1971. Piasta koła

Cicho zamknęła drzwi i przekręciła zamek. Dochodziła dziewiętnasta – niespełna godzinę temu skończyła dwunastogodzinny, wyczerpujący dyżur, lecz nie czuła się zmęczona. Wiedziała, że tej nocy nie będzie potrafiła zasnąć. Każdy miał czasem takie noce, kiedy te wszystkie złe myśli wypełzały z zakamarków umysłu i otaczały człowieka niczym stado hien padlinę, wyszarpując żółtymi zębami kawały ociekającego krwią mięsa. 

  Przez chwilę stała nieruchomo, przyglądając się mieszkaniu, przez które przewinęło się tyle osób i skrzywiła się mimowolnie. Było tutaj zbyt pusto, zbyt cicho, jakby ona sama nie mogła należycie wypełnić tych czterech ścian. Nie podobało jej się tutaj, nie chciała tu być, lecz mimo to zsunęła ze stóp skórzane kozaki i ruszyła w stronę kuchni. Ktoś przecież musiał nakarmić koty. 

  Wyłożywszy jedzenie do misek, wróciła do przedpokoju i ściągnęła płaszcz, by następnie pozbyć się nieco drapiącego w szyję szalika. Znowu przystanęła, opierając dłoń o wyłożoną jasną boazerią ścianę, lecz nie udało jej się złapać myśli, która rozbłysła jej w głowie jasno niczym samochodowy reflektor, a następnie zgasła, pozostawiając po sobie jedynie irytujące mroczki niepozwalające o niej zapomnieć, ale też nienaprowadzające na jej trop. 

  Obróciwszy się, przeszła do salonu i z westchnieniem opadła na kanapę, wbijając wzrok w lakierowany blat niewielkiego, sięgającego kolan stolika. Do jej uszu dolatywało tykanie zegara, dolatywał też terkot pracującej lodówki, w który zaczęła wsłuchiwać się z niejakim zainteresowaniem, aż do momentu, w którym poprzedzony lekkim brzęknięciem terkot ten nie ustał. Było tu cicho, za cicho, nie podobało jej się tutaj, nie chciała tu być. Chciała za to, bardzo chciała, znajdować się teraz gdzie indziej, gdziekolwiek. „Życie to koło, jego jedynym zadaniem jest się toczyć i zawsze wraca do punktu wyjścia.” Inez musiała swoje koło pchnąć, by wreszcie mogło znowu zacząć się toczyć. 

  Wiedziała, że już od dłuższego czasu gromadziły się nad nią czarne chmury. Że zmiany w pewien sposób zostaną wymuszone niezależnie od niej, lecz nie chciała siedzieć i czekać z założonymi rękoma; chciała się na to przygotować, by nie otrzymać ciosu, lecz zrobić unik i skierować go na właściwy tor. Chciała, by ten cios był jak para poruszająca tłokami dawnych kolejek, by nie zwalił jej z nóg, a pchnął wagonik, w którym siedziała i pomógł jej się rozpędzić. Znała siebie na tyle dobrze, iż wiedziała, że nie będzie to proste. Może tego po sobie nie pokazywała, ale zwykle wszystko aż za bardzo przeżywała, przejmując się nawet drobnostkami, jak zatem miała znaleźć siłę na to, by po ewidentnej porażce jak gdyby nigdy nic ruszyć dalej? Musiała jednak to zrobić, potrzebowała tego. Dlatego musiała się przygotować. 

Stukając palcami o udo, poczuła, jak pod jej rękę wciska się koci łepek. Uśmiechnęła się na widok Leona i pozwoliła mu wejść na kolana, a także wiercić się dość długo, by móc stwierdzić, że najwyższy czas obciąć mu pazury. Kiedy kocur wreszcie się ułożył, jej dłoń machinalnie zaczęła go głaskać, a sama blondynka zdawała się nie zauważać, że spod jej palców ulatują tumany sierści. Tak, musiała się przygotować, nie tylko na to, co miało nastąpić, ale też do tego, co zamierzała zrobić później. Nie chciała zastanawiać się czy aby na pewno jest to właściwie; wystarczyło, iż podświadomie czuła, że bez tego się nie obejdzie. Jej życie stało w miejscu, koło się nie toczyło, a ona stała w samym centrum tego wszystkiego i aż za dobrze widziała, że bez jej pomocy ten mechanizm nie drgnie. Że koło się nie obróci. 

– Już niedługo – mruknęła do Leona, posyłając mu blady uśmiech. W odpowiedzi kot zmrużył złote ślepia i wydał z siebie długi pomruk, by następnie znowu zacząć miarowo mruczeć. Kapelutek gdzieś się zawieruszył. Zapewne spał smacznie, nie kwapiąc się zbytnio, by zainteresować się swoją panią i Inez wcale nie miała mu tego za złe. 

  Odchyliwszy głowę, oparła ją na zagłówku kanapy i zamknęła oczy. 

Doskonale wiedziała, czego chce od życia i zamierzała w najbliższym czasie to zrealizować. Zresztą, wszystko sprowadzało się tylko do jednego. Żeby wreszcie pchnąć to cholerne koło. Zatem dlaczego miała jedynie czekać? Tym bardziej, że to wszystko ciągnęło się już niesamowicie długo. Czarne chmury gromadziły się, wisiały nad nią, coraz bardziej spiętrzone, coraz bardziej nabuzowane. Ogromne masy ocierały się o siebie z nieprzyjemnym metalicznym zgrzytem, napięte, na granicy wytrzymałości, spęczniałe i przeładowane. A Inez siedziała i potulnie czekała, aż nad jej głową rozpęta się burza, jakiej świat nie widział. Czekała, aż spadnie na nią ulewa tysiąclecia, aż wokół niej zaczną uderzać pioruny. Czekała spokojnie, cierpliwie i dopiero niedawno jedynie wpadła na pomysł, by się na to przygotować. I nic więcej. W tym momencie doszła do wniosku, że coś tutaj jest ewidentnie nie tak, jak być powinno.  

  Zmarszczyła brwi i uniosła głowę z zagłówka, wzrok wbijając w rude futerko. Bok Leona unosił się i opadał coraz wolniej w miarę tego, jak kot zasypiał na jej kolanach. Wreszcie wydał z siebie długi, przeciągły i wibrujący pomruk, by w ten efektowny sposób przestać mruczeć i zasnąć na dobre. W tej chwili blondynka nie miała serca zrzucać go z kolan, ale też czuła potrzebę działania i wiedziała, że długo nie usiedzi w miejscu. Potrzeba ta urosła w niej nagle, od razu do niebotycznych rozmiarów, dokładnie w tym samym czasie, w którym ratowniczka zdała sobie sprawę z tego, że wszystko robi na opak. Że jedynie rozmyślając o swoim życiu, tak naprawdę niczego z nim nie robi. Że nie sztuką jest siedzieć na kanapie i gdybać. Sztuką jest z tej kanapy wstać i wziąć sprawy w swoje ręce. A ona już za długo stała z boku, jedynie się przyglądając i czekając, aż być może wydarzy się coś ciekawego. Nie, musiała wreszcie wejść w środek i kręcić się wraz z tym cholernym kołem. 

  – Przepraszam, grubasie… – mruknęła i delikatnie zsunęła Leona ze swoich kolan. Kot oczywiście się obudził, spojrzał na swoją panią z lekkim wyrzutem, po czym jak gdyby nigdy nic zwinął się w kłębek i kontynuował drzemkę, w której przed chwilą mu przeszkodzono. Inez zaś wstała, strzepała ze spodni ilości sierści wskazujące na to, że Leon już dawno powinien wyłysieć, po czym przeszła do sypialni i wygodnie rozsiadła się przed laptopem, mając zamiar posprawdzać to i owo. Zamierzała też jutro z samego rana wybrać się do pracy, mimo iż miała wolne. Podświadomie czuła, że im szybciej zacznie działać, tym lepiej, gdyż nie zdąży się wycofać. A przecież właśnie tego chciała, prawda? Z zaciętą miną przeglądała kolejne strony, niektóre dodawała do zakładek, inne niemalże od razu zamykała. Czego szukała, wiedziała tylko ona sama i na razie nikt nie miał się o tym dowiedzieć. Swoje zamiary chciała jak najdłużej utrzymać w tajemnicy, by przypadkiem pod czyimś wpływem nie zmienić zdania, mimo że teoretycznie to ona sama powinna wiedzieć, co jest dla niej najlepsze. A kiedy po kilku godzinach skończyła, zamknęła laptopa i odchyliwszy się, z cichym westchnieniem opadła na plecy.

  Może Inez jeszcze tego nie zauważyła, ale koło jej życia drgnęło nieśmiało i powolutku zaczęło się toczyć. 

__________________________________

Taki to zapychacz, zero akcji, zero czegokolwiek. Po prostu zapychacz, mały wstęp do właściwej noty, przed którą musiałam się nieco rozkręcić. Dlatego powstał i mam nadzieję, że choć trochę nadaje się on do czytania i mnie za niego nie zjecie.

Motyw koła zaczerpnięty z „Doktora Sen” Kinga. 
Tak teraz patrzę, że na blogu wydaje się krótsze niż w Wordzie, zatem to też mi wybaczcie.