1948. Tak pachnie szczęście

Siedząc na kuchennej wyspie obserwowała, jak wizja jej brata powoli pojawia się na papierze. Stał bokiem do niej, ale zdawał się jej w ogóle nie zauważać, zajęty swoją pracą. Pochylał się nad wysokim stołem, na którym to leżał arkusz papieru, z ołówkiem i linijką w ręku. Co jakiś czas drapał się delikatnie po głowie lub przeczesywał dłonią włosy, jednak przez większość czasu kreślił coś na kartce. 

Od małego lubiła obserwować, jak Andrzej rysuje. Kiedyś stworzył dla niej całą teczkę rysunków potworów i smoków. Gdy poprosiła, aby narysował dla niej też kilka księżniczek odpowiedział, że tego to jej rysować nie będzie, potwory przecież są fajniejsze. I tak już zostało, że za sprawą brata księżniczki poszły do kąta, a potwory pojawiły się na pierwszym planie. Zawsze miał na nią duży wpływ, z czasem trochę on osłabł, jednak od kiedy przyjechała do niego zaczęła się zastanawiać, jakim sposobem żyli przez tyle czasu tak daleko od siebie, z tak słabym kontaktem. Andrzej był całą jej rodziną, najbliższą jej osobą. Musiała tu przyjechać, całkowicie załamana i osamotniona, żeby znowu to zrozumieć.

A teraz miała wrócić tam, skąd przyjechała. Do byłego narzeczonego, do brudnych, starych szpitali, do pustego mieszkania pełnego wspomnień, których nic nie przywróci. Do ideałów i planów które już dawno upadły i nie pozostał po nich najmniejszy ślad.

Bezszelestnie zsunęła się z blatu i zaczęła wyjmować z szafek kolejne rzeczy. Miska, mąka, jajka, trochę mleka i wody, drożdże. Wiedziała, że brat z pewnością zdał sobie już sprawę z jej obecności, przerwał swoją pracę i patrzy, co ona robi. Jednak nawet na niego nie zerknęła, zajęta łączeniem składników. 

Od dawna już nie powracał do tego. Cała jej praca w kuchni sprowadzała się do szybkiego przygotowywania posiłków, bowiem każda minuta spędzona w niej przywoływała zbyt wiele bolesnych wspomnień. Mama zawsze kojarzyła się jej z kuchnią. Przed urodzinami któregokolwiek z nich spędzała dzień bądź dwa na przygotowaniu tortu, i były to jedyne dni, gdy wchodzenie do jej królestwa było zabronione. Choć każde z nich miało w swoim pokoju biurko, to lekcje zawsze odrabiali w kuchni. Siadali przy dużym stole i rozwiązywali zadania matematyczne, bądź też pisali wypracowania, przy zapachu pieczonego ciasta lub chleba. Pamiętała, jak mama otrzepywała dłonie z mąki, aby ją przytulić, gdy płakała z bólu, jaki wywoływało złamane serce. Jak robiła dla niej miodowe ciasteczka, gdy zbliżały się ciężkie egzaminy, lub też jak wspólnie pili gorące kakao, gdy panowały najcięższe mrozy. Kuchnia kojarzyła się jej z mamą i jej miłością, z każdą chwilą, którą im w niej poświęciła. I choć od jej śmierci  minęły dwa lata, to wspomnienia wciąż bolały. Nadszedł jednak czas, by się z nimi zmierzyć. 

Zagniatała ciasto z taką energią i siłą, jakby od tego miało zależeć jej życie. A może i zależało, może to miał być jego sens, cały sens. Wkładała w nie całe swoje emocje, wszystko to, co leżało jej a sercu. Swoje małżeństwo, do którego nigdy nie doszło, siostrę, która mogła tu z nimi teraz siedzieć, Polskę, do której miała za kilka dni wracać. W końcu utworzyła z połowy ciasta osiem placków, do reszty dodała cynamon i zaplotła długi warkocz. Podzielony na osiem części stał się rantem placków. Dopiero gdy włożyła wszystko do piekarnika spojrzała na brata. Siedział przy stole paląc papierosa, choć zazwyczaj nie robił tego w salonie. Jego pokój, owszem, był przesiąknięty ich zapachem, salon jednak był miejscem, w którym przebywała też Antosia, obiecał więc tu nie palić.

Po mieszkaniu rozchodził się zapach cynamonu. Kto spodziewałby się go poczuć w tym miejscu? Pewnie żadna z panienek, pojawiających się co jakiś czas w jego sypialni, nie pomyślałaby, ze czując ten mocny aromat przypomina sobie rodzinny dom. Ojca i siostry, matkę, która miała długie, czarne włosy. Egzaminy na studia i swoją pierwszą miłość, Martę. Mecze piłki nożnej, które rozgrywał z przyjaciółmi na szkolnym boisku i rysunki, które tworzył dla Tosi. 

-Mama robiła nam te bułki zawsze wtedy, gdy czekała nas jakaś ważna decyzja- Zauważył, gdy siostra podała mu gorący jeszcze wypiek.

-Jedna czeka na podjęcie. A w zasadzie dwie, jedna dla mnie a druga dla Ciebie.

-Więc?- Spytał świadom tego, że dzieje się coś dziwnego, z jego siostry zawsze bowiem można było czytać niczym z otwartej księgi.

-Nie chcę wracać do Polski.-Powiedziała cicho patrząc na swoje palce, którymi rwała małe kawałki bułki, by później wkładać je do ust. Po chwili podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.- Chcę tutaj zostać. Złożę podanie o przedłużenie wizy, spróbuję dostać pracę. Wrócę do domu, uporządkuję wszystkie sprawy, spróbuję wynająć dom, żeby nie stał pusty. A kiedy zapadnie decyzja wrócę tutaj.

-A ja? Jaką decyzję ja mam podjąć?

-Musisz chcieć, żebym tu wróciła, żebym tu została- Powiedziała niepewnie. Nie wiedziała, czy jej brat będzie chciał mieć ją dłużej na głowie, trzymać pod dachem, przejmować się nią. Czy potrzebuje jej tak samo, jak ona potrzebuje jego.

-Tośka, miałbym nie chcieć, żeby moja siostra tu mieszkała?- Spytał rozbawiony, po czym poczochrał jej dłonią włosy.

Zdawało mu się, jakby każdego kolejnego dnia po jej wyjeździe zapach powoli ulatniał się z mieszkania, pozostawiając za sobą pustkę. Było to co najmniej idiotyczne, bowiem cynamonu nie było czuć już następnego dnia po jej wypiekach. On go jednak wciąż czuł. Najmocniej, gdy żegnali się na lotnisku, jakby miała we włosy wtartą przyprawę. A później wrócił do mieszkania, w którym nagle zrobiło się pusto i jakoś nie tak. W którym nie było nic do jedzenia a zapach powoli uchodził. Pamiętał, jak w dzieciństwie, gdy tylko przekraczał próg domu, czuł cynamon i jabłka, czasami miód bądź też czekoladę. Lubił to, jego przyjaciele również. A mama zawsze mówiła, ze tak pachnie szczęście, rodzina i szczęśliwy dom. On dopiero teraz to poczuł. Teraz, gdy w domu pozostał jedynie zapach papierosów i papieru, na którym rysował swoje projekty. Gdy zjadał chleb kupiony w sklepie na rogu i pił kawę z kawiarni na dole. Nigdy nie sądził, że może kiedyś stać się tak sentymentalny.

________________________________________________
Trochę Tosi i Andrew nie było, ale wracają pełni życia i zapału :) Będą jednak wdzięczni za nowe wątki z osobami, z którymi dawniej pisali (nowymi też), ponieważ ciężko im odnaleźć się w tych starych.