MARCUS LOCKHART
urodzony 16 listopada 2000 roku w Mediolanie jako Marcello Tomassini ⸺ absolwent Columbia University School of the Arts na kierunku teatralnym ⸺ wschodząca gwiazda kina, okazjonalnie model ⸺ rozgłos zawdzięcza roli w The Fine Line: młodzieżowym serialu dramatycznym, który w roku 2022 roku bił rekordy oglądalności na Netflixie ⸺ wcielił się tam w głównego bohatera: wybitnie uzdolnionego studenta malarstwa, fałszerza obrazów zmagającego się z uzależnieniem od narkotyków ⸺ swoje pięć minut sławy wykorzystał odpowiednio, nawiązując znajomości w świecie filmu, co pozwoliło mu na udział w bardziej ambitnych projektach w konwencji dramatu ⸺ znany z naturalnego talentu, bezpretensjonalnego podejścia do gry i faktu, że nie zawsze trzyma się scenariusza ⸺ od pięciu lat prawny opiekun swojej dziesięcioletniej siostry, Claudii; w trosce o nią pieczołowicie chroni swoją prywatność ⸺ niechętnie rozmawia o swojej młodości ⸺ po przeprowadzce do Nowego Jorku, w wychowywaniu dziewczynki pomaga mu babcia ze strony matki ⸺ miłośnik jednośladów, właściciel Ducati Panigale V4 ⸺ do poczciwego Volvo wsiada tylko wtedy, kiedy mu się nie śpieszy, a śpieszy się często ⸺ fotograf amator i niespełniony malarz ⸺ bywalec barów z karaoke ⸺ więcej ⸺ powiązania
When I was 16 my senses fooled me
I knew that something would always rule me
Jest uosobieniem wolności ⎯⎯ nie cofa się przed niczym i nie ustępuje nikomu. Podlega wyłącznie własnym niepisanym zasadom oraz intuicji (swojemu menedżerowi jedynie od czasu do czasu, co potem odbija mu się czkawką). Doskonale wie, kiedy się ukorzyć, ale z reguły tego nie robi, chyba że może przynieść mu to zysk albo uratować skórę. Poczucie niezależności jest dla niego kluczowe, więc broni go zaciekle.
Nie potrafi zdystansować się od pewnych spraw, oprzeć się dreszczom tnącym ciało błyskami dewiacyjnej wręcz ekscytacji; instynktownie pojawia się tam, gdzie może nabawić się nowych, świeżych blizn, zupełnie jakby je kolekcjonował ⎯⎯ zbierał jedna po drugiej z jakąś niejasną, naglącą potrzebą, palącą brudną duszę od podszewki. O ile na chłodno zdarza mu się ją powściągnąć, uchylić się od problemu i odejść, tak pod wpływem gwałtownych uczuć jego rozsądek topnieje, ustępując porywom gorącego temperamentu odziedziczonego po ojcu.
Mimo, że otacza się ludźmi, niewielu z nich dopuszcza blisko siebie, nikomu nie dając się poznać tak naprawdę. Z wrodzoną lekkością chwyta niesforną granicę między fabrykacją a czuciem i modeluje ją przed światem wedle zachcianek, co czyni go tym, czym jest nie tylko na ekranie, ale także poza nim.
Wybitny kłamca, który nie tylko wybitnie kłamie, ale przede wszystkim z nanometryczną dokładnością mimikuje wszystko, co jest stanie zobaczyć lub usłyszeć. To z kolei sprawia, że niemożliwym jest określić, kiedy składa siebie od nowa, a kiedy odtwarza projekcję skrojoną na miarę potrzeby. Żeby się do kogoś zbliżyć, musiałby się otworzyć ⎯⎯ na swoje emocje, na swoją przeszłość, na innych oraz na to, że nie wszyscy chcą mu zaszkodzić. Musiałby się otworzyć, on natomiast nie otwiera się wcale, sprawiając jedynie takie wrażenie. I może kłamie, a może tylko miesza półprawdy w mistrzowskim spektaklu, którego miarą są oddechy, nie cięcia.
Marcus obserwuje, wyciąga wnioski, a potem gra. Buduje od podstaw całe osobowości, następnie serwuje je innym według tego, co chcą w nim zobaczyć. Jak lustro odbija sobą cudze pragnienia, by osiągnąć zamierzony efekt; robi to już tak długo, że zgubił siebie po drodze i nie jest pewien, czy w ogóle chce jeszcze siebie odnaleźć.
Baby, now and then
Don't you just wanna wake up, dark as a lake?
Smellin' like a bonfire, lost in a haze?
Cześć! Wizerunku użyczył Tim Burton's movie wannabe Lorenzo Zurzolo, w karcie Arsonist's Lullabye w duecie z Too Sweet, reszta to ja. Nie wiem, który raz już tu jestem, ale chyba nie będę mieć od Was spokoju, a Wy ode mnie i Marcus też go mieć nie będzie.
WĄTKI: Maxine, Andrea, Sophia, Leif, Dani, Leonard
WĄTKI: Maxine, Andrea, Sophia, Leif, Dani, Leonard
Brzydko faworyzuję, wybaczcie!
[Dzień dobry! 🩵
OdpowiedzUsuńZachwycałam się tym panem już wcześniej, ale powtórzę - bo lubię Ci słodzić - ale jest cudowny. Karta wyszła Ci świetna, a Marcus zdecydowanie przyciąga uwagę. Podoba mi się to, jak zdeterminowany był do otrzymania opieki nad siostrą i to, jak teraz dba o jej prywatność. Szczególnie, że ludzie potrafią być podli, gdy chodzi o idoli z ekranów. Mam nadzieję, że będziesz się z nim świetnie bawić! I nie wywiniesz się od wąteczku, ale to pozwolę sobie ustalić już z Tobą na priv.🩵]
Sloane Fletcher, Sophia Moreira & Zane Maddox
[Nie pozostaje mi nic innego, jak powiedzieć: cieszę się, że nie musiałyśmy Cię z Muminkiem długo namawiać! ;-) Zawsze miło jest zobaczyć powracających na NYC autorów. ♥ Marcus jest przepiękną i przeciekawą postacią, nie będę Ci proponować wszystkich moich pań. Nie masz wyboru, zbyt wiele wspólnego Marcus ma z Andreą, dlatego pozwoliłam sobie napisać PW celem ustalenia szczegółów. :D
OdpowiedzUsuńMam nadzieję, że będzie Ci tu dobrze, że będziesz mogła pisać dużo, że wena nie okaże się kapryśną królową, a Ty będziesz się cieszyć z wątków i tworzonych historii. Baw się dobrze. ♥]
Andrea Wilson
(No hejka 💙 bardzo fajnie, że pojawiasz się znów, nigdy dość autorów i ich tworów weny! Lubię te Twoje postaci, wielowymiarowe, podbudowane z każdej strony czymś innym :) ładnie i zgrabnie ujełaś wrażliwość i siłę, bez przesady i bez nadmiaru! Relacja z siostrą dodaje mu powagi, opiekuńczość jest seksi, za to wrażliwość na zapachy może pewnie chwilami być upierdliwa xd
OdpowiedzUsuńDobrej zabawy, jak masz chęć, zapraszam do moich ;))
Emka &Lily
[Posłałam do Ciebie maila w sprawie powiązań. A raczej z pytaniem o nie :P]
OdpowiedzUsuńD a p h n e ?
[Dobry wieczór! W końcu znalazłam czas (a raczej zdecydowałam pieprzyć wszystko inne), żeby na spokojnie zapoznać się z postacią Marcusa i cieszę się, podobnie jak lisek, że długo na dołączenie do nas nie musiałyśmy Cię namawiać :) I to na jakie skuteczne i ekspresowe dołączenie, na dodatek!
OdpowiedzUsuńW niektórych aspektach Marcus przypomina mi mojego Iana, ba!, nie tyle nawet przypomina, co mają oni kilka wspólnych cech. A że do mojego Iana mam słabość, to nic dziwnego, że do postaci Marcusa również ją czuję ;)
To co? Piszemy coś, prawda? Zapraszam do mojej Maxine, bo chyba z nią będzie nam najbardziej po drodze, ale w razie czego zapraszam też do moich panów :) I tak sobie myślę, że najwygodniej będzie nam już dogadać sobie wszystko na czacie google? :)]
MAXINE RILEY & IAN HUNT & CHRISTIAN RIGGS
Wrzucenie się w wir studenckiego życia było jedną z przyjemniejszych rzeczy, jakie Andy przyszło zrobić w ostatnim czasie. Rozpoczęcie pracy nad projektem dyplomowym, wykłady, zajęcia praktyczne i wejściówki na najlepsze sztuki na Broadwayu — dlatego warto było porzucić życie w Los Angeles i przyjechać na drugie wybrzeże, na drugi koniec kraju. Nieustannie tęskniła za rodziną, choć niedawne wydarzenia sprawiły, że Andrea ograniczyła kontakt z rodzicami i z rodzeństwem. Siostra bliźniaczka. Nadal w to nie wierzyła. Poniekąd unikała Maxine jak ognia, a drugiej strony była niesamowicie ciekawa dziewczyny, która wyglądała dokładnie tak, jak ona sama. Wyróżniał je styl bycia. Panienka Riley wydawała się być we wszystkim, co robiła, o wiele bardziej dokładna i staranna niż roztrzepana Andrea. Niemniej, odkąd trafiła na swoją rodzoną siostrę, bo co do tego nie mogła mieć wątpliwości, miała wrażenie, że wszystko w jej życiu wróciło na odpowiedni tor. Było to jednak przeczucie, wewnętrzne przekonanie, że tak jest, bo wszystko inne świadczyło o tym, że jest zupełnie na odwrót. Że wszystko, co do tej pory znała i wszystko, w co do tej pory wierzyła obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Że cały jej świat stanął na głowie, a ona nie mogła sobie z tym poradzić.
OdpowiedzUsuńRzuciła się więc w wir nauki, montowała intensywnie zaległe wideoklipy, kiedy tylko udawało jej się pozbyć współlokatorki z akademika i wrzucała je na odpowiednie platformy. Pracowała niemal w każdy weekend, dbając o to, żeby jej doba była jak najbardziej zajęta. Od poniedziałku do niedzieli. I tak w kółko. Dbała jednak o sen i po godzinach pracy na recepcji w siłowni, pozwalała sobie na krótkie treningi. Mimo tego, że Andrea była w jednym z najbardziej zatłoczonych miast na świecie, czuła się tutaj potwornie samotna. A coś — trudny do zrozumienia i ujarzmienia żal ukierunkowany na rodziców, nie pozwalał jej chwycić za telefon. To nie była tego typu rozmowa, którą mogła przeprowadzić z nimi na wideoczacie. Andrea miała świadomość, że została adoptowana przez państwa Wilsonów, ale nie miała pojęcia o tym, że jako kilkutygodniowe dziecko została rozdzielona od swojej siostry bliźniaczki. Kiedy atakowały ją te myśli, miała problemy, żeby złapać oddech, nie spała w nocy, przewracając się z boku na bok. Nie mogła myśleć o Maxine Riley.
Wolny piątkowy wieczór wydarzył się przypadkiem. Andrea nie zgłosiła z odpowiednim wyprzedzeniem gotowości do pracy na siłowni i została bez zajęcia. Violet nie ruszała się z pokoju, więc montowanie teledysków i nagrywanie coverów było niemożliwe. Pisanie nieudolnych scenariuszy również, bo wszystkie zdania nawiązywały do tego, jak oszukana się czuła.
Leżała więc na łóżku. Wąskim, niskim, jednoosobowym łóżku, które nakryła pstrokatym, mięciutkim kocem. Pod głową miała ogromnego pluszaka, jakby to właśnie ten pluszowy miś przypominający uroczego chomika z marchewką, miał być jedynym towarzyszem łóżkowych przygód. W rękach, które ułożyła na brzuchu, trzymała swojego iphona, na uszach miała duże słuchawki. Ugięła nogi w kolanach i na jednym z kolan oparła łydkę drugiej nogi, machając stopą w rytm muzyki.
Czasami jej się wyrwało. Na przykład teraz, gdy w słuchawkach leciała Miley Cyrus i jej Party in the USA. Podśpiewywała na głos, choć cicho, poszczególne wersy. Violet siedziała przy swoim biurku i poprawiała makijaż.
W przerwie między kolejnymi utworami na spersonalizowanej playście Andrei, którą ułożyła z myślą o piątkowym wieczorze w domu, a do której bawiła się niejednokrotnie ze swoim rodzeństwem, usłyszała pukanie do drzwi ich akademickiego pokoju. Nie ruszyła się, kątem oka dostrzegając, że zrobiła to jej rudowłosa współlokatorka.
Po chwili ta sama menda uderzyła Andreę w stopę, zmusiło to brunetkę do uniesienia się na łokciach.
— Co? — mruknęła, zsuwając z głowy słuchawki.
— Carlie do ciebie — warknęła Violet, widocznie rozdrażniona zachowaniem współlokatorki. Andrea jęknęła głośno i opadła z powrotem na pluszaka. Dotarł do niej śmiech Carlie.
Wraz ze śmiechem Carlie dotarło zaproszenie do baru karaoke, któremu nie mogła odmówić. Mogła, ale nie dostała szansy, żeby to zrobić, więc po godzinie od namiętnego namawiania różowowłosej dziewuchy, siedziała naburmuszona w jednej z lóż w klubie karaoke.
Usuń— A teraz Hung up i nieśmiertelna Madonna. Znajdziemy chętnych do tego, aby stawić czoła jej utworowi? — zapytał mężczyzna, który ewidentnie monitorował dzisiejszy wieczór. Zabawa była zorganizowana i Andy miała wrażenie, że nikomu nie odpuszczą dzisiaj śpiewania.
Andy w tym momencie poczuła łokieć Carlie pod swoimi żebrami, jęknęła. I wstała. Potulnie, jakby uznała, że dzisiejszego wieczoru przeciwstawianie się nowej znajomej mija się z celem. A śpiewać przecież potrafiła. Kiedy już stała, sięgnęła do stolika po kolorowego, kwaśnego szota. Wypiła go, skrzywiła się i ruszyła w stronę niewysokiego podwyższenia, na którym stał mikrofon.
Jej ubiór nie był ubiorem nieśmiertelnej Madonny. Miała na swoje zwykłe, jasne jeansy i czarny, luźniejszy top. Włosy spięte w wysoką kitkę, bo nie zdążyła ich umyć przed wyjściem i w takiej kreacji ruszyła na podbój nowojorskiej sceny muzycznej.
Gdy poleciały pierwsze takty, zaczęła nieśmiało kręcić bioderkami. Nie musiała śledzić tekstu na ekranie, znała go doskonale na pamięć. Rozkręcała się razem z piosenką, pozwalając sobie nawet na spacerki po scenie i odważniejsze ruchy. To bioderka w prawo, to w lewo, to obrót.
— Waiting for your call, baby, night and day — śpiewała równo, wcale nie głośno, ale doskonale wiedziała, jak radzić sobie z emisją głosu. Przy tych słowach palec wskazujący wolnej ręki wycelowała w nieznajomego, wykonała gest, który powszechnie uznawany był za przywołujący, puściła mu oczko i śpiewała dalej, przechadzając się wzdłuż podwyższenia. Carlie zachowywała się jak najwierniejsza groupies. Czy był pijane? Całkiem możliwe. Czy Andrea w końcu zapomniała o nieszczęsnej Maxine? Oczywiście, że tak, bo kiedy grano Madonnę pozostały świat się nie liczył.
Andrea Wilson
Miłość nie zawsze była wdzięczna, i nie zawsze elegancka, jak z okładek New York Timesa. Delphine Dardenne, po rozstaniu z narzeczonym, wiedziała o tym najlepiej.
OdpowiedzUsuńGdyby raz jeszcze, w żywej figurze ich związku, dało się zakuć intensywność uczuć. Gdyby potrafili chociaż wyrzeźbić w rozpadlinach milczenia zagubione z dawna słowa. Gdyby niegdyś piękne epitety dziś nie brzmiały podejrzeniem i sceptycyzmem, i gdyby szczelina błędów, jakie popełniali przez miesiące, nie pękała dzień za dniem pod ciężarem dystansu i blasku aparatu, rozłupując posąg ich związku na dwoje – może wtedy, i tylko wtedy, nie doprowadziłoby ich to do hucznego upadku.
Dziś nie tylko rozsypane w gruzach leżały ich dalsze plany na przyszłość, ale również to, co niegdyś tak skrzętnie między sobą budowali. Namiętność młodych i szaleńczo zakochanych w sobie osób odchodziła w zapomnienie, gdy Delphine Dardenne, z kubkiem parującej, świeżo uprażonej w ekspresie kawy, siadła przed komputerem, wpatrując się przez chwilę w wyszukany wcześniej frazes. Kilka zupełnie wyrwanych z kontekstu zdań, które mimo wszystko tak skutecznie opisywały to, co sama niedawno przeżyła. Przez chwilę, zawieszona pomiędzy chęcią skasowania sporządzonej wcześniej grafiki, a jej opublikowania, wpatrywała się w kształtne obrysy liter, zamknięte w jednym, estetycznym okienku instagramowego posta.
@msyoungmrsnobody opublikowała:
Banałem jest mówić o złamanym sercu. Serca nie ulegają złamaniu - serca nadal biją, krew nadal krąży, nawet w pełne goryczy dni po zdradzie. Coś jednak zostaje złamane, gdy człowiek cierpi ból niedający się wyrazić słowami, ulega bowiem wtedy zburzeniu związek [...] tego człowieka ze światłem, nadzieją i jasnymi porankami.
– Michael Cox „Sens nocy. Spowiedź”
D e l p h i n e
[Zacieram entuzjastycznie rączki, mała Wiedźmo i czekam ♥ Hangouts, choć teraz chyba jakiś chat stoi otworem :D]
OdpowiedzUsuńLittle Leo
[Cześć! :) Byłoby za nudno, gdyby mieli takie łatwe życie, a u mojej panny problemy będą się nawarstwiać! Dziękuję ślicznie za miłe powitanie, a ja sama nie wiem, jak mogłybyśmy połączyć nasze postacie, bo to jednak dwa różne światy. Ale może innym razem uda nam się coś wspólnie stworzyć. Pozdrawiam. :)]
OdpowiedzUsuńsherilyn blossom
Podciągnęła rękaw niebieskiego sweterka i spojrzała na godzinę.
OdpowiedzUsuńWybijała już powoli trzynasta i zaczynała się trochę niepokoić. Nie, Marcus nie był spóźniony. Sophia wiedziała, że gdzieś kręcił się w pobliżu, ale nie wiedziała, gdzie. Stresował ją tym, chociaż przystała na ten układ niemal od razu, kiedy jej go zaproponował. W zasadzie to nie on go zaproponował, ale wspominał tak mimochodem, a Sophia nie miała co robić, więc pomyślała, że to będzie fajny sposób, aby spędzić razem czas. W trochę nietypowy sposób, ale jednak ciekawy. Przeceniła jednak swoje możliwości jako modelka. Kompletnie się do tego nie nadawała. Central Park był może oklepanym, ale za to pięknym miejscem, a w dodatku pogoda dopisywała, więc żal było z niej nie skorzystać. Piękne błękitne niebo, zaledwie parę chmurek i jarzące się słońce. Nic nie wskazywało, że jesień już rozpoczęła się parę dni temu. Sophia przysłoniła dłonią oczy, kiedy promienie słońca trochę za bardzo zaczęły ją razić. Stała przy jednej z wielu fontann w parku. Woda za nią pluskała, wokół biegały dzieci, a za nimi ich opiekunowie. Próbowała zachowywać się naturalnie, ale jak miała to udawać, kiedy wiedziała, że Marcus ukrywa się gdzieś w pobliżu? Myślała, że to będzie prostsze zadanie, ale jak się okazywało udawanie, że coś robi jest trudniejsze, gdy trzeba myśleć, co się robi. Miała za bardzo spięte mięśnie, a myślami była daleko i niekoniecznie była obecna w tym parku i na powierzonym jej zadaniu. Chciała się do czegoś przydać. Zwłaszcza, że w ostatnim czasie była beznadziejną przyjaciółką, a wręcz paskudną. Znikała na całe tygodnie, czasem się nie odzywała w ogóle, a potem przychodziła, jak gdyby nigdy nic. Była zaskoczona, że ktokolwiek chce z nią w ogóle utrzymywać kontakt. A jednocześnie była wdzięczna, że Marcus jej nie olał kompletnie.
Ostatnio widywali się częściej. Sophia trochę… Cóż, odżyła. To było najlepsze określenie. Zaczęła wychodzić z tej ciemnej nory, w której się zamknęła. Częściej się uśmiechała i któregoś weekendu napisała do Marcusa, czy nie ma ochoty się z nią spotkać. Zafundowała sobie, jemu oraz Claudii – bo nie mogłaby jej pominąć – niezapomniany wieczór. Najpierw udali się na muscial Króla Lwa na Brodway’u, a potem Sophia zabrała ich na kolację, ale żadną elegancką, która mogłaby speszyć siostrę Marcusa, ale taką zwyczajną. W dobrej knajpie, trochę z dala od centrum miasta, gdzie nie było aż takich tłumów, a na koniec do salonu gier, gdzie najlepiej miała bawić się jego młodsza siostra, ale ostatecznie okazało się, że to ich dwójka bawiła się wybitnie dobrze. I Sophia nie chcąc się chwalić, ale pobiła rekord Marcusa dwa razy. Czego nie zapominała mu wypomnieć do końca spotkania, a potem od słowa do słowa umówili się na kolejne spotkanie, ale tym razem we dwójkę. Chociaż ciężko było nazwać to spotkaniem, kiedy Sophia chodziła dookoła sama, a Marcus za nią z aparatem. Tak myślała, że zaproponowanie mu, aby to ją fotografował może być niekomfortowe, że się nie rozluźni i ciągle będzie myślała o tym, czy dobrze wyszła, czy ujęcie mu pasuje. Czy zaraz się nie wkurzy, że za często się za nim ogląda. Dobra, znała go. Wiedziała, że się nie wkurzy, ale…
Westchnęła, kiedy zobaczyła, że idzie w jej stronę. Aparat zawieszony na szyi, ale trzymał go w rękach. Soph się nie dziwiła, złodzieje nie patrzyli na coś takiego, jak smycz. Szarpnęliby i pobiegli dalej.
— Aż tak źle na nich wypadam, że przyszedłeś mnie ochrzanić? — Zapytała, a na jej ustach zamajaczył lekki uśmiech. Trochę kpiący, trochę nijaki, bo ona wiedziała, że pewnie na każdym ujęciu nieświadomie patrzyła mu prosto w obiektyw i psuła zdjęcia, które miały przecież być uchwycone w momencie, kiedy fotografowana osoba nie jest tego świadoma.
soph🦋
[Ale ma gniewne spojrzenie na niektórych fotkach!
OdpowiedzUsuńNawet jeśli nie udałoby się im stworzyć pięknej przyjaźni, to kumpelstwo też nie jest złe - a w razie czego zawsze można dać sobie po mordzie, przynajmniej coś by się działo :D Ale rekomenduję pokój!
Chęci jak najbardziej są, pewnie najłatwiej byłoby ich powiązać okołozawodowo, ale zastanawiam się, czy istnieje jakaś inna opcja. Fajnie byłoby założyć, że kiedyś mieli okazje się poznać, może tak bardziej branżowo, żeby nie przechodzić przez cały proces przedstawiania się...
Jeszcze głośno myślę: jest szansa, żeby Marcus zawieruszył się na jakimś pchlim targu czy vintage festiwalu? Gdzie w oko coś by mu wpadło, być może sentymentalnie ważnego, ale Leif zwinąłby mu to sprzed nosa i kupił pierwszy. Kasowo to Marcus pewnie mógłby łatwo to odkupić, ale z kaprysu Leifa dolary by tu teraz nie wystarczyły - i walutą musiałoby stać się coś innego. Tak dla potestowania granic, jakiś zakład, seria zakładów? Idk]
Leif Zweig
Maxine nigdy nie była na Comic Conie, jednak po cichu chciała na własnej skórze przekonać się o tym, jak to jest uczestniczyć w takim wydarzeniu. Przed tym, by wziąć w nim udział, powstrzymywały ją obecne tam dzikie tłumy i fakt, że nie znała nikogo, z kim na Comic Con mogłaby pójść, a sama nie potrafiła się zebrać. To drugie zmieniło się, kiedy pewnego dnia Max, Angela i Cody podjęli rozmowę na okienku pomiędzy zajęciami. Rozmowa o kostiumach do projektu dyplomowego zupełnie naturalnie potoczyła się w kierunku cosplay’u, a od niego do Comic Conu, na który jakiś cudem wciąż były wejściówki, co Cody od razu sprawdził w telefonie.
OdpowiedzUsuń— Idziemy — zdecydowała Angela. — Klikaj tam, trzy bilety — dodała, machnąwszy ręką na zapatrzonego w telefon chłopaka. Cody zaczął klikać, a Maxine przypatrywała się temu w milczeniu i z uśmiechem, bo przecież nie zamierzała protestować. Jeśli nadarzyła się okazja ku temu, aby zaspokoiła ciekawość, to zamierzała z niej skorzystać.
Już po zakupie biletów, całą trójką uznali, że nie będą zbytnio przejmować się przebraniem. Jeśli na coś wpadną, to dobrze, a jeśli na nic nie wpadną, to również dobrze. Jako studenci Columbia University School of the Arts zawsze mogli szybko coś ogarnąć, sami bądź z pomocą znajomych na innych kierunkach, szczególnie tych, które tyczyły się kostiumów i scenografii. Maxine miała jednak pewien pomysł, którego inspiracją była ładna, ruda peruka, którą miała w domu i niedawny rewatch serialu Ania, nie Anna. Podzieliła się nawet tym pomysłem z Angelą i Cody’m, ale ci nie okazali należytego entuzjazmu i może dlatego dzień przed wydarzeniem dopadła ich jelitówka? Tylko jedna Maxine ostała się zdrowa, mimo że w ostatnich dniach spędzali dużo czasu razem i teoretycznie to paskudztwo powinno rozłożyć każdego z nich.
Praktycznie tak się nie stało i Riley została z dwoma wolnymi biletami na Comic Con i przygotowanym strojem Ani z Zielonego Wzgórza. Bilety bez problemu opchnęła na uczelni, po czym postanowiła, że choć zabrakło jej towarzystwa, to i tak wybierze się do Javits Center. Zazwyczaj brała sobie to, czego chciała, więc dlaczego tym razem miałoby być inaczej?
Ubrana w sukienkę w kolorze zgaszonej zieleni, o kroju adekwatnym do czasów, w którym miała miejsce akcja książek i serialu, Maxine przejrzała się w wysokim lustrze. Na sukienkę założyła wyprasowany na sztywno szkolny fartuszek. Na głowę, na której miała już założoną rudą perukę, wcisnęła drobny, słomkowy kapelusz opleciony wiankiem. Stuknęła obcasami trzewików i uśmiechnęła się do swojego odbicia. Całkiem niezła była z niej Ania, a piegi, które wysypały się na jej twarzy po lecie, zdecydowanie dodawały jej uroku.
Tak ubrana, a raczej przebrana, Maxine została podwieziona na miejsce przez tatę. Mogła dostać się do celu metrem, ale trochę siąpiło, a nie udało jej się znaleźć parasolki do kompletu, która nie psułaby efektu i pasowała do stroju. Nie uśmiechało jej się też całego dnia spędzić w przemoczonym ubraniu, więc chętnie skorzystała z podwózki i tylko kiedy dostrzegła tych wszystkich ludzi przed Javits Center, zastanowiła się, czy aby na pewno dobrze robi. Nie lubiła tłumów, ale przecież niczego innego się tutaj nie spodziewała, prawda? Pożegnała się z ojcem i ruszyła do wejścia.
Do środka udało jej się wejść po tym, jak odstała swoje w kolejce. Kiedy jednak już znalazła się w środku… zakręciło jej się w głowie. Zarówno w negatywny, jak i pozytywny sposób. Ogromna przestrzeń była wypełniona ogromem ludzi. W swoim stroju Ani z Zielonego Wzgórza Maxine wyglądała zupełnie zwyczajnie pośród szerokiego grona profesjonalnych cosplayerów. Prawdopodobnie to dodało jej odwagi, bo po tym, jak zatrzymała się w miejscu, w końcu ruszyła przed siebie i dała się pochłonąć wydarzeniu.
Nie minęło pół godziny, a tuż przed nią, jakby znikąd, wyrosła na oko dziesięcioletnia dziewczynka, przebrana za przyjaciółkę od serca Ani, Dianę. Co do tego Maxine nie miała żadnych wątpliwości, ponieważ niebieska sukienka i wstążka we włosach o tym samym kolorze nie pozostawiały żadnych wątpliwości. W ustaleniu, z kim ma do czynienia, Maxine wielce pomogło także to, że dziewczynka od razu zaczęła mówić coś o Ani i Gilbercie.
Usuń— Stop — zaprotestowała łagodnie Max i równie łagodnie uniosła ręce, nachyliwszy się ku Dianie. — Raz jeszcze, dobrze? — poprosiła z uśmiechem i tym samym dowiedziała się, że Diana tak naprawdę była Claudią, którzy przyjechała tutaj ze swoim starszym bratem, któremu obiecała znaleźć Anię, skoro on był Gilbertem.
— Pójdziesz ze mną, prawda? — poprosiła Claudia na zakończenie swojego wywodu, a Maxine mogła tylko się zgodzić. Coś jej się wydawało, że Gilbert, kimkolwiek był, właśnie odchodził od zmysłów. Ona na jego miejscu by odchodziła, gdyby straciła jej się z oczu młodsza siostra.
By nie rozdzielić się w tym tłumie, Ania i Diana złapały się za ręce, co wydawało się być dla nich zupełnie naturalne. Diana szła pierwsza, Ania tuż za nią, nieomal deptając jej po piętach, bo co rusz napierali na nią inni ludzie. Wreszcie obie wydostały się na przestrzeń, gdzie nie było tak gęsto i Diana, puściwszy rękę Ani, wyrwała ku stojącemu nieopodal Gilbertowi. Z tej niewielkiej odległości, która ich dzieliła, Maxine (która chyba już nie wiedziała, czy powinna myśleć o sobie jak… o sobie, czy jak o Ani) widziała, że ten rozglądał się gorączkowo. Była już zupełnie blisko, kiedy spojrzenie Gilberta padło na Dianę i na jego twarzy odmalowała się ulga. Max uśmiechnęła się na ten widok, ale zaraz ten jej uśmiech zbladł. Zdała sobie bowiem sprawę z tego, na kogo w istocie patrzy, bo ten Gilbert był tak naprawdę Marcusem w stroju Gilberta, pozostając przy tym tak podobnym do siebie, że nie mogła pomylić go z nikim innym.
Wciąż zdumiona, skinęła krótka głową, kiedy Marcus tchnął jej imię. Uśmiech, który majaczył na jej wargach, znowu stał się szerszy i żywszy, kiedy Claudia powiedziała o znalezieniu Ani. Kiedy natomiast wpadła w ramiona starszego brata, Maxine uśmiechała się już całkiem szeroko i radośnie.
— To ona przyprowadziła mnie do ciebie — uściśliła i wzruszyła lekko ramionami, dłonie mając splecione przed sobą. — Potrzebowaliśmy Comic Conu i Diany, żeby na siebie wpaść, hm? — zagadnęła, nawiązując do tego, jak dawno się nie widzieli. W tonie jej głosu nie pobrzmiewała pretensja czy żal, ot, Maxine trochę sobie żartowała, stwierdzając przy okazji fakt. Zabawnym było także to, że ona, Marcus i jego młodsza siostra mieli maching outfits, przez co Riley popatrzyła sobie swobodnie najpierw na Claudię, a potem na Marcusa, by ostatecznie zaśmiać się krótko i cicho.
MAXINE Anne RILEY Shirley
Gdyby tylko wiedziała, że jej występ przyprawi ją o jednego psychofana więcej, nie zaśpiewałaby takiej piosenki. Albo nie zaśpiewałaby w ogóle. I to nie tak, że Andrea Wilson miała jakichś psychofanów. Ten był pierwszy. Nie był natomiast pierwszym namolnym facetem, z którym przyszło jej się mierzyć.
OdpowiedzUsuńW takich chwilach tęskniła za Dereckiem, swoim starszym bratem, który robił karierę lekarską w Los Angeles. Rozpoczął rezydenturę i Andy pęczniała z dumy na samą myśl o tym, że Der wkrótce będzie tym, który osiągnął w ich rodzinie najwięcej. Miał żonę i pierwsze dziecko w drodze. Nazywała go człowiekiem sukcesu i nie było w tym żadnej obłudy. Dereck jednak został w Los Angeles.
A Andy była w Nowym Jorku. W mieście, które miało dać jej szansę, w którym miała skończyć studia, oddać projekt dyplomowy i czekać na jego sukces. Później już miała pracować tylko i wyłącznie z ludźmi, z którymi chciała pracować, nad rzeczami, nad którymi chciała pracować. Przynajmniej takie miała wyobrażenie o swojej własnej karierze.
Ciężko było jej jednak uwierzyć w jakąkolwiek karierę, kiedy po zejściu z barowej sceny została osaczona przez tego, do którego kilkakrotnie machnęła palcem podczas śpiewania. Mogła dać sobie spokój. Nie dać ponieść się energii Madonny, która w teledysku do tego utworu dawała z siebie więcej niż dzisiaj Andy. Zdecydowanie więcej. Dlatego była więcej niż zdziwiona, że samiec podłapał jej estradowe sztuczki.
Nie dostrzegła nigdzie Carlie, która albo zwinęła się w trakcie jej występu, albo zwyczajnie uciekła do toalety. Z ciężkim westchnieniem, bo to przecież dla znajomej dała ten występ, choć zwykle nie śpiewała w publicznych miejscach, oparła się o wysoką barową ladę.
Było tutaj tłoczno, ale nie na tyle, aby nie zostać dostrzeżonym przez barmana, tylko akurat młody, całkiem przystojny barman zagadywany był przez grupkę rozchichotanych kobiet. Strój jednej z nich wskazywał na to, że był to jej wieczór panieński. Kolejne westchnienie wyrwało się z ust Andrei, a wtedy na swoim ramieniu poczuła czyjąś dłoń. Odwróciła się i spojrzała prosto w roześmiany oczy mężczyzny, który został jej pierwszym psychofanem. Uśmiechnęła się krzywo, wracając spojrzeniem do barmana. Całą swoją sylwetką krzyczała o ratunek i to nie dlatego, że jej fan był nieatrakcyjny lub stary.
Wyglądał na niespełna trzydzieści lat, był wyższy od niej i dość dobrze zbudowany. Miał jasne, rozczochrane włosy, ale cała jego postawa świadczyła o tym, że szukał zabawy na jedną noc. Nie była w jego typie, ale nie bardzo wiedziała, jak mogłaby mu to powiedzieć, przy okazji nie sprawiając, że poczułby się urażony.
Nawet w takiej chwili myślała o tym, aby mężczyzna nie poczuł się źle, chociaż to ona czuła się źle, czując jego łapsko na sobie, a to właśnie zsunęło się na jej talię. Była niewielkiego wzrostu, więc uniosła się na palcach, wspinając się poniekąd na bar. Łapsko fana zsunęło się na jej biodro. Ciągle coś gadał, ale w głowie Andrei szumiało. Już miała unieść rękę i krzyknąć na barmana, kiedy ciężar z biodra zniknął, a zaraz pojawił się kolejny.
Andrea odwróciła się i niemal nie wpadła na tego, który teraz ją obejmował. Był to jednak inny dotyk, a jego spojrzenie miało zupełnie inny blask niż spojrzenie blondyna. Andy, drżąc niemożebnie, co też jej wybawca mógł poczuć, wsunęła rękę pod jego ramieniem i objęła go w pasie. Zrobiła to niepewnie, ale po chwili blondyn mógł dostrzec, jak Andy zaciska palce na boku swojego chłopaka. Czy coś.
Usuń— Już myślałam, że nie przyjdziesz — odezwała się w końcu, patrząc z dołu na nieznajomego. Z wdzięcznością, której nawet nie umiała ukryć. Suka czy coś podobnego padło z ust blondyna, ale uniósł ręce w poddańczym geście i zniknął im z pola widzenia. Andrea westchnęła. Tym razem z ulgą. Gdy zostali sami — ona i nieznajomy, cofnęła swoją dłoń i zrobiła krok w tył, nerwowo wygładzając materiał bluzki.
— Ja… — zaczęła cicho, patrząc na czubki swoich butów. Ale tylko przez chwilę, zaraz potem uniosła spojrzenie, posyłając swojemu wybawcy uśmiech. — Dziękuję. Mogę ci postawić piwo? Cokolwiek? Jestem Andy — dodała w końcu, wyciągając w jego stronę dłoń.
Andrea Wilson
Dla Maxine, Marcus był po prostu Marcusem. Kolegą ze studiów, którego znała na tyle, na ile Marcus pozwolił jej się poznać. To, że teraz stał się rozpoznawalny, na pewno nie zmieniło niczego w tym, jak Maxine go postrzegała. Szczerze powiedziawszy, nawet o tym nie pomyślała, kiedy Diana podprowadziła ją do Gilberta. Nie przyszło jej do głowy, że ma przed sobą tego młodego i przystojnego aktora z The Fine Line i nie miało jej to przyjść do głowy także później, bo ich relacja zawiązała się na długo – no, może nie aż tak bardzo długo – przed tym, jak Marcus osiągnął sukces. Ponieważ to, co osiągnął, w oczach wielu pozostawało sukcesem. W tym także w oczach Maxine, która przyłożyła do tego rękę. Prawda, że przyłożyła?
OdpowiedzUsuńKiedy tak stała, z dłońmi splecionymi na podołku, czemu bliżej było do serialowej, poukładanej Diany, niż roztrzepanej Ani – chyba poszła w złą stronę z tym przebraniem – i przyglądała się temu, jak Marcus przykuca, by objąć siostrę, zaczęły do niej napływać wspomnienia ze studiów. Z pierwszego roku, kiedy dokładnie wiedziała, po co jest na Columbii, ale nie za bardzo rozumiała, co się z tym wszystkim wiąże. Wtedy napatoczył się Lockhart. Maxine nie pamiętała, jak i kiedy dokładnie. To musiał być jakiś projekt, jeden z pierwszych, może nawet nie jej, a na pewno nie samodzielny. Później kolejny i jeszcze następny, aż zupełnie naturalnym stało się, że kiedy Maxine miała coś do zrobienia, szła z tym do Marcusa, ponieważ najzwyczajniej w świecie dobrze jej się z nim pracowało. Rozumieli się, na tym polu, na którym rozumieć się musieli i czego wymagała od nich uczelnia. Marcus czasem robił jej zdjęcia, raz czy dwa nawet ją namalował, a Max mu na to pozwalała, bo nie miała nic przeciwko temu, żeby przez dłuższy czas posiedzieć w bezruchu. Mogła wtedy w ciszy i spokoju zastanawiać się nad tym, jak powinna wyglądać kolejna scena tej historii, której nawet jeszcze nie zdążyła przenieść na papier i czy jej bohater powinien odezwać się akurat teraz, czy może później.
Potem Marcus skończył studia, podczas gdy Max miała przed sobą jeszcze dwa lata nauki ich kontakt się rozluźnił. To było zupełnie naturalne, aczkolwiek Riley czasem łapała się na tym, że kiedy pojawiał się nowy projekt do zrealizowania, chciała napisać do Marcusa.
Zamrugała szybko, kiedy zorientowała się, że wcale tak wyraźnie nie widzi stojącego tuż naprzeciw rodzeństwa. Pod wpływem wspomnień spojrzenie musiała mieć rozmyte, ale przywołała się do porządku we właściwym momencie, bo Lockhart akurat popatrzył na nią i wspomniał o siwiźnie.
— Szpakowaci mężczyźni są seksowni — zauważyła jak gdyby nigdy nic, bo dla niej to było nigdy nic. Uśmiechnęła się przy tym szeroko i zupełnie szczerze, a żeby załagodzić wydźwięk własnych słów, lekko przechyliła głowę i wzruszyła ramionami. Max nie miała żadnego problemu z tym, żeby mówić dokładnie to samo, co myślała, choć mimo wszystko starała się pilnować. Raz, żeby nie palnąć kompletnej głupoty. Dwa, by mimo wszystko nikogo nie urazić.
Nawet wyciągnęła szyję, kiedy Marcus uchylił kaszkiecik i zacisnęła wargi, gdy nie dostrzegła żadnego siwego włosa. Pokręciła głową, posłała mu rozbawione spojrzenie, a potem podniosła wzrok w tym samym tempie, w którym Marcus się prostował.
— Żaden — zaczęła, nim Caudia do niej podeszła — kłopot — dokończyła już w momencie, w którym dziewczyna trzymała ją za rękę. I tak jak jeszcze przed chwilą patrzyła wprost na Marcusa, tak teraz spoglądała w dół, na Claudię, która chyba ją sobie przywłaszczyła. Tak to wyglądało, a na pewno tak się czuła, kiedy Claudia przebrana za Dianę nalegała na wspólne zdjęcia i to nie tak, że Maxine czuła się źle z tym przywłaszczeniem. Czuła się bardzo dobrze, zważywszy na to, że przyszła tutaj sama i choć zakładała, że również sama będzie gubić się pośród kolejnych stoisk i bez liku ludzi, to właśnie zwietrzyła okazję, aby to zmienić.
Zaśmiała się, kiedy Claudia obdarzyła ją swoim popisowym spojrzeniem i powtórzonym wielokrotnie proszę. Mocniej ścisnęła dłoń dziesięciolatki, co samo w sobie było odpowiedzią.
Usuń— Ania nie ma nic przeciwko. Maxine też nie — zapewniła, a potem rozejrzała się w poszukiwaniu właściwego do tej sesji miejsca. — Może tam? — Uniosła rękę i wycelowała palcem w rozstawioną nieopodal ściankę z logo Comic Con, która wcale nie była tak bardzo okupowana przez uczestników wydarzenia, jak mogłoby się wydawać. Ci chyba bardziej skupiali się na tym, żeby przepchać się dalej, niż porobić sobie zdjęcia, co mogło być szansą dla Ani, Diany i Gilberta.
Claudii nie trzeba było dwa razy proponować tego samego. Obróciła się na pięcie i ciągnąc za sobą znalezioną dla Gilberta Anię, ruszyła w stronę ścianki, zgrabnie lawirując między ludźmi. Maxine zdążyła tylko popatrzeć przez ramię na Marcusa i zrobić przepraszającą minę, bo widać żadne z nich nie miało tutaj nic do gadania.
MAXINE Anne RILEY Shirley i trochę też CLAUDIA Diana
[ha! Jeśli Tobie nie przeszkadza, że nie potrafię prowadzić kompletnie żadnej akcji i 3/4 odpisu to przygotowanie bohatera do wypowiedzenia jednego zdania, oto jestem. Ale się staram z tym walczyć! ;D
OdpowiedzUsuńKocham Lorenzo, to totalnie mój crush a Marcus jest z nim na tyle spójny, że nie odpuszczę sobie z nim wątku.
Levi jest dla mnie na tyle antypatyczny (czy to ok nie lubić własnej postaci?). że chciałabym go wkopać w coś cięższego, a w karcie Włocha jest świetny dodatek w postaci filmów erotycznych. Jeszcze nie wiem jak, ale to jakoś wykorzystam.
W każdym razie, na wątek jestem bardzo chętna, tylko jeszcze muszę pomyśleć w która stronę go pchnąć, żeby mocniej rozwinąć kryptogejostwo Leviego XD
Gdyby coś Ci przyszło do głowy, jestem otwarta na totalnie wszytko. Może być nawet Raya.]
Levi
Kariera modelki zdecydowanie nie była jej pisana. Była zbyt spięta i nerwowa, aby móc swobodnie pozować przed obiektywem, którego nawet nie widziała. Inaczej było, kiedy sama prosiła o jakieś zdjęcia, ale teraz czuła się tak, jakby została wysłana na misję, do której się w ogóle nie przygotowała. Całe szczęście, że dla Marcusa to było tylko hobby, a nie dorobek, bo gdyby utrzymywał się z fotografii to właśnie dostał najgorszą modelką, jaką świat widział. I nie, Sophia nie była brzydka. Wiedziała o tym, że jest ładna i poszczęściło się jej z genami, ale za cholerę nie potrafiła się wyluzować i już nie mogła się doczekać, aż zobaczy te wszystkie zdjęcia, które wyszły pewnie okrutnie i tylko zmarnowała Marcusowi czas. Może nie do końca, bo wiedziała, że Lockhart lubi spędzać z nią czas i po prostu lubi ją, ale to jeszcze niczego nie zmieniało. Sophia czuła, że zawaliła. Nie musiał jej tego mówić, aby o tym wiedziała. I jeżeli było naprawdę koszmarnie to i tak by jej tego nie powiedział. Marco był zbyt uprzejmy, przynajmniej dla nie, aby dobijać ją jeszcze takimi głupotami.
OdpowiedzUsuńSophia przechyliła lekko głowę na bok, kiedy się odezwał i przymrużyła oczy.
— Nope, żadne słowa by nie zmieniły mojego zachowania. — Potwierdziła. Mógł próbować, ustawiać ją tak, jak mu będzie pasowało, a ona i tak zrobiłaby wszystko po swojemu. Ostatnio jakoś przestrzeganie zasad się brunetki nie trzymało. A Sophia uwielbiała podążać według zasad. Sama je sobie wyznaczała, słuchała się innych, ale koniec lata i początek jesieni wniosły do jej życia odrobinę chaosu, za którym zdążyła się nieco stęsknić. I to na tyle, że wymyślała sobie kolejne zasady, aby potem jedną po drugiej łamać. Dla odrobiny dreszczyku i emocji, których najwyraźniej jej brakowało.
Jakby ostatnie miesiące spędzone w ciemnej dziurze, którą zostawił po sobie Nico nie były wystarczająco emocjonujące. Marco to i owo wiedział. Nie mógł zresztą nie widzieć tego słynnego filmiku z siłowni, gdzie oddawała się miłosnym uniesieniom. Na szczęście, że filmik obejmował jedynie część, gdy oboje byli ubrani i nikt nie podążył do szatni za ich dwójką. No, nie był to dumny moment w życiu Moreiry, ale co miała zrobić? Sprawa już ucichła, minęły miesiące i ona też się z tego podniosła. Ale było parę takich razy, kiedy szukała u Marco pocieszenia. Nie mówiła dużo, ale wystarczyło, że przynosił jej pudełko ulubionych lodów, oglądali razem filmy czy seriale i wszystko jakoś nabierało większego sensu w życiu.
— Hej! — Zaśmiała się w proteście na zmierzwione włosy. Sophia przewróciła oczami i westchnęła, ale nie była wcale zła. Daleko jej było do złoszczenia się o takie rzeczy.
Zaraz jednak z ciekawością zajrzała na ekran, aby obejrzeć zdjęcia, które udało się Marco zrobić. Nie spodziewała się po sobie niczego, ale po jego zdolnościach już owszem. Miał celne oko i znał się na rzeczy.
— Okej, nie wyszło tak źle, jak myślałam. — Zgodziła się. Zdjęcia były dobre. Oczywiście, że były, bo robił je w końcu Marco. To z zegarkiem również najbardziej się jej spodobało. Wyglądała na trochę zniecierpliwioną. I taka w zasadzie była, bo stres ją zjadał od środka, nie widziała nigdzie Marcusa i zastanawiała się, jak długo ta tortura będzie trwała. — Masz za dużo wolnego czasu, że jeszcze chcesz mnie malować? — Zapytała zerkając na niego z ukosa.
Ostatnio nie miała okazji, aby się podpytać, czy miał nowe projekty w planach. Ale ostatnio rzadko rozmawiali, a teraz mieli okazję do tego, żeby faktycznie spędzić razem trochę czasu to Sophia mogła spokojnie go o wszystko wypytać.
— Czytasz mi w myślach. Koniecznie z lodami waniliowymi i do tego jesienna herbata.
Postanowione. Jeszcze było ciepło, ale powietrze smakowało już jesienią. Na witrynach w sklepach pojawiały się powoli halloweenowe i jesienne ozdoby. Wszędzie niemal dominował pomarańczowy kolor.
— To co, kończymy na dziś sesję zdjęciową? — Spytała z nadzieją w głosie. Niby to był jej pomysł, a choć wcale nie było źle to cieszyła się, że w końcu może trochę wyluzować i nie jest taka spięta, jak jeszcze chwilę temu.
soph🦋
[Ależ mi jest bardzo miło! Zresztą masz przecież rację — mi także Sierra przypomina takie złote słoneczko. :D
OdpowiedzUsuńDziękuję, bardzo się cieszę, że byłam w stanie namalować żywy obraz samymi słowami. Przyznam szczerze, że wychowałam się na tego programach, więc może to jakieś pokłosie przeszłoścj się odezwało, haha.
Raz jeszcze dziękuję — za powitanie i tyle miłych słów, a w razie chęci zapraszam do nas :)]
Siri Mahoney
Tym razem to Maxine uniosła brew w odpowiedzi na komentarz Marcusa, a także lekko przechyliła głowę w bok, przyglądając mu się z wyraźnym zainteresowaniem znajdującym odzwierciedlenie w tym, jak przymrużyła powieki i zadowoleniem czającym się w uniesieniu kącików ust. Nie przypominała sobie, aby kiedykolwiek toczyli rozmowę w podobnym tonie, ale też nigdy nie twierdziła, że miała wybitnie dobrą pamięć. Nie zmartwiła się też tym szczególnie i nie poświęciła tym rozważaniom więcej czasu, niż sekundę, bo zaraz ponownie uśmiechnęła się swobodnie i wyglądało na to, że zupełnie naturalnie powielała mimikę Marcusa, jakby jej obraz opóźniony był o klatkę w stosunku do jego, to jednak działo się samo, bez świadomego udziału Maxine.
OdpowiedzUsuńNie zdążyła jednak dodać niczego o tej siwiźnie, ponieważ Claudia była szybsza niż jej myśli i już prowadziła ją do ścianki. Dopiero w drodze do niej Maxine uświadomiła sobie, iż nie poczuła się ani trochę zaskoczona tym, że do Marcusa przyprowadziła ją jego siostra. Siostra, której nigdy nie poznała, a o której Marcus wspominał raczej między wierszami, niż wprost. Musiałaby zastanowić się nawet nad tym, czy kiedy pracowali nad wspólnymi projektami, imię Claudii padło choć raz. Mimo tego, kiedy spoglądała na tę dwójkę, nie miała wątpliwości co do tego, że ma do czynienia z rodzeństwem, na dodatek takim, które musiało za sobą przepadać.
Nie to, co Maxine za Andreą.
Na myśl o siostrze, o której istnieniu do niedawna nie miała pojęcia, Max skrzywiła się mimowolnie. Tego grymasu nie widział ani Marcus, który szedł za nią i za Claudią, ani sama Claudia, która pozostawała o wpół kroku przed Maxine. Ona i dziesięciolatka zrównały się ze sobą dopiero, kiedy stanęły przy ściance, a do tego czasu Max zdołała zastąpić wykrzywienie warg ich neutralnym ułożeniem, choć przegonienie myśli o Andrei miało zająć jej jeszcze chwilę.
Chwila ta skróciła się znacząco pod wpływem samej Claudii, która – skoro już przywłaszczyła sobie Maxine – to teraz zaczęła ustawiać ją do zdjęć. Najwidoczniej Diana szukała Ani nie tyle dla Gilberta, co dla siebie, ponieważ zachowywała się tak, jakby tę sesję zdjęciowa miała przemyślaną i zaplanowaną w najmniejszym calu, w dodatku już od dawna. Maxine nie pozostało nic innego, jak tylko poddać się wpływowi dziesięciolatki, co zresztą uczyniła chętnie, ponieważ nie miała naturalnego talentu do pozowania na zdjęć. Chyba tylko na fotografiach autorstwa Marcusa wychodziła tak, że było jej miło patrzeć na samą siebie. Temu też Marcusowi posyłała rozbawione spojrzenia, kiedy zdarzyło mu się wychylić zza obiektywu.
— Zawsze miałeś talent do zdjęć — westchnęła do wtóru z Claudią i została tak, na wydechu, kiedy dziewczynka sprzedała jej ten jakże prosty komplement. Popatrzyła na nią, zamrugała i dopiero po tym wzięła oddech, z podobnym zamiarem, co Marcus, ale podobnie jak Marcus, nie zdążyła powiedzieć, że Claudia już była śliczna, a strój Diany tylko dodawał jej uroku. Powiodła wzrokiem za oddalającą się dziewczynką, uśmiechając się do siebie pod nosem, a potem zerknęła na Gilberta, który został z nią pod ścianką.
— Ona tak zawsze? — spytała cicho, przechylając ciało lekko w bok, ku Marcusowi. — Bo jeśli tak, to chyba muszę poprosić o jakieś szkolenie. Przydałoby mi się — dodała, w tym momencie bardziej mówiąc do siebie, niż do młodego mężczyzny, który zajęty był przekomarzaniem się z siostrą. To, że było to przekomarzanie, Maxine wywnioskowała na podstawie tonu ich głosów, własnych domysłów oraz minimalnej znajomości języka włoskiego, którego liznęła przez jeden semestr na trzecim roku. Szkolenie natomiast przydałoby jej się w celu skuteczniejszego rozstawiania ludzi po planie, kiedy coś szło niezgodnie nie tyle nawet z samym scenariuszem, co z jej wizją.
Odruchowo wyprostowała się, kiedy Marcus objął ją w tali. Również odruchowo prawie splotła ze sobą dłonie, ale w ostatnim momencie powtrzymała się przed tym, otarła je o szkolny fartuszek i zerknąwszy z dołu – ponieważ była niska, zawsze patrzyła na wszystkich z dołu – na Marcusa, jakby kontrolnie, sama go objęła, a następnie skierowała wzrok ku obiektywowi. Claudia jednak nie była zadowolona z ich występu, co w zasadzie nie zaskoczyło Maxine. W przypadku tej dziesięciolatki chyba niedługo już nic nie miało jej zaskoczyć, zaskoczyło ją natomiast to, co pod wpływem dopingu siostry zrobił Marcus.
UsuńW tym zaskoczeniu złapała się tego jego spojrzenia jak jedynej realnej rzeczy, której mogła się teraz chwycić. Stąd widziała dobrze, jak Marcus na nią patrzy, jak ujmuje jej dłoń, jak całuje jej kłykcie i jak przyklęka na jedno kolano. Niektóre z tych rzeczy oczywiście także czuła, nie gdzie indziej, jak na swojej skórze. Marcus nie wyglądał przy tym ani trochę jak Gilbert. Wyglądał jak Marcus, z tym że wyglądał bardzo dobrze, zdaniem Max aż za dobrze, przez co szerzej rozwarła oczy, kiedy to sobie uświadomiła. Potem natomiast pomyślała, że niejedna fanka Marcusa wytargałaby ją teraz za kudły, byle znaleźć się na miejscu Max i właśnie pod wpływem tej myśli Riley jakby otrzeźwiała, a także uśmiechnęła się szeroko.
Trochę wchodząc w rolę, a trochę nie, wolną rękę założyła za plecy i nachyliła się ku Marcusowi tak, że końcówki rudych warkoczy musnęły daszek jego kaszkietu.
— Powinnam teraz robić ci na głowie tabliczkę do kaligrafii, wiesz? — rzuciła żartobliwie i na tyle cicho, że Claudia, która zawzięcie przyciskała spust migawki aparatu, nie mogła jej usłyszeć. Tym natomiast, co mogło zaskoczyć – znowu – Marcusa było to, że sugestia Maxine równie dobrze mogła brzmieć jak bardzo zawoalowana obietnica, tak jakby to, jak skończyli Ania i Gilbert, miało być tutaj jakimś wyznacznikiem.
— Mamy to? — zawołała do Claudii, wyprostowawszy się zaraz po tym, co powiedziała.
— I to jeszcze jak! — Dziesięciolatka w podskokach pokonała dzielącą ich odległość, nie mogąc się doczekać, aż pokaże im zdjęcia.
przede wszystkim MAXINE RILEY
Początkowo Andrea była oczarowana tym miastem. Gwarem, który tutaj panował, życiem, które nigdy nie cichło i nawet te korki nie wydawały jej się te straszne, bo ona podróżowała ekonomicznie — metrem albo na swoich nogach. Oszczędzała. Bardzo. Odkąd przybyła do Nowego Jorku liczyła każdy grosz i było to o tyle męczące, że takie wypady, jak ten, zdarzały jej się stosunkowo rzadko. W Los Angeles, nieopodal wzgórzy Hollywood, jej studenckie życie wyglądało nieco inaczej. Też miałą dorywczą pracę, ale rodzice nie wyrzucili jej z domu, więc zajmowała jeden z pokoi i dzieliła go z młodszą siostrą. Mogła więc wypłatę nie tyle odkładać na nadchodzący wyjazd, co pozwolić sobie na częstsze wypady do barów albo na ognisko na plażę. Tutaj, jak już miała trochę centów, to nie miała czasu. Nowy Jork pochłonął ją nie tylko finansowo, ale również wziął sobie całe jej ciało i duszę. Andrea nie miała zbyt wiele czasu na sen, nie miała czasu na przyjemności, a kiedy próbowała łączyć pracę z hobby i ze studiami, docierało do niej, że doba jest zbyt krótka.
OdpowiedzUsuńNie postrzegała Nowego Jorku zbyt dobrze, a początkowe dobre wrażenie traciło na znaczeniu w każdym kolejnym dniu, który tutaj spędzała. Czuła się tutaj przede wszystkim zagubiona. Wrażenie, że ktoś robi sobie z niej żarty, minęło, gdy dowiedziała się, co było tego powodem, ale fakt istnienia bliźniaczej siostry nie był niczym przyjemnym. Nie w jej sytuacji, nie w ich sytuacji, bo ani Maxine Riley, ani sama Andrea, nie wydawały się szczególnie zadowolone z faktu, że odkryły istnienie swojego klona. Nie było jej tu dobrze, ani przez chwilę, odkąd dowiedziała się o Maxie, dlatego teraz, kiedy ktoś stanął po jej stronie, było to… miłe i zaskakująco świeże.
Ruchy młodego mężczyzny, to, jak przesunął spokojnie wnętrze dłoni po jej talii, jak uspokajające spojrzenie jej posłał — to wszystko mówiło jej, że może poczuć się bezpiecznie. Przez chwilę. Właśnie teraz. Dlatego się rozluźniła, ale nawet nie próbowała specjalnie przedłużać tej bliskości, która ani przez chwilę nie wyglądała na przesadnie wymuszoną. Andrea miała w pewien sposób do czynienia z aktorstwem, więc rozumiała, czym było wejście w rolę. Zrobiła to, ze spokojem, choć przecież jej lęk i panika nie były znowu niczym dziwnym, kiedy ktoś obcy próbował jej się narzucać.
Skinęła głową, kiedy przystał na jej propozycję.
— A ja człowiekiem — rzuciła rozbawiona, kierując w jego stronę jeden z głupszych dowcipów-sucharów, jakie wymyślił człowiek. Ale mimo to, albo właśnie dzięki temu na jej buzi pojawił się uśmiech, szerszy niż ten, którym go przywitała. Zerknęła w stronę barmana i tym razem uniosła dłoń ku górze, chrząknęła nawet, ale w ogólnym, harmidrze, który panował w kameralnym barze, mogła być niesłyszalna. Nie dopuszczała jednak do siebie myśli, że była niewidzialna. Była niska i drobna, ale nie zamierzała pajacować i skakać. Zwróciła się znowu do Marcusa, mając nadzieję, że barman wkrótce opuści ściętą na boba blondyneczkę i obsłuży pozostałych klientów.
Dotarło też do niej, że jej wybawca był obcy, ale Wilson pozwoliła sobie na to, aby przy nim poczuć się swobodnie, aby zaufać swojej intuicji. Zmarszczyła jednak czoło i ściągnęła brwi, dostrzegając pewne zmieszanie, które pojawiło się na twarzy Marcusa, kiedy mu się przedstawiła.
Domyślała się, że może chodzić o pieprzoną Maxine Riley, ale odsuwała tę myśl jak najdalej, na sam tył swojej głowy, wmawiając sobie, że ma zwidy, omamy, i że na pewno nie chodzi o nią.
To był ten moment, kiedy planowała znowu zwrócić się w stronę baru. Z ust Marcusa padły jednak słowa, których wolałaby nie usłyszeć. Wspierała się teraz bokiem o wysoką barową ladę. Na krótki moment przymykając powieki, a kiedy otworzyła oczy, spojrzała na niego z czymś, co mogło być ocenione jako rozczarowanie albo żal. Ale nie była rozczarowana Marcusem. Ani sytuacją. A swoimi wyobrażeniami odnośnie życia w Nowym Jorku.
— Ach… — westchnęła, odgarniając wolną dłonią ciemny kosmyk włosów za ucho. Uśmiechała się, ale był to blady, przygaszony uśmiech. — Chyba rozumiem, dlaczego do mnie podszedłeś — mruknęła niezbyt głośno, gdy dotarło do niej, z kim ją pomylił. Być może oceniała go teraz niesłusznie, ale miała wrażenie, że w tym mieście każdy znał Maxine.
Usuń— Istnieje ktoś, kto wygląda zupełnie jak ja — zaczęła cicho, nie uciekając spojrzeniem — i nazywa się Maxine Riley, a nawet jeśli jest moją siostrą, to tylko na… — urwała. Bo w ich przypadku, z tego co wiedziała Andrea, sformułowanie na papierze nie pasowało. — Tylko według genotypu — dodała, wzruszając lekko ramionami. — Cola? Sok? Woda? — spytała, dopiero teraz odwracając się przodem do baru. Zacisnęła drobne dłonie na jego rancie i uniosła się na palcach.
Andrea Wilson
[Dzięki wielkie za powitanie. ;D A dlaczego nie. Coś konkretnego chodzi Ci po głowie czy chcesz iść po prostu w pracę na planie?]
OdpowiedzUsuńB. Walker
[Och, wiem, jest cudna. Generalnie nie interesuję się za bardzo łyżwiarstwem, ale tt, na których jest ona oglądam od początku do końca 🫠
OdpowiedzUsuńZawsze może mu dawać lekcje po godzinach, gdyby się chciał chłopak nauczyć 🤭]
Carmen
Maxine nie znała rodzinnej historii Marcusa. Wiedziała tylko tyle, ile powiedział jej sam Lockhart, czyli w zasadzie nic. Pośród tego, co mówił, udało jej się wyłuskać, że ma siostrę oraz że on i Claudia mieszkają z babcią, ale tego ostatniego nie była pewna. Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym większego nabierała przekonania, że o swoim koledze ze studiów wie zaskakująco mało, zupełnie nieproporcjonalnie względem tego, ile czasu spędzili wspólnie, pochyleni nad projektami. Naprawdę byli aż tak bardzo skupieni na pracy, że nie poruszali kwestii prywatnych? Cóż, to nie było nic, w co Maxine nie mogłaby uwierzyć. Była perfekcjonistką, więc zależało jej na tym, by każdy projekt, niezależnie od jego wagi, był zadbany w najdrobniejszym szczególe i dopiero każdy kolejny mijający rok na Columbii uczył ją, by odrobinę odpuszczać. Czasem zrobione było lepsze od doskonałego, szczególnie, jeśli niektóre przedmioty stanowiły typową zapchajdziurę w programie.
OdpowiedzUsuńJednocześnie dobrze wspominała spędzony z Marcusem czas. Ich współpraca przebiegała w sposób niewymuszony i układała się sama, mimo tego, że także Marcus nie potrafił odpuścić i dążył do perfekcji. Może przez to, że im obojgu zależało na idealnym efekcie końcowym, potrafili znieść więcej i zrozumieć więcej? Nawet jeśli się ścierali, ścierali się konstruktywnie, by ostatecznie każde z nich mogło być zadowolone z tego, co wypracowali. Max ceniła sobie te wszystkie godziny, które poświęcił jej Marcus, niezależnie od tego, czy były to godziny spędzone na pracy nad zaliczeniem na studia, czy na pozowaniu do jego zdjęć i obrazu.
Tym, co uderzyło w nią teraz, było to, że gdyby ktoś poprosił ją o podanie kilku faktów z życia Lockharta, Riley potrafiłaby jedynie mało elegancko rozdziawić usta. W końcu o tym, jak nazywała się jego siostra, dowiedziała się przed trzydziestoma minutami.
— To ciekawe — przyznała, kiedy oboje przyglądali się rządzącej nimi Claudii. Dziewczynka czuła się tak swobodnie, jakby nie robili tego po raz pierwszy, a całą trójką regularnie chadzali na konwenty, podczas których musieli obfotografować się z każdej strony, by mieć pamiątkę w postaci pięknych zdjęć. Maxine i Marcus, którzy raz – znali się, a dwa – byli starsi, przez co powinni czuć się swobodnie ze względu na to, że nie byli sobie obcy i mieli większe obycie w różnych sytuacjach społecznych, wydawali się o wiele mniej pewni zaistniałej sytuacji, niż Claudia.
Pomimo tej niepewności poradzili sobie doskonale, kiedy przyszło im pozować do wspólnej fotografii. Bez wątpienia lepiej, niż którekolwiek z nich mogło się tego spodziewać, choć nie zostali w kanonie, bo kiedy Maxine spoglądała na pokazywane im przez dziesięciolatkę zdjęcia, nie widziała w nich szczególnego podobieństwa do Ani i Gilberta. Byli zbyt rozbawieni i zdecydowanie zbyt frywolni, jak na tamte czasy, które oddawały ich stroje, ale nie mimika i gesty. Również komentarze, które wymienili w trakcie kluczowej dla sesji pozy, pozostawały wiele do życzenia i gdyby jakimś cudem napatoczyli się na Panią Linde w wydaniu jakiegoś cosplayera, ta musiałaby ich mocno naprostować. Stąd Max nie odpowiedziała na to, że ma poczekać, aż Gilbert-Marcus zasłuży sobie na połamanie tabliczki do kaligrafii na jego głowie. Nie zdążyła, bo zaraz podeszła do nich Claudia. Zdążyła jednak posłać Marcusowi spojrzenie do wtóru z uśmiechem mówiącymi ni mniej, nie więcej a myślisz, że zdołasz sobie zasłużyć?
Zaśmiała się krótko, kiedy Marcus zmierzwił włosy Claudii, a ta okazała swoje niezadowolenie. Następnie, w trakcie rozmowy rodzeństwa, wodziła wzrokiem od jednego do drugiego, w zależności od tego, które teraz mówiło. Uśmiechnęła się do Claudii, a nawet ujęła między palce szkolny fartuszek wraz z znajdującą się pod nim spódnicą i dygnęła, kiedy dziewczynka jej podziękowała.
— Nie ma za co, to była przyjemność.
Wyprostowała się, puściła materiał i zerknęła na Marcusa, któremu potaknęła głową. Bez wątpienia sama by się do niego odezwała, gdyby nie wysłał jej tych zdjęć.
— W zasadzie, to… — zaczęła, kiedy już udało jej się wtrącić. — Nikt na mnie nie czeka — przyznała i wzruszyła lekko ramionami, a mówiąc to, spoglądała raz na Claudię, raz na Marcusa. — Miałam przyjść z Angelą i Codym — dodała, patrząc w tym momencie na Lockharta, ponieważ on mógł kojarzyć tę najbliższą jej dwójkę ludzi z jej roku. — Ale oboje się pochorowali, więc… Przygarniecie mnie? — poprosiła i celowo przeniosła wzrok na Claudię, ponieważ coś podpowiadało jej, że z ich dwójki to ona miała w tym względzie najwięcej do powiedzenia. Nawet lekko, jakby konspiracyjnie nachyliła się ku niższej od siebie dziewczynce, dłonie wparłszy na udach. Dopiero po tym usłyszała o grupach fanowskich i gwiezdnych wojnach. Zwrócona wciąż w stronę Claudii, strzeliła ciemnymi oczami ku Marcusowi.
Usuń— Co to za aktor, który nie zna klasyki kina? — prychnęła i wyprostowawszy się, pokręciła głową. — Nawet ja widziałam Gwiezdne Wojny i to nie raz. Choć za każdym razem czułam się, jakbym oglądała je po raz pierwszy… — powiedziała, ostanie zdanie wypowiadając dość mrukliwie, z lekko zmarszczonymi brwiami. Tak, przywiązywała do tych filmów tak dużą wagę, że niewiele z nich zapamiętywała. Na swoje usprawiedliwienie miała to, że nie był to jej ulubiony gatunek.
MAXINE RILEY
Leonard nie był w stanie zliczyć ilości zakręconych w dniu dzisiejszym słoików z przetworami, których zamówione ilości w ostatnim czasie zaczęły go przerastać, a nie było mowy o jakimkolwiek opóźnieniu chociażby jednego, najmniejszego zamówienia. Jego dłonie były pokryte bolesnymi odciskami, ale nawet to nie powstrzymało mężczyzny przed napisaniem kolejnego rozdziału książki, uprzątnięciem werandy oraz przestrzeni na przodzie domu. Kompletnie stracił poczucie czasu, który uparcie każdego dnia uciekał mu przez palce, a ilość obowiązków zamiast się zmniejszać, stale w szalony, ale w pełni świadomy sposób wzrastała. Allen nie umiał w pełni odpocząć. W zasadzie, to nie pamiętał nawet kiedy zdołał przespać noc w całości bez koszmarów, czy chociażby bez bardzo wczesnego zrywania się z łóżka. Permanentne zmęczenie stało się wręcz jego cechą osobowości, mimo, iż nie był to najrozsądniejszy kierunek w życiu, ale Leonard nie umiał funkcjonować w inny niż stale pędzący na pełnych obrotach sposób. Gdy tylko pozwalał sobie na spokojniejszy rytm, ilość myśli, jaka go atakowała, była wręcz niemożliwa do zniesienia, a ich skutki uboczne momentami doprowadzały mężczyznę do naprawdę katastrofalnego stanu, z którego ciężko było wyjść na powierzchnię.
OdpowiedzUsuńMimo bardzo późnej pory oraz dającej się coraz bardziej we znaki senności, Allen zawzięcie pakował oraz podpisywał zamówienia, które z samego rana wyruszą do potencjalnych klientów. W tle grała cicho jazzowa muzyka, a zapach rumiankowej herbaty unosił się w powietrzu niemal na całej powierzchni domu. Pogrążony w lawinie myśli nie zwrócił nawet przez chwilę uwagi na fakt, iż pod jego domem zaparował nieznany samochód. Nucił cicho pod nosem słowa ulubionej piosenki, gdy rozległ się dźwięk dzwonka. Allen zmarszczył czoło i spojrzał w stronę korytarza. Kogo do cholery niosło o tej godzinie? Nie chcąc zwlekać, odłożył słoik na kuchenny blat i szybkim krokiem skierował się w stronę drzwi.
Ze wszystkich możliwych scenariuszy, widok który zastał w progu własnego domu był jednym z ostatnich, które byłby w stanie sobie w obecnym momencie wyobrazić.
— Marcus — westchnął z politowaniem w głosie. — Nawet mój ocet jabłkowy po tygodniach fermentacji nie jest w stanie dorównać twojemu zapachowi, wejdź, zanim rozgościsz się w moich nagietkach.
Leonard w zasadzie nawet nie czekał na jakąkolwiek reakcję przyjaciela, gdy pewnie objął go ramieniem, aby ten mógł się na nim wesprzeć. Kopnięciem zamknął drzwi i w zupełnym milczeniu wprowadził mężczyznę do środka. Na wszelkie pytania jeszcze przyjdzie czas. Ku ich zadowoleniu, a raczej ku zadowoleniu Leonarda, sypialna dla gości znajdowała się na dole, co oszczędziło im wspinaczki po schodach.
Spojrzenie Allena nawet na moment nie przybrało oskarżycielskiego wyrazu, usta milczały, gdy układał Marcusa w czystym, miękkim łóżku. Po prostu był obok, tak jak miał to robić w zwyczaju, gdy ktokolwiek z jego bliskich tego potrzebował. Nie komentował głupio, nie prawił morałów, wspierał tak intensywnie, jak dana sytuacja tego wymagała.
— Będzie ci wygodniej — wyjaśnił cicho Leonard, gdy koszula jeszcze chwilę temu okrywająca Marcusa, obecnie spoczęła starannie poskładana na pomarańczowym fotelu. Mężczyzna uchylił okno i dopiero wtedy przysiadł na łóżku obok przyjaciela, aby bawełnianą chusteczką otrzeć jego czoło. — Nic nie mów, po prostu spróbuj zasnąć. Niedługo będzie lepiej, obiecuję.
Leoś
[Hah, you and Jake both - wszystko byłemu mężowi mógłby wybaczyć, jako że krwawy rozwód nie zlikwidował uczucia, ale pieska nie, szczególnie że ex nigdy nie był z nim blisko i Villard odbiera to za wyjątkowo mściwe zagranie, choć na racjonalnym poziomie wie, że tryb pracy utrudniałby mu opiekę nad schorowanym już Nessem.
OdpowiedzUsuńChętnie się skuszę na wątek. Villard poznał ex-męża przy okazji śledztwa w sprawie morderstwa tamtej aktorki, więc możemy uznać, że Marcus znał oboje, o ile nie przeszkadza Tobie linia czasowa (miałoby to miejsce 4 lata temu, Jake przed ślubem spotykał się z byłym rok, dwa lata trwało małżeństwo i zakładam, że kilka miesięcy rozwód, a od wyroku minęło parę kolejnych, coby sprawa dalej była dla niego świeża i nieprzepracowana). Z tym, że Villard ma obecnie awersję do wszystkiego, co związane z byłym mężem i zapewne nie miałby ochoty, by jakiekolwiek informacje, co do jego życia czy stanu miały szanse się przedostać do jego wiedzy, więc możemy założyć, że np. Marcus przyjaźnił się z ex, ale z jakiegoś powodu się skonfliktowali i teraz stoją po przeciwnej barykadzie relacji i pałają do siebie niechęcią? Zakładam, że ex ma trudny charakter, także nie byłoby to trudne do osiągnięcia.
Co do mieszkań to pytanie jest takie, czy są na kieszeń kompletnie spłukanego po rozwodzie funkcjonariusza policji, który wszystkie oszczędności wpakował w małżeństwo, a później w adwokata. Jeśli tak, to pozostaje kwestia, jak mógłby się dowiedzieć o fakcie, że Marcus ma takowe na wynajem.
Przychodzi mi do głowy jeden punkt zaczepienia, o ile chciałabyś mocno lub chwilowo zamieszać w życiu swojego aktorzyny. Mianowicie Marcus mógłby mieć stalkera, nadgorliwego fana/fankę czy ex i sytuacja eskalowałaby do tego stopnia, że włamanoby się do jego mieszkania pod jego nieobecność (jeśli aż tak nie chcesz mu mącić w życiorysie, sytuacja mogłaby być jednorazowa) i ten instynktownie w pierwszym odruchu zadzwoniłby do Jake'a, którego zna (jeśli zdecydujesz się na stalking, można uznać, że wszelkie zgłoszenia na komisariacie były zlewane, więc stracił zaufanie do służb i postanowił pchnąć to po znajomości). Możemy uznać, że jego przyjaźń z ex Villarda zakończyła się w podobnym czasie, co ich małżeństwo, więc jakimś cudem miałby jeszcze numer telefonu do Jake'a. A że mój chłop to ma oczywiście kompleks super bohatera, to natychmiast przybyłby na ratunek. Okazałoby się, że intruza już nie ma, ale przy tym mogłoby wypłynąć, że Villard ma problemy mieszkaniowe i finalnie wynająłby mieszkanie od Marcusa. Jeśli to uczyniłoby ich sąsiadami, to w ogóle mamy otwartą furtkę do wszelkiego rodzaju zawirowań. Jake ostatnio więcej pije, a kiedy to robi, staje się impulsywny, po czym po wytrzeźwieniu wszystkiego żałuje, także spotkanie go nietrzeźwego na klatce schodowej w środku nocy daje nam sporo możliwości XD
Jeśli chodzi o tempo odpisów, to się kompletnie nie przejmuj. Ja sama balansuję między nadgorliwą częstotliwością a ciszą, a w moim odczuciu pisanie to ma być przyjemność, a nie stanie nad współautorem ze stoperem.]/Villard
Żart, poniekąd suchy, znalazł kontynuację w słowach samego Marcusa, co nieco pokrzepiło Andreę. Myślała, że nie będzie w stanie kogokolwiek tak głupią uwagą rozbawić, a choć młody mężczyzna nie zanosił się teraz śmiechem, to wydawał się bez trudu podejmować jej grę w prześcignięciu się co do tego, kto powie coś głupszego.
OdpowiedzUsuńUniosła brew, otworzyła szeroko oczy i rozchyliła usta, ba, właściwie je rozdziawiła, niezbyt kontrolując w ogóle własną mimikę, gdy usłyszała jego słowa. Niewątpliwie Marcus wygrał w jej własnej grze. Ostatecznie prychnęła, unosząc drżące kąciki ust ku górze. Pokręciła głową, próbując się nie roześmiać.
— Zyzgak McQueen — powtórzyła po nim. Leniwie. Akcentując wpierw nietypowe imię, a potem całkiem ładne nazwisko. — Ładnie. — Dodała, kąsając od wewnątrz swój policzek, byleby nie powiedzieć nic więcej. Brakowało mu koszulki. Z Zygzakiem. Gdyby Andrea nie była marzycielką, to pewnie nawet jej myśli nie wybiegłyby tak daleko, ale ona wiedziała, że musi kupić koszulę z merchem popularnej animacji. Żeby w razie czego mieć ją tylko po to, aby obdarować nią Marcusa. Zasługiwał. Jako jej bohater i wybawca.
Bo o wiele łatwiej było jej spojrzeć na niego jak na bohatera i wybawcę, kiedy przyznał, że nie miał motywu, a gdyby miał, to nie byłaby nim Maxine Riley. Andrea go nie znała, więc uznała, że może mu zaufać. Temu, co mówił. Nie wiedziała, kim de facto był i skąd znał Maxine, a nawet jeśli znał bardzo dobrze, to nie kontynuował tematu jej bliźniaczej siostry, za co zwyczajnie w świecie była mu wdzięczna. Mógł być więc jej bohaterem i wybawcą, a do całości obrazu brakowało mu jedynie białego rumaka albo odpowiedniej koszulki.
Barman w końcu zwrócił uwagę na Andy, która co rusz machała ręką. Może miałaby większe szanse, gdyby była blondynką z mocno wydekoltowaną bluzką, ale w końcu udało jej się skupić na sobie uwagę młodego mężczyzny.
— Sok. — Powtórzyła po Marcusie, a kiedy barman podszedł do niej, z niezbyt zadowoloną miną, zamówiła dla siebie ciemne piwo, a dla Marcusa nektar bananowy z domieszką soku z czarnej porzeczki i kostkami lodu, co by chociaż wyglądał jak imitacja dobrego drinka. Po niespełna pięciu minutach napoje wylądowały na blacie barowej lady, a Andy w końcu usiadła na wysokim stołku, okręcając się na nim w stronę Marcusa. Założyła nogę na nogę, sięgnęła po wysoką szklankę z ciemnym, niemal czarnym piwem, na którego wierzchu unosiła się gęsta, wybitnie gorzka pianka. Uniosła ją w stronę mężczyzny, wznosząc tym samym niemy toast, a potem zrobiła łyk.
— Jak ma na imię? — spytała w nawiązaniu do jego siostry. Nie było to wścibstwo. Po prostu Andrea chciała wiedzieć, dla kogo Marcus był największym bohaterem. Bo ona za takich uważała swoich starszych braci, a Maxine… Było jej ciężko, gdy myślała o dziewczynie, która wyglądała zupełnie tak, jak ona. Było jej ciężko, bo z jednej strony czuła, że coś w jej życiu wskoczyło na właściwie miejsce, a z drugiej nie miała pojęcia, co powinna czuć. Ani w związku z sytuacją, ani do Max, która była jej zupełnie obca. Choć nie powinna.
W odpowiedzi na jego kolejne pytanie pozwoliła sobie w końcu na to, żeby się uśmiechnąć. Nie wydawała się już tak przygaszona, jak zaraz po wspomnieniu Riley.
— Z pewnością nie lubię wymiatać na scenie — odparła z przekąsem, dopiero teraz kciukiem ścierając piankę znad swoich ust, choć zupełnie niepotrzebnie, bo zrobiła kolejny łyk piwa. Westchnęła ciężko. — Nie lubię występować — zastrzegła, żeby Marcus czasem nie wziął jej za jakieś sceniczne zwierzę, którym po prostu nie była. — W wolnym czasie? — powtórzyła jednak, kręcąc przy tym lekko głową. — Odkąd przyjechałam do Nowego Jorku, to naprawdę jest mi to obce pojęcia — przyznała i zaśmiała się cicho. — Ale tak się złożyło, że w wolnym czasie poznałam Zygzaka McQueena i niezupełnie wiem, co z tym zrobić — dodała, a swoje własne rozbawienie zamaskowała przykładając kufel do ust, co niemal prosiło się o zrobienie kolejnego łyka.
Andrea Wilson
[Hej, hej! Tyle lat w blogsferze, ale watek to chyba żaden nam nie wypalił. Chętnie to zmienię, ale daj znać czy w ogóle masz ochotę :D]
OdpowiedzUsuńAdeline LaRue