1989. Narzeczona mimo woli

dwa tygodnie przed świętami

Wszystko w małym, Petełowym królestwie od niedawna układało się wręcz perfekcyjnie, toteż Moore bardziej niż zwykle denerwował ludzi wokół uśmiechem od ucha do ucha i nie gasnącym dobrym humorem. Wiadomo, oczywiście, że wszyscy uwielbiają narzekać i jest to zazwyczaj główny temat rozmów, więc jak się jakiś szczęśliwy człowiek pojawia, skazany jest w towarzystwie na kompletną porażkę, a w dodatku, o zgrozo, zima zbliżała się nieubłaganie, rozwijając w mieszkańcach Nowego Jorku silną chęć mordu. Całe to jednak negatywne gderanie nie docierało ani trochę do naszego bohatera, który po otwarciu nowego biznesu z Sol, remoncie baru i zyskaniu małego sukcesu twierdził, że jest najszczęśliwszym człowiekiem na Ziemi.

Pierwszy raz od dawna miał czas. Mógł czasem pospać dłużej, ponudzić się w domu, obejrzeć film, a przede wszystkim udawało mu się nawet jeść i, uwaga, pilnować jakichkolwiek pór posiłków. Przestał już wyglądać jak zombie - zniknęły wory pod oczami, żebra mu już tak nie wystawały i powoli tracił umiejętność zasypiania zawsze-wszędzie-gdziekolwiek. I widywał się z ludźmi! Nie tak przelotnie, że wpadał na godzinę, po czym zmykał do swoich małych/dużych obowiązków, tylko spędzał ze znajomymi tyle czasu, dopóki nie mieli go dość. I nie zasypiał w połowie zdania!

Także teraz właśnie możemy wyobrazić sobie Petera wyłożonego na swojej kanapie, z miską chipsów pod jedną ręką, a z pilotem od telewizora w drugiej. Po swojej prawej stronie ma pana Kota, który mruczy tak głośno, jak tylko mu na to… Zaraz, czym mruczą koty? Nieważne. W każdym razie pan Kot dawał do zrozumienia, iż jest mistrzem w swoim mruczatorskim fachu, chyba dlatego, że przez dobre pół godziny nie przestawał być głaskany przez niejaką Mirindę, bliżej znaną może jako Martinę. Moore i Laqueret oglądali „Narzeczonego mimo woli”, zajadając się smakołykami, co biorąc pod uwagę późniejsze okoliczności, było odrobinę ironiczne.

- Za niedługo święta – mruknął chłopak w pewnym momencie. Właśnie sobie przypomniał, że rano w hipermarkecie był świadkiem, jak ludzie z obsługi wlekli wielką choinkę przez pół holu. Pomyślał też o tym, że trzeba przedzwonić do rodziny, a potem przypomnieć Rosalie i Rae, że w tym roku też przyjeżdżają na kolacje do domu jego rodziców, „choćby się miały przez zaspy przedzierać bez łopaty”, jak to stwierdziła jego matka kilka miesięcy wcześniej. Oczywiście, że zapomni zadzwonić gdziekolwiek i zorientuje się o wszystkim w dzień wigilii.

Martina westchnęła ciężko, po czym ostrożnie przekrzywiła głowę w bok.

- Wiem, że są święta. Co prawda nie obchodzę ich tak jak to robi większość, lecz chciałabym pojechać do Włoch. Najlepiej jeszcze przed świętami - odezwała się, wolną ręką zakładając niesforny kosmyk włosów za ucho.

- Nigdy nie byłem we Włoszech – mruknął Peter, odwracając się zaciekawiony w kierunku dziewczyny, a jednocześnie robiąc tę minę srającego kota, którą zawsze starał się ludzi przekonywać, żeby grali jak im zatańczy. Czy coś tam.

- Nie byłeś? - zapytała, na chwilkę na niego zerkając. Zaraz jednak powróciła spojrzeniem do telewizora, a do ust wpakowała sobie kilka ziarenek popcornu, poprawiając po chwili Kota na brzuchu, który lekko jej się zsunął i teraz wbijał pazurki w skórę. - Jeśli kiedyś będziesz miał okazję, to jedź i się nie zastanawiaj. Naprawdę warto. Nawet nie wiesz ile bym oddała, aby móc się tam dostać chociażby na ten etap przedświąteczny. Zobaczyć Florencję zimą raz jeszcze. Naprawdę warto.

- Mirinda…

Zrezygnowany Peter dalej wpatrywał się intensywnie w dziewczynę, zapewne starając się jej coś przekazać. Skoro tylko dostrzegł w jej oczach kompletne niezrozumienie, westchnął potężnie, zbierając jednak w ten sposób uwagę tylko pana Kota.

- Mirinda. Zabierz. Mnie. Ze. Sobą. Do. Włoch.

- Nie stać mnie na bilet tylko dla siebie, a co dopiero dla dwóch osób. Chętnie bym cię zabrała, ale… Za mało mi płacisz. – Zaśmiała się i delikatnie wbiła palec między żebra blondyna. – Ponadto mam problemy z wizą. Różne cuda na kiju.

Machnęła ręką. Dało się zauważyć, że reszta dobrego humoru nagle wyparowała i na jego miejscu pojawiło się coś w rodzaju smutku, toteż Moore postanowił, iż natychmiast musi coś z tym zrobić. Kiedy na ekranie Sandra Bullock właśnie się oświadczała, chłopakowi coś w głowie zaświtało.

- A z narzeczonym byś mogła wyjechać, co?

- Pewnie bym mogła, choć lepszy byłby mąż.... No ale nikt mnie nie chce. Cóż, najwyraźniej nie nadaje się na żonę!

Nie było to niestety najodpowiedniejszą rzeczą, którą mogła teraz Peterowi powiedzieć. Peterowi, któremu oczy błyszczały z podniecenia i emocji, bo w jego głowie układał się już jakiś szatański i nadzwyczajnie głupi plan.

***

Nie trwało to zbyt długo. Minęły dokładnie dwa dni od niezobowiązującej konwersacji na temat wycieczki do Włoch, o której Martina z pewnością zapomniała, a już na pewno nie zamierzała więcej razy poruszać. Moore natomiast miał totalnie inne zdanie na ten temat i dał solidnie o tym znać, gdy około południa, kiedy już zwlekł się z łóżka, sięgnął po telefon.

- Słucham?

- Hej, Mirinda, mam fantastyczną wiadomość. Kupiłem nam bilety do Włoch. W sensie, że na samolot oczywiście, a nie na coś innego, choć w sumie nie jestem w stanie stwierdzić, w jaki sposób moglibyśmy się tam dostać, bo...

- Ty idioto! - przerwała mu w pewnej chwili. Dało się wyczuć złość, która od niej wręcz biła, nie wspominając już o używanych przecież przez nią słowach. - Jak to kupiłeś nam bilety do Włoch? Czy... Czy ktoś cię o to prosił? Mówiłam ci, że nie stać mnie na jeden bilet, więc z czego ci teraz oddam? Wbrew pozorom nie jestem czarownicą i sobie tego nie wyczaruję.

- Wiedziałem, ze tak będzie. Ale pomyśl, Mirinda, nie dałem ci jeszcze prezentu na przyszłe urodziny!

- Na przyszłe urodziny? A skąd wiesz, że ja w ogóle dożyję tego czasu? No i ja nie obchodzę urodzin, tak jak nie obchodzę też świąt, czy innych głupot, na które daje się prezenty. Nienawidzę prezentów, Peterku, i ty dobrze o tym wiesz.

- A cicho bądź. Zabieram cię na wycieczkę, a że chciałaś akurat w tym okresie i akurat w to samo miejsce jechać, to kwestia przypadku. Spakuj cieple gacie i wszystko, co ci potrzebne, bo jedziemy pod koniec przyszłego tygodnia! - i mówiąc to, zwyczajnie się rozłączył. Był prawdziwym mistrzem, jeśli chodziło o wyprowadzanie Laqueret z równowagi, niemal widział ja przed sobą, jak się trzęsie z wściekłości.

Trzęsie się ze wściekłości... To było mało powiedziane, Laqueret miała ochotę czymś w niego rzucić, ale oczywiście nie trafiając, tylko tak, żeby go solidnie wystraszyć. Skrzywiła się w momencie, w którym tylko się rozłączył.

***

Mimo wszystko Martina zgodziła się na ten pomysł i kilka dni później stała z wielką walizką na lotnisku. Miała ze sobą tylko jedną, gdyż wyszła z założenia, że więcej do szczęścia nie będzie jej potrzebne, ponadto cały czas nie miała pojęcia gdzie konkretnie się zatrzymają, a szczerze powiedziawszy, to nieco się tego obawiała.

- Śpiąca Królewna zaspała? - Takimi oto słowy przywitała pana Moore, kiedy ten zechciał zjawić się na lotnisku. - Budzik Królewny niewystarczająco mocno kochał? I nie zdołał obudzić na czas?

- Nie wiem o czym mówisz.

Peter miał za sobą dość ciężką noc, bo przez połowę próbował przejść trzecią część Call of Duty Modern Warfare, a przez drugą pan Kot nie dawał mu spokoju i na zmianę albo go zwalał z łóżka, albo nie dawał spać i miauczał wręcz bezustannie. Moore mógłby dać każdemu odważnemu swoje słowo, że przez zdecydowaniem się na posiadanie małego dzieciaka, najpierw niech adoptuje sobie małego, najlepiej nieznośnego kota. W każdym razie chłopak się nie wyspał, a Aileen zapomniała go obudzić na czas, dlatego wyglądał jak wyglądał i już planował drzemkę w samolocie.

- Chodźmy już – mruknął, przytulając ją jednak na przywitanie, ale jednocześnie popychając delikatnie do przodu. – Ej, Mirinda, tak sobie pomyślałem, że skoro jestem Twoim narzeczonym, nie powinniśmy się zachowywać, jak para?

- Masz rację... Przepraszam, kochanie. A skoro jesteś moim narzeczonym, to nie wypada abym sama niosła swoje walizki, nie sądzisz? – zapytała, odkładając torbę na posadzkę. Uśmiechnęła się czule do Petera, ruszając w odpowiednią stronę i zostawiając go samego z bagażem.

- Jesteś niemożliwa, Laqueret.

Szybko udało im się załatwić papierkową robotę, jednak okazało się, że muszą spędzić trochę czasu w terminalu, mianowicie jakieś pół godziny ponad normę. Nie sprawiło im to żadnego problemu, usadowili się wygodnie w małej kawiarni i zamówili tyle dobrego jedzenia, na ile mieli ochotę (z racji „prezentu” na domniemane urodziny Moore kazał Martinie zamknąć japkę i pozwolić sobie kupić ogromny, czekoladowy deser lodowy). Dziewczyna więc siedziała cicho przez prawie cały ten czas. Spędzanie czasu w kawiarence jakoś nie było szczytem jej marzeń, lecz obiecała, że nie będzie nie marudzić. I miała zamiar dotrzymać danego słowa.

- Gdzie jedziemy w podróż poślubną?

- Hm, pojedziemy do kraju, w którym jest najwięcej małp. Samice bardzo lubią dzieci, więc cię przygarną, a ja jeśli dobrze zawalczę, to może wymienię cię na lepszy model? Albo do Korei, zgubiłabym cię w tłumie, a potem jako wdowa miałabym wiele korzyści.

- Bardzo śmieszne - mruknął Peter, spoglądając na brunetkę, która nie przestawała się szyderczo uśmiechać. - A może jednak egzotyczny kraj to jest dobry pomysł? Hm, mógłbym cię sprzedać za wielbłąda...

- Nie sprzedałbyś - stwierdziła. - Oni kupują tylko blondynki.

- Dobra, no to w takim razie po prostu oddam im cię za darmo.

- Albo jedźmy do Hiszpanii... Mam słabość do Hiszpanów. - Wstała z miejsca i władowała się Peterowi na kolana, ku przerażeniu starszej części klientów kawiarni.

- A teraz patrz. I już nie musisz nic mówić! - mruknął Peter, nakładając na łyżeczkę ogromną porcję lodów, po czym wepchnął ją Martinie do ust. Dziewczyna o mało co nie spadła z jego kolan, ale przytrzymała się jednak jego szyi, przeżuwając powoli lody.

- Czemu mam nic nie mówić?

- Bo mnie irytujesz. I ty masz być moją żoną?

- No cóż... Widziały gały co brały - mruknęła w odpowiedzi, wierzchem dłoni ścierając lody z policzka.

***

Gdy Martina z Peterem dolecieli do Włoch, na dworze było już zupełnie ciemno, natomiast pogoda nie pozostawiała sobie niczego do zarzucenia - piętnaście stopni na plusie było czymś, co można było przeżyć bez marudzenia. Po spędzeniu jeszcze pół godziny na lotnisku, wtoczyli się do taksówki, a Moore podał nazwę jakiegoś hotelu w centrum miasta, gdzie podobno zarezerwował im apartament. Mirinda po usłyszeniu słowa "apartament" obrzuciła go zniesmaczonym spojrzeniem, po czym szturchnęła łokciem w brzuch i zwyzywała od "idiotów" i "kretynów". Już się zachowywali jak małżeństwo.

- A oto i nasz hotel - mruknął chłopak z szerokim uśmiechem, zabierając się ze swoją torbą i ruszając w kierunku wejścia, gdy taksówka się zatrzymała. Salviatino był pierwszym miejscem, które wyskoczyło mu, gdy wpisał w wyszukiwarce "hotel florecja" (brawa za pomysłowość), ale nie spodziewał się, że będzie aż tak luksusowy. Portier wręcz wyskoczył ze środka, rzucając się na ich bagaże, a Peter dostrzegł w oczach Martiny śmiertelne przerażenie.

Dziewczyna, mieszkając we Florencji, wiele razy przechodziła koło tego hotelu, więc wiedziała dobrze gdzie blondyn ją zabiera. I bardzo jej się to nie podobało, ponieważ uważała, że tam jest zdecydowanie za drogo. A przecież mogli zatrzymać się w jakimś tańszym hotelu, ewentualnie iść do jej rodziców, bo państwo Laqueret na pewno dobrze by ich ugościli.

- Czy ty napadłeś na bank? - zapytała Martina, oddając torbę portierowi, który zabrawszy jeszcze bagaż Petera, ruszył do przodu. Portier otworzył im drzwi i po załatwieniu wszystkich formalności w końcu mogli wejść do apartamentu. Wszystkie torby rzucili pod wielkie, małżeńskie łoże z baldachimem, a sami rozłożyli się na nim wygodnie. Po kilkugodzinnym locie oboje czuli się wymięci, potargani, a przede wszystkim okropnie zmęczeni, mimo że większość czasu spędzili w samolocie na drzemaniu.

- Idę się kąpać!

- Chyba cię Bóg opuścił, to ja idę pierwsza!

Marina zaśmiała się, podchodząc do torby, z której to wyciągnęła piżamę ze wzorkiem w kotki. Tuż po tym jak dziewczyna zamknęła się w łazience, rozdzwonił się jej telefon, więc Peter sięgnął ręką do jej torby - na wyświetlaczu komórki mignął napis madre, więc chłopak odebrał połączenie. Miał wrażenie, że Mirinda zdzieli go za to po głowie, ale w sumie warto było zaryzykować.

- Halo, Martina...

- Martina nie mogła podejść do telefonu, jest... Kąpie się.

Moore nie mógł powstrzymać szelmowskiego uśmiechu, który cisnął mu się na usta, gdy spoglądał na zamknięte drzwi od łazienki i słyszał stamtąd przytłumiony chlupot wody, a także przez wymowną ciszę po drugiej stronie słuchawki. Och, gdybyś tylko wiedziała!

- To w takim razie z kim rozmawiam?

- Nazywam się Peter Moore, jestem chłopakiem pani córki. Jakieś dwie godziny temu przylecieliśmy do Florencji, Martina mówiła, że... - urwał, bo krzyki po drugiej stronie słuchawki nie pozwalały mu wtrącić ani słowa. W każdym razie nie rozumiał większości z tej tyrady, bo kobieta praktycznie nie używała angielskiego, ale po tonie był w stanie stwierdzić, że nie było to nic negatywnego. Na szczęście, bo właśnie w tym momencie Martina owinięta w sam ręcznik weszła do sypialni i spojrzała na Petera podejrzliwie.

- Oddawaj mi telefon! - wrzasnęła, wyrywając mu komórkę z ręki. - Hej, hej – powiedziała, po czym uśmiechnęła się szeroko, a na koniec pokazała blondynowi język i wdała się w dyskusję z rodzicielką. Peter natomiast zakręcił do łazienki, zbierając po drodze szampon z torby podróżnej; poważnie zastanawiał się na tym, czy nie wpakował Mirindy w kłopoty, ale z drugiej strony nic nie zaszkodzi, jeśli będzie odrobinę złośliwy, prawda?

Łazienka była ogromna, urządzona w nowoczesnym stylu, co stanowiło dość duży kontrast w porównaniu do reszty apartamentu, ale Moore zauważył tam jedynie tyle, że jego "narzeczona" zdołała wszędzie porozrzucać swoje rzeczy. Zanim wszedł do kabiny usłyszał trzaśnięcie drzwi i zdziwił się, że Laqueret sama poszła na kolację, nawet nie zawracając sobie głowy, żeby mu powiedzieć, że wychodzi. Po kilku minutach wydostał się z łazienki, wciąż nadąsany, a w dodatku wkurzony, bo zapomniał wziąć ubrań z torby. Pech chciał, że od drugiej strony właśnie szła inna, owinięta w biały szlafrok osóbka - para więc zderzyła się na samym środku pokoju, tworząc na podłodze splot nóg, rąk i białej tkaniny frotte.

- Dlaczego jesteś naga?!

- Dlaczego jesteś mokry?!

I kto powie, że oglądanie kilka dni temu "Narzeczonego mimo woli" nie było dość ironiczne?

***

W wyniku rozmowy pań Laqueret Peter z Martiną dostali zaproszenie na kolację, jeśli zaproszeniem można było nazwać wycedzone grobowym tonem „macie być u nas jutro wieczorem, godzina osiemnasta”. Jak widać, mama Mirindy wykazywała identyczne zdolności perswazji, którymi posługiwała się matka Moora – w każdym razie nawet jakby chcieli, to nie mogliby odmówić. A że Peter planował po cichu cudowne przedstawienie, dzisiejszy wieczór nadawał się idealnie.

Przed osiemnastą zapakowali się do taksówki, a dziewczyna natychmiast podała adres. Moore miał na sobie granatową koszulę ze wzorkiem małe kaczuchy zapiętą tylko na dwa pierwsze guziki, więc wystawała mu spod niej biała koszulka, natomiast Martina ubrała czarną sukienkę do kolan z odsłoniętymi plecami. Stanowili dość specyficzną parę.

Do domu dziewczyny dojechali w zaledwie piętnaście minut. Co jakiś czas brunetka zerkała na Petera, aby sprawdzić czy jakoś się trzyma, bo wiadomo, że Włosi są starszymi kierowcami, a oni co najmniej trzy razy uniknęli wypadku samochodowego. 

Państwo Laqueret serdecznie powitali córkę i jej nowego chłopaka. Matka Martiny cały czas nadawała po włosku, natomiast pan Laqueret cierpliwie i szybko wszystko Moore’owi tłumaczył. Martina natomiast niemal od razu poszła do kuchni, tym samym rzucając blondyna na pożarcie przez swoją rodzinę.

***

- Gdzie pracujesz, Pedro?

Peter kolejny raz się uśmiechnął; po zaledwie pół godziny spędzonej w towarzystwie rodziny Laqueret był przyzwyczajony do łamanej angielszczyzny mamy Martiny i do tego, że i tak wszędzie wrzucała włoskie słówka. I ani trochę mu nie przeszkadzało, że został ochrzczony imieniem Pedro, było to nawet całkiem zabawne. Tak samo jak to, że właśnie udawał czyjegoś chłopaka.

Kolacja, jak można się było spodziewać, była rzeczywiście huczna – zaproszeni ludzie ledwo mieścili się przy ogromnym stole, a on wciąż był zagadywany przez członków rodziny Martiny. Dziewczyna siedziała po jego lewej stronie, spokojnie i z uśmiechem przyglądając się, jak reszta ludzi go męczy. Ma za swoje.

- Prowadzę bar w centrum Nowego Jorku.

- Bar? - powtórzył ojciec dziewczyny, patrząc uważnie na Pedra. - A jak się poznaliście? Ile jesteście razem? Mieszkacie razem? Planujecie wspólną przyszłość?'

Te i wiele innych pytań zadawali członkowie rodziny Martiny, nawet nie przejmując się tym, iż przekrzykują się nawzajem, robiąc z mózgu Petera bardzo płynny kisiel. Laqueret z wrednym uśmiechem wpatrywała się w blondyna, który uznał, że „teraz albo nigdy”. Przedstawienie czas zacząć.

- Korzystając z okazji – zaczął Moore, wstając. Poklepał się po tylnej kieszeni spodni i zerknął za okno, by oderwać chociaż na chwilę wzrok od twarzy członków rodziny Martiny. Nie przyznałby się do tego nigdy w życiu, ale to wszystko zaczynało być dla niego stresujące i chciał się jakoś rozluźnić, a chwilowe zerknięcie na padający śnieg... To właściwie gówniany sposób na zmniejszenie stresu. – Chciałbym coś powiedzieć. I myślę, że to idealny moment.

Towarzyszące mu „ochy” i „achy”, gdy uklęknął na jedno kolano przed śmiertelnie przerażoną Martiną, na szczęście tylko go rozbawiły, choć zalążki wyrzutów sumienia czaiły się już gdzieś tam się w jego głowie, czekając na odpowiednią chwilę. Wyciągnął z kieszeni spodni aksamitne, granatowe pudełko z logo Tiffany & Co. i otworzył je przed dziewczyną.

- Martino Laqueret – mógł przysiąc, że słyszy, jak jedna z jej kuzynek dziewczyny osuwa się zemdlona na podłogę – Wyjdziesz za mnie?

W środku pudełka na śnieżnobiałej tkaninie znajdował się drobny pierścionek z białego złota, z malutkim diamentem, bo przecież Peter dobrze wiedział, że Laqueret nienawidzi jakiejkolwiek przesady. Obok pierścionka leżał malutki bilecik o treści wiesz, że śmierdzisz serem? a teraz powiedz grzecznie „tak”. Martina nadal wpatrywała się zaskoczona w blondyna, nie wiedząc ani co ze sobą zrobić, ani co ma powiedzieć. Przecież... No przecież!

- Zgódź się! - krzyknęła jedna z jej kuzynek. Brunetka wstała, nadal kompletnie oszołomiona i kiwnęła lekko głową.

- Tak - powiedziała w końcu słabo, pozwalając aby śliczny pierścionek pojawił się na jej palcu i zaraz uśmiechnęła się szeroko, zarzucając ręce na szyję narzeczonego.  - Co to miało być? - warknęła mu do ucha, tak, aby tylko on mógł ją usłyszeć.

- Naprawdę nie wiesz? Ludzie na to mówią oświadczyny.

- Gorzko! Gorzko! Gorzko! - rozległo się po całym salonie.

Zarumieniona po same uszy Martina przysunęła się bliżej do Petera, tak, że niemal dotykali się nosami, a krzyki jej rodziny wezbrały na sile.

- Zabije cię, wiesz? - szepnęła, po czym  po prostu pocałowała go. Czule, namiętnie i najlepiej jak potrafiła, a Moore nie mógł wyjść z podziwu, jakimi dobrymi aktorami się oboje okazali.

- Wiem, Laqueret.

Może powinni zacząć grać w filmach? Albo w brazylijskich telenowelach.

Mirinda&Peteł