[2011] Hipotermia.

 „Rzuciłem wszystko na stół w grze o marzenia

Jestem szaleńcem, w którym jeszcze tli się nadzieja.” 

[1]

Światło, mrugnięcie, ciemność. Ból w brzuchu, ból głowy, ból w piersi. Rozmazane obrazy, różowe obrazy? Krew, no tak. Mnóstwo zaschniętej krwi na przyklejonej do ciała koszuli. I trochę na twarzy. Właściwie to nie był pewien skąd rana na głowie. Przypomniał sobie chwilę, w której został postrzelony. Przełknął ślinę i skupił wzrok na swoim brzuchu. Kule nadal w nim tkwiły? Jak dużo czasu minęło od postrzału? I gdzie właściwie był, do cholery?

Przeniósł wzrok na łańcuch, do którego przyczepione były kajdanki. Jego własne kajdanki na jego nadgarstkach. Jak do tego doszło?

Łańcuch ciągnął się do sufitu a później wracał na podłogę, gdzie kończył się na kostkach Huntera. Paskudna sprawa, jeszcze nigdy chyba się tak nie wpakował. Ostatnią rzeczą jaką pamiętał to wybuch w hotelu i ból w brzuchu, później chyba stracił przytomność albo pozbawiono go jej uderzeniem, tłumaczyłoby to ranę na głowie.

Pomieszczenie w którym się znajdował nie przypominało pokoju hotelowego, nie było w nim nic konkretnego, jedynie stary telewizor i skrzynka na narzędzia. Okno było zasłonięte, ale wydawało mu się że jest dzień. Sprawdził kieszenie spodni, ale brakowało w nich portfela i telefonu, o odznace i pistolecie nie wspominając. Pewnie leżały gdzieś w hotelu, albo ktoś mu je zabrał.

Może uda mu się sięgnąć do skrzynki z narzędziami? Mógłby wtedy uwolnić się z łańcucha. Spróbował się podnieść, jednak od razu opadł znowu na ścianę. Przynajmniej jedno się w miarę wyjaśniło – kule nadal tkwiły w brzuchu. Albo wyciągnięto je dosyć nieumiejętnie. Cholera. Rozpiął drżącymi rękoma koszulę, nie wiedząc czego ma się spodziewać. Koszula przyklejona była do ciała i przez chwilę oddychał głęboko, dobrze wiedział że musi ją odsłonić jednym szybkim ruchem i dobrze wiedział, że ból będzie ogromny. Zacisnął zęby i zerwał materiał razem z zaschniętą krwią, otwierając na nowo rany. Krzyknął, czując jak brzuch pali go z bólu. Z oczu pociekły mu łzy, których nie mógł, a nawet nie próbował powstrzymywać. Przeniósł wzrok na brzuch, by znaleźć rany wlotowe. Były dwie, jedna obok drugiej, obydwie po prawej stronie. Oddychając głęboko rozejrzał się jeszcze raz po wnętrzu pokoju. Nie było niczego, czym mógłby zatamować krwawienie. Pomyślał o swojej koszuli, że być może ona się nada.

Zanim zdążył ją zdjąć stracił przytomność.

Gdy ocknął się po raz kolejny nadal znajdował się w tym samym pokoju. Zmieniło się jedynie to, że nie miał na sobie koszuli, a obok stała butelka z wodą. Chyba z wodą. Sięgnął po nią i bez wahania wypił pół butelki. W tej chwili mógłby to być nawet kwas, powoli zaczynało mu być wszystko jedno.

Resztę wody zmarnował na opłukanie ran postrzałowych i twarzy. Ból nadal przeszywał każdy centymetr jego ciała. Oparł głowę o ścianę i znów odpłynął.

[2]

Poszukiwania Josepha Huntera utkwiły w martwym punkcie. Po przeszukaniu każdego skrawka hotelu nadal nie było wiadomo niczego konkretnego. Zlecono przeszukać go jeszcze raz, dokładniej i dopiero wtedy (dzień od wybuchu) znaleziono skrytkę pod łóżkiem w jednym z pokoi.

Odkryto w niej niewielką smugę krwi, którą dokładnie zbadano i stwierdzono że należy ona do detektywa Huntera. Sprawdzono pozostałe kamery i jeden z ludzi zauważył na nich faceta z workiem na zwłoki. Mężczyzna przykrył worek brudnymi szmatami i opuścił budynek nie niepokojony przez nikogo. Gdy to wykryto mijał już drugi dzień od wybuchu.

Joseph ocknął się po raz trzeci, czuł się okropnie, jakby wypił beczkę piwa sam. Chwilę trwało zanim obraz dopasował się do wzroku, był on jednak nadal rozmyty i mężczyzna spróbował przetrzeć oczy ręką. Zauważył, że ma na nadgarstkach kajdanki. I nagle przypomniało mu się gdzie jest. Mruknął pod nosem coś niezrozumiałego, a głowa opadła mu na ramię. Przez chwilę myślał, że to tylko sen, że wypił za dużo. Ale nieodłączny ból przypomniał mu gdzie się znajduje i w jakiej dokładnie jest sytuacji.

Gdzieś w głowie widniał mu też wizerunek nagiego mężczyzny w rogu pokoju. Ale nie był pewien czy była to jawa, czy sen. Cała ta sytuacja była nieprawdopodobna. Jedno, czego był pewien to fakt, że jego życie leży w rękach jakiegoś świra. Przez chwilę zastanawiał się, czy to sprawka Christophera. Ale przecież ten został złapany kilka miesięcy temu po tym jak próbował zastrzelić Josepha i siedział w zakładzie psychiatrycznym. Uciekł? Hunter bardzo w to wątpił. Komu więc tak bardzo zależało na tym, by go zabić? A może ten ktoś wcale nie chciał go zabić? Bo przecież nadal żył, ledwo, ale jednak. Może był to jakiś stary wróg Josepha? Ktoś, kogo poszukiwał od dawna? Zbyt dużo myślenia dla tak ciężkiej głowy.

Zauważył nagle kroplówkę, do której był podłączony. To była kroplówka? Czy śmiertelna trucizna? Miał mętlik w głowie. Po co ktoś najpierw do niego strzela, a później próbuje go uratować? To wszystko było totalnie dziwne, nawet dla Huntera który widział już bardzo wiele podczas swojej kariery detektywa.

Kolejną rzeczą, którą zauważył, a której wcześniej chyba nie było to ogromna plama na ścianie. Wyglądała jak krew i ściekała powoli na podłogę tworząc bezładną kałużę wokół ciała kobiety. Joseph poczuł się tak, jakby ktoś zdzielił go kijem w głowę. Spróbował się podnieść, ale udało mu się tylko przewalić na bok z jękiem pełnym bólu. Powoli zaczął czołgać się w stronę ciała, może mógł jeszcze jej pomóc?

Rany na brzuchu znów się otworzyły. Joseph sunął powoli w stronę kobiety, zostawiając za sobą smugę krwi. Dzieliło ich od siebie już bardzo niewiele, przynajmniej do chwili, kiedy łańcuch się naprężył i nie pozwolił detektywowi na jakikolwiek ruch. Joseph szarpnął się niemal ostatkiem sił, jednak łańcuch ani drgnął. Mężczyzna obrócił się na plecy i wlepił wzrok w sufit.

- Sukinsyn! – Warknął jedynie, a bezsilność która na niego spłynęła przygniotła go do tego stopnia, że wyrwał zębami igłę z kroplówki wciśniętą w jego rękę i osunął się ponownie na podłogę, czekając na koniec.  

[3]

Mężczyznę z nagrania zauważono na kamerach z okolicznego sklepu, stacji paliw i postoju karetek. Wyraźnie widać było jak wchodzi do starej kamienicy. Zauważono go również na wcześniejszych nagraniach z hotelu. Pewnie było, że był on gościem i wycofał rezerwację o poranku, chwilę przed przybyciem do hotelu policji. Trzeba było działać szybko, od wybuchu minęły już trzy całe dni i pół czwartego, a kamienica była dosyć spora i nie było pewności, czy Joseph Hunter nadal tam przebywał i czy to w ogóle kiedykolwiek tam był.

Trzeba było przyspieszyć trochę wszystko, ale ten pieprzony detektyw wszystko utrudniał. Od trzech dni leżał jak kłoda i nie zwracał nawet na niego uwagi. Może powinien strzelić tylko raz? Albo uderzyć z zaskoczenia? Wszystko przez tych komandosów, zbyt szybko przyszli na jego piętro, musiał improwizować. Nie zdążył schować się gdzieś na początku holu i musiał skorzystać z awaryjnego pistoletu. W każdym razie dobrze, że go miał.

Z drugiej strony – miał plan co do Huntera, a tak wszystko poszło na marne. Była jeszcze szansa, że się obudzi. Dlatego zamontował mu kroplówkę. A później obserwował go w rogu pokoju. Tak, był wtedy nagi. Przecież cała sytuacja była tak ekscytująca!

Czekał tylko na moment, kiedy detektyw zauważy jego nowe dzieło. Tym razem wybrał kobietę, bo nie miało to już większego znaczenia. Miał już Josepha Huntera, a do tego cały czas dążył. Miał go i wiedział, że już nigdy go nie odda.

[4]

Obudził go hałas. Nie był uporczywy, ale mówiono o nim, może właśnie to go obudziło. Z trudem podniósł powieki i zauważył, że ktoś przeniósł go znów pod ścianę i założył kroplówkę.

Hałas dobiegał z telewizora ustawionego na taborecie w miejscu, w którym wcześniej spoczywały zwłoki kobiety. Ciekawe co się z nimi stało. Przed telewizorem siedział mężczyzna. Był upaprany krwią i nagi, Hunterowi zrobiło się niedobrze. Ostatnie, co chciał widzieć po przebudzeniu to nagi facet wpatrujący się w skupieniu w telewizor. Niechętnie stwierdził też, że poprzedni obraz który pamiętał z owym mężczyzną nie był snem. Paskudztwo.

Kobieta z telewizora radosnym głosem obwieściła, że trwają nadal poszukiwania detektywa, który zaginął podczas akcji w jednym z podrzędnych hoteli Nowego Jorku. Jeśli faktycznie tak było, to powinni już go znaleźć. I ile dni minęło, do cholery od tej akcji w hotelu? Czuł się tak, jakby minęła wieczność.

Nagle mężczyzna poruszył się i zerknął przez ramię. Na jego twarzy pojawił się szaleńczy uśmiech, a Hunterowi zaschło w ustach.

- W końcu mamy czas, by się pobawić – powiedział nieznajomy chichocząc przy tym jak dziecko. Podniósł się z podłogi. Joseph odwrócił wzrok, nie miał zamiaru oglądać przed śmiercią gołego świra. – Nie krępuj się, kolego. Załatwimy to szybko i bezboleśnie, zresztą spodoba ci się, zobaczysz – ruszył w stronę Huntera, który zastanawiał się aktualnie dlaczego do cholery jeszcze nie umarł i czy jeśli bardzo się skupi to czy uda mu się umrzeć na zawołanie. Wolał nie tracić przytomności. Później musiałby się obudzić i żyć ze świadomością, że pieprzył go jakiś cwel.

Mężczyzna chwycił go za ramię, Joseph syknął z bólu. A później zadziałała adrenalina. Zrzucił z siebie rękę nieznajomego i kopnął go z całej siły obiema nogami. Ból w brzuchu odebrał mu dech w piersi, jednak zaraz się opanował. Przygotował się i w chwili, kiedy mężczyzna podszedł do niego ponownie poderwał się do góry i owinął łańcuchem jego szyję. Dla kogoś z zewnątrz wyglądałoby to śmiesznie, dwoje dorosłych mężczyzn szamoczących się niezgrabnie. Runęli na ziemię z impetem, łańcuch ograniczał ruchy Huntera, nie mógł więc utrzymać się na nogach. Nie puścił jednak uścisku na szyi mężczyzny. Tamten w przypływie złości sięgnął ręką za siebie i wcisnął palce w rany na brzuchu detektywa. Joseph wrzasnął z bólu, zaciskając mocniej pętlę na szyi oprawcy. Mężczyźnie coraz ciężej było złapać oddech, zbladł na twarzy, jednak nadal przepełniała go wściekłość i był pewien, że nie odpuści. Nie teraz, gdy był już tak blisko. Ostatkiem sił wyrwał się z uścisku i przeturlał na drugi koniec pokoju. W tym czasie Hunter stanął niepewnie na nogach i zwymiotował podpierając się o ścianę.

Nieznajomy wstał i przez chwilę oddychał łapczywie, a jego twarz nabierała zdrowych kolorów. Nie spuszczał wzroku z detektywa i w końcu ruszył biegiem w jego stronę, przygniótł go z całej siły do ściany. Hunter uderzył tyłem głowy o ścianę i jęknął cicho. Jego przeciwnik zastygł na chwilę w bezruchu, a później odsunął się na kilka kroków do tyłu. Patrzył zdziwiony na swoją pierś, z której sterczał nóż. Jego własny nóż, którym miał zamiar się zabawić. Upadł na kolana, wciąż niedowierzając. Pokonał go. Detektyw był jednak sprytniejszy. Pokonał go jego własną bronią. Upadł na twarz, a nóż który nadal tkwił w jego piersi przesunął się o kilka cali w lewą stronę, rozcinając serce mężczyzny. W ciągu kilku sekund nastąpił silny krwotok i śmierć.

Detektyw Hunter przez chwilę obserwował mężczyznę, a później wszystko rozpłynęło się w przyjemnej ciemności. Nie poczuł upadku, był już wtedy w błogiej nieświadomości.

[5]

Policja przeczesała całą kamienicę i na najwyższym piętrze znaleziono zwłoki dwóch mężczyzn. Detektywa Josepha Huntera i Matthewa Crew, wielokrotnego mordercę i gwałciciela. - CNN