2050. The secret is out

Did we create a modern myth?

Did we imagine half of it?

What happen in a thought from now?

24 grudnia 2017

Nieduży dwupiętrowy dom otoczony był ogrodzeniem ze stalowej siatki, miejscami rudej od rdzy. Tuż przy siatce rósł żywopłot z tui, nie pozwalając wścibskim przechodniom zaglądać na teren działki. Na ulicy, gdzie domy jednorodzinne ciągnęły się długim szeregiem, będąc niemalże sklejonymi ze sobą klockami, nie trudno było o ciekawskie spojrzenia.

Na podwórku przed domem stała drewniana huśtawka, szeroko rozkraczona na pociągniętych bejcą balach zbitych w solidne rusztowanie. Łańcuchy wkręcone w górną, poziomą belkę skrzypiały nie tylko podczas mocnego huśtania, ale też na co silniejszych podmuchach wiatru, które wprawiały wysłużoną ławkę w ruch. Siedzisko sklecone z cienkich, długich desek było niewygodne. Źle wyprofilowane oparcie boleśnie wbijało się w plecy i nie trzeba było długo siedzieć na twardych deskach, by poczuć ból pośladków. Huśtawka była ustawiona tyłem do żywopłotu i trzeba było uważać, by nie huśtać się zbyt mocno. Inaczej zahaczało się o krzywo przycięte gałązki. Mimo ostrożności, po latach użytkowania huśtawki, w żywopłocie, w miejscu, gdzie ławka podwieszona na łańcuchach uderzała o tuje, widniała sporych rozmiarów dziura ukazująca siatkę. Dziura nie chciała zarosnąć i często podchodził do niej pies sąsiadów, chcąc sprawdzić, co dzieje się na przylegającym do jego terenu podwórku.

Było to ulubione miejsce Maille w całym domu. Zdawało się, że tylko ona wiedziała, że wystarczyło zabrać ze sobą gruby koc i huśtawka stawała się o wiele wygodniejsza. Nocą, o ile pogoda dopisała, można było obserwować rozgwieżdżone niebo, bujając się przy tym lekko i ostrożnie, by skrzypienie łańcuchów nie obudziło pozostałych domowników.

— Wiedziałem, że cię tutaj znajdę. — Cedric, starannie zamknąwszy za sobą drzwi, ruszył w kierunku kobiety i ponaglił ją machnięciem ręki, by zrobiła mu miejsce. Blondynka chwyciła poły kraciastego koca, którym była szczelnie owinięta i przesunęła się niezgrabnie.

— Trzymaj! — rzucił z uśmiechem i usiadłszy obok, podał jej kubek z intensywnie parującą na mrozie herbatą. Maille wyłuskała ręce spod ciepłego materiału i przejęła od brata naczynie, ostrożnie, by przypadkiem nie uronić ani kropli gorącego naparu.

— Co cię tu przygnało? — zagadnęła, nie kwapiąc się, by podzielić się z mężczyzną kawałkiem koca – wyplątanie się ze szczelnego kokonu wymagało zbyt dużego nakładu sił, które opuściły pannę Creswell mimo obfitej, świątecznej kolacji. — Miałam zaraz wracać do środka — dodała i wzdrygnęła się lekko. Ubrała się ciepło, miała ze sobą wełniany koc, lecz grudniowe wieczory nie należały do najcieplejszych i nawet krótkie pozostawanie na zewnątrz w bezruchu wiązało się z szybką, zbyt szybką utratą ciepła.

— Chciałem pogadać możliwie z dala od rodziców… — mruknął Cedric z uśmieszkiem, który wydał się Maille niepokojący. Jego spojrzenie powędrowało w kierunku drzwi, a następnie okna, przez które sączyło się ciepłe światło. — Wydaje mi się, że nie byliby zachwyceni tym, co mam ci do powiedzenia — dodał, przenosząc wzrok na siostrę. Sam trzymał w prawej dłoni kubek z herbatą, lewą odrobinę nerwowo gładził się po udzie.

— A ja będę zachwycona? — spytała, pozwalając, by jej lewa brew powędrowała ku górze w wyrazie sceptycyzmu. — No, mów… — zachęciła go i dmuchnęła w siwy obłok pary unoszącej się nad herbatą. Przytknąwszy usta do brzegu kubka, wcale nie zdziwiła się, kiedy napój okazał się nie tak gorący, jak początkowo mogłoby się wydawać. Na kilkustopniowym mrozie nie mogłoby być inaczej.

— Niedługo skończę studia. I chyba chciałbym spróbować szczęścia w Nowym Jorku. Jak ty. — Cedric nigdy nie miał w zwyczaju owijać w bawełnę, przez co Maille zawsze bardzo ceniła sobie rozmowy z nim. Teraz uśmiechnęła się pod nosem i powoli upiła jeszcze kilka łyków herbaty.

— Nic nie powiesz? — Brunet wpatrywał się w nią wyczekująco, więc z cichym westchnieniem odsunęła kubek od ust i odwróciwszy głowę, spojrzała na niego z ciepłym uśmiechem.

— A co mam powiedzieć? Spodziewałam się, że prędzej czy później przyjdzie ci to do głowy, aż w końcu pewnego dnia o to zapytasz. Czego ode mnie oczekujesz? Nie zatrzasnę ci drzwi przed nosem, kiedy pewnego dnia zapukasz do mojego mieszkania, ale pamiętaj, że pracuję do późna! — przypomniała mu ze śmiechem, w którym Cedric po chwili jej zawtórował. Chciał też coś dodać, ale Maille uciszyła go zdecydowanym ruchem ręki. — Mam tylko jeden warunek. Musisz być tego pewien — oznajmiła z naciskiem, z nagłą powagą. Twarde spojrzenie jej szarych oczu przygwoździło brata, który zamarł i nie ośmielił się odwrócić wzroku. — To nie może być kolejne twoje widzimisię czy kaprys. Dobrze wiesz, że rodzicom będzie smutno, jeśli podejmiesz taką decyzję, ale nie mówię, że masz zostawać ze względu na nich… Chodzi mi tylko o to, że… — urwała i westchnęła, po czym uśmiechnęła się delikatnie i pieszczotliwie pogładziła dłonią policzek brata. — Cedric, to już nie będzie zabawa, będziesz musiał sam o siebie zadbać… — Chciała kontynuować, ale tym razem to brunet ją uciszył, bezczelnie i ze śmiechem zatykając jej usta dłonią.

— Spokojnie, siostra. Został mi ostatni semestr, później ewentualnie będziemy myśleć — powiedział i puścił jej groteskowo przesadzone oczko, jak ktoś, kto teoretycznie nie potrafił tego robić. Blondynka wywróciła oczami, lecz w duchu się z nim zgodziła.

— Zawsze będziemy mogli ściągnąć rodziców do siebie… — zauważyła cicho, utkwiwszy wzrok w bliżej nieokreślonym punkcie przestrzeni, gdyż tak naprawdę przed jej oczami przesuwały się wizje dalekiej przyszłości.

— Dzieciaki! — Głos Torrence’a przerwał ciszę, która chwilowo zawisła między rodzeństwem. — Wracać mi do środka, ale już! Zmarzniecie, a mama już kończy robić grzane wino! Biegusiem! — zawołał, klasnąwszy w ręce i cofnąwszy się do przedpokoju, zostawił za sobą szeroko otwarte drzwi. Maille i Cedric wymienili między sobą porozumiewawcze spojrzenie, po czym zebrali się z huśtawki i wrócili do domu.

To buy the truth,

And sell a lie,

The last mistake before you die

So don't forget to breathe tonight

Tonight's the last to say good-bye

29 grudnia 2017

— Maille? — Slaine wsunęła głowę w szparę powstałą pomiędzy drzwiami a framugą, spoglądając na siedzącą na łóżku córkę. — Mogę?

Zamiast odpowiedzieć, blondynka z uśmiechem poklepała dłonią miejsce obok siebie. Uśmiech starszej kobiety stał się szerszy, kiedy ta wsunęła się do środka i cicho zamknęła za sobą drzwi, jakby nie chciała, by ktokolwiek zauważył, że wkradła się do pokoju Maille, co prawda za jej zgodą, ale jednak.

— Co robisz? — Siadając na łóżku, spojrzała na leżące przed dziewczyną rzeczy. Rozpoznała w nich stare notatniki i szkolne zeszyty, wśród których poniewierały się luźne kartki.

— Wyciągnęłam pudło spod łóżka i tak jakoś zaczęłam to przeglądać… — odparła, niedbale wzruszając ramionami i zaczesawszy jasne włosy za ucho, zerknęła na siedzącą nieco bokiem do niej rodzicielkę. — Nic ważnego. A ty? Przyszłaś na ploteczki? — zagadnęła wesoło, lekko i zaczepnie szturchnąwszy ją w ramię.

— Tak jakby… — Slaine zagryzła zębami dolną wargę i posłała jej niepewnie, zmieszane spojrzenie. — Chciałam zapytać, jak się czujesz… — mruknęła, a Maille posłała jej niezrozumiałe spojrzenie. — Wiesz, w końcu Andrew niedawno… — urwała, widząc, że blondynka wyprostowała się jak struna i odwróciła głowę.

— Mamo… — rzuciła tylko zduszonym głosem, który przy wypowiadaniu ostatniej głoski niepokojąco się załamał. Slaine uśmiechnęła się krzywo i objęła córkę ramieniem, niepewnie, jakby nie wiedziała czy wciąż może pozwolić sobie wobec niej na taki gest. Jakby dzieląca je przez trzy lata odległość była czymś więcej, niż kilometrami możliwymi do pokonania w kilka godzin samolotem.

— Widać, że cię to gryzie.

— Ale ja nie chcę o tym rozmawiać! — warknęła ze złością, wzdrygnąwszy się tak, jakby chciała zrzucić z siebie opiekuńcze ramię, lecz Slaine na to nie pozwoliła i mocniej, jakby otrzeźwiająco, zacisnęła palce na ciele blondynki.

— Nie ma o czym rozmawiać. Poznałam kogoś i rozstaliśmy się w zgodzie. A TO stało się już po naszym rozstaniu.

— A jednak…

— Co „a jednak”? — krzyknęła, gwałtownie się odwracając. W jej szarych oczach lśniły łzy, które mimo wszystko nie były w stanie ugasić płomienia niepohamowanego gniewu, którego Maille nie potrafiła zrozumieć. Co ważniejsze, w tym momencie nie gniewała się na matkę, a na samą siebie.

— A jednak się obwiniasz — dokończyła spokojnie Slaine, przez co Maille opuściła głowę, zawstydzona swoim wybuchem.

— Tak, chyba tak… — przytaknęła słabo, pełnym poirytowania ruchem ręki ocierając łzy z policzków.

— Nie powinnaś. Nie ty go tam wysłałaś.

— Ale gdybyśmy się nie rozstali, nie wróciłby do czynnej służby…

Slaine ze zrozumieniem skinęła głową. Zatem to o to chodziło, teraz już wiedziała, lecz co z tego, skoro tak naprawdę nie mogła nic zrobić? Nie pytała o nic więcej, niczego więcej nie powiedziała. Długo siedziały w ciszy, nim podniosła się i skierowała do wyjścia.

— To nie jest twoja wina — powtórzyła z mocą, nim równie cicho, co poprzednio, zamknęła za sobą drzwi.

Save yourself...

Racjonalna część jej umysłu wiedziała, że to nie jej wina, lecz w nocy, tam gdzie nie sięgało blade i zimne światło księżyca, rozlegały się szepty. Ciche głosy powtarzały nieustannie, że mogła zrobić wiele, by temu zapobiec. Podsuwały jej możliwe scenariusze, zimnymi palcami udręki dokładnie wskazując miejsce, w którym powinna powiedzieć coś innego lub inaczej się zachować. Punkt po punkcie, jakby według tylko im znanej listy, wytykały każdy moment, w którym mogła podjąć odpowiednie działanie, ale tego nie zrobiła. Dlaczego? Jesteś aż tak samolubna, Maille? Tak bardzo nieczuła? A może jedno i drugie? Naprawdę ani przez chwilę nie pomyślałaś, nie brałaś tej opcji pod uwagę? Nie zakładałaś, że to może tak się skończyć? No właśnie… Pamiętasz… Pamiętasz chwilę, ten przebłysk i ukłucie niepokoju, kiedy przez ułamek sekundy wiedziałaś, co może się wydarzyć. Zignorowałaś jednak to przeczucie, machnęłaś lekceważąco ręką…

Nienawidziła tych głosów i tego, że nie potrafiła ich uciszyć. Wiedziała jednak, że kiedyś zamilkną, tak jak wiedziała, że to nie była jej wina. Przed tym tylko głosy musiały powiedzieć swoje, nasycić się poczuciem winy i żalem. A może już nigdy miały nie ucichnąć? Może miała tylko przyzwyczaić się do ich obecności, zacząć je traktować jak coś normalnego i powszechnego, nieistotny szum w głowie? To chyba oznaczałoby, że zobojętniała, a na to nie chciała pozwolić. Pozostawało jej zatem wierzyć, że kiedy pokornie wysłucha wszystkiego, co mają jej do powiedzenia, odejdą tak niespodziewanie, jak się pojawiły. Tymczasem nakryła głowę poduszką, jakby w nadziei, że to stłumi niespokojne szepty. Nic takiego jednak się nie stało. Wręcz przeciwnie, kiedy dźwięki z zewnątrz zostały stłumione, głosy nabrały mocy, rozzuchwalone nagłą dozą swobody.

— Dobrze — szepnęła Maille, szeroko otwartymi oczami wpatrując się w szczelinę między poduszką a prześcieradłem, przez którą sączyło się żółte światło latarni. — Przemyślmy to raz jeszcze… Ostatni.

Your reflection I've erased

Like a thousand burned out yesterdays

Believe me when I say goodbye

Forever is for good

__________________________________________________

Powyższy tekst nie jest ani górnolotny, ani długi, ale naszło mnie na napisanie czegoś. Czegokolwiek. Prawdopodobnie dlatego, że ostatnio dużo czasu spędziłam na onetowskim NYCu, kopiując stare opowiadania i zatęskniłam za czasami, kiedy autorzy publikowali dziesięć postów fabularnych dziennie. Serio! Cytaty pochodzą z piosenek 30 Seconds To Mars, które macie podlinkowane, gdyby ktoś miał ochotę posłuchać. Dzięki za przeczytanie, jeśli dobrnęliście aż tutaj!