Meave. Kogokolwiek, byle tylko do niej wrócił. Wkurzające było to, jak uzależniona była od jego obecności. Nic przez ten czas nie szło dobrze. Nie wychodziła z gracją z auta, bo Kyle nie potrafił zapanować nad tłumem. Zamiast przed nią czasem był z tyłu, a czasem z boku. Gubił ją, jak dziecko zabawki. Sloane nawet nie musiała się starać, aby mu zwiać. Nie było dreszczyku emocji. Nie było przy nim niczego. I to chyba drażniło ją najbardziej, że nie dostarczał jej tego, czego tak bardzo potrzebowała.
Zasnęła jeszcze w trakcie bajki. Sprawnie odpłynęła, wtulona w Jamesa, który grzał bardziej niż się spodziewała, ale po nocy, która wydawała się jej być lodowata był dokładnie tym, czego potrzebowała. Przespała spokojnie kolejne godziny, przebudziła się tylko na krótki moment. Nie do końca wiedząc, gdzie się znajduje i z kim jest. Ale nawet nie drgnęła, kiedy przypomniała sobie, gdzie jest i w czyich ramionach się znajduje. Ostrożnie tylko wtuliła się mocniej, choć wszystko w niej krzyczało, że nie powinna. Bo takie rzeczy miejsce mogły mieć tylko w książkach albo filmach. W prawdziwym życiu? To byłby skandal, którego nie potrzebowało żadne z nich. A mimo wszystko nie odsunęła się, nie pozbierała po cichu rzeczy, nie uciekła – choćby do sypialni, bo bez wątpienia zrozumiałby, gdyby rano tam właśnie ją zastał. Zamiast tego Sloane została tutaj z nim. Na tej kanapie, otulona kocem, jego bluzą i jego zapachem. Wsłuchując się w miarowy, cichy oddech.
Na krótki moment pozwoliła sobie uwierzyć, że z tego mogłoby być coś więcej. Nawet nie wiedziała, dlaczego jej myśli poszybowały w tym kierunku. Może przez zmęczenie, może przez to, że czasami pozwalała swojej wyobraźni się rozbujać. James był tym porządnym. Gdyby się skupiła wyjątkowo mocno – mogłaby się przy nim wyciszyć. Skończyć z głośnymi imprezami, przypadkowymi facetami i dziewczynami. Nie sięgać po używki, aby „poprawić sobie nastrój”. Wyjść w miarę na prostą. Mogłaby zrobić to wszystko i sama z siebie, ale nie miała motywacji. Jeśli chodziło o poprawę swojego życia dla siebie to nie widziała w tym większego sensu. Była skazana na tego rodzaju życie. Oglądała je od małego, wychowywała się w głośnym domu z latającym talerzami i popielniczkami. Bawiąc między kablami, potrafiła nazwać rodzaje mikrofonów zanim w pełni nauczył się tabliczki mnożenia. Tej pewnie już teraz nawet nie pamiętała w połowie, ale za to mikrofony już owszem.
Nawet nie drgnęła, kiedy wstawał. Powoli jednak wyrywała się już ze snu, którego miała aż nadto po tych… Wielu godzinach. Przeciągnęła się powoli na kanapie. Trochę zgrzana; od bluzy i koca, a na zewnątrz był środek lata. W pierwszej chwili nie zwróciła uwagi na odgłosy dochodzące z innego pomieszczenia. Dopiero, kiedy się skupiła poszczególne słowa zaczęły do niej docierać.
Ucieszyła się na krótki moment. Wrócę. Nawet lekko się uśmiechnęła, ale zaraz kolejne słowa były wypluwane z wyrzutem, którego nie spodziewała się usłyszeć. Nawet nie poruszyła się na kanapie. Po rozmowie z wczoraj nie było śladu. I właśnie też się dowiedziała, że ma jej dość. Sam jej to obiecał, zanim zasnęła, że zauważy. Postarał się, aby dotarło to do niej w miarę szybko. O wiele szybciej niż się spodziewała.
UsuńPowinna się cieszyć, nie? Dostała czego chciała. Nie na zawsze i nie na swoich zasadach, ale jednak. Z tym, że wcale jej to teraz nie cieszyło. Raczej wkurwiło, jak wkurwiony na nią był. Na problem, który musiał niańczyć. Kalkulowała to wszystko przez dziesięć, może piętnaście minut. Bo nie miała odwagi, aby spojrzeć mu teraz w twarz, bo gdyby to zrobiła to powiedziałaby mu co myśli o tym powrocie z łaski i że może sobie go wsadzić.
Sięgnęła po telefon, który specjalnie upuściła, aby dać mu tym samym znać, że nie śpi. Był późny ranek. Głowa nie napieprzała już tak, jak wcześniej. Mogła się zwijać do domu. Wyplątała się z pościeli i powoli usiadła. Oceniając, czy dalej będzie się zataczać, jak wcześniej czy może jest już lepiej.
Napięła mięśnie, kiedy tylko usłyszała, że nie jest już sama.
— Sorry za wczoraj — mruknęła wstając. Porzucając bezbronną Sloane, którą wczoraj tak chętnie przed nim ukrywała. Musiała poczuć, że ma coś pod kontrolą, aby nie zwariować. Potrzebowała tego.
— Powinnam wracać. I tak za długo tu siedziałam.
Nie, żeby miała jakiś wybór. Nawet, gdyby się uparła, że chce wrócić do siebie to dalej by z nią został. Nie zostawiłby jej, chociaż jak wspomniał – miał dość niańczenia.
— Wyślę kogoś, żeby ci ogarnęli ten syf po mnie. — Albo nie. Niech sam sprząta po problemie. — Gdzie są moje ciuchy? Przebiorę się i możemy iść.
Sloane
Zdusiła tamtą dziewczynę tak szybko, jak tylko usłyszała jego słowa. Miała potrzebę, aby pobyć nią jeszcze chwilę, ale nie dał jej na to szansy. Jak się okazywało niepotrzebnie ściągała z niej swoją maskę. Tu nigdy nie było nawet garstki przyjaźni, a to co uważała, że nią było okazało się smutną iluzją, w której Sloane nie zamierzała brać najmniejszego udziału. Resztki nadziei, że chciał z nią pracować się jej trzymały, ale wyparowały w momencie, jak ich poranna rozmowa się rozwijała. Nie został dla niej, nawet nie dlatego, że go o to poprosiła. Został, bo nie miał wyboru. Z łaski.
OdpowiedzUsuńBez słowa wzięła swoje ubrania i poszła się przebrać. Gdyby była w nastroju to nie ruszyłaby się z salonu, ale popsuł jej go zanim zdążyła się porządnie obudzić. Przepłukała w łazience usta płynem, aby minimalnie się odświeżyć. Ogarnie się porządnie w domu. Teraz musiała się stąd wydostać. Wolałaby z nim już nie wracać. Dodatkowe minuty w jednym aucie nie brzmiały zachęcająco, ale jakoś to przetrawi.
— Jestem gotowa.
Spojrzała na niego. Zbyt miękko, zbyt… Zbyt czule, jak na człowieka, który uważał ją za problem. Trwało to zaledwie chwilę. Dawała może szansę sobie albo jemu, aby to naprawić. Aby wrócili do tego, co było wczoraj. Nawet nie dla tego momentu na kanapie, ale kiedy czuła, że mogą być kimś więcej niż ludźmi, którzy skazani są na swoje towarzystwo przez pracę.
Nie mogli.
— Super. Nawet jeśli chwilowo — wzruszyła ramionami. Bez wybuchu radości, który pojawiłby się jeszcze wczoraj. — Może tym razem nie zatrudnią kompletnego idioty.
Popsuło się. Cokolwiek między nimi było się popsuło. Tutaj w jego mieszkaniu.
— Zrozumiałam, James. Chwilowe. Nie martw się, nie będę sobie robiła nadziei.
Potrzebowała odreagować.
Powrót Jamesa był dziwny. Sloane – według życzenia – nie zachowywała się, jak dziecko potrzebujące nadzoru. Wyjątkowo robiła wszystko bez marudzenia. Rozmawiała z nim tylko wtedy, kiedy uważała to za absolutnie konieczne. Czasem podziękowała, ale częściej nie. W aucie siedziała w milczeniu, przeglądając Instagrama czy inne media społecznościowe. Na pełnej głośności, chociaż ją to wkurwiało, ale robiła to po to, aby zagłuszyć Jamesa. Jego oddech i obecność.
Miała sobie odpuścić imprezy. Ale wystarczył jeden sms, że jest zajebiście i musi wpaść. Nawet się nie wahała, bo to właśnie było to, czego potrzebowała, aby poczuć się lepiej.
Klub Noir wyglądał, jak sekret, który ktoś przypadkiem wypowiedział na głos. Z zewnątrz był niepozorny. Żadnego neonowego szyldu, kolejki i hałasu. Jedynie lśniący minimalistycznością hol z recepcją, której recepcjonistka znała nazwiska wszystkich. Jedna winda, chroniona kodem i spojrzeniem dwóch ochroniarzy, którzy nie pytali o dokumenty – wystarczyła twarz. Minuta jazdy, a potem… Ostatnie piętro.
Drzwi windy rozsuwały się z sykiem, wpuszczając do innego świata.
Panorama miasta rozszerzała się przed oczami, jak w filmie. Rzeka Hudson błyszczała w oddali jak rozlane srebro, a światła Nowego Jorku drgały w dolinach ulic. Dach pokrywały industrialne konstrukcje ze szkła i metalu, oplecione ciepłym światłem zawieszonych lampionów. Powietrze pachniało drogimi cygarami i perfumami z półki „niedostępne”. Bar mieniący się czernią marmuru ze złotymi refleksami. Barmani poruszający się szybko i precyzyjnie. W jednym kącie DJ puszczał set.
Sloane ruszyła przed siebie. Opleciona czarną sukienką, jak z mgły. Materiał przylegał do niej jak druga skóra. Krótka, obcisła sukienka z prześwitującego materiału. Zbyt cienka, aby mogła coś ukrywać i zbyt odważna, aby można było oderwać wzrok. Brak stanika nie był przypadkową, lecz świadomą decyzją. Jej piersi rysowały się wyraźnie pod tkaniną, drażniąc każdego kto spojrzał o sekundę zbyt długo. Na biodrach wisiały jedynie cienkie, czarne stringi, które ledwie odznaczały się pod materiałem. I przez to tak często odwracała się w stronę Jamesa, aby sprawdzić, kiedy straci cierpliwość przestanie grać dżentelmena. Nie chciał niańczyć? Dziś będzie. Stukała obcasami, czarnymi szpilkami, które cienkimi paseczkami oplatały jej łydkę.
Strefa VIP była na wprost. Słyszała już znajome śmiechy i głosy przebijając się między ludźmi. Było tłoczno, głośno – idealnie, aby wyciszyć się po zbyt męczącym tygodniu. Przekraczając próg loży z jej umysłu wyparowała obecność Jamesa.
UsuńOpadła od razu na kolana Zaire.
— Hej — mruknęła obdarzając go szerokim, wesołym uśmiechem. Zarzuciła ręce na jego ramiona, czując się tu jak w domu. — Co pijemy? Mam nadzieję, że coś mocnego.
Sloane 💣