2025. Czy zbudowałam ten statek, by go rozbić?

      Nocny tryb życia nie był szczególnie zdrowy dla Valentine, ale za to przynosił niezwykłe efekty twórcze. Po zmroku w Johansson budziła się niepohamowana wena, a słowa same składały się w zdania, zajmując kolejne strony w Wordzie. Ruda nie mogła nic na to poradzić, chociaż o wiele bardziej wolałaby spać jak każdy normalny człowiek i pisać w dzień, a nie walczyć z nadaktywnym mózgiem o 3 rano i przez to zwlekać się z łóżka jak Zombie przed południem i wspomagać się sporym kubkiem czarnej kawy, by móc podjąć jakąkolwiek aktywność życiową. A tej było coraz więcej, ku wielkiemu zaskoczeniu Valentine, która przed wylotem do Nowego Jorku bała się własnego cienia i wyściubiała nosa poza mieszkanie. Teraz jeździła na rehabilitację codziennie, dwa razy w tygodniu na terapię, której miała serdecznie dosyć, od czasu do czasu widywała się ludźmi, których podsuwał jej Magnus, a nawet udało jej się poznać uroczą właścicielkę trucka z tostami i jednego z sąsiadów. Kto by pomyślał, że jeszcze uda jej się w spokoju pałaszować tosta na mieście, bez wylądowania na plotkarskim szwedzkim portalu?  Sława była efektem ubocznym sukcesu "Chrześcijanki", chociaż Johansson nigdy się na to nie pisała i tego nie pragnęła. Szybko poczuła się osaczona, ale było już za późno. Wdepnęła w gówno po same uszy. Kreowana na wyniosłą, chłodną nihilistkę, nie mogła pozwolić sobie na okazywanie emocji podczas publicznych wystąpień. Taki wizerunek wymyślił jej Magnus, przekonany, że zarobi na tym mnóstwo pieniędzy. I miał rację. "Zimna suka Johansson" wzbudziła w Szwecji tak mieszane uczucia, że w parę miesięcy stała się obiektem zainteresowania wszystkich najważniejszych krajowych mediów. Wrażliwa, ciepła i kochana Val musiała zniknąć. I zniknęła, zalana litrami alkoholu i mnóstwem tabletek, które dostarczał jej własny agent. Oczywiście w tajemnicy, tylko dlatego, żeby Valentine mogła z klasą wystąpić w kolejnym talk show i tam zmiażdżyć prowadzących w ciągu kilku minut. Umysł Val zawsze był ostry jak brzytwa, ale dzięki specyfikom Magnusa funkcjonował jeszcze lepiej. Nie miała sobie równych w słownych potyczkach. Kiedy jednak światła kamer gasły, a Johansson zrzucała gwiazdorską otoczkę w zaciszu swojego domu, było widać jak bardzo jest zniszczona, że nienawidzi siebie i tego, kim się stała. Jak nie panuje nad sobą, działa destrukcyjnie, odrzuca miłość i przyjaźń. Zwyczajnie tonie. Parę tygodni później Valentine nie wytrzymała. Zadziałała instynktownie, nie widząc innego wyjścia. I wtedy jej świat legł w gruzach. Tak jakby wcześniej już nie był doszczętnie zrujnowany...

     Valentine z tygodnia na tydzień czuła się coraz lepiej pod względem fizycznym, chociaż uciążliwa zima nie ułatwiała życia z niepełnosprawnością. Kule zdecydowanie utrudniały wiele rzecz, które kiedyś Ruda robiła automatycznie, nawet się nad nimi nie zastanawiając. Niepełnosprawność przyciągała pełne współczucia spojrzenia, kiedy Johansson mocowała się ze śniegową zaspą, wyższym progiem czy schodami, a nawet gdy przechodziła korytarzem w swojej kamienicy i siłą rzeczy stukała kulami. Valentine nie miała ludziom tego za złe, to było naturalne, że to co się wyróżnia to przyciąga wzrok i rodzi pytanie „Dlaczego?”.  Johansson nie chciała o tym rozmawiać. I tego nie robiła. Nawet na terapii unikała tego tematu jak ognia, chociaż psycholożka usilnie namawiała, by podzieliła się z nią swoimi uczuciami. Jak tu jednak mówić spokojnie o dniu, w którym własnoręcznie zrujnowała sobie całe życie? Wtedy jednak nie widziała innego wyjścia, tak drastyczny środek wydał się być najlepszym. I był, do momentu gdy pisarka wybudziła się ze śpiączki i zorientowała się co tak naprawdę zrobiła, że zamiast uciec ciągle jest w tym samym miejscu, tylko już naprawdę nic nie może zrobić. Była bezradna, przytłoczona, w ciągłym bólu, kilkukrotnie operowana. Przez kilkanaście dni marzyła tylko o tym, by któraś z pielęgniarek przydusiła ją poduszką. Żeby ból się skończył, żeby nie musiała widzieć zrozpaczonych twarzy rodziców, żeby nie widzieć  łez i niedowierzania w oczach przyjaciół, którzy ją odwiedzali, a także Jonasa. Jonasa, który dwa miesiące wcześniej ewakuował się z życia Johansson, bo „miał dosyć i nie mógł już na to patrzeć”, a w szpitalu był tym, który ocierał łzy, trzymał za rękę i dodawał otuchy, kiedy ból stawał się nie do zniesienia.  Tymczasem media nie dawały za wygraną, nagabywały bliskich rudej, personel szpitala, chcąc uzyskać informacje na temat jej stanu, chociaż Magnus regularnie przekazywał wieści w taki sposób, by nie budzić kontrowersji przyczyną całej sytuacji. Czara się przelała, gdy jeden z pismaków włamał się na oddział, by zrobić zdjęcie Valentine, która akurat dochodziła do siebie po trzeciej operacji. Delikwent skończył ze złamanym nosem, ale bliscy wiedzieli, że jedyną opcją by Val doszła do siebie jest wyjazd. Jak najdalej. Wtedy Magnus wymyślił Nowy Jork i wszystko potoczyło się na tyle szybko, na ile pozwalał stan Johansson.  Zostawiła w Szwecji wszystko – rodzinę, przyjaciół, wspomnienia, dawną siebie. W nadziei na odrobinę normalności, przestrzeń twórczą i chociaż częściowy powrót do zdrowia. Nikt już nie liczył na to, że Val będzie skakać w koncertowym tłumie lub przebiegać maratony – nienawidziła biegania gdy była zdrowa, ale odrzucenie kul było już całkiem w jej zasięgu. O ile nie zaniedba rehabilitacji i podda się kolejnej operacji. W niedługim czasie. Konieczne było wszczepienie protezy łękotki i usunięcie zrostów, ale kobieta nie wyobrażała sobie kolejnej operacji, narkozy i całej szpitalnej otoczki. Spędziła w szpitalu prawie dwa miesiące.  Nie mogła, nie chciała tam wracać. Siłą rzeczy musiała nauczyć się żyć z kulami, skoro nie chciała operacji.

     Z pozoru wszystko było teraz w porządku – Valentine pisała bardzo dużo i bardzo dobrze, ćwiczyła, raczej się nie upijała, dbała o siebie i powoli otwierała się na ludzi. Jednak tamte wydarzenia pozostawiły ślady. Nie tylko psychiczne. Blizny na ciele trochę zbladły, chociaż nadal nie wyglądały dobrze. Johansson nie mogła na siebie patrzeć nago i unikała lustra jak ognia, gdy wychodziła spod prysznica. Nawet piękne tatuaże, które nadal zdobiły jej ciało, nie poprawiały jej samopoczucia. Na szczęście żaden nie został uszkodzony podczas wypadku i leczenia, a w planach były kolejne, które miały pozostać tylko jej tajemnicą. Nie wyobrażała sobie, by teraz ktokolwiek mógł ją widzieć nago, chociaż pewnie mogłaby kogoś przyciągnąć ciekawą urodą, niezłym tyłkiem i sporym biustem. Tęskniła za kontaktem fizycznym, chociaż dostawała mdłości na samą myśl o czyichś dłoniach, dotykających jej blizny.  I rozczarowaniu, litości, bądź nawet obrzydzeniu, które pewnie pojawiłoby się w oczach tej osoby. Nigdy nie mogła na to pozwolić.

     Valentine otrząsnęła się z zamyślenia i ze zdziwieniem zauważyła, że jej palce zastygły w bezruchu nad klawiszami. Wspomnienia wracały jak fala odbita od brzegu i wytrącały ją z równowagi za każdym razem. Odstawiła laptopa na ławę, zdjęła okulary i przetarła przekrwione oczy, orientując się, że wypływają z ich łzy. Nie tylko łzy. Trzęsła się jak galareta i oddychała coraz płycej,  Była samotna i zwyczajnie tęskniła. Za swoim małym, szwedzkim Ystad. Za dawną pracą, za rodziną, za psem, za normalnością. W Nowym Jorku nie miała nikogo, komu by mogła zaufać, przytulić się, nawet razem pomilczeć. Magnus nie był ani jej przyjacielem, ani człowiekiem godnym zaufania. To były relacje czysto biznesowe i nie chciała ich zmieniać. On zresztą też. Niczego nie pragnęła tak bardzo, jak cofnąć czas o kilka lat i i nie zaczynać pracy nad "Chrześcijanką". Nienawidziła jej i jednocześnie kochała jak własne dziecko. Poza tym co miałaby teraz innego robić, z czego się utrzymywać? Powieść była jedyną rzeczą, która jej teraz została. Która pozwalała jej zapomnieć o bliznach, samotności, kalectwie. Była jej dzieckiem, kochanką, przyjaciółką i nieodłączną towarzyszką. Było to totalnie żałosne. Tylko teraz Valentine brakowało odwagi, by znowu spróbować uciec. Sięgnęła po fiolkę z hydroksyzyną, wzięła zalecaną porcję i schowała twarz w dłoniach, chcąc by wszystko było znowu jak kiedyś...

Arms wide open, I stand alone

I'm no hero and I'm not made of stone

Right or wrong, I can hardly tell.

I'm on the wrong side of heaven and the righteous side of hell...

(FFDP - Wrong Side of Heaven)

***

Pierwsza notka po dłuuuugiej przerwie. Z chęcią przyjmę wszelkie uwagi i opinie :) Nie krępujcie się xD