[KP] To the ends of the earth, would you follow me?

joseph callahan

strażnik leśny w new york state forest rangers, przydzielony do regionu catskills. w czasie kilkudniowych dyżurów patroluje chronione obszary oraz egzekwuje prawo na terenie catskill mountains, pomaga przy skręconych kostkach i znajduje drogę do zagubionych łazików. pomieszkuje wtedy w mikroskopijnej kawalerce w hunter – 2,5 godziny drogi od nowego jorku – a potem wraca do niewiele większego mieszkania w lower east side, gdzie towarzyszą mu zakurzone książki, dziesięcioletnia monstera i oswojona znajda ze szlaku o imieniu scout. wprawna ręka do szkiców, jeszcze wprawniejsze oko do fotografii i niepodważalny talent do odwracania od siebie uwagi ludzi, o których sam chciałby dowiedzieć się wszystkiego. człowiek dwóch światów: miasta i dziczy, a przede wszystkim – ludzi i samotności.

III

Soon

II

Prawdopodobnie nie ma na świecie bardziej wyrozumiałego miejsca. Zawsze czeka, zawsze pozwala wrócić, choćby na kilka dni. Tu kawa smakuje inaczej, a czas płynie w swoim własnym tempie - trochę wolniej, trochę mądrzej. — Boone, Karolina Północna

Jest taki moment, kiedy zrywa się biegiem, a ja wiem, że już nie mam nic do powiedzenia. Nie w tej sekundzie, nie na tym szlaku. Świat należy do niego - do jego łap, do jego mięśni, do radości, która napędza go bardziej niż cokolwiek innego. Scout nie wędruje. On gna przez te góry, jakby znał je na pamięć. Jakby wołały go po imieniu. — Wind River Range, Wyoming

Miasto budzi się powoli, choć nigdy tak na dobre nie zasypia. Pierwsze promienie słońca odbijają się w oknach wieżowców, oświetlając ulice pełne ludzi, którzy gdzieś pędzą, spieszą się, jakby ścigali sam czas. Patrzę na to wszystko i zastanawiam się, ile w tym tak naprawdę mnie. Czy jestem częścią tego świata, czy tylko obserwuję go ukradkiem? — Manhattan

Wystarczająco, żeby się ogrzać, zjeść coś ciepłego i przespać się po zejściu z gór. Wystarczająco, żeby poczuć, że jest się u siebie, choć nie do końca wiadomo, gdzie tak naprawdę to "u siebie" się znajduje. — Hunter, Nowy Jork

Miasto pulsuje światłami, ale tutaj, w tej jednej chwili, jest tylko cisza. Scout krąży niespiesznie po pokoju i szuka miejsca do snu, na stoliku stygnie herbata, a monstera uparcie zarasta pół ściany. To wystarczy, żeby nazwać to domem. Na razie. — Lower East Side

Nie wszystko da się znaleźć w mapach i raportach. Czasem najlepszą lekcją jest noc przy ogniu, kawałek rozmowy i cisza, w której każdy z nas zna swoje miejsce. Jutro znów ruszymy w teren - sprawdzimy szlaki, zabezpieczymy zagrożone miejsca, będziemy gotowi na każde wezwanie. Ale dzisiaj jest ten moment, kiedy można po prostu być razem, w samym środku niczego, które dla nas - jest wszystkim. — Catskill Mountains, Nowy Jork

Nie każda podróż zaczyna się od planu. Niektóre po prostu się dzieją - z impulsu, z potrzeby przestrzeni, z ciekawości, co jest za następnym zakrętem. Droga ciągnię się przed nami bez końca, rozgrzany asfalt faluje w oddali, a wiatr niesie ze sobą kurz i zapach pustyni. Nie spieszy nam się. Jeśli ktoś się zatrzyma - ruszymy dalej. Jeśli nie - pójdziemy pieszo. To nie meta jest tu najważniejsza. — Monument Valley, Utah

Nie wiem, ile razy widziałem już zachód słońca w takim miejscu. Pewnie setki. Może więcej. Każdy jest inny, ale wszystkie sprawiają, że czuję się dokładnie tak samo - jakbym przez chwilę stał się dla tego świata za malutki, jakbym na niego nie zasługiwał. Scout westchnął cicho, wtulił nos w swoje łapy. Pewnie i on wie, że nigdzie nie będzie nam lepiej niż tu i teraz. — Glacier National Park, Montana

Lubię deszcz. Nie ten, który uderza w daszek namiotu i każe mi się zastanawiać, czy jutro uda mi się zejść ze szlaku. Nie ten, który zamienia śnieg w brudną breję pod butami. Ten nowojorski - ciężki, ciepły, rozpraszający światła neonów na mokrym chodniku. Jest inny. Chce się go chłonąć całym sobą. — Lower East Side

I

Jest taki bar na rogu Clinton i Stanton St, którego przechodzący obok ludzie nawet nie zauważają. Otwierają go późnym wieczorem, zamykają dopiero wtedy, kiedy ostatniemu klientowi przypomni się o porannej zmianie w pracy i właśnie w tym barze spotkałem go po raz pierwszy. Zwykle wypija piwo albo pepsi, zawsze jedną butelkę, ale sączy ją po malutkim łyku przez cały długi wieczór, jakby delektował się czymś, czego nie próbował jeszcze nigdy w życiu. Rzadko z kimś rozmawia i jeszcze rzadziej wygląda na to, aby był tutaj z kimś umówiony – po prostu tu przychodzi, siada na stołku przy stoliku pod oknem, czasem ma uszy zatkane słuchawkami, czasem rozkłada przed sobą jakiś zeszyt (dziennik, notatnik?), czasem po prostu patrzy, jak po szybie ganiają się krople deszczu, a na zewnątrz ludzie chowają się pod parasolami. Jest przy tym dziwnie spokojny, zrelaksowany. Nie przychodzi tu odreagować, nie wygląda na takiego, który dźwiga na swoich barkach wszystkie nieszczęścia świata i jeszcze dwa kilo własnego utrapienia na dokładkę, nie musi się upijać, nie pali papierosów, jest uprzejmy dla kelnerek i zawsze odpowiada uśmiechem na ich uśmiech. To nawet zabawne. Na oko facet ma ponad trzydzieści lat, może trzydzieści pięć, ale te uśmiechy kelnerek wprawiają go w jakiś rodzaj zakłopotania, którego może nawet on sam nie potrafi wyjaśnić. Jest nieśmiały? Nie wiem, może. Na pewno niełatwo jest się do niego przebić, ale nie chodzi o to, że jest zamknięty w sobie i upodobał sobie odpychanie od siebie ludzi. Nie sprawia wrażenia niedostępnego, nie trzyma dystansu tak, żeby ktokolwiek mógł poczuć się przez niego odrzucony. Chyba po prostu nie robi i nie mówi więcej, niż uważa to za konieczne. Nie rozwodzi się na tematy, które nie są dla niego istotne, ale kiedy już coś powie, to robi to w taki sposób, że… Chce się słuchać dalej. To prawda, jest w nim coś, co sprawia, że ludzie do niego lgną i to jest odrobinę absurdalne – może to ten jego spokój, może właśnie uśmiech, który pojawia się lekko, ale nie do końca pewnie, jakby testował, czy w ogóle warto go ujawniać. Może sposób, w jaki na kogoś patrzy – uważnie, ale nigdy nachalnie, jakby zbierał informacje, których i tak nigdy nie wykorzysta – choć widać w jego oczach wielką potrzebę zrozumienia. A nawet coś więcej. Fascynację? Mimo że sam nie wygląda na takiego, który pozwala się rozłożyć na czynniki pierwsze przy byle jakiej okazji (a nawet zaryzykowałbym stwierdzeniem, że tych okazji mogło się przytrafić komuś dziesięć, pięćdziesiąt, tysiąc – a i tak niewiele by wskórał) i tak naprawdę nie od razu zwraca się na niego uwagę. Zwykły facet, jakich tysiące na ulicach Nowego Jorku, w prostym t-shircie, dżinsach, z bransoletką z poplątanych rzemyków i kilku małych zawieszek na nadgarstku, ale kiedy tak siedzi przy tym oknie, popija to swoje piwo i stuka ołówkiem w zabazgraną kartkę, wygląda jak ktoś przerzucony tutaj z innej epoki, który może i rozumie dynamikę otaczającego go świata, ale nie pozwala się w to szaleństwo wciągnąć. NYS Forest Rangers. Któregoś wieczora zauważyłem to logo naszyte na jego torbę i pomyślałem – hej, te okruchy zaczynają się układać w jedną całość, bo nie uwierzę, że Nowy Jork może mu zaoferować wszystko, czego naprawdę potrzebuje do życia. Może dlatego nigdy nie wygląda tak, jakby naprawdę tutaj był. Jakby jedna jego część zawsze znajdowała się gdzieś indziej – w miejscu, gdzie jedynym światłem jest blaede światło gwiazd, jedynym hałasem – gwizd hulającego między skałami wiatru. Gdzie nie ogląda padającego deszczu tak, jak tutaj - za szybą małej spelunki w Lower East Side, tylko zadziera głowę do góry i czeka, aby ten sam deszcz zmył z niego całe zmęczenie i trud minionego dnia. Może kiedyś do niego podejdę i go o to wszystko zapytam. Zdążę, zanim pozbiera ze stolika wszystkie swoje notatki i szkice, i zanim zniknie w ciemnej nocy na swoim rowerze. Naprawdę chciałbym dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Może odpowie. A może tylko się uśmiechnie, speszony i prowokujący jednocześnie, jakby chciał tym powiedzieć niezły trop, ale spróbuj inaczej.

@ soundslikeawoo@gmail.com | igo00873
Fc.: Michiel Huisman