[2000] Ile trzeba tego zeżreć, żeby nie chcieć umrzeć?

„Hipotermia,

Zimny wiatr owiewa ślad po niespełnionych marzeniach,

Gdzieś tam głęboko na dnie mojego zmarzniętego serca,

A ja nie umiem znaleźć w sobie światła, nawet w świetle dnia.”

[1]

Candy była bardzo rozrywkową dziewczyną. Nie było w tym nic dziwnego, miała piękne ciało, długie blond włosy i duże cycki. Jednym słowem: była piękna. A najpiękniejsze było w niej to, że po kilku drinkach wychodziła z niej puszczalska zdzira, która za darmowy alkohol i parę groszy robiła praktycznie wszystko. W gruncie rzeczy nikogo nie obchodziło to, czym zajmowała się Candy, gdzie mieszkała, czy może miała jakąś rodzinę albo faceta. Liczyły się tylko duże cycki, tyłek i mini sukienka, którą zawsze na sobie miała. Przynajmniej wtedy, kiedy nie była pieprzona w kiblu.                

                Candy miała bowiem kilka życiowych zasad, których od zawsze starała się przestrzegać. Nie chodziła do łóżka z dzieciakami, to po pierwsze. Była to chyba najważniejsza zasada, zwłaszcza że sama miała dopiero dwadzieścia lat. Nie chciała nigdy brać narkotyków. Wydawało się jej, że uczciwie przestrzega tej zasady. Trudne, szczególnie jeśli się imprezuje w takim trybie. Ostatnia zasada? Nigdy nie zadawać się z psiarzami.

                I gdyby tylko Candy nie złamała ani jednej ze swoich zasad tego wieczoru, to wydarzenia które miały miejsce później byłyby jedynie fikcją.

[2]

                Joseph Hunter należał do osób, które nie przepadały za „podawalniami wódki”. Nawet po dużej ilości alkoholu, a może nawet głównie po takiej dawce rozglądał się po lokalu, szukając wszędzie morderców, ofiar i złodziei. W głowie tworzyły mu się historie, w których na zapleczu lokalu barman zabijał przypadkową dziewczynę, naćpany chłopak znika w łazience, gdzie po chwili znajdują zwłoki, a bramkarz stojący przy wejściu tłucze pijanego nastolatka butelką.

                Wolał więc unikać takich miejsc, by nie wpaść w paranoję. Niestety, tym razem nie miał po prostu wyjścia. Cały wieczór zastanawiał się, kto wpadł na tak durny pomysł i zorganizował imprezę pracowniczą w zwykłym lokalu, bez żadnego planu, ot tak sobie. Pewnie wpadła na to nowa trupiarka, wyglądała na stałą bywalczynię takich miejsc. O dziwo, wszyscy byli zachwyceni i zapijali się na umór whiskey i zwykłą wódą. Joseph w ciągu kilku godzin wysączył jedynie jedną butelkę piwa, obserwując ludzi, jak miał to w zwyczaju.

                - Przynieść ci następne piwko? – Usłyszał po raz kolejny damski głos przy swoim uchu, od którego miał ciarki na plecach. Nie, nie z podniecenia. Był wściekły na tą kobietę. Dlaczego? Lubił Caroline, starą trupiarkę. Ufał jej, jak chyba nikomu na tym pieprzonym wydziale. A ta wredna kokietka bez najmniejszych skrupułów wykopała Caroline z posady. Za to miał pić kolejne piwo?

                - Nie, dzięki – odburknął pod nosem, po czym wstał z kanapy i ruszył do baru. Szkoda, że klienci nie zdawali sobie sprawy z tego, że ta rozbrykana gromadka to niemal cały skład, który powinien bronić ich przed mordercami i psychopatami. A jeśli wszyscy są napierdoleni, to kto się zajmie bezbronnymi ofiarami?

                Nikt nawet nie pomyślał o tym, by zaprosić tu Caroline. Ostatnie spotkanie z ekipą. Z DOBRĄ ekipą.

                Rozjuszony Hunter usiadł przy barze i zamówił piwo. Nie miał zamiaru wracać do współpracowników, wolał wypić jeszcze jedną butelkę i niepostrzeżenie wymknąć się do mieszkania.

                - Mogę coś dla ciebie zrobić?

                - Odpieprz się, Addison – warknął, zaciskając dłoń na zimnej butelce piwa.

                - Addison? Mam na imię Candy – mężczyzna zmarszczył brwi i odwrócił się do posiadaczki perlistego śmiechu, którym kobieta zaszczyciła go po swoich słowach. Na pierwszy rzut oka wyglądała na dziwkę. Niestety, przypominała mu też kogoś, a samo wspomnienie ukłuło go boleśnie gdzieś tam, w sercu, albo w podświadomości.

                - Wybacz Candy, ale nie jestem zainteresowany – Hunter upił spory łyk piwa, zostawił na blacie gotówkę i skierował się do wyjścia. Nie miał najmniejszej ochoty na przepychanki słowne z Addison, na oglądanie pijanych stróżów prawa, ani tym bardziej na dyskusje z Candy, która wyglądała jak jego była żona.

                Resztę wieczoru Hunter spędził leżąc na materacu i próbując sobie przypomnieć choć jedną miłą chwilę, którą spędził z Leą. Niestety, bezskutecznie.

[3]

Ekipa policyjna nawet przez chwilę nie zwróciła uwagi na nieobecność Huntera. Nie zwróciła też uwagi na Drou idącego do damskiej toalety.

[4]

Christopher Montgomery od samego początku uważał Huntera za nieudacznika. Już od pierwszej chwili, kiedy z udawanym uśmiechem ściskał jego kłamliwą łapę wiedział, że nic dobrego z tego nie wyjdzie. I miał rację.

                Przez lata obserwował, jak ten śmieć niszczy jego siostrę. Widział, jak każdego dnia ulatuje z niej życie. Ostatecznie to on musiał się nią zająć, bo pieprzony pan detektyw uciekł, gdy zrobiło się ciężko. To on wiózł Leę do szpitala po śmiertelnej dawce tabletek, to on zmieniał opatrunki na rękach po kolejnym podcinaniu żył, to on patrzył, jak lekarze zakładają jej kaftan i wiozą do psychiatryka.

                I co z tego, że po roku wróciła do domu, niby odmieniona? Christopher nadal musiał się nią opiekować i oglądać ten wrak, którym była kiedyś jego siostra. On, dzieciak. Miał dopiero osiemnaście lat, a widział już wiele, zbyt wiele.

Kiedyś, jak był młodszy, mógł jedynie przyglądać się wszystkiemu. A teraz przyszedł czas, by wziąć sprawy w swoje ręce. Nikt nie będzie bezkarnie krzywdził jego siostrzyczki. 

[5]

Victor miał za sobą cholernie ciężki dzień. Zmiana otoczenia, całkowita zmiana dziennych rytuałów, spędzanie wielu godzin z upierdliwą i pedantyczną Addison. Fakt, było to dopiero niespełna kilka dni, ale miał już szczerze dosyć tej laski, nie rozumiał jej fenomenu, ani powodu, dla którego chciała z nim pracować. Na początku cieszył się ze zmian, jednak w tej chwili miał już dosyć ciągłego opieprzania i poprawiania. Był dobry w tym, co robił, a to, czy podczas sekcji palił papierosa albo jadł kanapkę to już wyłącznie jego sprawa. Może i był bałaganiarzem, ale w pracy był najlepszy.

                Drou miał wady, jak każdy. Miał słabość do papierosów, alkoholu i pięknych kobiet. Był jednak niegroźny. O ile można tak powiedzieć o facecie, który jednym sprawnym cięciem może wypruć ci flaki.

                Całe dnie spędzał więc w pijalniach alkoholu, oczywiście jeśli nie był w pracy. Owszem, przychodził czasem pijany do roboty, ale nie miało to żadnego wpływu na jakość pracy. Lubił też czasem załadować w kanał, ale co z tego? Był cholernym ekspertem od pieprzonych zwłok. Dobrze wiedział, na co może sobie pozwolić i nikt nie powinien wpieprzać się w jego życie. A już zwłaszcza nie Addison Brown, która nie widziała niczego, poza czubkiem swojego nosa.

                Nie ucieszył się na wieść o imprezie pracowniczej. Miał zamiar spędzić całe popołudnie w pobliskim pubie, popijając spokojnie zimną wódkę. Nie chciał jednak wyjść na ostatniego gbura, bo nie był nim. Tak więc załadował sporą dawkę mety, wypił kilka kieliszków i w dobrym już nastroju ruszył na spotkanie.   

                Addison strasznie cieszyła się na myśl o imprezie pracowniczej. Bo to ona ją organizowała. A jak wiadomo, wszystko, za co się brała było idealne. Tak więc zrobiła sobie dzień wolny w pracy, nie miała zamiaru śmierdzieć trupem tego wieczoru, wykonała parę telefonów i przejechała się do kilku lokali osobiście. Znalazła jeden taki, który miał dodatkową, nieco ukrytą przed klientami salę. Była nieduża, wyglądała bardziej jak wnęka. W każdym razie mogli spokojnie odciąć się od reszty klienteli nie rzucając się w oczy.

                Potrzebowała też dnia wolnego z zupełnie innej przyczyny. Miała dosyć fanaberii Drou. Wszędzie wciskał ten swój pusty łepek, z którego wiecznie sterczał wymiętolony papieros. W całej kostnicy nie śmierdziało już trupem, ale Vicem, czasem zastanawiała się, kiedy ostatni raz brał prysznic. A może to te ubrania? Brr, wolała się w to nie zagłębiać, na samą myśl miała odruch wymiotny. Wściekała się, kiedy przypadkiem jej dotykał, albo łapał za rękę. To jak dotyk oślizgłej meduzy podczas kąpieli w morzu.

                Już od pierwszego dnia zastanawiała się, co strzeliło jej do głowy, że poprosiła o Vica. Przecież go znała, wręcz doskonale. Wiedziała, jakie ma nawyki, wady i zalety. I mimo to nadal chciała z nim pracować. Cóż, przede wszystkim wolała jednak pracować z Josephem. Był młody, utalentowany, przystojny … Nie to co Vic. Nie to co inni faceci. Miał w sobie to coś, co zmusiło ją do przejechania tak długiej drogi, by tylko uścisnąć jego dłoń. Niestety, skończyło się właśnie na tym. Bo z jakichś niewiadomych powodów Hunter – jeśli już się odzywał – to burczał pod nosem i warczał na nią, z czego wywnioskowała, że prawdopodobnie zalazła mu czymś za skórę. A tak bardzo liczyła na bliższe relacje, trochę ciepła. Niestety detektyw Hunter był nieugięty, co postanowiła zmienić na imprezie pracowniczej. Kobiety miały te swoje ukryte sposoby.

                Szczególnie, jeśli chciały przy okazji wkurwić byłego chłopaka. Ciekawe, czy uda się upiec dwie pieczenie na jednym ogniu.

[6]

                Christopher nigdy nie był dobrym chłopcem. Już od samego początku sprawiał wszystkim mnóstwo problemów. Miał jednak swoje zasady, swój honor i był uparty, co nie wróżyło dobrze.       Drogę do Nowego Jorku pokonał samochodem. Wynajął na kilka dni opiekunkę, która miała pilnować Lei, po czym ukradł samochód i ruszył w drogę. Oczywiście, że nie miał prawa jazdy, z nim byłoby o wiele nudniej. Na miejscu odnalazł Huntera, co nie było zbyt trudne. Pracował w wydziale morderstw, kilka godzin w samochodzie zdało egzamin. Nie miał zamiaru go śledzić, bardziej podobała mu się kobieta, która za nim wyszła. Widział ich kłótnię, więc postanowił ruszyć za nią. Spędziła cholernie nudny dzień, więc gdy wszedł za nią do kolejnego baru, w którym z tego co usłyszał planowała imprezę pracowniczą postanowił zostać i napić się czegoś. Mógł poczekać, bo był prawie pewien, że Hunter się zjawi. Wypił więc spokojnie kilka piw i zajął miejsce w najciemniejszym rogu sali.

                Nudził się straszliwie, postanowił więc poderwać jakąś panienkę. Był teraz w Nowym Jorku, więc wypadało zaszaleć. W oko wpadła mu głupiutka blondynka, która siedziała w barze niemal tak długo jak on. Rzucała się w oczy, bo pomimo wczesnej pory była nieźle pijana i zaczepiała mężczyzn ze szklaneczką w dłoni. Większość swoich drinków rozlewała po podłodze, ku konsternacji barmana. Ale o dziwo nie zwrócił jej uwagi, biegał tylko co jakiś czas ze szmatą, klepiąc ją w tyłek. Christopher postanowił postawić jej drinka. Przyszła za nim do stolika, sącząc przez słomkę wódkę z colą. Chłopak uśmiechał się tylko, czekał na chwilę, kiedy pigułki, które dorzucił jej do drinka zaczną działać.

                Zbliżał się już wieczór, ucieszył się, kiedy zobaczył sporą grupę ludzi zajmujących miejsca po przeciwnej stronie lokalu. Jedną z tych osób był Joseph Hunter, zasrany detektyw.

                - Może pójdziemy do mnie, Candy? – Zapytał swojej towarzyszki, uśmiechając się do niej łobuzersko. Candy zmierzyła go wzrokiem, po czym po prostu roześmiała się.

                - Słoneczko, ile ty masz lat? Piętnaście? Z dzieciakami nie sypiam – odparła rozbawiona. – Dzięki za drinka, ale na mnie już pora – śmiejąc się głośno odeszła w kierunku baru, pozostawiając dygoczącego z wściekłości Chrisa przy stoliku. Poza tym, wpadł jej ktoś inny w oko, ktoś, kto uciekł właśnie od swoich przyjaciół i stał samotnie przy barze.

                - Mogę coś dla ciebie zrobić? – Zapytała kokieteryjnie, wypinając pierś.

                - Odpieprz się, Addison – usłyszała w odpowiedzi, na co zareagowała jedynie melodyjnym śmiechem.

[7]

Był wściekły. Na tą dziwkę, która go olała. Na Huntera, który spierdolił. Na samego siebie, że niczego dziś nie zrobił. Jak inaczej mógłby wytłumaczyć krew na swoich dłoniach i koszuli? Umył szybko ręce, ubrał bluzę. Już miał wychodzić, kiedy drzwi raptownie otworzyły się i stanął w nich jakiś mężczyzna. Był nawalony jak szmata, a Chris działał szybko. Uderzył mężczyznę w twarz, a później wstrzyknął mu dawkę narkotyku.

Gdy tylko opadł z sił położył go na kobiecie i zabrudził jego dłonie krwią. Mężczyzna wyglądał jak menel. Miał skórzaną kurtkę, długie włosy i zniszczoną cerę. Chyba nikogo nie zdziwi fakt, że zgwałcił i brutalnie zabił piękną kobietę. Pijany i naćpany. Zadowolony Chris wyszedł niepostrzeżenie z łazienki, następnie z lokalu. Kiedy był przy wyjściu usłyszał przenikliwy, damski krzyk. Wzdrygnął się tylko i wyszedł na zewnątrz.

- Jestem z policji, przepuśćcie mnie – szepty urwały się, zapanowała nieznośna cisza. Addison zakrywała usta dłonią, ktoś zwymiotował. – Zabierzcie go na komendę, jest nawalony jak szmata. I wezwijcie jakiegoś koronera, najlepiej Caroline. W coś ty się wpakował, Drou …

Vic obudził się w celi. Miał ogromnego kaca, czuł się jak rozgnieciona puszka. Z poprzedniego wieczoru niewiele pamiętał, film urwał mu się niecałą godzinę po tym, jak rozpoczęli imprezę. A później były już jedynie niewyraźne obrazy i urywki, które nie miały ze sobą nic wspólnego i nie wnosiły niczego nowego. Pewnie wsadzili go tu dla żartu, albo po prostu był tak napruty, że potrzebował wytrzeźwiałki. Miał nadzieję, że szef, który właśnie wchodził do celi wytłumaczy mu, o co w tym wszystkim chodzi.

- Drou, do cholery! Coś ty odpierdolił! – Mężczyzna widząc zdumioną minę Vica przetarł jedynie dłonią czoło. – Będziesz oskarżony o morderstwo tej pieprzonej dziwki! Pamiętasz coś z wczoraj w ogóle, czy byłeś tak najebany, że urwał ci się film?

- Jakiej dziewczyny, kurwa, ja niczego nie zrobiłem! Przestańcie sobie robić ze mnie jaja i wypuśćcie mnie, to już nie jest śmieszne!

- Myślisz, że mi jest kurwa do śmiechu? Znaleźli cię wczoraj w kiblu ze zwłokami, byłeś cały upierdolony w jej krwi. Drou, do cholery, nie będę w stanie tego zatuszować! Pieprzone hieny z wiadomości trąbią o tym od rana!

- Ale ja niczego nie zrobiłem! A już zwłaszcza nie zabiłem jakiejś pieprzonej dziwki! – Szef rzucił mu sprawozdanie z miejsca przestępstwa.

- Myślisz, że mnie to bawi? Pod nosem elity policji zamordowano i zgwałcono dziewczynę. Media nie zostawiają na nas suchej nitki. Czy pamiętasz coś? Nawet najdrobniejszy szczegół może nam pomóc.

- Nie będzie takiej potrzeby, Danielu – obaj odwrócili się, słysząc damski głos. Do celi wślizgnęła się Caroline, o ile można było powiedzieć to o kobiecie, która była grubo po pięćdziesiątce i utykała na jedną nogę. – Victor jej nie zgwałcił, a już wątpię, żeby zabił. Zrobiłam badania DNA, wykluczyły one Victora jako gwałciciela. Sugeruję więc obejrzeć dokładnie nagrania z wczorajszego wieczoru, bo morderca wciąż jest na wolności – zrobiła krótką przerwę dla nabrania powietrza. – I daj kilka dni wolnego swojej nowej koronerce, bo zachowuje się jak zbity kot – szef przeniósł wzrok z Caroline na Vica. I bardzo długo go obserwował.

- Caroline, jeśli chcesz, to proszę, żebyś zajęła swoje stanowisko pracy. Nie na kilka dni, na stałe. Nie powinienem cię przenosić, wybacz. Addison niech weźmie sobie urlop, a ty Drou spieprzaj do domu i nie wychodź, do chwili rozwiązania sprawy. I sprowadźcie tu cholernego Huntera!

[8]

                Joseph spędził kilka godzin na analizowaniu nagrań z wieczoru. Najgorsze w tym wszystkim było to, że wiedział, kim była ta dziewczyna. Zaczepiła go tego wieczoru przy barze, tuż przed wyjściem. Miała na imię Candy? Była taka młoda, kurwa. Jedyną pozytywną wiadomością w tym wszystkim było to, że Victor był niewinny. Nie lubił go, ale gdyby jednak to on zabił, to cały jego wydział byłby pod lupą, a kilku ludzi wyleciałoby na pysk. Kolejnym pozytywnym aspektem było to, że Caroline wróciła na swoje stanowisko i to prawdopodobnie na stałe. Była naprawdę miłą osobą. Nigdy niczego nie przeoczyła, pomimo swojego wieku była szybka i dokładna, zawsze miała gotową odpowiedź i ripostę na zaczepki Josepha. Mógł z nią pożartować i udawać że ją podrywa, przynosząc jej czasem pączka do kawy. Trochę jak taka ekscentryczna ciotka, która z jednej strony cię przeraża, a z drugiej intryguje, dlatego wiecznie u niej przesiadujesz.

                Faktycznie, na nagraniach widać było wyraźnie, jak jakiś dzieciak wchodzi za Candy do łazienki, później widać nawalonego Vica jak wpada do toalety, a już w następnej chwili wychodzącego dzieciaka, który ogląda się nerwowo za siebie. Dziwne, bo ten dzieciak wydawał się Hunterowi z jakichś powodów znajomy. Przejrzał wcześniejsze zapisy i okazało się, że Addison przyszła z nim do pubu. Albo on przyszedł za nią, bo ją śledził. Kurwa, musiał do niej zadzwonić, a była to ostatnia rzecz, na jaką miał ochotę.

                Idąc do biura zastanawiał się nad twarzą tego dzieciaka. Czy przesłuchiwał go kiedyś? Może widział go kiedyś na komendzie? A może po prostu znał go już dużo wcześniej?

                Nagle zatrzymał się w pół kroku. Myśli, które przemknęły mu przez głowę zmroziły go do szpiku kości. Czy …? Czy ten dzieciak to …? Zawrócił i wpadł do pokoju techników jak tornado.

                - Znajdźcie mi jego twarz, najbardziej wyraźne ujęcie, jakie się kurwa da – warknął, a jego dłonie nagle zaczęły się trząść. W głowie myśli buzowały mu jak wulkan podczas erupcji i niewiele tylko brakowało, żeby tak jak lawa w wulkanie mózg wypłynął mu uszami. Powtarzał sobie tylko w kółko „to nie ty, prawda?” i okłamywał sam siebie, choć tak naprawdę dobrze wiedział, kim jest morderca. Technicy pokazali mu powiększoną twarz dzieciaka. Jego oczy, łobuzerski uśmiech i rysy twarzy, które Hunter tak bardzo kiedyś kochał.

                - Kurwa! Kurwa! Kurwa! – Wrzasnął i zrzucił z biurka stos papierów.

                - Szefie, nooo… Będziemy musieli to układać przez najbliższy miesiąc …

                - Sorry, Mike.

                Nie miał zielonego pojęcia, gdzie szukać Chrisa. Mógł być wszędzie i nigdzie. Może już dawno wyjechał z miasta. A może popełnił samobójstwo i leży już w kostnicy, podczas gdy on rzuca się jak popieprzony. A może jednak się mylił? Może powinien zadzwonić do jego siostry? Nie, tego chyba nie powinien robić. Rozmowa z Leą mogłaby wszystko pogorszyć. Kurwa, ta sprawa była chyba jeszcze gorsza od tej, którą wtedy rozwiązywał. Skoro nie potrafił znaleźć dzieciaka w środku pola, to co dopiero teraz miał powiedzieć? Jak znaleźć cholernego gówniarza w tej pieprzonej metropolii?

                Kurwa, to wszystko to jego wina.

                A co, jeśli …?

                … jeśli Chris znajdzie się sam?

                Może wcale nie musiał go szukać? Może to Chris szukał jego? Może był tu cały czas, w jakimś aucie na parkingu, albo w restauracji naprzeciwko? Nie zastanawiając się zbyt długo poszedł do gabinetu szefa poprosić o dyskretną obserwację dla siebie. Być może był to fałszywy trop, ale nic innego przecież nie miał. Musiał zaryzykować i spróbować.

                Cholerna zima. Christopher pocierał skostniałe dłonie, chuchając na nie co jakiś czas dla rozgrzania. Był ciepło ubrany, ale samochód szybko się chłodził, nawet w ciągu tych kilku sekund, kiedy wychodził na zewnątrz, by zapalić papierosa. Nie palił w środku nie dlatego, że chciał zadbać o auto. Nie miał zamiaru po prostu siedzieć cały dzień w tym smrodzie. I tak było już źle. Od kilku dni nie brał prysznica, w baku kończyło się paliwo, a on nadal nie zrobił niczego w kierunku udupienia Huntera.

                Zastanawiał się, czy nie pójść może do restauracji i nie zamówić sobie gorącej herbaty i czegoś do jedzenia. A jeśli wtedy Hunter wyjdzie, a on tego nie zauważy?

                - Kurwa – syknął pod nosem, co wyglądało dosyć żałośnie, jeśli ktoś by się temu przyglądał. Wsiadł powrotem do auta i skulił się na przednim siedzeniu. Wyciągnął ze schowka pistolet, który zabrał pobitemu dzieciakowi. Miał tego dosyć, brakowało mu ciepłego jedzenia, siedzenia przed telewizorem i spędzania czasu na nie robieniu niczego produktywnego. Te nudne poranki, krótkie rozmowy z Leą o pogodzie i kwiatkach, które musi posadzić wiosną. Uśmiechnął się pod nosem. Kochał swoją siostrę, to chyba oczywiste. Była dla niego mentorką, nauczycielką i przyjaciółką. Wiedział, że zawsze może zwrócić się do niej po pomoc. Ścisnął mocniej broń, którą trzymał cały czas w dłoni. Bo chyba przez chwilę zapomniał, kurwa, dlaczego tu jest. Spojrzał na budynek, w którego drzwiach pojawiły się dwie osoby. Jedna z nich za chwilę miała umrzeć.

                Chris narzucił kaptur kurtki na głowę i wyszedł z auta, chowając za plecami glocka dziewiętnastkę.

[9]

                Wszystko działo się jak na zwolnionym filmie. Zbyt wolno, wszystko, kurwa, zbyt wolno. Joseph zbiegał po schodkach, które wydawały się nie mieć końca. Za nim w drzwiach stał szef Daniel, nie wiadomo właściwie po co. Przecież wszystko powiedzieli sobie w jego gabinecie.

                Zbyt późno zauważył oblodzone stopnie i idącą w jego stronę postać. Właściwie to wszystko wydarzyło się w jednej chwili. W jednej sekundzie Christopher wyciągnął broń i nacisnął spust, Daniel wydał z siebie bliżej nieokreślony jęk, a Hunter po prostu poślizgnął się na jednym ze środkowych stopni.

                Wszystko, co zaszło później działo się już automatycznie, jakby poza świadomością detektywa. Policjanci wybiegający z dużego radiowozu i biegnący w kierunku Christophera, dzieciak celujący ponownie do Huntera, Daniel wciągający w pośpiechu kamizelkę kuloodporną.

                Nagle wszystko przyspieszyło i Hunter zobaczył nad sobą głowę szefa, usłyszał też krzyki chłopaków z patrolu i wrzaski Chrisa. Daniel pomógł Josephowi wstać. Poza kilkoma siniakami chyba nic mu nie było, nie licząc pieprzonej dziury w nowej kurtce. Na szczęście kula jedynie drasnęła bark, nie stało się przy tym nic wielkiego. Detektyw zszedł (już teraz powoli i ostrożnie) na dół i popatrzył na zatrzymanego dzieciaka. Skuli go już i zabrali broń, klęczał na śniegu, mokry i dyszący jak koń po gonitwie. Chris podniósł głowę i spojrzał Hunterowi głęboko w oczy. A później zabrali go do środka.

Hunterowi zrobiło się słabo. Wzrok Christophera wywołał u niego dreszcze, nagle poczuł się, jakby owiał go bardzo mroźny wiatr. Chris to dzieciak, ile trzeba mieć w sobie nienawiści, by zrobić coś takiego? Od jak dawna kumulowało się w nim to wszystko? Ta szaleńcza nienawiść, która spowodowała te wszystkie wydarzenia. Hunter poczuł oddech diabła na karku. Mężczyzna schował się za pobliskim samochodem i zwymiotował. Wiedział, że to on do tego doprowadził. Czy wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby pewnej wiosny, kilka lat temu nie wszedł do pieprzonej biblioteki? Potrzebował wtedy jedynie materiałów do nauki, tak jak piękna, blond włosa dziewczyna ze ślicznym uśmiechem, która była zbyt niska, by sięgnąć do najwyższej półki. Boże, gdyby wtedy nie podał jej tej książki, to czy nigdy nie poznałby Lei Montgomery? Czy mieszkałaby spokojnie w małym miasteczku w Kanadzie, jako wspaniała nauczycielka i kochająca żona jakiegoś faceta? Jakiegoś faceta, a nie Josepha Huntera? I czy te wszystkie wydarzenia, które były wtedy nieuniknione, dni, które pędziły na oślep, by ostatecznie doprowadzić do katastrofy, czy to wszystko miałoby miejsce? Hunter zwymiotował ponownie.

[10]

                Po kilku dniach śledztwo Candy zostało zamknięte. Christopher Montgomery przyznał się do gwałtu i morderstwa. Opowiedział również o roli, jaką miał pełnić w tym wszystkim Victor Drew, koroner mógł więc wrócić do pracy. Przede wszystkim jednak mówił o Josephie. Psycholog sądowy stwierdził, że chłopak jest niepoczytalny i wymaga opieki psychiatry. Sąd umieścił go w ośrodku psychiatrycznym w pobliżu jego rodzinnego miasta. Lea Montgomery nie pojawiła się na sprawie sądowej, przebywała aktualnie w szpitalu po kolejnej próbie samobójczej.

                A detektyw Joseph Hunter? Wziął kilka dni wolnego, draśnięty bark i obite plecy dokuczały mu bardzo. Aczkolwiek mniej chyba niż rany na umyśle i smutek, zawód. Miał dużo czasu do namysłu, odwiedzało go jednak mnóstwo współpracowników, nie mógł więc narzekać na nudę. Zwłaszcza, gdy przychodziła Caroline, przynosząc ze sobą lukrowane pączki.   

____________

Wybaczcie rzucanie mięsem, no ale inaczej się nie dało ;)

Tytuł i cytat – Zeus, no i podziękowania dla Heleny Donaldson, bo to już druga nota, która powstała po części dzięki niej ;) 

I wybacz, Neziu, że trochę przed czasem, ale nie ukrywam, że mi się spieszyło ;)