1985. Take me home before the storm

I think of how to change myself 

Od najmłodszych lat uwielbiała rysować, wycinać i kolorować, jednak wtedy tak jak większość dziewczynek chciała zostać aktorką, piosenkarką albo weterynarzem, żeby móc leczyć koniki. 

Z czasem do artystycznych zajęć dodała jeszcze inne hobby czyli zabawę w piaskownicy - wraz z koleżankami z sąsiedztwa robiły babki z piasku, budowały ulice czy wykopywały doły tak głębokie, że wpadniecie do któregoś z nich groziło złamaniem nogi. Wtedy też Rosalie "na poważnie" zaczęła interesować się archeologią - szperała w różnych zakamarkach domu w poszukiwaniu starych przedmiotów i przeszukiwała niemal każdy kąt od piwnicy po strych, a nawet odwiedzała sąsiadów, by wypytywać ich o pamiątki z dawnych lat. Coraz więcej czasu spędzała nad książkami poświęconymi archeologii i historii, odwiedzała muzea w Seattle i marzyła o tym, że pewnego dnia wyprowadzi się z rodzinnego domu, żeby wziąć udział w wykopaliskach w Ameryce Południowej albo w Afryce. Niestety, niewiele osób pochwalało zainteresowania Rose. Rodzice dziewczyny, prawnicy z pokolenia na pokolenie, zaplanowali dla swoich dzieci zupełnie inną przyszłość w której nie było miejsca na wykopaliska, rysunki i, tym bardziej, romans z Indianą Jonesem. Spór o studia przerwała jednak wiadomość o ciąży nastolatki i jej wyjazd do Nowego Jorku, który miał być dla Rosalie i jej dziecka "krainą mlekiem i miodem płynącą". Długo tak było. 

Kierując się zdrowym rozsądkiem, dziewczyna porzuciła marzenia o archeologii i zdecydowała się na zupełnie inne studia - architektura pozwoliła Dawson rozwijać swój talent plastyczny, a także dała nadzieję na znalezienie dobrze płatnej pracy. Już od pierwszych miesięcy studiów wiedziała, że po otrzymaniu dyplomu i zdobyciu doświadczenia w zawodzie otworzy własną firmę, a gdy tylko pojawiła się możliwość stworzenia spółki z Sienną Wright, była przeszczęśliwa. Droga od pomysłu założenia biura architektonicznego do chwili jego uroczystego otwarcia była trudna i długa, wypełniona stosem dokumentów do wypełnienia i kolejkami do okienek w kolejnych urzędach, ale Rose z dumą patrzyła na tabliczkę "Dawson&Wright" przybitą do drzwi. 

Aż do kwietnia nic nie zapowiadało katastrofy. 

kwiecień 2014 

Rose, dyskretnie spojrzawszy na zegarek, założyła za ucho kosmyk włosów i wróciła do objaśniania klientowi szczegółów projektu. Była już trochę zmęczona, jednak pocieszała ją myśl, że tego dnia to ostatnie spotkanie. Obiecała sobie, że w końcu wyjdzie z pracy o normalnej porze, ostatnio pracowała bez wytchnienia, więc poprosiła Nicka, żeby przyjechał po nią, razem mieli pójść na obiad. Christopher Wood już kolejny raz korzystał z usług biura "Dawson&Wright", był właścicielem dobrze prosperującej firmy komputerowej, wcześniej Rosalie projektowała wystrój w nowojorskim biurze, a teraz przedsiębiorca otwierał filię swojej firmy w Filadelfii i również poprosił ją o pomoc.

 - Dziękuję, to chyba wszystko. Upewnię się czy dostaniemy gdzieś identyczne lampy i oddzwonię do pana w tym tygodniu - mówiąc to, brunetka uścisnęła dłoń Wooda i wstała, aby odprowadzić go do drzwi.

 - To ja dziękuję, już drugi raz mogę na panią liczyć - mężczyzna skinął głową w podziękowaniu, ale gdy już stał przy drzwiach położył dłoń na ramieniu Rosalie. - Może wybierze się pani ze mną na drinka? 

Kulturalny, przystojny i wykształcony, przed 40-stką - jeszcze rok wcześniej pewnie zgodziłaby się, jednak teraz kobieta nieznacznie cofnęła się, chcąc zachować dystans.

 - Przykro mi, ale nie mogę...

 - Nalegam! - ton głosu mężczyzny nagle się zmienił, nie był już sympatycznym klientem, ale wściekłym, nieprzyjmującym odmowy samcem. Dawson czuła, jak uścisk na jej ramieniu wzmacnia się, chciała się wyrwać i wybiec, jednak nie mogła. - Mnie się nie odmawia!

Wood spoliczkował kobietę, a popychając ją na biurko, szarpnął za guziki błękitnej koszuli Rose, a materiał rozerwał się z cichym trzaskiem. 

Nick odpowiednio wcześnie pojechał po Rosalie do pracy. Skończył zajęcia na uczelni, wyprowadził Jokera, żeby zwierzak nie zamęczył się sam w domu, doprowadził się do ładu i przyjechał. Niezbyt często odwiedzał to miejsce, ale się zdarzało. Właśnie miał sięgnąć po klamkę, kiedy usłyszał jakieś głosy ze środka. Widocznie Rose miała jeszcze jakiegoś klienta. Może nie powinien im przeszkadzać? Stanął pod drzwiami i próbował sobie wmówić, że nie podsłuchuje. Kiedy dotarły do niego dość jasne propozycje klienta, coś w nim zawrzało. Po trosze był jednak ciekawy reakcji Rosalie - raz, że był trochę zazdrosny do czego mógł się przyznać tylko przed samym sobą, dwa - wiedział, że dziewczyna czasami ma cięty języczek. Gdy tylko usłyszał jej krzyki, nie czekał dłużej, ale wpadł do pomieszczenia.

- Zostaw ją...- warknął, doskoczył do gościa i szarpnął go do tyłu. Nicholas nigdy nie należał do szczególnie bitnych typów, ale w tym wypadku był gotowy zareagować nieco bardziej zdecydowanie. Przyłożył na początek facetowi z pięści w szczękę, a potem stanął pomiędzy nim a Rosalie. 

- Wynoś się - mruknął.

Wood, nie spodziewając się ataku, nie zdążył się nawet obronić. Wydawał się oszołomiony siłą uderzenia, ale najwyraźniej nie zamierzał tak łatwo odpuścić.

 - Sukinsyn - otarłszy krew, Wood natarł na Nicholasa i zamachnął się z całej siły. Jego duma, podobnie jak śnieżnobiała koszula, musiała nieźle ucierpieć.

 - Nick! Dość tego! Przestańcie! - Dawson sama już nie wiedziała czy jest bardziej zdenerwowana czy może przestraszona. Upadając na biurko uderzyła się w łokieć, ale nawet nie czuła bólu.

Woon uchylił się przed uderzeniem, potem całym sobą pchnął faceta w tył. Słyszał jak Rose woła, ale w tej chwili to i jemu adrenalina uderzyła do głowy. Zaczęli się dość mocno szarpać. 

Wood był jednak niższy, chyba też źle ocenił Nicholasa jako przeciwnika, bo teraz musiał się przed nim bronić nie mogąc atakować. Udało mu się jednak odepchnąć od siebie Nicka.

 - Pożałujesz tego! Obydwoje pożałujecie! Zniszczę Ciebie i Twoją firmę! - zagroziwszy, cofnął się do drzwi i opuścił biuro tak szybko jak tylko mógł.

Woon z trudem powstrzymał się przed ponownym zaatakowaniem. Oddychał ciężko i czekał aż facet wyjdzie Po zamknięciu drzwi przystąpił do Rosalie.

- Nic ci się nie stało? - zapytał ze szczerą troską i niepewnie objął dziewczynę. Właściwie emocje, adrenalina ciągle w nim buzowały i nie mógł nawet określić, czy coś go boli, a już na pewno nie myślał o konsekwencjach, którymi tak odgrażał się były klient Rose.

Christopher Wood nie przystąpił do dokonania zemsty od razu. Widocznie potrzebował trochę czasu na wylizanie ran i odbudowę zdeptanego ego, jednak później przystąpił do ataku z całej siły. Biuro stopniowo zaczynało tracić klientów, a dziewczyny tłumaczyły to ogólnym kryzysem, jednak plotki o oszustwach i naciąganiu rozgłaszane przez Wooda najwyraźniej dotarły do wielu osób, bo kolejne kontrole coraz częściej pukały do drzwi. Ktoś, pewnie wynajęty przez niego, wybił szybę w samochodzie Rose i zostawił po sobie napisy "dziwka" wymalowane sprayem. Obraźliwe graffiti zrobiono też na budynku w którym mieściła się firma "Dawson&Wright" oraz na drzwiach. Po jakimś czasie do drzwi domu Rose i Nicka zapukała też policja, Woon został oskarżony o pobicie. Ciągle było gorzej. 

Rosalie przestała chodzić do pracy, prawie nie wychodziła z domu, tylko ubrana w dres i rozciągnięty sweter jak cień snuła się po pokojach. Niewiele jadła, prawie nie spała, bo w koszmarach śnił się jej Woods krzyczący "Pożałujesz tego!". Nie chciała narażać Rachelle, nie miała też głowy do zajmowania się dziewczynką, więc poprosiła Petera o opiekę nad nią - w dobrze strzeżonym apartamentowcu mała była bezpieczna. Dawson przychodziły do głowy najgorsze myśli - nie miała pracy, planów na przyszłość i pieniędzy, co więc jej pozostało? Przyjaciółki wiedziały, że coś się z nią dzieje, jednak nie opowiadała im o szczegółach zajścia. Inez, JJ i Sol miały swoje własne problemy, a Rose była przecież przyzwyczajona do tego, że zawsze radzi sobie sama. Było jej wstyd, że doprowadziła do takiej sytuacji.

sierpień 2014

Po kilku tygodniach marazmu z pomocą przyjaciół Rosalie powoli dochodziła do siebie. Problemy, których narobił jej Woods, nie znikały, ale kobieta w końcu wyszła z domu i przestała bać się własnego cienia. Firma była już tylko historią o niezbyt przyjemnym zakończeniu, ale Dawson starała się pozytywnie myśleć o przyszłości. Nezia dokarmiała ją, więc brunetka przestała wyglądać jak przysłowiowa śmierć na chorągwi, JJ zatrudniła ją jako tymczasową pomoc w swoim pubie, a Sol zabrała Rose i Rae na cudowne wakacje do Europy. Wszystko zdawało się układać.

 - Mamo, nie chcę wyjeżdżać - Rachelle stanęła w progu sypialni matki, a po chwili wahania wdrapała się na łóżko. Na dywaniku u jej stóp położył się Joker, biszkoptowy labrador. - Mam tutaj szkołę, koleżanki i kolegów, tata jest tutaj...

Rosalie, westchnąwszy, wrzuciła do walizki kolejny sweter. W myślach rozmowa z córką na temat wyjazdu zawsze wyglądała inaczej.

 - Kochanie, już Ci mówiłam. W Seattle jest babcia, dziadek i wujek Ian, nie tęsknisz za nimi? Możesz dzwonić do koleżanek, co jakiś czas będziemy przyjeżdżały w odwiedziny do nich i do taty - Rose usiadła na łóżku obok córki i pogłaskała ją po głowie. Znając Petera i jego szalonych rodziców, pewnie kupią "letni domek" w okolicach Seattle...

Decyzja o wyprowadzce z Nowego Jorku nie była łatwa, Dawson uwielbiała to miasto, wiązało się z nim wiele wspaniałych wspomnień, ale nie potrafiła dłużej w nim mieszkać. Była zmęczona, potrzebowała odmiany i zastrzyku energii - definitywnie skończyła z architekturą, chciała zacząć robić coś nowego. Może powinna spełnić dziecięce marzenie i wrócić do archeologii?

 - Przecież nie wyjeżdżamy na zawsze.

I will never disappear

for forever, I`ll be here  

__________________

Mam nadzieję, że nie wcisnęłam się nikomu w kolejkę. Post pisany na szybko, za co przepraszam, ale nie chciałam rozstawać się z Rosalie bez pożegnania i bez wyjaśnienia jej nieobecności. 6 lat z jedną postacią to jednak trochę długo, więc potrzebuję od niej odpoczynku. Może kiedyś Rosia Dawson wróci, ale na pocieszenie zostawiam Wam Matthew :) 
W poście wykorzystałam fragmenty wątku z Nickiem, chyba się nie obrazi :)

tytuł i cytaty - Fever Ray 'Keep the streets empty for me'