[KP] Fallin' all in you

V I L L A N E L L E    M O R R I S O N
mama, żona, pani dyrektor, studentka, po prostu Elle  21/03/96
powiązania dodatkowe

Wzdychasz cicho, ogarniając spojrzeniem przeszklone biuro. Nadal trudno ci uwierzyć, że to twoje biuro. Że masz pod sobą rozbudowaną strukturę pracowników, że jesteś za nich w pewien sposób odpowiedzialna. Zaczynasz rozumieć, dlaczego góra bywa często zestresowana, dlaczego zawsze chcą wszystko na czas i denerwują się, gdy przekracza się deadline nawet o minutę. Starasz się być inna w tym całym biznesowym świecie, ale są rzeczy, których nie da się po prostu przeskoczyć. Chciałaś być dla nich koleżanką, ale po czterech miesiącach pracy już wiesz, że zachowanie koleżeńskich stosunków nie jest łatwe, bo wtedy trudniej zwrócić komuś uwagę. Trudniej zachować spokój i zimną krew. Angażujesz się uczuciowo i wiesz, że to źle, a mimo wszystko nadal to robisz. Słyszysz od pracownicy o rozchorowanym dziecku? Rozumiesz, bo sama masz dwójkę maluchów i znowu empatia bierze górę. Wściekasz się na samą siebie, kiedy zamkną się drzwi biura, bo wiesz, że ciebie gonią terminy i jeżeli raportu nie zrobi Tiffany, to ty będziesz musiała zostać tę godzinę dłużej, aby opisać te cholerne tabelki, od których tak bardzo boli cię głowa.
Ściągasz płaszcz, a wraz z nim tę sztuczną maskę, którą starałaś się utrzymywać na twarzy przez cały dzień. Odkładasz torebkę i ustawiasz równo buty. Zerkasz w lustro i przeczesujesz kosmyk ciemnych włosów, który wypiął się z upiętej fryzury. Nie poprawiasz go. Zaciągasz się za to tym specyficznym, ale jak przyjemnym zapachem domu. Waszego domu.
— Mama! — Słyszysz wysoki głosik swojej księżniczki, a po chwili tupot jej małych stóp i schylasz się, wyciągając ręce przed siebie. Przytulasz mocno jej drobne ciałko. Jesteś zmęczona, ale to jest przecież nieważne. Tęskniłaś za swoją rodziną. Zerkając na zegarek, odliczałaś, ile czasu musi jeszcze minąć, aby móc ich zobaczyć.
— Cześć króliczku — uśmiechasz się wesoło i cmokasz soczyście jej policzek. Dziewczynka nie czeka długo i odwdzięcza się w taki sam sposób, zostawiając na twoim policzku sporą ilość śliny. Wzruszasz ramionami z uśmiechem na twarzy i tuląc ją do siebie, wchodzisz w głąb mieszkania. — A gdzie tata i Matty?
— Tam! — Krzyczy, wskazując palcem w stronę salonu. Słyszysz szmer świadczący o tym, że faktycznie coś dzieje się w salonie. Nie puszczając jej ze swoich ramion, zaciągasz się dziecięcym zapachem i idziesz we wskazanym kierunku. Opierasz się o framugę drzwi i uśmiechasz się na ten rozczulający widok, dwójki najważniejszych mężczyzn w twoim życiu.
— Księżniczko, przyprowadziłaś królową. Świetnie. — Patrzy na ciebie swoimi brązowymi oczami i uśmiecha się, a ty czujesz w końcu, że jesteś we właściwym miejscu, o właściwym czasie.
— Tak bardzo was kocham — mówisz z uśmiechem i dołączasz do reszty dywanowego królestwa, w którym wszystko się rozgrywa.
Zawsze przecież chciałaś być księżniczką. Kiedyś to mama zakładała na twoją głowę papierową koronę. Teraz to ty siedzisz ze swoim największym skarbem i wycinasz dwie tekturowe korony, które będziesz przyozdabiać wyciętymi z kolorowego papieru diamentami. Posypiesz je kolorowym brokatem i założysz na głowę swojej księżniczki.
— Kiedyś będziesz miała swoje własne królestwo — szepczesz, całując ją w główkę. Nareszcie rozumiesz, co przez tyle lat miała na myśli twoja mama. Właśnie w nim jesteś. W swoim własnym królestwie. W swojej własnej, wymarzonej bajce i wiesz, że po każdej burzy zawsze pojawi się słońce.

*gdybyście chcieli mnie złapać, a cudem nie byłoby mnie na sb to zapraszam: wyborowealoe@gmail.com