1957. "(...) nikt nie będzie mógł spalić moich wspomnień."

Brudnego i chorego psa znaleźli drzemiącego na poboczu autostrady West Side. Był porzuconym kaleką z poszarpanym lewym uchem, mistrzem w zbieraniu papierosowych oparzeń – jednookim psem do walk, porzuconym na pastwę losu i łaskę rzecznych szczurów. Wokół rozlegał się głośny huk ruchu ulicznego: warkoczące, stare furgonetki; zgrzytające ciężarówki z tylnymi drzwiami zamykanymi na kłódki; białe limuzyny z przyciemnianymi szybami; żółte taksówki. Hałasy z ulicy mieszały się z rykiem startujących i lądujących samolotów, na pobliskim lotnisku.

            Ryan zatrzymał swój samochód na poboczu i wyłączył silnik. Zamknął drzwi i podszedł do psa. Był dwudziestopięcioletnim, postawnym chłopakiem, prawie już mężczyzną. Jego policzki poczerwieniały od mrozu. Czarne, gęste włosy były potargane przez wiatr i sterczały we wszystkie strony świata. Za nim z auta wysiadł Ethan. Podszedł bliżej potrząsając niecierpliwie głową. Otulił się szczelniej szalikiem a zmarznięte dłonie schował do kieszeni kurtki. Miał piętnaście lat ale wyglądał starzej. Dzieliło ich w sumie dziesięć lat, choć różnica ta nie była tak bardzo widoczna.

-Widzisz? – powiedział Ryan - On jeszcze żyje.

-Co to za rasa? Pitbull?

-Musiał kogoś sporo kosztować.

-Wyrzucili go tutaj, żeby zdechł. – psie futro przesiąknięte było krwią, roiło się od pcheł. –Wyrzucili go przez okno i pojechali dalej.

-Co z nim zrobimy? Będziemy patrzeć jak zdycha? – pies wpatrywał się w nich nieufnie. Pobocze obok jego łap było usłane potłuczonym szkłem, śmieciami wyrzucanymi z okiem przejeżdżających samochodów, strzępkami pękniętej opony. Ryan przykucnął obok psa przyglądając mu się uważnie. Próbował ustalić, czy lewe biodro zwierzęcia jest złamane. Chciał sprawdzić, czy jego stan faktycznie jest taki zły, na jaki wygląda. W świetle ulicznych latarni Ryan wyglądał blado. Mróz wymalował jego policzki na różowy kolor. Co jakiś czas pociągał nosem. Mimo chłodu jego kurtka była rozpięta. Na szyi połyskiwał łańcuszek z krzyżykiem. W pewnym momencie pochylił się za bardzo a zaniepokojony pies rzucił się w kierunku jego twarzy. Był tak blisko, że chłopak mógł poczuć śmierdzący, psi oddech. Odsunął się gwałtownie w tył siadając na poboczu.

-Widziałeś? Chciał mnie dziabnąć. Ten skubaniec.– stanął na równe nogi i otrzepał się. Odłamek szkła zadrapał wewnętrzną stronę prawej dłoni, w tym miejscu pojawił się niewielki ślad krwi.

-Już go lubię.- Wytarł ręce o tylną stronę spodni. Wysiłek doprowadził psa do zadyszki. Opadł na miejsce ciężko sapiąc. Skulił uczy i znów zaczął przyglądać się nieznajomym.

-Myślę, że on nie chce się z tobą bawić Ryan.-

-Weźmiemy go.- mówiąc to, szedł już w stronę samochodu.

-Nie wiem czy to dobry pomysł, on próbował ci przegryźć tętnicę. -  Ryan wzruszył ramionami.

-Parz, co z nim zrobili. Używali go jako pierdolonej popielniczki. –  nie zamierzał odpuścić. Wyciągnął z bagażnika gruby koc.

-To dobry pies, widzę to w jego oczach. Popatrz, jeszcze trochę poczekamy a zdechnie. On nie jest  gotowy na śmierć.- z kocem w ręku stanął obok swojego brata. Mimo różnicy wieku byli sobie równi pod względem wzrostu i zapewne siły. Ryan ostrożnie obszedł psa.

-Zajmij go czymś- polecił. Ethan rozejrzawszy się kopnął leżącą na poboczu puszkę po pepsi. Potoczyła się z hukiem po asfalcie przykuwając uwagę psa. W tym momencie Ryan rzucił koc na zwierzę, skoczył do przodu i objął go w pół. Skrępowany wił się i rzucał. Szarpał i wbijał zęby w gruby materiał, jakby chciał skręcić kocowi kark. Walczył dzielnie ale uścisk mężczyzny był silniejszy. Udało mu tylko oswobodzić jedną łapę. Pazury wbijał agresywnie w odsłonięty kark ‘napastnika’, do momentu, w którym nie został wrzucony do bagażnika. Wpadł we wnękę na zapasowe koło a zanim złapał równowagę Ethan zatrzasnął klapę. Całe przedstawienie trwało może pięć minut.

-Krwawisz.- zauważył Ethan, kiedy wsiedli już do auta.

-To krew psa.- spojrzał w lusterko a dłonią dotknął miejsca z którego sączył się mały czerwony strumyk.

-Nic mi nie będzie. –  ujadanie psa w bagażniku tłumiły odgłosy z ulicy.

-Zdezynfekuję to u weterynarza.- dodał, bo właśnie tam miał zamiar teraz pojechać. Krew ciekła mu po ramieniu wsiąkając w koszulkę. Nawet nie poczuł, kiedy pies zerwał mu z szyi łańcuszek. Krzyżyk dołączył do śmieci, którymi usłane było pobocze a oni odjechali. Zgubione szczęście.

            Promenada wznosząca się nad East River. Ethan siadywał na tej ławce setki razy. Po sprzedaży mieszkania rodziców wprowadził się do Queens i do tej pory nie zmienił lokum. To był jego ulubiony punkt miasta. Ktoś, kto nagle traci niemal wszystkie bliskie osoby, potrzebuje nowego startu. Najlepiej w miejscu, gdzie wspomnienia można uśpić. Taką oazą stało się właśnie Queens, w całej okazałości, ze stalowymi mostami, kłębami dymu, czerwonymi holownikami, magazynami. To chciałby widzieć codziennie.

Smycz jest mocno naciągnięta na nadgarstku mężczyzny. Pies chce biegać, rwie się do przodu stając na tylnych łapach. Jak na swój wiek jest niezwykle ruchliwym zwierzęciem. Po tylu latach przyprowadzania go nad rzekę, Ethan wie, że spuszczenie go z uwięzi groziłoby wielką katastrofą na promenadzie. Może pitbull dosiadłby suki dalmatyńczyka, albo wszcząłby awanturę z rottweilerem. Był gotów na wszystko. Rocky przysiadł na ziemi obok ławki. Chwila szaleństwa spowodowała u niego lekką zadyszkę. Po chwili kładzie głowę na kolanach właściciela. Sędziwy wiek daje mu się odczuć. Pies jest dla Ethana istotą bardzo bliską. Po utracie bliskich pozostał mu tylko on. Był z nimi w momencie ataków z 11 września, kiedy służby informowały o śmierci ich rodziców. Żegnał z nim Ryana, który w porywie zgłosił się na ochotnika do wojska i poleciał do Afganistanu, skąd nigdy już nie wrócił. Nie miał serca by pozbyć się psa. Jednookiego bandyty z sercem wielkim i wdzięcznym, za uratowanie życia i za okazaną miłość. 

Pierwsze egzaminy zaliczone. Nie chciałam w nudny sposób opisywać historii, wyszło więc takie coś :) Wątki jutro powinny się pojawić :)