1961. Wstydziła się samej siebie przez to, że ośmieliła się wstydzić

Gdyby komukolwiek to przeszkadzało, informuję, że w tekście pojawiają się wulgaryzmy, chociaż nie ma ich zbyt wiele. 

_________________________________________

23 marca 2013 roku

Inez podejrzewała, że drzwi do mieszkania zajmowanego przez ojca nie będą zamknięte i nie myliła się. Kiedy nacisnęła nieprzyjemnie lepiącą się klamkę, skrzydło uchyliło się cicho, ukazując jej oczom całkiem niepozorne wnętrze. Wnętrze, którego na pierwszy rzut oka nie rozpoznała, choć przecież wcześniej była już tutaj parokrotnie i jak dotąd, podczas jej poprzednich wizyt, nie znajdowało się ono w tak opłakanym stanie.

Z mocno bijącym sercem, które zamknięte w klatce żeber trzepotało podsycane ogarniającym ją strachem, kobieta przestąpiła próg i zamknęła za sobą drzwi. Dopiero po kilku sekundach dotarło do niej, że w mieszkaniu tak naprawdę nie panowała kompletna cisza, że gdzieś z kranu kapała woda, skrzypiała niedomknięta framuga okna, w sąsiednim pokoju cicho brzęczał telewizor. Jakby stopniowo uruchamiała podstawowe zmysły, dopuszczając do siebie coraz to nowe bodźce i tym samym do jej nozdrzy doleciał zapach, który spowodował, że Grant oparła się o ścianę, z trudem powstrzymując mdłości. Smród alkoholu, wymiocin, ludzkiego potu i Bóg wie, czego jeszcze, wymieszały się ze sobą dając woń na tyle silną, że blondynka potrzebowała czasu, by dojść do siebie i zapanować nad silnie protestującym żołądkiem. Wolała nie wyobrażać sobie, co zobaczy, kiedy wejdzie dalej. Wolała nie wyobrażać sobie niczego, na nic się nie przygotowywać. Nie chciała bowiem, żeby okazało się, iż jest o wiele gorzej niż mogłoby się jej wydawać.

W tym czasie przez jej głowę przetaczało się tysiące myśli. Ta, która pojawiała się najczęściej i jednocześnie była krzyczącym z daleka głosem pytała, kto mógł być na tyle głupi, by przyjechać tutaj z własnej woli?  Inez wolała nie odpowiadać, nie teraz. Może i szybko podjęła decyzję, może i zbyt pochopnie, ale miała się wycofać właśnie teraz? Praktycznie rzecz biorąc, to właśnie TERAZ nie było jeszcze za późno. Inez miała ochotę stchórzyć, miała ochotę czym prędzej stąd uciec i zatrzasnąć za sobą drzwi, właśnie TERAZ, kiedy jeszcze mogła to zrobić. Mimo to uparcie stała w miejscu, tym samym od kilku minut, oddychając przez usta i zmuszając się do tego, by zrobić krok w przód.

Ojca znalazła w salonie, skulonego na kanapie. Trudno jej było powiedzieć czy jest pijany, czy też nie. Czy walające się wokół puste butelki zostały opróżnione parę dni temu, czy może godzinę temu. Było jej trudno stać tutaj i patrzeć na to wszystko, na upadek człowieka, który niemalże pociągnął ją za sobą. Wstydziła się swojego ojca, wstydziła się tego, kim się stał, wstydziła się samej siebie przez to, że ośmieliła się wstydzić. Zaś trud i wstyd przekuła na motywację do działania i, pełna obaw, podeszła bliżej, ostrożnie omijając potłuczone szkło i nie tylko. Pochyliła się nad kanapą, za wszelką cenę starając się ignorować smród przetrawionego alkoholu.

– Tato? – rzuciła głośno, pozwalając sobie na cofnięcie dłoni, którą jeszcze przed chwilą wyciągnęła w jego stronę. Mężczyzna zaś wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk i machnął ręką, jakby odpędzał się od natrętnej muchy.

– Tato, przyleciałam, jak prosiłeś – powiedziała i tym razem dotknęła jego ramienia, zaciskając palce na brudnym podkoszulku. Jonathan momentalnie otworzył oczy, szarpnął się i poderwał do pionu, przez co zaskoczona i wystraszona tak nagłą reakcją blondynka odskoczyła do tyłu, trącając nogą butelkę po wódce, która z charakterystycznym rytmicznym stukotem potoczyła się po lepiącej się posadzce. Kiedy już przestała śledzić ją wzrokiem, zerknęła na ojca i już wiedziała, że wcale jej tutaj nie chciał.

– Co ty tu robisz? – warknął ochryple, przecierając dłonią przekrwione oczy. Jego poznaczona bruzdami twarz wykrzywiła się w grymasie niezadowolenia, kiedy pan Garnt spoglądał na swoje jedyne, stojące przed nim dziecko.

– Dzwoniłeś. Prosiłeś o pomoc… - wyjaśniła spokojnie, odwracając wzrok od tej zniszczonej twarzy, od poszarpanego ubrania, od plam po wymiocinach na jego spodniach. Co dziwniejsze, w momencie, w którym go obudziła i zobaczyła, że Johnatan miał się na swój pijacki sposób dobrze i nie chciał niczyjej pomocy, poczuła dziwną ulgę, a strach uleciał z niej jak powietrze z balonika. Na własne oczy zobaczyła to, czego tak bardzo się obawiała i teraz nie wydawało jej się to tak straszne. A może gdzieś tam głęboko w środku wcale nie chciała mu pomagać? Może chciała, żeby gnił w tej melinie i zapił się na śmierć? Może najbardziej przerażała ją myśl, że znienawidzony ojciec, lecz jednak wciąż ojciec poprosił ją o pomoc? Nie chciała odpowiadać sobie na te pytania, tym razem bojąc się samej siebie.

– Ja prosiłem o pomoc? Popierdoliło cię? – spytał, zataczając się przy tym w przód. Zdążył jednak wystawić nogę i podeprzeć się na niej, ocierając przy tym wierzchem dłoni kropelki śliny, które pojawiły się na jego spierzchniętych wargach. – Weź mi tu nie pierdol głupot. Po co przyjechałaś? Po pieniądze? Ta suka, twoja matka już się o swoje upomniała. Nie mam więcej, możesz spierdalać tam, skąd przyjechałaś – oznajmił, po czym chwiejnym krokiem wyminął Inez i potykając się o porozrzucane po podłodze śmierci, ruszył do kuchni. Stojąca wciąż w tym samym miejscu kobieta słyszała, jak trzaska drzwiczkami szafek i klnie pod nosem, szukając chociażby jednej pełnej flaszki. Albo nawet nie pełnej, byle tylko na jej dnie były resztki alkoholu. Nie wiedziała nic o matce, o pieniądzach, zresztą nie po to się tu zjawiła, mogła też nie zjawiać się wcale.

– Jeszcze tu jesteś? – usłyszała za plecami i odwróciła się w momencie, w którym jeszcze zdążyła uchylić się przed lecącą w jej stronę butelką. Szkło roztrzaskało się metr dalej, na ścianie za kanapą, a odłamki posypały się na brudną i poszarpaną tapicerkę.

– Mówiłem, wypierdalaj! Nie chcę cię tu! Nigdy cię nie chciałem, szmato!

Starając się ignorować krzyki, starając się ignorować to wszystko, co przed chwilą się wydarzyło Inez przycisnęła do siebie torbę i ruszyła do wyjścia, by już po kilku zamaszystych krokach zatrząsnąć za sobą drzwi. Zbiegła schodami, niejednokrotnie się potykając i ratując od upadku tylko dzięki poręczy, na której zaciskała drżące dłonie. Dopiero na dole przystanęła, gorączkowo łapiąc powietrze w płuca, aż wreszcie przysiadła na ostatnim stopniu i pozwoliła sobie na bezgłośny szloch, byle tylko wyrzucić z siebie strach i upokorzenie. To ta cholerna butelka. Ta butelka, to było za dużo, tak niewiele, ale jednak za dużo. To przez tą butelkę blondynka wygrzebała z torby chusteczki, wydmuchała nos i starła lekko rozmazany tusz, starając się zapanować nad drżącymi wargami gotowymi na kolejny spazm płaczu.

Trzy chusteczki wystarczyły, by było może nie dobrze, ale na pewno już lepiej. Trzy chusteczki wystarczyły, by Inez wyszła na ulicę i złapała taksówkę, prosząc kierowcę o zawiezienie na lotnisko. Trzy zmięte chusteczki leżały na klatce pewnego budynku w Chicago, gdzie raz na zawsze został przez swoją córkę pochowany Johnatan Grant.

24 stycznia 2014 roku

– Pani Inez Grant?

– Tak, słucham? – rzuciła, siedząc na kuchennym blacie i przeżuwając tost. Zarówno numer jak i głos dzwoniącego były dla niej obce, stąd przekonana była, iż ktoś chce jej sprzedać coś bez wątpienia wspaniałego i jedynego w swoim rodzaju.

– Oficer Brian Corby – usłyszała i zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czego też mógł chcieć od niej policjant. Bo raczej nie miał niczego do sprzedania, prawda? – Muszę poinformować, że pani ojciec, Johnathan Grant, nie żyje. Niezmiernie mi przykro… – powiedział, chociaż Inez wiedziała, że wcale nie jest mu przykro, że jedynie wykonuje swój obowiązek i co najwyżej czuje się zakłopotany. Wiedziała za to, że osobą, której w tej chwili powinno być przykro jest ona sama. Zamilkła na dłuższą chwilę, trawiąc słowa mężczyzny i czując, jak nieprzyjemny skurcz w dołku staje się coraz silniejszy, aż w momencie w którym osiągnął swoje apogeum, Inez sapnęła cicho, mocno zaciskając powieki.

– Halo? Proszę pani?

– Mógłby mi pan powiedzieć, jak to się stało? – spytała cicho, wcześniej głośno nabrawszy powietrza.

– Sąsiad znalazł go leżącego przed drzwiami. Zadzwonił po karetkę, ale już niczego nie dało się zrobić. Sekcja zwłok…

– Nie, żadnej sekcji zwłok – rzuciła, tym samym gwałtownie przerywając policjantowi. – Nie trzeba – dodała spokojniej. W przeciągu kilku kolejnych minut wysłuchała mężczyzny, zapewniła, że ktoś zajmie się wszystkimi formalnościami, po czym podziękowała i rozłączyła się, by móc zrobić kilka głębszych oddechów, niekrępowana niczyim towarzystwem, nawet jeśli był to tylko głos w słuchawce telefonu.

Ojciec nie żył. Wiedziała, że ten dzień kiedyś przyjdzie, że najpierw opuści ją jeden rodzic, potem drugi. Wiedziała też, że to on będzie pierwszy – niesprawiedliwością byłoby, gdyby stało się inaczej. Parsknęła krótko na tą myśl i zmarszczyła brwi, widząc kilka kropelek śliny, które pojawiły się na szybie. Zniesmaczona, sięgnęła po kuchenną ściereczkę i starła je szybkim ruchem, by znowu móc oprzeć czoło o szybę. Wciąż czuła uciążliwy skurcz w dołku i w tej chwili było to właściwie wszystko, na co sobie pozwoliła. Zresztą podejrzewała, że oprócz tego nie pojawi się nic więcej, że w końcu i ten supeł się rozwiąże, może za parę godzin, może za kilka dni.

Ojciec nie żył. A Inez wydawało się, że nie przyjęła tej informacji tak jak należy. Nie utrzymywała z nim kontaktu, nie zależało jej na nim, ale przecież to wciąż był jej ojciec, prawda? Nawet kiedy zaczął pić, kiedy ją bił, kiedy okazywał swoje niezadowolenie i rozczarowanie, wreszcie kiedy rzucił w nią butelką. A teraz nie żył i jedynym, na co Inez się zdobyła było lekkie odrętwienie, przy okazji zaś czuła, jakby coś jej zabrano. Coś kłopotliwego i uciążliwego, z czego obecności nawet nie zdajemy sobie sprawy, gdyż zaciera się ona w szarej rzeczywistości, ale kiedy znika, doświadczamy nieopisanej ulgi i nie czujemy się już przytłoczeni, tak jak kiedy to coś wciąż gdzieś kołatało się po zakamarkach naszego umysłu, nawet jeśli na co dzień o tym nie pamiętaliśmy. Tak właśnie czuła się Inez, jakby na jej życie wreszcie przestał padać cień, niby niczego nieutrudniający, ale nie pozwalający beztrosko wygrzewać się na słońcu.

Ojciec nie żył. Inez zaś nie zamierzała nosić po nim żałoby, nie potrafiłaby. Czy za to także powinna się wstydzić?

29 stycznia 2014 roku

Na pogrzebie nie zjawiło się wiele osób. Ona i matka, bliższa rodzina, a także kilku znajomych z czasów, kiedy Johnathan jeszcze nie pił. O dziwo to pani Grant zadeklarowała, że wszystkim się zajmie. Jakby chciała wynagrodzić córce ten czas, kiedy to nie wzięła pewnych spraw w swoje  ręce wtedy, kiedy najbardziej tego od niej oczekiwała. Kiedy wręcz tego potrzebowała. Mimo to Inez była jej poniekąd wdzięczna, choć wiedziała, że to niczego nie zmieni w ich relacji. Że kiedy wysiądą z samolotu, każda pójdzie w swoją stronę i znowu o sobie zapomną, bo tak było łatwiej.

Pochowały go w Chicago, na niewielkim cmentarzu za centrum miasta. A później pojechały taksówką na lotnisko. Po drodze starsza z kobiet wspomniała o tym, że może teraz wróci do Chicago, na co blondynka jedynie skinęła głową, dalej z nikłym zainteresowaniem wpatrując się w krajobraz przesuwający się za samochodową szybą. Kilka godzin później była już w swoim mieszkaniu, zsunęła ze stóp kozaki i przepędziła koty, które nie tylko zaczęły ocierać się o jej nogi, ale też wyciągały się jak najwyżej, zahaczając przy tym pazurami o rajstopy. W kuchni wyłożyła jedzenie do dwóch miseczek i nastawiła wodę na herbatę.

Czy miała wstydzić się też za to, że dla niej nic się nie zmieniło?