1969. "Jeśli za nim zatęsknisz... Pamiętaj, że pozwoliłaś mu odejść."

♫

Uderzenie.

Kolejne.

Następne.

Głęboki wdech i znowu.

Pamiętaj o wydechu.

Oddech jest najważniejszy.

Bez niego jesteś łatwym celem.

Bez niego przegrasz.

Uderzenie.

Kolejne.

Następnie.

Łzy.

- Karoline! Linie, wstawaj! – Nawoływania z dołu nie robiły na niej szczególnego wrażenia. Okryła się szczelniej kołdrą i zamknęła oczy, próbując wyobrazić sobie pustkę i wrócić do urwanego snu.

- Karoline, wstawaj! Już 7, spóźnimy się do szkoły! – Beck nie dawał za wygraną, więc zwinęła się w kłębek i okryła głowę miękką pościelą. Nie chciało jej się wstawać.

Kroki na korytarzu usłyszała jak przez mgłę, ale nie zmartwiła się nimi, z zadowoleniem stwierdzając, że jeszcze chwila i znów zaśnie. Nic z tego… Drzwi trzasnęły o ścianę, a Beck bezceremonialnie wpakował się do jej pokoju. Podszedł do łóżka i jednym, mocnym szarpnięciem zrzucił z niej kołdrę zanim zdążyła zrobić cokolwiek. Jęknęła ze zrezygnowaniem i obróciła się do niego plecami.

- Myślisz, że w ten sposób możesz mnie pokonać? – Beck się zaśmiał i złapał ją za kostkę, szarpiąc gwałtownie w swoim kierunku.

Pisnęła zaskoczona i zaśmiała się, kiedy zaczął łaskotać ją po żebrach.

- Pogięło… cię?! – wykrztusiła między kolejnymi falami śmiechu. Wygięła się, żeby uniknąć jego palców, ale to nic nie dało. I tak ją dosięgnął. – Przestań! Beck!

- Jak sobie życzysz… - mruknął i faktycznie zostawił ją w spokoju. Nie na długo oczywiście.

Kiedy uniosła niepewnie jedną powiekę, miała przed sobą szeroko uśmiechniętą twarz brata. Krzyknęła, obróciła się na brzuch i spróbowała podciągnąć się wyżej na łóżku, ale było już za późno. Beck chwycił ją w pasie, ściągnął z wygodnego posłania i przerzucił ją sobie przez ramię, ignorując wszystkie protesty.

- Mogłaś wstać po dobroci – zauważył z rozbawieniem, kiedy tłukła go pięściami po plecach.

- Postaw mnie, idioto! – krzyknęła i zaśmiała się, kiedy podskoczył, unosząc ją w górę. Jęknęła, kiedy obiła się o jego twarde ramię i ponownie parsknęła śmiechem. – Dlaczego mi to robisz?

- Piąta klasa jest najważniejsza!

- Mówisz tak co roku – stwierdziła z rozbawieniem.

- Jeśli nie pójdziesz, to co sobie pomyślą koledzy? Że ich unikasz, że jesteś snobką… - wymieniał, wyraźnie zadowolony z siebie. Karoline prychnęła pod nosem.

- Mam ich gdzieś, wolałabym zostać z tobą – mruknęła i zaśmiała się, kiedy ponownie ją podrzucił. Przychodziło mu to zbyt łatwo. Złapał ją tak, jak panowie młodzi przenoszą swoje żony przez próg i zakołysał, śmiejąc się cicho.

- Wiem, Linie… Ja też. Swoją drogą, skąd ty bierzesz takie słownictwo?

- Kocham cię, Beck.

- Nic nowego – stwierdził i przewrócił teatralnie oczami.

Karoline zmrużyła swoje i wcisnęła mu dłoń w twarz z wyraźną satysfakcją. Beck jęknął, zaśmiał się i ugryzł ją w palec. Pisnęła, natychmiast zabierając dłoń i próbując mu się wyrwać. Postawił ją na ziemi i skwitował jej obrażoną minę głośnym śmiechem. Poczochrał jej włosy.

- Kocham cię, Karoline.

Jack przyglądał się jej przez dłuższą chwilę, ale nie reagowała. Czuła się jak więzień, wciśnięta w skórzany fotel i osaczona przez jego ramiona, kiedy opierał dłonie na podłokietnikach skórzanego mebla. Minęło ładnych parę lat od ich pierwszego spotkania – uśmiechnęła się na samą myśl, co też przykuło jego uwagę. Zapewne uznał to za zachętę do dalszych pytań, a jej nie chciało się wyprowadzać go z błędu. Była na to zbyt zmęczona, ostatnio w ogóle była zmęczona, potrzebowała małej przerwy, ale ignorowała to i uparcie oddawała się pracy, co oczywiście wyniszczało ją jeszcze bardziej.

Spojrzała smutno na Jacka i westchnęła cicho.

- Karoline, ja rozumiem, że nie chcesz o tym rozmawiać, że to trudne…

- Nic nie rozumiesz – mruknęła, skutecznie mu przerywając. Jej głos był spokojny, ale w środku niemal trzęsła się ze strachu.

Dlaczego? Dlaczego tak bardzo chciał wiedzieć? Dlaczego tak bardzo mu na tym zależało? Przecież powtarzała mu, że tych kart nie chce odkrywać, że pogodziła się z przeszłością, że to nie ma znaczenia. Ale miało i oboje wiedzieli, że wtedy kłamała. Kiedy dopuściła Jacka tak blisko?

- Więc mi wreszcie wytłumacz! – ryknął, a ona podskoczyła i machinalnie zmrużyła oczy, gotowa do ataku.

Jack szybko zrozumiał swój błąd i upadł na kolana przed fotelem, opierając czoło o jej nogi.

- Przepraszam… - mruknął, a ona mimowolnie wplotła dłoń w jego włosy i przeczesała je. Nie odzywała się słowem, wlepiając półprzytomne spojrzenie w ogień, który płoną w kominku za nim.

Rogers uniósł głową i westchnął ciężko.

- Dlaczego zamykasz się na ludzi, Karoline? Dlaczego nie dopuszczasz ich do siebie? Dlaczego nie chcesz przyznać, że ci na kimś zależy? – zapytał cicho, a ona drgnęła i przeniosła spojrzenie na jego twarz, unosząc kącik ust w uśmiechu.

- Bo nikogo nie jestem w stanie tym uszczęśliwić, ludzie przeze mnie cierpią.

- Nie gadaj bzdur – warknął, chwytając ją delikatnie za dłoń, co było dość dziwnym kontrastem. – Można cierpieć przez każdego. Powiedz mi, o co chodzi… Był ktoś, tak? W twoim życiu był ktoś, kogo kochałaś, a potem zniknął?

Karoline zacisnęła zęby, wyrwała dłoń z jego uścisku i wstała, omal nie wciskając mu kolana w twarz. Minęła go i przeszła do kuchni, słysząc, że się podnosi. Zerknęła na niego przez ramię i zbladła. Jack Rogers nie był kimś, kogo chciałaby na siebie skazać, nie chciała zniszczyć tej więzi jaka ich łączyła, on na to nie zasługiwał. I nigdy nie byłby w stanie zaakceptować jej w ten sposób, w jaki by chciała.

Mimo zapewnień, że coś do niej czuje, mimo obietnic… Nie, nie mogła tego zrobić. Przełknęła ślinę i skinęła głową. Wyciągnęła dwie szklanki i nalała do nich soku, podsuwając jedną Jackowi, który oparł się o blat. Nie spuszczała z niego wzroku.

- Był ktoś taki… - mruknęła, upijając łyk swojego napoju i zamyślając się. – Mówił, że umrze, jeśli przestanę go kochać – oznajmiła i zaśmiała się z żalem.

- A potem odszedł, tak? – upewnił się Jack, a Karoline skinęła głową, odwracając wzrok. – Rozumiem…

- Nie rozumiesz – zapewniła go chłodno i zacisnęła dłoń na szklance, spoglądając na zdjęcie rodzinne, umieszczone na tablicy korkowej między zdjęciami Rose i samego Jacka. Rogers powiódł za nią spojrzeniem, doskonale wiedząc, że chciałaby zmienić temat.

Karoline spała tej nocy na tyle lekko, żeby usłyszeć kroki na schodach. Ciężkie, jak u jej ojca, kiedy wracał wyczerpany po tygodniu ciężkiej pracy na budowie. Jednak te nie należały do niego, był dopiero wtorek, więc Daniela nie było w domu, nie o tej porze. Przełknęła ślinę i otuliła się szczelniej kołdrą, nasłuchując.

- Karoline? – usłyszała niewyraźny szept, a drzwi do jej pokoju uchyliły się niespodziewanie.

Zmrużyła oczy, żeby przyzwyczaić się do ciemności i uniosła się na łokciach. We framudze stał Beck. Chwiał się lekko na boki, jakby nie mógł się zdecydować co ma zrobić. Karoline wiedziała, że nie tylko dlatego jej brat nie może utrzymać równowagi. Czuła smród piwa nawet z odległości tych paru metrów.

- Beck? – mruknęła i zapaliła lampkę na stoliku obok, a on zamknął drzwi. Podszedł do niej powoli i usiadł na skraju łóżka. Ściągnął śmierdzącą kurtkę i bluzę, rzucając je na krzesło przy biurku. To odgoniło nieprzyjemny zapach na tyle, żeby zdała sobie sprawę, że sam Beck wcale nie jest zlany w trupa. – Coś się stało? – zapytała niepewnie. Przyjrzała się jego twarzy. W kąciku ust zauważyła świeżą krew, jego prawa skroń też była nią umazana.

Beck pokręcił głową i przełknął ślinę. Sięgnął ręką do jej twarzy i pogładził jej policzek. Wtuliła się ufnie w jego dłoń tak, jak zawsze. Był jej bratem i najlepszym przyjacielem, co miała zrobić? Pochylił się i oparł swoje czoło o jej własne.

- Kochasz mnie, Karoline? – zapytał cicho, ochrypłym głosem. Lekka woń piwa owinęła ją szczelnie, ale nie była na tyle mocna, żeby musiała się skrzywić.

- Dlaczego pytasz? O co chodzi? – Czuła rosnące podenerwowanie. Beck nie przyszedłby o jedenastej w nocy żeby o to zapytać, więc coś musiało się stać. Może tacie? Poczuła chłód na samą myśl.

- Odpowiedz – mruknął, chwytając ją za brodę. Machinalnie zmrużyła oczy, ale posłusznie spełniła prośbę.

- Jasne, że cię kocham… - oznajmiła. Nie musiała i nie mogła przecież skłamać.

- To dobrze, bo bym umarł, gdyby było inaczej - Beck odetchnął z ulgą i odsunął się, przyglądając się jej uważnie.

- Co ci się stało? – zapytała wreszcie, nie potrafiąc się powstrzymać.

Beck milczał przez chwilę, a potem ściągnął koszulkę. Karoline obserwowała go, marszcząc brwi.

- Mogę spać dzisiaj z tobą, Linie? – spytał niespodziewanie i nie czekając na pozwolenie wślizgnął się pod kołdrę.

Zanim zdążyła zaprotestować i odpowiedzieć, Beck chwycił jej twarz w obie dłonie i pocałował ją gwałtownie.

Karoline podeszła do zdjęcia i opuszkiem palca przesunęła najpierw po swojej twarzy, a następnie po twarzy Becka. Nie potrafiła pozbyć się tych wspomnień, chociaż bardzo się starała. Nie potrafiła wyrzucić ich z pamięci, ponieważ były wszystkim co miała. Wszystkim i zarazem niczym.

- Nigdy nie opowiadasz o swojej rodzinie – zauważył Jack, a ona przytaknęła. – To oni? – Znów kiwnęła głową i obróciła się przodem do niego, opierając się biodrem o blat.

- Owszem.

- Wyglądacie na szczęśliwych – stwierdził, a Karoline zacisnęła palce na szklance jeszcze mocniej i upiła łyk soku, odwracając wzrok. – To jest twój brat? – zapytał, podchodząc nieco bliżej.

Karoline wzięła głęboki wdech.

- To był mój brat – sprostowała i omiotła spojrzeniem szafki, a potem noże kuchenne. Wszystko po to, żeby nie musieć patrzeć na Jacka.

Rogers zamrugał, zaskoczony.

- Był… Przepraszam, przykro mi – powiedział, a ona pokręciła głową żeby dać mu do zrozumienia, że to zbędne.

Jack zmarszczył czoło i skrzywił się.

- Karoline, co się stało? Czy ten chłopak, który cię zostawił miał związek z twoim bratem? – zapytał, a ona parsknęła śmiechem. Panicznym, niemal psychopatycznym śmiechem, którego nie była w stanie opanować. Jej dłoń zadrżała. Nie odpowiedziała jednak, czując, że jedno słowo wystarczy żeby rozpadła się na drobne kawałki.

- Co się stało? Powiedz mi o co chodzi? Dlaczego jesteś taka? Ktoś cię śledzi, grozi? Zabiłaś kogoś? – Jack powoli tracił cierpliwość.

Drgnęła i powoli obróciła twarz w jego kierunku. Pustymi oczami niemal przewiercała go na wylot. Zimna bryła lodu, powiedział jej ktoś kiedyś.

- A jeśli tak? – zapytała, czując jak chłód obejmuje jej ramiona.

Zaskoczony Jack pokręcił głową z niedowierzaniem i ponownie się skrzywił. To przecież nie miało sensu. Podszedł do zdjęcia i zmrużył oczy, zerkając na Karoline.

- Co się stało z tym chłopcem?

Zastygła w bezruchu, unosząc kąciki ust w dziwnym uśmiechu.

- Nie żartował, kiedy powiedział, że umrze jeśli przestanę go kochać – odpowiedziała spokojnie, czując, że nie potrafi tłumić tego dłużej. Jack zamrugał, wyraźnie się tego nie spodziewając. – A ja przestałam, tak mi się wydawało. Przez trzy lata brał sobie moją miłość, gwałcił mnie, aż w końcu powiedziałam mu, że go nie kocham. To było kłamstwo, ale ja… nie potrafiłam dłużej… - urwała żeby zaczerpnąć tchu.

Jack cofnął się o krok, otwierając usta z niedowierzaniem. Szklanka, którą trzymał w dłoni pękła z głośnym hukiem, a szkło posypało się na kafelki. Karoline drgnęła i nieprzytomnym wzrokiem obserwowała krew skapującą z jego dłoni na podłogę.

- Zastrzelił się następnego dnia, w moim pokoju. Wykrwawił się na moich rękach, a ja nawet nie wezwałam karetki… zabiłam go.

- Karoline! Linie, otwieraj! – krzyk Becka sprawił, że zadrżała. Mimo to nie pozwoliła mu wejść do pokoju. Siedziała na ziemi, opierając się plecami o drzwi i zapierając się nogami o łóżko.

- Daj mi spokój, Beck! –  wrzasnęła, zatykając uszy dłońmi. Pociągnęła nosem i zaniosła się szlochem jak małe dziecko.

- Dlaczego płaczesz, Karoline?! Wpuść mnie, potrzebuję cię…

- Nie! – wydarła się i uderzyła plecami o drzwi. – Nie… Nie… Nie…!

- Linie…

- Nie mów tak do mnie. Po prostu mnie zostaw – jęknęła i objęła się ramionami.

- Karoline! Wyważę drzwi – oznajmił. To podziałało na nią jak kubeł zimnej wody. Podniosła się gwałtownie na nogi i odskoczyła. W tym momencie zamek w drzwiach puścił, a Beck stanął w jej pokoju z czerwoną różą w dłoni, ciężko dysząc.  – Karoline…

Machinalnie skuliła się w sobie i cofnęła o krok. Beck był naćpany, widziała to po jego oczach, widziała po jego ruchach i wyrazie twarz. Znała to na pamięć. Nienawidziła tego. To już nie był jej ukochany starszy brat. Przez te lata stoczył się niemal na samo dno.

- Nie zbliżaj się do mnie – syknęła i pozwoliła żeby włosy zakryły jej twarz.

- Ale ja przyniosłem ci… - urwał i wyciągnął w jej stronę różę. Pokręciła gwałtownie głową, wyrwała mu ją z dłoni i rzuciła w niego.

- Nie chcę twoich cholernych kwiatów! Nie chcę ciebie! Mam dość, musisz przestać, Beck! – wrzasnęła, ponownie zanosząc się płaczem.

Stał jak wmurowany, trawiąc jej słowa, ale im dłużej tak stał, tym Karoline lepiej wiedziała, że nie odpuści. Nie Beck. Zrobił krok w jej kierunku, a potem następny i kolejny, aż wreszcie chwycił ją za ramiona.

- Kocham cię, Linie – wymamrotał, nachylając się nad nią.

Miała dość. W tamtym momencie coś ostatecznie w niej pękło i rozsypało się na drobne kawałeczki. Wyszarpnęła się mu gwałtownie i pchnęła go w stronę drzwi.

- Wynoś się stąd i więcej mnie nie dotykaj! – krzyknęła i spróbowała wyrzucić go z pokoju, ale zaprotestował stanowczo.

Nie wiedziała co ma zrobić, to już nie było to samo, to już nie był jej Beck. Zrobiła więc to, czego ją uczyli, to, co wychodziło jej najlepiej. Zamachnęła się i wyprowadziła idealny cios w jego twarz, a potem kolejny i następny.

Beck zachwiał się, a Karoline wykorzystała to i wreszcie wypchnęła go z pokoju.

- Zostaw mnie w spokoju, Beck! Nie kocham cię, rozumiesz!? Nie kocham!

Uderzenie.
Kolejne.
Następne.
Głęboki wdech i znowu.
Pamiętaj o wydechu.
Oddech jest najważniejszy.
Bez niego jesteś łatwym celem.
Bez niego przegrasz.
Uderzenie.
Kolejne.
Następnie.
Szloch.

Karoline chwyciła klamkę i w tym samym momencie usłyszała głośny huk wystrzału za drzwiami. Podskoczyła i otworzyła szeroko oczy, blednąc. Nogi jej zmiękły, ale nie pozwoliła sobie upaść. Zaraz potem usłyszała głuchy łoskot – coś upadło na ziemię. Otworzyła gwałtownie drzwi i zamarła.

Beck leżał na środku pokoju, na jej puchatym, kiedyś białym dywanie. Leżał na plecach i łapał powietrze gwałtownie, niczym ryba wyrzucona na brzeg, a plama krwi wokół jego głowy rosła z każdą sekundą. Pistolet leżał obok niego, a cały pokój usłany był czerwonymi różami. Ich zapach był ciężki i powodował, że kręciło jej się w głowie.

Kiedy wreszcie odzyskała głos, wrzasnęła na całe gardło i podbiegła do niego, ślizgając się na krwi, pokrywającej panele.

- Beck! – krzyknęła ponownie i zamrugała, kiedy łzy zamazały jej obraz. Upadła na kolana i rozejrzała się w panice, nie wiedząc co ma zrobić.

Beck chwycił ją za rękę i ścisnął z zadziwiającą siłą. Nachyliła się nad nim, a on w tym momencie zakrztusił się krwią i obryzgał nią jej twarz. Zamknęła gwałtownie oczy i wzięła głęboki wdech. Kiedy je wreszcie otworzyła, wpatrywał się w nią z wyrazem cierpienia na wykrzywionych ustach.

- Skrzywdziłem cię… Linie… - wykrztusił ledwo dosłyszalnie. – Jak mogłem… przepraszam… Kocham cię… zawsze – wymamrotał, a jego głowa powoli odleciała do tyłu, ostatecznie nieruchomiejąc.

Karoline klęczała nad nim w bezruchu, wpatrując się tępo w jego twarz. Martwą, z szeroko otwartymi oczami. Przestała płakać zupełnie bezwiednie i osunęła się na ziemię niczym w transie, przylegając policzkiem do lepkiej, wciąż ciepłej krwi, wciąż mocno ściskając Becka za dłoń. Nie potrafiła go tak zostawić… Chociaż przecież pozwoliła mu odejść. Nienawidząc się za to, jak wielką czuła ulgę i jak wielką pustkę w środku. Nie potrafiła...

Uderzenie.

Kolejne.

Następne.

Głęboki wdech i znowu.

Pamiętaj o wydechu.

Oddech jest najważniejszy.

Bez niego jesteś łatwym celem.

Bez niego przegrasz.

Uderzenie.

Kolejne.

Następnie.

Krzyk.