1963. Kartki z pamiętnika

im piękniejsza była miłość, tym dłuższe będzie cierpienie, kiedy ta miłość się skończy.

Niewielka kuchnia, gdzieś na obrzeżach Nowego Jorku, a po środku niej wysoki ciemnowłosy mężczyzna niepewny, co też takiego właściwie miał zrobić. Hugo rozejrzał się z uwagą i po chwili dostrzegł rzecz, która przyciąga jego wzrok. Nie duży brązowy notes. Notes jego wspomnień. Chwycił stojący po prawej stronie czajnik i nalewając do niego wody, postawił na gaz zastanawiając się czy jest sens ponownie do tego wracać. Jakiś czas później trzymając już w ręku kubek z gorącą herbatą, podszedł do malutkiego stolika w rogu pomieszczenia i siadając wyciągnął przed siebie dłonie, przejeżdżając palcami po brązowej skórze. Zniszczona już przez czas, z przetartymi miejscami i plamami po jedzeniu była świadkiem tak wielu zdarzeń. Można by powiedzieć, że tych najważniejszych w jego życiu. Przyciąga go do siebie i ostrożnie otwiera na pierwszej stronie. Ze środka wygląda na niego zdjęcie, stare bo niemalże jedenastoletnie. Obraca je na drugą stronę, nie chcąc patrzeć na ten ukochany uśmiech. Drobny napis na dole sprawia, że wzdycha ciężko pocierając powieki.

"Drogi Hugo, abyś nigdy o mnie nie zapomniał. 'Specjalność dnia to Twój uśmiech, którym mnie częstujesz.' Twoja na zawsze M.R"

Uśmiecha się sam do siebie mimo łez, które ponownie pojawiają się w jego oczach. Nawet po tylu latach. Po tylu nowych kobietach i zdarzeniach. Czy dalej ją kocha? Prawdopodobnie tak. Pewnie się zmieniła. Wydoroślała. Już nie ma piętnastu lat, jest dorosłą kobietą. Prawdopodobnie spełnia swoje marzenia i realizuje każdy plan. Bo taka już była. Nawet wtedy jako nastolatka.

Ponownie zwraca zdjęcie przodem do siebie i przygląda mu się, kciukiem gładząc rozwiane włosy. Długie blond fale, wiecznie rozpuszczone, powiewające na wietrze i rozsiewające wokół jej przyjemny zapach. I ten uśmiech, pełen radości z każdego dnia. Pełen pasji i miłości. A później patrzy na jej oczy i znowu czuje je na sobie. Uważne spojrzenie, błękitnych tęczówek. Mądre, stanowcze. Nie znoszące sprzeciwu. Jasne jak letnie niebo. Jakże on ją kochał!

Zakrył twarz ręką świadomy, że po policzkach płynął mu łzy. Zawsze obiecywał sobie, że będzie ponad to. Ponad nią. Ponad cały świat. A później pojawiał się moment, w którym nie miał już siły być dużym chłopcem. I znowu pojawiał się obok niej. Takiej pięknej. Takiej jego.

Nerwowo przechadzała się w tą i z powrotem, powtarzając pod nosem jakieś zdanie. Była tak przejęta, że nawet nie zauważyła, kiedy zszedł na dół i stał przyglądając się jej z rozbawieniem. Włosy miała dzisiaj związane w luźnego warkocza, przerzuconego przez prawe ramię. Z każdym krokiem, odbijał się on o jej cudowne wypukłości stanowiąc dla niego iście zabawny obrazek. W pewnym momencie zatrzymała się gwałtownie i wzdychając ciężko spojrzała na próg w którym stał.

-No jesteś! Myślałam już, że coś ci się stało - wykrzyknęła, podbiegając do niego i zarzucając mu ręce na szyję. Obią ją delikatnie nie chcąc zrobić jej krzywdy. Zawsze wydawała mu się taka delikatna. Jakby przy większym nacisku z jego strony miała się połamać.- Hugo… muszę ci coś powiedzieć- wszeptała w jego obojczyk. Przeraził się. Chciała go zostawić? Zabrać mu to wszystko co w życiu miał najcenniejsze? Zabrać mu siebie? Odsunął ją na odległość ramion i przyglądał się jej uważnie, ze strachem.

-Co się stało Mia Tesoro [1]?- zapytał cicho. Uśmiechnęła się radośnie, powoli kręcąc głową.

-Nic takiego Hugo. Nic takiego. Po prostu cię kocham- odpowiedziała, patrząc na niego po brzegi wypełnionymi miłością oczami. Oczami jak bezchmurne, rzymskie niebo w czasie lata. Najpiękniejszymi oczami jakie widział. -Je t'aime - dorzuciła cichutko, ponownie do niego przylegając. I czuł, że ma wszystko. Że trzyma w ramionach cały swój świat. Kończący i zaczynający się na tej drobnej kobiecie.

Pociągnął nosem, chowając zdjęcie i zamykając notes. Nie mógł wciąż rozpamiętywać tego co było. Nie teraz, kiedy był na najlepszej drodze do tego żeby zacząć żyć po swojemu. Już bez niej i wspomnień o niej. Może kiedyś gdy ją zobaczy, taką inną niż wtedy pozdrowi ją skinięciem głowy i pójdzie dalej spełniony i szczęśliwy. Bez niej. Bez swojego wszystkiego.

Podniósł się z miejsca, zostawiając zimną już herbatę i ruszył w kierunku przedpokoju. Pośpiesznie ubrał buty i kurtkę po czym wybiegł z mieszkania, nie uważnie je zamykając. Była już późna noc, a mimo to Nowy Jork tętnił życiem. Ludzie spacerowali, śmiali się, wygłupiali. A on szedł przed siebie chcąc po prostu zniknąć gdzieś w tym tłumie. Tłumie obcych twarzy i głosów. Samotny człowiek, z rozstrojonym sercem. Z wiecznie żywymi wspomnieniami w głowie.

H. Castro

---

[1] Mój skarbie z włosk. 

wybaczcie, że takie krótkie ale to jeden z fragmentów. A więc właściwie tytuł powinien być "kartki z pamiętnika part 1 ':)(Hugo Castro)